Πτώση

Πώς γκρεμίστηκε αυτός ο θεός;
Σαν να υψώθηκε το τοτέμ του στο άπειρο
και να 'πεσε με φόρα σ' ένα θυμωμένο τσιμέντο.

Δίχως κρότο.

Σκισμένες σελίδες ιερών βιβλίων.

Στόμα ματωμένο 
γεμάτο βογγητά ορφανής προσευχής
δίχως να υπάρχει πιο υψηλόβαθμος θεός
να την εισακούσει.

Θρύψαλα, αγκάθια και καρφιά

αιχμηρά καρφώνονται στις σόλες 

και χαλάνε τα παπούτσια των ανθρώπων.

Τους τρυπάνε τα πέλματα 

κι η πληγή ως το κρανίο,

μα ούτε στάλα αίμα.

Δεν υπάρχει χρόνος για αιμορραγίες,

ούτε για περίθαλψη.

Ποιος επινοεί τους θεούς;
Ας σταματήσει.
Στιβάχτηκαν όλοι στην άκρη της αβύσσου
και γκρεμίζονται
μην μπορώντας ν' αντέξουν 

το βάρος της θεότητας.

Ποιος δημιουργεί τούς ανθρώπους;

Ας λογοδοτήσει.

Θεοί δεν υπάρχουν

ν' αναλάβουν την ευθύνη.

Μινιμαλισμός

Σκούπισε τη χυδαιότητα του περιττού
που λέρωνε τα πάντα
καθώς ξεχείλιζε απ' τα πιάτα
τα βιβλία
το κεφάλι της.

Έστρωσε τραπέζι 
με έναν καθρέφτη για πιάτο
και χόρτασε από τα πάθη της,

τις πολυπλοκότητες

και την υπερανάλυση.

Χορτάτη

άδειασε το δωμάτιο απ' τα έπιπλα,

το σώμα της απ' το βάρος
και τα βιβλία της απ' τις φλυαρίες.

Έστρωσε ένα αυτοσχέδιο κρεβάτι στο πάτωμα
και κενή ξάπλωσε στις όχθες του κενού.

Αφαιρέθηκε απ' όλα
με εκείνη την αφαίρεση
που αφήνει υπόλοιπο μηδέν,

της απόλυτης ισορροπίας.

Χώρεσε ζωντανή στο 1 μέτρο επί 2
των νεκρών
και βολεύτηκε ευρύχωρα
καταργώντας την εξάρτηση απ' τα πλεονάσματα.

Συνέχισε απέριττη 
και πιο όμορφη από ποτέ
κι έμαθε ξανά

να χορταίνει με το τίποτα

να μεθά με τη σταγόνα

να γεμίζει με αδειάσματα
στην αβάσταχτη τέχνη του ελάχιστου.

Τελευταίο γεύμα

Χέρια με δέρμα κατεστραμμένο
είσοδοι γαστροστομίας.
Λιώνουν ό,τι πιάσουν 
και το ρουφά η αρτηρία.
Τα στόματα καταπακτές.
Τα πόδια δαγκάνες.
Μάτια κι αυτιά αισθητήρες εντοπισμού 
ζεστής, ωμής, ζωντανής σάρκας.
Το μυαλό ένα στομάχι
με δύσκολη πέψη
τρυπημένο απ' τις σφαίρες
που όλο γεμίζει
κι όλο μένει άδειο
και το πεινασμένο θηρίο
αγριεμένο ορμά
με την ψευδαίσθηση πως
ο μόνος τρόπος να χορτάσει
είναι να φάει 
ο ένας τον άλλον
και ταυτόχρονα ο καθένας
τον.. εαυτό του.

Οι άνθρωποι έχουν εκλείψει.
Στο τραπέζι μόνο οι πεινασμένοι
το γεύμα
και οι θεατές του κανιβαλισμού.

