Ανυπαρξία

Σε εντόπισαν μόνο

σαν άρχισε να μυρίζει η απουσία σου

αποσύνθεση.

Είπαν πως πέθανες

κι έκλεισε η υπόθεση.

Ξεγελώντας τους

κίνησες να δεις αν υπάρχει 

αυτός που αποκαλούν Θεό

μιας και βεβαιώθηκες πως 

κι ο άνθρωπος που υπάρχει

είναι.. ανύπαρκτος.

σημειώσεις

 

..είναι σαν να ξεφλουδίζεις το δέρμα σου

όχι

το μέσα

σαν να ξετυλίγεις σκοτάδια

για να βρεις το μωρό που κλαίει

με φθόγγους ενός παραμιλητού

μιας υπόγειας ζωής

δίχως να πλησιάζεις

καταδικασμένος απ' έξω

μόνο ν' ακούς

και να κρατάς σημειώσεις

απ' το κλάμα του.

Τα χαρούμενα παιδιά είναι επικίνδυνα

 

Τα χαρούμενα παιδιά είναι επικίνδυνα. Δεν τρομάζουν. Δεν παίρνουν στα σοβαρά τις τιμωρίες. Δεν ανταποκρίνονται στα συστήματα σωφρονιστικής διαπαιδαγώγησης. Με το γέλιο τους προσβάλλουν τη σοβαρότητα του αυταρχισμού. Με την αισιοδοξία τους προκαλούν επικίνδυνους αυθορμητισμούς. Τα χαρούμενα παιδιά είναι χαλαρά, δεν ξέρουν να κάθονται προσοχή, ακίνητα, στο παράγγελμα του δασκάλου. Κοιτούν τα σύννεφα που τρέχουν και τα σμήνη των πουλιών την ώρα που ο διευθυντής δίνει οδηγίες από το μεγάφωνο, στην αυλή. Τα χαρούμενα παιδιά δεν συγκεντρώνονται στη μονοτονία των μαθημάτων. Μαθαίνουν εύκολα,  βαριούνται εύκολα και έχουν μία μουσική μέσα τους. Έναν ρυθμό που τούς κάνει να κουνούν το πόδι τους ή να χτυπούν τα δάχτυλα στο θρανίο, σαν να παίζουν ένα αόρατο πιάνο. Τα χαρούμενα παιδιά είναι ζωηρά. Σε κίνηση. Κι αποσυντονίζουν την τάξη. Μπορούν να σε κοιτούν στα μάτια και να σού απαντούν με την αφοπλιστική τους παιδικότητα, χωρίς να σκέφτονται συνέπειες, στο ενδεχόμενο να μεταφράσεις το θάρρος τους ως θράσος ή ασέβεια στον.. μεγαλύτερο. Τα χαρούμενα παιδιά βλέπουν τους ανθρώπους στο ίδιο ύψος και δεν αναγνωρίζουν αρχηγούς. Έχουν άποψη και το θάρρος να την διατυπώσουν. Παίρνουν θέση και θεωρούν αυτονόητη την ενεργητική ακρόαση. Τα χαρούμενα παιδιά μιλούν άψογα με χρώματα και σχήματα. Ζωγραφίζουν. Στα μπλοκ, στα χέρια τους, στις χαρτοπετσέτες, στα θρανία, στις τσάντες τους, στα βιβλία, στα τετράδια, στο σκελετό του κρεβατιού τους, στη ντουλάπα, στα ρούχα τους. Τα χαρούμενα παιδιά δεν χωρούν μέσα στο σπίτι. Θέλουν αλάνες και μεγάλες αυλές σχολείων.  Θέλουν πάθος κι ενθουσιασμό. Τα χαρούμενα παιδιά θίγουν την ησυχία. Μόνιμα την σπάει η σκέψη τους που θέλει να εκφράζεται. Προσβάλλουν την ευθυγράμμιση, γιατί κινούνται αταξινόμητα. Ακυρώνουν τις αοριστολογίες, γιατί επιμένουν να ζητούν αιτιολογήσεις μέχρι να καταλάβουν. Τα χαρούμενα παιδιά είναι επικίνδυνα γιατί σε παρασύρουν και νομίζεις πως η Ζωή είναι μία γιορτή, όπου όλα επιτρέπονται. Και μαζί με τα χαρούμενα παιδιά γίνονται επικίνδυνοι και οι γονείς τους, οι φίλοι τους, οι συγγενείς τους. Όπως επικίνδυνος είναι κάθε χαρούμενος άνθρωπος για μία κοινωνία που θέλει φοβισμένους, πειθαρχημένους, υπάκουους πολίτες.   

