Μόνο δύο μάτια

Δε χρειάζονται χέρια

μόνο δύο μάτια 

ν' αγγίζουν

να χαϊδεύουν

να επιθυμούν

να εστιάζουν

να κυκλώνουν

να αγκαλιάζουν

να χαράζουν

να διαπερνούν

να απογυμνώνουν

να ντύνουν 

να δίνουν στο Σώμα την Αξία

που έχει μέσα του η Ψυχή που τρέμει.

Ένα Τέλος κι ένα Ανάμεσα

Ένα χέρι άναψε το φως

ξημέρωσε η μέρα.

Ένα χέρι έσβησε το κερί

χάθηκε ο κόσμος.

Κάποιος σε ειδοποίησε.

Κάπως, 

ένα ποτάμι πνίγηκε μέσα σου.

Κατέβηκαν από τους τοίχους οι φωτογραφίες

τα ρούχα μπήκαν στη βαλίτσα

η βαλίτσα χώρεσε τη χειρολαβή της

στην παλάμη του ανθρώπου που φεύγει

ο άνθρωπος μίκρυνε, έμεινε μια χούφτα ύλη, 

χώμα, ξύλο, γη

η πνοή του γέμισε το χώρο

τελευταίος αναστεναγμός μιας ολόκληρης Ζωής 

χωρά σε μία προσευχή,

σε μία βαλίτσα, 

σε μία ανάμνηση,

σε ένα σκαμμένο εκτάριο γης.

Το βουβό ποτάμι των ανθρώπων

κινείται τόσο αργά

σαν να μη βιάζεται πια

μιας κι αυτό που ήταν ν' αποφευχθεί

έχει ήδη συμβεί.

Η μνήμη ερωμένη της ζωής

δεν ξεκολλά τα χέρια της από το πόμολο της πόρτας

δεν απαγκιστρώνεται απ' το προσκεφάλι του κρεβατιού

αρνείται ν' αφήσει τη χειραψία με το παρελθόν

δεν παίρνει τα χείλη της από το χρησιμοποιημένο ποτήρι

αγκαλιάζει τα τελευταία άπλυτα ρούχα

που ακόμη μυρίζουν σώμα ζωντανό,

την ώρα που ο άνθρωπος ξαπλωμένος

ήρεμος πια

τρέχει τελευταία φορά

σε όλους τους δρόμους του χωριού

φιλά έναν έναν όλους τους θαμώνες

αγκαλιάζει τους τοίχους, τα δέντρα, τ' αντικείμενα 

χαϊδεύει τα λουλούδια στο βάζο, τα παιδιά

ρίχνει μία τελευταία ματιά στ' αστέρια

σκύβει και μυρίζει το ψωμί, 

την καλοκαιρινή βροχή στο χορτάρι

τα ροδάκινα στο χωράφι,

το ούζο στο καραφάκι του,

όλα του τ' ανθρώπινα, τα γήινα που θα του λείψουν

και ντύνεται κατάσαρκα στην ψυχή που τρέμει

μια βαθιά θλίψη χωρισμού

από το σώμα του

από τη ζωή του

από όλους

και σηκώνεται σιγά σιγά πιο πάνω απ' τους θρήνους

υψώνεται, μικρός, πιο πάνω απ' την απώλεια

ολόκληρος μία χούφτα φτερούγισμα

πάνω από τα σκυμμένα κεφάλια που κλαίνε.

Εσύ φοράς το σκούρο σου βλέμμα

και γεφυρώνεις τους δύο κόσμους

με ένα παράπονο μικρού παιδιού:

Πού πάνε οι άνθρωποι που φεύγουν;

Μένει τόσο ορφανός ο εαυτός 

που θρηνεί ένα θάνατο

κι όμως, αφού συνοδεύσεις την πομπή

αφού διασχίσεις το μονοπάτι του αποχωρισμού

ως το τέλος,

όταν θα στερέψουν τα δάκρυα, τα λόγια σου, οι προσευχές,

όταν το βήμα σου θα λυγίσει

από το ασήκωτο βάρος του κενού,

του τέλους, 

του μη αναστρέψιμου,

καθώς θα επιστρέφεις άδειος στο σπίτι

θα σε περιμένουν λουλούδια στο βάζο,

μία χούφτα αστέρια στον ουρανό που κοιτάς,

όλοι οι δρόμοι του χωριού,

η μυρωδιά από τα ροδάκινα στο χωράφι,

οι ζωντανοί τοίχοι του φρεσκοβαμμένου σου δωματίου,

η γάτα στο μπαλκόνι

και το χέρι σου ασυναίσθητα το χάραμα

θ' ανάψει το φως της επόμενης ημέρας,

όπου δε θα είσαι μόνος,

μετά το βουβό μακελειό,

και θα μπορείς να μοιραστείς

σαν από την αρχή

τη συγκίνηση του Υπάρχω. 