Η πιο μεγάλη νύχτα

 

Η πιο μεγάλη νύχτα δεν είναι νύχτα. Είναι σκοτάδι. Όσα φωτάκια κι αν απλώσεις στο μπαλκόνι, δεν εγγυώνται φως στα δωμάτια. Μικρή, σαν περπατούσα στα σκοτεινά δρομάκια της επαρχίας, τραγουδούσα. Από άμυνα. Για να νικήσω τον φόβο μου για την ερημιά του δρόμου, για το σκοτάδι, για το αβέβαιο της επόμενης γωνίας.

Επίκτητος φόβος που στήνει μεγάφωνα στις πλατείες, μα μένει βαθιά ανίκητος. Οι επιφάνειες του κόσμου ήταν πάντα γεμάτες ρωγμές απ’ όπου ξεπροβάλλουν σκιές. Όσο πιο φανταχτερό το πανηγύρι, τόσο πιο βαθύ το σκοτάδι των ανθρώπων. Αν άξαφνα κλείσεις τη μουσική και τα φώτα θα ακούσεις τα παιδιά να κλαίνε. Έχουν από καιρό χάσει το χέρι που κρατούσαν.

 Όλοι σε μία πλάνη υπερκινητικότητας απασχολούνται χαζεύοντας, τυφλωμένοι απ’ τα φώτα και κουφοί απ’ τη μουσική. Καλύπτουν τις εσωτερικές φωνές επιμελώς. Μα εξακολουθεί να επικρατεί ένα αίσθημα αδικίας. Τόσος αγώνας, τόση δουλειά, τόσων χρόνων, τόση αποταμίευση και δεν μπορείς να αγοράσεις λίγη ασφάλεια. Αγοράζεις υπηρεσίες ασφάλειας ζωής με συμβόλαια ιδιωτικών εταιρειών, μα υπόσχονται αποζημιώσεις μετά το πιθανό κακό. Τι να τις κάνεις τις αποζημιώσεις! Θέλεις ασφάλεια. Πληρώνεις σωματοφύλακες για να σε προστατεύουν και ενώ το σώμα σου διατηρείται αρτιμελές, η ψυχή σου καταθλίβεται… νοσεί και δεν υπάρχουν ψυχοφύλακες εκεί έξω.

Ο ψυχολόγος σε παραπέμπει σε σένα. Μόνο εσύ μπορείς να σε σώσεις. Αρκεί να βγάλεις από την πρίζα όλα τα φωτάκια και να ανάψεις ένα κερί. Μία ζωντανή φλόγα. Αντιμετωπίζοντας με θάρρος τον κίνδυνο να σβήσει και να βυθιστείς στην πιο σκοτεινή σου εσωτερικότητα. Δίχως την γνωστή ορατότητα. Με την μοναξιά να ορθώνεται τεράστια μέσα και γύρω σου. Μην αναγνωρίζοντας τον χώρο, το τοπίο και τον εαυτό. Μην αναγνωρίζοντας τις φωνές των ανθρώπων. Μην αναγνωρίζοντας την καινούρια κατάσταση.

Έσβησε μία δεσμίδα ledάκια. Δεν έγινε αισθητή.

Έσβησε δεύτερη και τρίτη. Το πλήθος ψάχνει τι συμβαίνει. Δίχως να δείχνει τρομαγμένο. Ακόμη παρασύρεται από την ορμή του πανηγυριού.

Σβήνει επόμενη δεσμίδα. Μετά κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη… Το πλήθος πανικοβάλλεται. Για ένα δευτερόλεπτο κοιτάζει να εντοπίσει την έξοδο του θεματικού πάρκου. Μένει για λίγο ακίνητο, με τις κόγχες των ματιών να σαρώνουν το χώρο άναρχα και μετά ξεχύνεται προς τις εξόδους. Ποδοπατιέται. Χριστουγεννιάτικος συνωστισμός. Με πιστοποιητικά ή χωρίς. Τραγωδία, έτσι κι αλλιώς. Ακούγονται φωνές απόγνωσης και ποδοβολητά. Τα φώτα συνεχίζουν να σβήνουν. Στα δέντρα, στους δρόμους, στα σπίτια, στις οθόνες, στα μάτια. Σαν κάτι να ρουφά το τεχνητό φως της ανθρωπότητας.

Σκοτάδι.

