Όταν απέχει απ' τις αστικές επικαιρότητες, φυτεύει τις ρίζες της στο νερό και στο χώμα, απορροφά ήχους, σκιές και φως, θροΐζει σκέψεις, ενέργειες, ρούχα, μαλλιά, συνδέει την γονιμότητά της με την δίχως φυτοφάρμακα καρποφορία, αναρριχάται στην σπονδυλική στήλη της αιωνιότητας που αλλάζει μορφές μες στο χρόνο.. Αρχίζει να ενώνεται, να επιστρέφει και να γίνεται παντοδύναμη.
Τρυφερή και παντοδύναμη, όπως καθετί στην Φύση.
Προσπάθησα για καιρό την ενσωμάτωση. Υπερνικούσε η αδυναμία μου να ενταχθώ. Πάλεψα να βρω τί φταίει. Τί συμβαίνει μέσα μου λάθος. Γιατί αποκλίνω. Γιατί δεν συμβαδίζω. Γιατί δεν πειθαρχώ. Γιατί αντιδρώ. Γιατί είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως σε όλα τα σενάρια κοινωνικής αποδοχής. Γιατί δεν μπορώ να αποστηθίσω τους κανόνες. Γιατί το ένστικτό μου έχει ρυθμιστεί να μού κρούει καμπανάκια εσπευσμένης απομάκρυνσης όταν λαμβάνει σήματα μαζικού ελέγχου. Γιατί ψάχνω μονοπάτια στο δάσος, ενώ υπάρχουν καλοσχεδιασμένες λεωφόροι. Γιατί το μολύβι μου έχει μεγαλύτερη σβήστρα απ' ότι μύτη. Τί χρειάζεται να σβήσω απ' όσα μού διδάσκετε; Έκλεισα όλα τα βιβλία σας κι άρχισα να παρατηρώ.
Δεν ανήκω.
Αυτό φταίει. Δεν ανήκω.
Δεν μού ταιριάζει η γραμματική, το συντακτικό και οι προστακτικές σας. Ο τρόπος που χρησιμοποιείτε τη γλώσσα. Η τέχνη σας να έχετε πάντα δίκιο.
Υπάρχω σε νοοτροπίες δίχως πιστοποίηση, που σβήνουν το ίχνος τους μην και πέσει σε βέβηλα χέρια πτυχιούχων αναλυτών, που κατηγοριοποιούν τα ευρύματα σε ράφια θεματολογίας και σπουδαιότητας με βάση κριτήρια που διδάχθηκαν στα φοιτητικά χρόνια καλής τους διαγωγής κι επίδοσης.
Το check in του προσανατολισμού σου εξαρτάται από τις ερωτήσεις που θα θέσεις.
Τι καιρό θα έχει αύριο;
Πόσο ανέβηκε η βενζίνη, η υγρασία, η ανεργία;
Ποια τα νέα μέτρα;
Πού πάμε;
Γιατί με κοιτάς έτσι;
Πότε φτάνουμε;
Πόσο θα κοστίσει;
Γιατί φοβάσαι;
Ποιος νίκησε;
Και οι ακριβείς συντεταγμένες σου ορίζονται απ’ την απάντηση που θα πάρεις.
Όταν ρωτάς τους άλλους, η θέση σου εξαρτάται από την επιρροή τους πάνω σου. Ίσως, είναι καλύτερο να ρωτάς τον εαυτό σου. Ούτε καν την μαργαρίτα στο «μ’ αγαπά, δε μ’ αγαπά». Εξάλλου, πάντα ήξερες αν και πόσο σ’ αγαπούν. Η διαίσθησή σου ποτέ δεν έσφαλε. Απλά, ελάχιστες φορές ήσουν σε θέση να τη διαβάσεις. Ρωτώντας, λοιπόν, τον εαυτό σου εσύ ορίζεις το υπαρξιακό σου check in.
Τα τοπικά επιρρήματα μού είναι αδιάφορα.
Όλα τα «εδώ» δεν είναι ίδια. Όλοι οι άνθρωποι κυκλοφορούν μέσα στα ρούχα τους, με κορμιά υπαρκτά, σε χαιρετούν ευγενείς ή τυπικοί, προσπερνούν, χάνονται. Κάθονται δίπλα σου, εργάζονται, πίνουν καφέ, στέκονται σιωπηλοί, παίζουν με τις οθόνες, με το κορμί τους παρόν.