παρα-Θεριστές

Νύχτα παραλιακή
σε μια πόλη που ναυαγεί
στη σκιά της.
Όλοι παραθεριστές
πνιγμένοι στα ρηχά
αυτού του πλακόστρωτου δρόμου.
Θάλασσα πουθενά..
τα παιδάκια βουλιάζουν
οι μεγάλοι αγνοούνται
και ανάμεσά τους κάποιοι Ξένοι
που έχουν στην τσέπη
ένα απόκομμα ποιήματος
ή κάποιου μύθου
και σε λίγο θ' αποχωρήσουν
προς την Πραγματικότητα.

Προέκταση

Ήσουν κλειδωμένος στο κελί σου
κι Εγώ κυκλοφορούσα δημόσια
με το Είδωλό σου,
τη Μυθική Παρομοίωση
που προέκτεινα απ' το στίγμα σου.

Δεν άφηνα κανέναν να πλησιάσει
μην η θνητή αλήθεια σου φανερωθεί,
μη θιγεί η μυθιστορία μου.

Ώσπου προδόθηκες μοναχός σου,
ένας τρομαγμένος εαυτός
στο μέγεθος του ανθρώπου
που πέταξε την πέτρα
πάνω στους καθρέφτες μου
που τους είχα μάθει
να μεγενθύνουν
τις διαστάσεις σου..

--------------------------
(Στις Τρελές που προεκτείνουν τόσο την αφορμή, ώσπου από μέσα της γεννιούνται Παραμύθια.. ακόμη κι όταν ο Ήρωας επιμένει αιχμάλωτος στο.. ρεαλισμό του..)

Εισαγωγικό μάθημα yoga

Ευτυχώς
έχει δροσιά σήμερα
μπορώ να κλείσω τα παράθυρα
ν' αγκαλιαστώ με την ηχομόνωση
και να με μελετήσω,
μην αμελέτητη παρακμάσω
στα χέρια ενός χορτάτου
(ή ακόμη χειρότερα νηστικού) μικροαστού συζύγου.

Τα παιδιά λείπουν.
Μάλλον κάπου θα σπουδάζουν.
Τα καλά μου.. από μένα θα πήραν.
Κάποτε διάβαζα κι εγώ πολύ.
Τώρα προσποιούμαι.
Έχω παλιές μνήμες όμως
και είμαι καλή στο να τις ξεθάβω
για να προκαλέσω εντυπώσεις.
Είμαι καλή και στην αντιπαράθεση.
Πριν καταργηθούν οι ολοκληρωμένες αναγνώσεις
είχα προλάβει να μελετήσω
την "Τέχνη να έχεις πάντα δίκιο".
Έτσι, ξέρω πώς να διατηρώ το πάνω χέρι.

Όλα έχουν τουλάχιστον έναν σωστό τρόπο χρήσης.
Βιβλίο, μαχαίρι, ένστικτο, κορμί, μυαλό.

Τώρα μελετώ το κορμί.
Είναι στη μόδα η ευεξία
και η vegan αισθητική μου
δεν μου επιτρέπει να κανιβαλίζω.
Έκοψα το τσιγάρο
και το στόμα μου πλέον μυρίζει ατμό βανίλιας
όπως και οι λέξεις μου.
Αυτό είναι το εισαγωγικό μου μάθημα yoga.
Ήρεμα αναπνέω από την κοιλιά
στέκομαι ευθυτενής
και στοχάζομαι πάνω σε φλέγοντα ζητήματα
μνημόνια, μακεδονικό, μεταναστευτικό, ανεργία
σύγχρονη δουλεμπορία, νομιμοποίηση κάνναβης
και μετά την πρώτη ώρα
στρέφομαι πιο εσωτερικά, στον εαυτό μου,
στοχάζομαι υπαρξιακά,
με ψάχνω στο κενό του δωματίου,
μέσα στο όνομα που μου έδωσαν,
κάτω από τα ρούχα που φοράω,
έξω από τους ρόλους που κατέχω στη ζωή μου,
εξαγνίζω την ύλη μου
την ώρα που ο πόνος στον κόσμο έχει περισσέψει.