Όλος ο πανικός κράτησε όσο έσβηναν τα φώτα. Μόλις έσβησε το τελευταίο άστρο, έπεσε σιωπή. Ούτε ανάσα. Σαν να πέθαναν όλοι. Κι όμως, ήταν η απεγνωσμένη προσπάθεια να μάθουν να βλέπουν δίχως μάτια, δίχως χρώματα, δίχως σχήματα. Η απεγνωσμένη προσπάθεια προσαρμογής στη νέα συνθήκη.

Τα παιδιά έπαψαν να κλαίνε σαν να μην υπάρχει πλέον κίνδυνος. Σαν τα φώτα να καταβρόχθιζαν τις ψυχές. Τώρα μία ζεστασιά, μία ασφάλεια, μία ηρεμία, μία σταθερότητα εκείνου του αδιαπραγμάτευτου μαύρου της νύχτας, ίσως μιας άγιας νύχτας, απλώνεται παντού. Τα παιδιά απλώνουν το χέρι και πιάνουν έναν άνθρωπο. Οποιονδήποτε άνθρωπο. Δεν βλέπουν δέρματα, χρώματα, φύλο. Δεν βλέπουν ρούχα, κοσμήματα. Δεν βλέπουν γνωστούς ή αγνώστους. Δεν είναι μόνο η προσαρμοστικότητα που συμβάλλει στην επιβίωση. Είναι και η συλλογικότητα. Πλέον ή όλοι μαζί ή κανείς.

Μέτρα αυτοπροστασίας

Τρεις ανθρώπους φοβάμαι.

Τον φοβισμένο άνθρωπο.

Είναι ο καλύτερος εκτελεστής

όταν πεισθεί 

πως ο διπλανός του

μπορεί να προκαλέσει

όσα.. φοβάται.

Τον αδιάφορο άνθρωπο.

Συναινεί σε όλα.

Τον άνθρωπο εξουσίας.

Φοβάμαι τόσο

πού αποστασιοποιούμαι απ' τον κόσμο τους

γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος

είναι να επηρεαστείς

να ξεγελαστείς

να υποχρεωθείς

να τούς μοιάσεις.

Θεμέλια

 

Αν γνώριζες τα θεμέλια στα οποία στηρίζεται η Ζωή σου, δεν θα ζούσες μία μικρή ζωή.

Νεκροί

 

Διασχίζαμε τις πόλεις

που έμοιαζαν νεκροταφεία

και τα νεκροταφεία

που έμοιαζαν με πόλεις.

Σε κάθε σπίτι

σε κάθε μνήμα

ένα φως.

Αλλού κερί

αλλού οθόνη.

Θαμμένοι έτσι κι αλλιώς.

Ρίσκο

Έπρεπε να διασχίσεις τα φύκια

(τα μαλλιά της)

κι όλη την λάσπη της βροχής

(στα μάτια της)

για να προσεγγίσεις βυθό 

(το μυαλό της)

και αν κατάφερνες να προσπεράσεις

όλα της τα ναυάγια

(σκοτεινοί εαυτοί)

θα ανακάλυπτες 

την Χώρα της

με το ρίσκο πάντα 

να αντιμετωπίσεις σύσσωμο τον στρατό της

που προστατεύει την Πατρίδα της από τις εισβολές.

Με σκοπιμότητα λήθης

 

Είχε τρέξει τόσα χιλιόμετρα γης

που οι αστράγαλοί της 

κι όλες οι κλειδώσεις

προεξείχαν

σαν να ξεκινούσε μία βίαιη αποσυναρμολόγηση

της γήινης πανοπλίας της.

Μπήκε στον πειρασμό

να σφίξει με τα δόντια

τις βίδες

που συγκρατούσαν τα κομμάτια της

και συνέχισε να τρέχει.

Την ακολουθούσε το βουητό 

μιας στρατιάς μισθοφόρων

που διεκδικούσαν

όλα όσα μπορούσε να παράγει

χειρωνακτικά

νοητικά

αναπαραγωγικά..

ως ανθρώπινο ον.

Επιτάχυνε για να ξεφύγει

καταναλώνοντας ως καύσιμο

την ανάγκη της για ανεξαρτησία.