Χρειάζεται μία σβήστρα να σβήσεις το περίγραμμα, τον όγκο που πιάνει ο καθένας στο εδώ και να δεις τι μένει σ’ αυτόν τον αντικειμενικό ενεστώτα.
Χρειάζεται μία ενεργειακή πυξίδα να εντοπίζει το πραγματικό ίχνος του ανθρώπου που είναι ορατός στο πεδίο σου.
Χρειάζεται και μία γεωσυμπαντική γραφίδα να χαρτογραφηθούν τα μέρη στα οποία μπορεί να βρίσκεται ένας άνθρωπος, παρόλο που τον βλέπεις εδώ απέναντί σου.
Πολλοί θα προσπαθήσουν να επηρεάσουν το ταξίδι και τη διαδρομή σου. Όλοι θα ‘χουν όφελος και συμφέρον. Αυτός που θα δελεαστεί να συνταξιδέψει μαζί σου δε θα παλέψει να σε επηρεάσει. Θα ζητήσει ή θα διεκδικήσει τη θέση του δίπλα σου, μα ως εκεί. Η συναισθηματική του περιέργεια ζητά να βιώσει τη διαδρομή σου, οπότε δεν θα επιχειρήσει παρέμβαση. Αφήνεται.
Ο άνθρωπος που αφήνεται παύει να κάνει check in σε μέρη και τοποθεσίες. Κάνει check in σε σένα. Ούτε σού πληρώνει εισιτήριο, ούτε σού ζητά ευθύνες για αποπροσανατολισμό, ούτε σού αποδίδει το ρίσκο του «χαθήκαμε» ή «χάσαμε». Μόνο που είναι σπάνιοι οι άνθρωποι που αφήνονται.
Πιο θλιβερή από αυτήν την εξαφάνιση είναι η αδυναμία προέκτασης της διαδρομής πέρα από τις επικαιρότητες που αναβοσβήνουν στις μεγάλες επιγραφές, που τις ελέγχουν όσοι θέλουν να σου κατευθύνουν το ταξίδι. Είναι θλιβερό που οι άνθρωποι εγκλωβίζονται στα τετράγωνα ζωής ενός αστικού πεδίου που εξυπηρετεί άλλους. Μείνε εδώ γιατί μού είσαι χρήσιμος. Πάνω σου βασίζω ένα οικοδόμημα. Κι έτσι στήνω ιστό αράχνης γύρω σου. Αν φύγεις μού γκρεμίζεις το όραμα. Πρέπει να σε κρατήσω πάση θυσία. Και την κάνω τη θυσία. Παραιτούμαι από όλα και κάνω σκοπό της ζωής μου να σε κρατήσω στο δρόμο που θέλω. Το παιχνίδι των προσανατολισμών μπορεί να παιχτεί σε σχέση 1 προς 1, μα και σε συλλογικότητες. Προϋπόθεση να πείσεις τον ταξιδιώτη να ακολουθήσει τις φωτεινές σου επιγραφές. Τη φωνή στο ραδιόφωνο. Το ρεύμα των ανθρώπων που πάνε προς τα κει. Και λειτουργεί κι ανάποδα. Οδηγώντας τον ταξιδιώτη στο αντίθετο ρεύμα των ανθρώπων που κάνε προς τα κει. Στο ρεύμα των ανθρώπων που πάνε προς την άλλη. Ίδια διεύθυνση, αντίθεση κατεύθυνση. Ίδιο ύψος προσωπικών προσδοκιών. Μηδενικό.
Το ίχνος σου κινείται ομαλά.
Σε εντοπίζουν τα ραντάρ και σού επιτρέπεται η διέλευση.
Η σβήστρα έχει ήδη διαγράψει το περίγραμμά σου. Η υπαρξιακή πυξίδα έχει ήδη μπλοκάρει τις υπαρξιακές σου αναζητήσεις. Η γραφίδα χαρτογραφεί τη διαδρομή σου. Κινείσαι εντός ορίων.
Το διαβατήριό σου κάθε στιγμή ανανεώνεται βασιζόμενο στην ερώτηση που θα κάνεις.
Όσο ρωτάς τα προβλέψιμα το ταξίδι σου δεν διακόπτεται, δεν διαταράσσεται, δεν στοχεύεται, δεν απειλείται.