Μόλις ολοκληρωθεί ο διαλογισμός
ψιθυρίζω λέξεις που ξεκλειδώνουν τις κλειδώσεις του μυαλού μου.
Είμαι εγκεφαλικός τύπος.
Παλαιότερα μιλούσα γρήγορα.
Τώρα αργά, με εμβάθυνση.
Εθίζεσαι να μ' ακούς.
Ευτυχώς δε μιλώ πολύ για γυναίκα.
Δεν είναι της μόδας.
Οι αριστερές που φωνάζουν έχουν παρακμάσει.
Η κοινωνία έτσι κι αλλιώς δεν αλλάζει.
Έξω από το παράθυρο
(ή/και μέσα... στο ψηφιακό του πλαίσιο)
κάτι συμβαίνει
δεν προλαβαίνω να εστιάσω.
Τρέχουν τόσο γρήγορα όλα
κι εγώ από τακτ κινούμαι αργά.
Είναι προσόν να δίνεις την αίσθηση πως
δε βιάζεσαι
σε έναν κόσμο που λαχανιαζει να δει
και να τον δουν.
Δε βιάζομαι χρονικά
και δε βιάζομαι σεξουαλικά πια.
Φτάνουν τα όχι που είπα κι έγιναν ναι.
Τώρα δεν παίρνω θέση.
Δε μιλώ.
Όλα γίνονται με φυσιολογική ροή,
όπως πρέπει να γίνουν,
όπως προτείνουν οι ενημερωμένοι οδηγοί
σεξουαλικού προσανατολισμού.
Είμαι εκπαιδευμένη και μορφωμένη
ουδόλως επικίνδυνη
μιας και πλέον μαγειρεύει μόνο η μαμά.

Τα αποφάγια δεν πετιούνται ποτέ.
Του μυαλού μου αναρτώνται στα social media
και του μεσημεριανού τα τρώνε τ' αδέσποτα.
Είμαι φιλόζωη.
Νοιάζομαι.
Νοιάζομαι και για σας.
Σας προτείνω αύριο κιόλας να ξεκινήσετε yoga.
Εγώ νιώθω ήδη μία ανομολόγητη γαλήνη
σαν να λύθηκαν όλα τα παγκόσμια προβλήματα.
Όχι, δε λύθηκαν,
μα άλλαξε ο τρόπος που στέκομαι απέναντί τους.

Στέκομαι λυμένη
καθόλου σφιγμένη
και ήρεμα αποδέχομαι όλα όσα πρόκειται να συμβούν.

Σαν να λέμε: Ευτυχία.

Ερμαφρόδιτη

Θέλεις να με χωρέσεις σε σύνορα, να μου αποδώσεις γλώσσα μητρική, ήδη μου έχεις φορτώσει το προπατορικό μου αμάρτημα, κι εγώ στέκομαι στο κέντρο μιας άδειας από αγάλματα πλατείας διαδηλώνοντας σιωπηλά την Άρνηση της αποδοχής κάθε κληρονομιάς που διχάζει.
Μιλώ όλες τις γλώσσες του κόσμου με σιωπή.
Πιστεύω σ' όλους τους θεούς και σε κανέναν.
Είμαι το αδύναμο φύλο, που όταν σε συμφέρει το επικαλείσαι παντοδύναμο, πανούργο και επικίνδυνο.
Κι όταν θυμώνω γονιμοποιούμαι μόνη μου και καταμεσής του κόσμου γεννώ τα παιδιά μου, που αδέσμευτα αγαπούν φίλους κι εχθρούς προσπαθώντας ν' αντισταθούν στον κάθε επόμενο πόλεμο που σχεδιάζεις.

Ιστορία Αληθινή - ΜελοΠοίηση..