Οι βίδες χόρευαν 

στις αρθρώσεις.

Παραιτήθηκε απ' την ιδέα 

να τις σφίξει ξανά.

Άρχισε να σπάει.

Γέμισε ο δρόμος συντρίμμια.

Οι μισθοφόροι

τα τσιμπούσαν με το ράμφος τους

καταβροχθίζοντας τα ίχνη της

με σκοπιμότητα λήθης.

Να ξεχαστεί 

αυτή η απόπειρα

φυγής. 

Διαλύθηκαν όλα της.

Ρόλοι, τίτλοι, αριθμοί μητρώου, 

καλούπια στο σχήμα της.

Έμεινε ένα θρόισμα

μιας αόρατης φυλλωσιάς

που διασχίζει τους τελευταίους δρόμους 

πυρασφάλειας των ανθρώπων.

Χώθηκε στο δάσος και πήρε φωτιά

σαν μία σπίθα που κυοφορείται 

μέσα στην μήτρα της μάνας της

δίνοντας στα μέταλλα

άλλο απ' το σχήμα των όπλων..

δίνοντας στις σκιές

άλλη απ' των ανθρώπων τη μορφή.

Με σκοπιμότητα λήθης.

Να ξεχαστεί

αυτή τους 

η παγκόσμια εκδοχή.

Ο μεταφραστής

Αυτός γυμνός, με μάτια κλειστά, στάθηκε μπρος στην λεία επιφάνεια του καθρέφτη. Δίπλα του ο διορισμένος μεταφραστής των σχημάτων τού περιέγραφε το είδωλό του. 

"Είσαι μικρού αναστήματος. Ράτσας κοινής ευρωπαϊκής. Δεν έχεις διακριτικό σημάδι. Προβλέψιμες αναλογίες. Συνηθισμένοι χρωματικοί συνδυασμοί."

Και συνέχισε το έργο του ο μεταφραστής εμβαθύνοντας:

"Η ανατομία σου συνταιριάζει με την ήρεμη ψυχολογία της μάζας. Επιδιώκεις να ανήκεις και νιώθεις ασφάλεια και πληρότητα μέσα στο σύνολο. Οι χαλαροί μύες σου δηλώνουν πως αποφεύγεις μάχες, καβγάδες, συγκρούσεις, αντιπαραθέσεις. Το πλαδαρό σου δέρμα εκφράζει μια προτίμηση στην ακινησία. Η στενή σου πλάτη δηλώνει πως αφήνεσαι στο ρεύμα και δεν γνωρίζεις κολύμπι. Τα προχείρως χτενισμένα σου μαλλιά μαρτυρούν μια χαλαρότητα κι έναν ωχαδερφισμό στα πρώιμα στάδιά του, θεμιτό και διόλου επικίνδυνο για την κοινωνία όπου ζεις. Τα γεμάτα σφραγίσματα κίτρινα δόντια σου δηλώνουν εθισμό στον καφέ, στο τσιγάρο, στα γλυκά. Τρόπος ζωής, όπως όλων των ομοίων σου.  Η ρυτίδα στο τσάκρα του μετώπου εκφράζει την ρίζα ενός υπόγειου άγχους, που το νικάς θάβοντάς το διαμοιρασμένο μέσα στο αυλάκι των ρυτίδων του προσώπου σου. Τα μικρά σου αυτιά συλλαμβάνουν ήχους χαμηλών decibels. Είσαι ευτυχής. Ο βρυχηθμός μεγάλων γεγονότων δεν σ αγγίζει. Ανήκεις στη ράτσα των ήρεμων ανθρώπων που δεν δημιουργούν προβλήματα, στον διπλανό, στην κοινωνία, στον ίδιο τον εαυτό τους." 

Ο διορισμένος μεταφραστής τελείωσε επιτυχώς το έργο του, μα λίγο πριν πείσει τον αποδέκτη του, ο καθρεφτιζόμενος ανθρωπάκος με μία αιφνιδιαστική αποφασιστικότητα.. άνοιξε τα μάτια του..