Την στιγμή που θα αλλάξεις ερώτηση, που θα μπεις σε ένα υπαρξιακό spin έξω από την ελεγχόμενη σφαίρα, θα θεωρηθείς επικίνδυνος. Δεν θα ενεργοποιήσεις, όμως, τους συναγερμούς. Έπαψαν οι μοναχικοί ταξιδιώτες να επηρεάζουν το Σύνολο. Ο κόσμος είναι καλοκουρδισμένος να επιλέγει ερωτήσεις μέσα από την Τράπεζα Θεμάτων της Επικαιρότητας. Θα σε παρακολουθούν για λίγο, μέχρι να χαθεί το στίγμα σου από τα ραντάρ τους. Μετά θα ‘σαι μόνος μέσα σε μία τρομαχτική μοναξιά, που αν είσαι τυχερός και έχεις συνταξιδιώτη θα ‘ναι μία δυαδική μοναξιά.
Το ζητούμενο είναι αν και πότε θα θέσεις τη σωστή ερώτηση.
Στον εαυτό σου.
Της είχαν μάθει να ψάχνει σκέπαστρο στις βροχές, μα μία πλημμύρα μέσα της πάντα την έσπρωχνε στα βαθιά.. εκεί που το δέρμα ποτίζεται σαν χώμα σε περίοδο ανθοφορίας, η ανθεκτικότητα γίνεται εύπλαστη προσαρμοστικότητα στα υγρά σχήματα και η σκέψη ρευστοποιεί τις πραγματικότητες.. Κι όλο επέστρεφε κυοφορώντας νέες κοσμοθεωρίες εαυτού κι ας φαινόταν ίδια στο γυμνό μάτι των γειτόνων που όταν βρέχει μαζεύουν τις μπουγάδες, κλείνουν τα παράθυρα, χώνονται κάτω απ' τις ομπρέλες τους αφήνοντας πλεονέκτημα τη βροχή για κείνους που ξεδιψούν με τις χούφτες.
Photo by Jesse Draxler, ( http://inagblog.com/2018/01/jesse-draxler-2/ )
Μαύρο φόντο σε κάποιο συμπαντικό στιγμιότυπο σε κατάσταση νηνεμίας, με την σκοτεινή ύλη να αρνείται να κάνει αισθητή την παρουσία της στην πεπερασμένη αντιληπτική μας ικανότητα. Πάντα εν εξελίξει μία αντίστροφη μέτρηση στα ρολόγια των ανθρώπων. Άνευ συμπαντικής σημασίας. Τα άστρα ρέουν στο ρυθμό της ενεργειακής ανακύκλωσης εναλλάσσοντας λάμψη με θάνατο κι αντίστροφα. Βουτάνε δίχως φόβο στο κέντρο της μαύρης τρύπας που τα εξαφανίζει απ' το ορατό μας πεδίο με έναν γενναίο χορό καταστροφής και αναγέννησης. Το Εγώ υπόνοια κάπου, μέσα σ' αυτό το σκοτάδι. Συνήθως κάθεται ήσυχο στο κενό, δίπλα στους γαλαξιακούς γκρεμούς. Κι όταν λαμπυρίζει λίγη χαρά το εντοπίζουν οι μαύρες τρύπες. Περιμένουν να ολοκληρώσει τον βραχύχρονο κύκλο του για να το εξαφανίσουν. Όλα σαν σε όνειρο. Κι όταν αλλάζεις πλευρό, αλλάζεις τοπίο και παραδόξως κι εαυτό. Το μαύρο γίνεται ρευστό. Σαν αμνιακό υγρό μιας σκοτεινής Μάνας. Κυματίζεις, αιώνια νεογέννητος, στα ρεύματα ενός βυθού, δίχως να διακρίνεις το δρόμο. Ποτέ δεν υπήρχε δρόμος. Όλα επινοήσεις. Χρόνος. Δρόμος. Για να υπάρχει η αίσθηση του προσανατολισμού και του σημείου αναφοράς. Να νιώθεις πως δεν χάνεσαι και πως κατέχεις τον έλεγχο του ταξιδιού. Δεν γελά κανείς με την πλάνη σου. Δεν υπάρχουν θεοί και τα άστρα ασχολούνται με τον δικό τους χορό. Είσαι ψάρι που αναβοσβήνει μέσα στις χούφτες μιας θάλασσας που αδειάζει τα νερά της ανάμεσα από τα.... εικονικά δάχτυλα του ανύπαρκτου Νοήμονος Όντος. Σαν σβήσουν τα σχήματα και τα χρώματα, μένεις να αιωρείσαι σαν ιδέα σε ένα πεδίο φαντασίας. Είσαι όλες οι μνήμες σου. Όλα τα έσω έξω τοπία. Ένα φράκταλ ενός κόκκου εαυτού που αντικατοπτρίζεται σε όλες τις κλίμακες του σύμπαντος. Ανακυκλώνεσαι μέσα από όλα και κάθε σου στιγμιότυπο ταχυδρομεί ένα γράμμα μεταφέροντας πραγματικότητες από το ένα υπαρξιακό σύμπαν στο άλλο.. κι όλο υπάρχεις συνομιλώντας με τον εαυτό σου παλεύοντας να κατανοήσεις τί συμβαίνει.