Είμαστε κι Εμείς οι Τυχεροί που περπατάμε μες στο πλήθος με το βλέμμα τυφλό προς τα γήινα σχήματα και χρώματα έχοντας ενεργοποιημένο εκείνο το zoom που μεγενθύνει τις λεπτομέρειες των Στιγμών με το Ιδίωμα της ΩραιοΠοίησης, ακόμη και σε καταστάσεις που οι "φυσιοΛογικοί" άνθρωποι θα διαπίστωναν πως "χάθηκε η μάχη"....

Συμπαντική Συνύπαρξη με την Άννα Αδαμοπούλου.

Στίχοι δικοί μου, Μουσική & Ερμηνεία: Άννα Αδαμοπούλου
Ενορχήστρωση με μαγική μουσική διαίσθηση: Αντώνης Κεραμιδάς

Το φόρεμα

...όταν υπάρχει μία Διαπλανητική  Μορφή που Συμπορεύεται στις Συμπαντικές τροχιές σου... απ' το βύθισμα ως την αιώρηση..

Οι στίχοι βρίσκονται ήδη στο θησαυροφυλάκειο της Άννας Αδαμοπούλου, που ξέρει να επενδύει Εαυτό στην Αιωνιότητα της Δημιουργίας...

--------------------------------------------------------

Εκείνο το φόρεμα που δε φόρεσες ποτέ

που δε σου χάρισαν εκείνοι που αγάπησες

κι ο Εαυτός που χρόνια ζει στο ρετιρέ

μετρώντας τ’ άστρα που λαχτάρησες

σμίξαν στο στίχο μιας ζωής που αγριεύει

που, δες, χορεύει και ερωτεύεται τυφλά

κι ύστερα σβήνει το βήμα της με λήθη

μην μπουν τα πλήθη και ληστέψουν μυστικά.

Κι όταν τινάζεις τα μαλλιά σου στο μπαλκόνι

κι εγώ απέναντι τινάζω τη ζωή μου

δες πώς σμίγει η σκόνη με τη σκόνη

και ανταμώνει η γή σου με τη γή μου.

Εκείνο το φόρεμα που δε φόρεσα ποτέ

που δε μου χάρισαν εκείνοι που αγάπησα

κι ο Εαυτός που χρόνια ζει στο ρετιρέ

μετρώντας τ’ άστρα που λαχτάρησα

σμίξαν στο στίχο μιας ζωής που αγριεύει

που, δες, χορεύει κι ερωτεύεται τυφλά

κι ύστερα σβήνει το βήμα της με λήθη

μην μπουν τα πλήθη και ληστέψουν μυστικά.

Κι όταν αδειάζω τις ημέρες μου στην άβυσσο

κι εσύ απέναντι αδειάζεις εαυτό

δες πώς κερδίζουμε έναν αγώνα άνισο

με το εσύ που ταιριάζει στο εγώ.

Δυο σπίτια κλειδωμένα από καιρό

σε γειτονιά μ’ ανθρώπους κλειδωμένους.

Βγήκα γυρεύοντας μια χούφτα ουρανό

κι εσύ κρατούσες χάρτες σημαδεμένους.

Δε σου συστήθηκα σαν άνθρωπος της γης

δεν μου άπλωσες χέρι χειραψίας

ένα διακόπτη φορούσα, επιρρεπής,

κι εσύ τον έστρεψες σε θέση φωταψίας.

Εκείνο το φόρεμα που δε φόρεσες ποτέ

εκείνο το φόρεμα που δε μου χάρισαν οι άλλοι

δεν έχει μέση, μανίκια, ντεκολτέ

έχει αλήθεια, φλέβα και φεγγάρι.

Είναι ραμμένο επάνω σε στιχάκι

της κάθε λέξης που θα γίνει μελωδία

και ολοκαίνουριο κάθεται στο παγκάκι

σούρουπο, Θεσσαλονίκη, Παραλία.

Παραπέμπομαι ολικώς

Κάθε που ξεκινούν εξετάσεις
οι αναπάντητες ερωτήσεις
μιας ολόκληρης ζωής
χλευάζουν τον εφιάλτη μου
να δίνω ιστορία και να 'χω διαβάσει μαθηματικά,
ενώ στη Ζωή τα μαθήματα ειδικότητας
είναι η αυτογνωσία και ο Έρωτας
που....δε διδάσκονται.

Ξόρκι

Φυλλοβόλος Εαυτός

σε αειθαλή χέρια

κι ο Μαγνήτης κολλημένος

στο λιωμένο μέταλλο της Καρδιάς.