Αφή νομαι

Τα χέρια μαγαρίζουν...
Πρέπει να βρεις χέρια καθαρά για να αφεθείς...
κι ο κόσμος είναι γεμάτος από υγρασία και σκόνη....
και τα καθαριστικά δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Καθαρίζουν επιφάνειες.... ενώ η σκόνη απορρέει από..... μέσα.....

Γιατρικό

Δεν αγοράζει τα υλικά της. Τα συλλέγει μόνη της. Κλείνεται στο υπόγειο και μαγειρεύει μυστικά. Έπειτα, φορά Εμπιστοσύνη και βγαίνει στο φως. Τα αρωματικά της δελεάζουν την πείνα του κόσμου. Γεμίζει μπολάκια και μοιράζει.
Κάποτε η γιαγιά έλεγε παραμύθια με διδάγματα "Μη μιλάς σε αγνώστους", "Μην παίρνεις καραμέλες και σοκολάτες από ξένους", "Μην τους ακολουθείς"....
Τώρα ο κόσμος δεν έχει γιαγιά να του αφηγηθεί παραμύθια.
Μιλά με ξένους, δέχεται τις προσφορές τους, τους ακολουθεί.
Τα χέρια απλώθηκαν. Πήραν όλοι από ένα μπολάκι φρεσκομαγειρεμένου αυτοσχέδιου γιατρικού.
Δρα σταδιακά. Δε σκοτώνει. Είναι καλή κατά βάθος η μαγείρισσα. Μόνο μουδιάζει τη γλώσσα και τον Νου και δεν ξεχωρίζουν πλέον οι γεύσεις, γλυκό, πικρό, χαρά, θλίψη.... και νιώθει πως επιτελεί λειτούργημα: Λυτρώνει τον κόσμο από τις συγκινήσεις.

Διάγνωση

Ξοδέψαμε σφαίρες και στόχους
και έμειναν άδεια τα όπλα
και τα χέρια
και γέμισε ο τόπος
τραυματίες εαυτούς
με καρφωμένες αλήθειες
που δεν τις πιάνει ο αξονικός.

Διάγνωση: Υγιής.

χαμηλό υψόμετρο

Πόσο μελετημένα χτίστηκαν οι ταράτσες τόσο κοντά στα πεζοδρόμια...
.....να μην αρκεί ο χώρος ν' αναπτυχθούν φτερά, πριν σκάσει η καρδιά στο έδαφος.

Ιατρική παρακολούθηση

Οι νοσοκόμες γηρασμένες
στην παιδιατρική
όλα τα παιδιά με ορό
μα αφυδατωμένα...
Ένας χειρούργος
αφαιρεί τα νεκρά μέλη
κι ένας παπάς περιμένει
να ψάλλει την Ψυχή που αποχωρεί.
Οι γονείς θεωρούν τα ιατρικά βιβλιάρια
να εγκριθούν τα νοσήλεια από το ταμείο.
Πριν η επιστήμη και η θρησκεία
ολοκληρώσουν το έργο τους
ένας διάολος μικρός
που δε σέβεται την προειδοποίηση
Ησυχία Νοσοκομείο
τραγουδά εμβατήρια
οι Ψυχές συγχρονίζονται με τα σώματα
και στο βατήρα του μπαλκονιού
βουτούν οι πιτσιρικάδες
μαθαίνοντας πέταγμα, κολύμπι
κι απόδραση
την ώρα που έχει σημάνει συναγερμός
και το ιατρικό προσωπικό
πασχίζει να τους επαναφέρει
στην......... παρακολούθηση.


Ξέφυγαν πολλοί.

Αρχαιότητες

Θάψαμε τους τάφους
μην πέσουν σε χέρια βέβηλα
τα κορμιά.
Διαμορφώσαμε το τοπίο
αδιάφορο,
να περνούν οι τουρίστες
χωρίς στάση.
Μονώσαμε με ποιήματα
το Ιερό μας
μην οι οργασμοί
ξυπνήσουν τα θηρία.

Κυκλικά αόρατες σκοπιές.
Κάθε που πλησιάζεις
ζητώ ταυτότητα
μην και άλλαξες στρατόπεδο
σε ψηλαφώ
μην κουβαλάς εκρηκτικά
σε ανακρίνω
μην και έμαθες να ψεύδεσαι
σε χαϊδεύω
μην και άρχισες να μ' αγαπάς.

Όταν όλα πιστοποιηθούν
γνώριμα κατά τους χρησμούς
τραβώ στην άκρη τις κουρτίνες
και σού αποκαλύπτω τα  παλιά σχήματα
τις δυνάμεις
και τα μυστικά.

Παύω να υποκρίνομαι τη νοικοκυρά
την κυρία
την οικοδέσποινα.
Κάτω από το παρκέ
φυλάω τις σκοτωμένες μου ηρωίδες
πάνω από το ταβάνι
τις έκπτωτες θεές μου.
Μία φωτιά σιγοκαίει στο σαλόνι
με προσάναμμα τ' αρχαία μας βιβλία.
Να εισπνέεις βαθιά
να φτάνουν ως το κόκκαλο οι εξιστορήσεις.

Δε μάς φτάνει μία ζωή
να διαβάσουμε τους τόμους.
Την Ιστορία ή τη διαβάζεις
ή τη γράφεις.
Σ' αυτό μας το σημείο
εξαντλήσαμε τους χρησμούς.
Περνάω στο άλλο στρατόπεδο
ντύνεσαι εκρηκτικά
παύω να ψεύδομαι
αρχίζεις να μ' αγαπάς
και δεν υπάρχει λόγος πια
να κρύβουμε τους τάφους μας.