..είναι σαν να ξεφλουδίζεις το δέρμα σου
όχι
το μέσα
σαν να ξετυλίγεις σκοτάδια
για να βρεις το μωρό που κλαίει
με φθόγγους ενός παραμιλητού
μιας υπόγειας ζωής
δίχως να πλησιάζεις
καταδικασμένος απ' έξω
μόνο ν' ακούς
και να κρατάς σημειώσεις
απ' το κλάμα του.
Τα χαρούμενα παιδιά είναι επικίνδυνα. Δεν τρομάζουν. Δεν παίρνουν στα σοβαρά τις τιμωρίες. Δεν ανταποκρίνονται στα συστήματα σωφρονιστικής διαπαιδαγώγησης. Με το γέλιο τους προσβάλλουν τη σοβαρότητα του αυταρχισμού. Με την αισιοδοξία τους προκαλούν επικίνδυνους αυθορμητισμούς. Τα χαρούμενα παιδιά είναι χαλαρά, δεν ξέρουν να κάθονται προσοχή, ακίνητα, στο παράγγελμα του δασκάλου. Κοιτούν τα σύννεφα που τρέχουν και τα σμήνη των πουλιών την ώρα που ο διευθυντής δίνει οδηγίες από το μεγάφωνο, στην αυλή. Τα χαρούμενα παιδιά δεν συγκεντρώνονται στη μονοτονία των μαθημάτων. Μαθαίνουν εύκολα, βαριούνται εύκολα και έχουν μία μουσική μέσα τους. Έναν ρυθμό που τούς κάνει να κουνούν το πόδι τους ή να χτυπούν τα δάχτυλα στο θρανίο, σαν να παίζουν ένα αόρατο πιάνο. Τα χαρούμενα παιδιά είναι ζωηρά. Σε κίνηση. Κι αποσυντονίζουν την τάξη. Μπορούν να σε κοιτούν στα μάτια και να σού απαντούν με την αφοπλιστική τους παιδικότητα, χωρίς να σκέφτονται συνέπειες, στο ενδεχόμενο να μεταφράσεις το θάρρος τους ως θράσος ή ασέβεια στον.. μεγαλύτερο. Τα χαρούμενα παιδιά βλέπουν τους ανθρώπους στο ίδιο ύψος και δεν αναγνωρίζουν αρχηγούς. Έχουν άποψη και το θάρρος να την διατυπώσουν. Παίρνουν θέση και θεωρούν αυτονόητη την ενεργητική ακρόαση. Τα χαρούμενα παιδιά μιλούν άψογα με χρώματα και σχήματα. Ζωγραφίζουν. Στα μπλοκ, στα χέρια τους, στις χαρτοπετσέτες, στα θρανία, στις τσάντες τους, στα βιβλία, στα τετράδια, στο σκελετό του κρεβατιού τους, στη ντουλάπα, στα ρούχα τους. Τα χαρούμενα παιδιά δεν χωρούν μέσα στο σπίτι. Θέλουν αλάνες και μεγάλες αυλές σχολείων. Θέλουν πάθος κι ενθουσιασμό. Τα χαρούμενα παιδιά θίγουν την ησυχία. Μόνιμα την σπάει η σκέψη τους που θέλει να εκφράζεται. Προσβάλλουν την ευθυγράμμιση, γιατί κινούνται αταξινόμητα. Ακυρώνουν τις αοριστολογίες, γιατί επιμένουν να ζητούν αιτιολογήσεις μέχρι να καταλάβουν. Τα χαρούμενα παιδιά είναι επικίνδυνα γιατί σε παρασύρουν και νομίζεις πως η Ζωή είναι μία γιορτή, όπου όλα επιτρέπονται. Και μαζί με τα χαρούμενα παιδιά γίνονται επικίνδυνοι και οι γονείς τους, οι φίλοι τους, οι συγγενείς τους. Όπως επικίνδυνος είναι κάθε χαρούμενος άνθρωπος για μία κοινωνία που θέλει φοβισμένους, πειθαρχημένους, υπάκουους πολίτες.