Στιγμές και Έτη Εαυτού

Εσύ θα κάθεσαι ήρεμος απέναντί μου

θα μου ανοίγεις συζητήσεις για τη δουλειά

κι εγώ θα σού ξύνω τις πληγές.

Θα σε ρωτώ για τη μάνα που έφυγε

για κείνα που αρνήθηκες να της πεις

να της ζητήσεις

να της δώσεις.

Θα αποσπάς την προσοχή μου με πείνες

δίψες

με φαγητό και ποτά.

Κι εγώ θα ματώνω τις ραφές

που πρόχειρα τοποθετήθηκαν στα παλιά κι επόμενα τραύματα.

Θα σε ρωτώ για τις εκκρεμότητες της ζωής

για τα όνειρα που δίπλωσες με επιμέλεια στο συρτάρι

για  τους αγέννητους εαυτούς σου

για τους φόβους που δε νίκησες ακόμη
για τα  κλάματα που ακούγονται βουβά
από το βάθος κάθε χαμόγελου
για τη μοναξιά που αγριεύει όσο περνά ο καιρός

και θα με κερνάς άλλη μία μπύρα

να ξεχαστώ σαν μεθύσω μέσα στις στιγμές

κι εγώ θα σε διαψεύδω

καθώς μεθυσμένη παρεκτρέπομαι πιο εύκολα

από την καθημερινότητα

και διακρίνω όλες τις συμπαντικές σφαίρες

που κρύβεις στα μάτια σου

συγχρονίζομαι με τις νυχτοπεταλούδες που σ’ ενοχλούν

και φτερουγίζω ανενόχλητα ενοχλητική στο μυαλό σου

ρωτώντας σαν παιδί τον Μπαμπά του:

Τι χρώμα έχει ο  κόμπος στο λαιμό σου?...

Με πόση αγκαλιά θεραπεύεται ο αποχωρισμός?...

Πόσα έτη Εαυτού μακριά μας είναι το Κοντά?...

Γιατί με αντέχεις ακόμα?...

ΑντιΘαύμα

Ήρθε επιτέλους η μέρα
που η Αγάπη του Ανθρώπου κορυφώθηκε.
Κάθε οικογένεια υιοθέτησε ένα αδέσποτο
και με ευλάβεια το στείρωσε
κι από τότε
δεν ξαναγεννήθηκε ούτε ένα κουταβάκι.
Κάθε οικογένεια υιοθέτησε ένα ορφανό,
ένα ασυνόδευτο παιδί,
και με φροντίδα διέγραψε τη μητρική του γλώσσα
κι εξαφανίστηκαν οι βάρβαροι.
Την επόμενη μέρα λύθηκε και το πρόβλημα των αστέγων.
Στειρώθηκαν με επιμέλεια οι φτωχοί κι άποροι.
Αποσυμφορίστηκαν τα νοσοκομεία
από τους ανασφάλιστους
κι έμοιαζε ο κόσμος μια ευτυχισμένα
ακρωτηριασμένη αγκαλιά
από στειρωμένα χαμόγελα.

Κι όλα έγιναν από Αγάπη.

Εγκυμονούσα

Είναι επικίνδυνο να μένω μόνη, γιατί έχω χέρια που σκάβουν και όταν μού τελειώνει η Γη κάτω από το τσιμέντο των νέων κόσμων, μένει το δέρμα μου για ανασκαφή, θνητό κι ανθρώπινο κουστούμι συγκάλυψης, και μέσα του ανακαλύπτω θαμμένες Θεές που δαγκώνουν Σκοτάδι και γεννούν Φως, χωρίς κραυγές τοκετού, χωρίς ίχνη αιμορραγίας, σαν να ανοίγει αθόρυβα ένα όστρακο και να ξεπλένεται (έστω στιγμιαία) η Γη από όλη τη βρωμιά της..........

Κορσές

Είναι εκείνες οι αδύνατες γυναίκες

που ντύνονται σφιχτά, 

μα ο κορσές εφαρμόζει στα κόκκαλα.

Δεν έχει λίγο κρέας να παιδέψει

ο φιόγκος.

Δεν πνίγεται η αναπνοή

δε φράσσεται η ροή

το αίμα

η σκέψη.

Σφίγγουν τα κορδόνια

μα οι λειτουργίες δε διαταράσσονται

και δίχως πόνο

δε γράφεται το παραμύθι.

Όλα στρωμένα.

Τραπέζι, κρεβάτι, χαλί, λέξεις, ζωή.

Μία μητρική φωνή από ένα θανατερό κρησφύγετο

διαβάζει παλιά παραμύθια,

μα δε λέει να αποκοιμηθεί ο εαυτός.

Είμαι γυρισμένη πλάτη

σαν κάποιος να πρέπει να  κρυφτεί

σαν να μη πρέπει να βλέπω.

Δύο χέρια σφίγγουν τον κορσέ.

Δεν είμαι αδύνατη

πονάω,

μού πνίγεται η αναπνοή

φράσσεται η ροή μου

το αίμα μου

η σκέψη μου.

Ο φιόγκος τυλίγεται 

γύρω από το λαιμό του μικρού κοριτσιού

που απαγγέλει παραμύθια μέσα μου.

Ο ήχος της χαμηλώνει

γίνεται ψίθυρος 

και πριν σιγήσει τελείως

αρθρώνει τον τελευταίο της στίχο

"Έχω μάθει να λύνομαι 

(με κλάμα)

κάθε που σφίγγει γύρω μου ο δεσμός."