Δεν αντέχεται ο πόνος του κόσμου, εκείνος ο βουβός. Που τον υπομένουν οι άνθρωποι αθόρυβα και μέσα τους αντέχουν με ένα αδιάκοπο «λίγο ακόμη». Που κρύβεται πίσω από τα καθημερινά λόγια, τις μηχανικές κινήσεις της ημέρας, και το βράδυ από σκιά γίνεται άνθρωπος. Ο πόνος. Κάθεται δίπλα και σωπαίνει, κι όταν ο έξω θόρυβος κοπάσει, αρχίζει να μιλά την αλήθεια. Έχοντας από καιρό πάψει να υψώνει τη φωνή. Μόνο με ψίθυρους πια. Ψίθυροι και σταγόνες φτάνουν ως το κόκκαλο με ένα βασανιστήριο αιωνιότητας. Από κείνη την αιωνιότητα που κρύβουν οι δύσκολες στιγμές που λες δεν περνάνε…
Οι άνθρωποι εξασθενίζουν. Συστήνονται δυνατοί, μα μέσα τους ξεθωριάζουν, σβήνουν, αφήνονται, πέφτουν. Λεπταίνουν.. σαν τα σκοινιά που μόνιμα καλούνται να ισορροπήσουν αντίρροπες δυνάμεις. Λεπταίνουν οι φλέβες, οι μύες και οι αντοχές των ανθρώπων υπό συνεχή πίεση. Λυγίζουν τα κόκκαλα και η σκέψη. Ζητείται βοήθεια, μα δεν υπάρχει ένας υγιής που να έχει απόθεμα προσφοράς εαυτού.
Υπάρχεις μόνο εσύ. Εσύ που πονάς. Στις απομονώσεις, στις νύχτες, στις σιωπές, στους φαύλους κύκλους, στα βυθίσματα, στα αδιέξοδα, στις κακοκαιρίες, στη λειψυδρία, στα στερητικά σύνδρομα υπάρχεις μόνο εσύ κι ο εαυτός σου. Τίποτε άλλο. Αν χορέψεις, χορεύει η Υφήλιος. Αν βουλιάξεις, βουλιάζει ο κόσμος. Αν παραιτηθείς, το παιχνίδι τελειώνει. Αν αγαπηθείς, αγαπιέται το Σύμπαν. Δεν υπάρχει ξόρκι. Μήτε άλλη γιατρειά. Εσύ η αρρώστια σου. Εσύ και το φάρμακο. Εσύ ο θάνατός σου. Εσύ η ζωή σου.
Έξω πάντα γινόταν πόλεμος. Μέσα οι άνθρωποι άλλοτε κάναν έρωτα κι άλλοτε αυτοκτονούσαν εις το όνομα μιας απελπισίας ή μιας παραίτησης. Τα όπλα ποτέ δεν είχαν σφαίρες. Το όπλο πάντα είναι ο τρόπος που στέκεσαι απέναντι στον πόλεμο και στη ζωή. Μόνος σου διασχίζεις το σενάριο και το σκηνικό. Μόνος σου επιλέγεις το ρόλο κι ενσαρκώνεις τον εαυτό σου. Ο πόνος είναι ένα σύμπτωμα μιας ασθένειας που ξεκινά ή εξελίσσεται. Υπάρχει ως προειδοποίηση πως κάτι δεν πάει καλά. Άλλαξε τις νοοτροπίες που σε αρρωσταίνουν. Έτσι θα εξαλείψεις τον πόνο. Δεν υπάρχει διάγνωση. Δεν είναι το σώμα που πονά. Είναι η ύπαρξη που κουτσαίνει και κάνει το σώμα σου να πονά. Άλλαξε τον τρόπο που υπάρχεις. Αυτή είναι η γιατρειά του πιο αρχαίου, του πιο σύγχρονου και του πιο μελλοντικού κόσμου απέναντι σε κάθε ασθένεια.