Only You

 

Δεν αντέχεται ο πόνος του κόσμου, εκείνος ο βουβός. Που τον υπομένουν οι άνθρωποι αθόρυβα και μέσα τους αντέχουν με ένα αδιάκοπο «λίγο ακόμη». Που κρύβεται πίσω από τα καθημερινά λόγια, τις μηχανικές κινήσεις της ημέρας, και το βράδυ από σκιά γίνεται άνθρωπος. Ο πόνος. Κάθεται δίπλα και σωπαίνει, κι όταν ο έξω θόρυβος κοπάσει, αρχίζει να μιλά την αλήθεια. Έχοντας από καιρό πάψει να υψώνει τη φωνή. Μόνο με ψίθυρους πια. Ψίθυροι και σταγόνες φτάνουν ως το κόκκαλο με ένα βασανιστήριο αιωνιότητας. Από κείνη την αιωνιότητα που κρύβουν οι δύσκολες στιγμές που λες δεν περνάνε…

Οι άνθρωποι εξασθενίζουν. Συστήνονται δυνατοί, μα μέσα τους ξεθωριάζουν, σβήνουν, αφήνονται, πέφτουν. Λεπταίνουν.. σαν τα σκοινιά που μόνιμα καλούνται να ισορροπήσουν αντίρροπες δυνάμεις. Λεπταίνουν οι φλέβες, οι μύες και οι αντοχές των ανθρώπων υπό συνεχή πίεση. Λυγίζουν τα κόκκαλα και η σκέψη. Ζητείται βοήθεια, μα δεν υπάρχει ένας υγιής που να έχει απόθεμα προσφοράς εαυτού.

Υπάρχεις μόνο εσύ. Εσύ που πονάς. Στις απομονώσεις, στις νύχτες, στις σιωπές, στους φαύλους κύκλους, στα βυθίσματα, στα αδιέξοδα, στις κακοκαιρίες, στη λειψυδρία, στα στερητικά σύνδρομα υπάρχεις μόνο εσύ κι ο εαυτός σου. Τίποτε άλλο. Αν χορέψεις, χορεύει η Υφήλιος. Αν βουλιάξεις, βουλιάζει ο κόσμος. Αν παραιτηθείς, το παιχνίδι τελειώνει. Αν αγαπηθείς, αγαπιέται το Σύμπαν. Δεν υπάρχει ξόρκι. Μήτε άλλη γιατρειά. Εσύ η αρρώστια σου. Εσύ και το φάρμακο. Εσύ ο θάνατός σου. Εσύ η ζωή σου.

Έξω πάντα γινόταν πόλεμος. Μέσα οι άνθρωποι άλλοτε κάναν έρωτα κι άλλοτε αυτοκτονούσαν εις το όνομα μιας απελπισίας ή μιας παραίτησης. Τα όπλα ποτέ δεν είχαν σφαίρες. Το όπλο πάντα είναι ο τρόπος που στέκεσαι απέναντι στον πόλεμο και στη ζωή. Μόνος σου διασχίζεις το σενάριο και το σκηνικό. Μόνος σου επιλέγεις το ρόλο κι ενσαρκώνεις τον εαυτό σου. Ο πόνος είναι ένα σύμπτωμα μιας ασθένειας που ξεκινά ή εξελίσσεται. Υπάρχει ως προειδοποίηση πως κάτι δεν πάει καλά. Άλλαξε τις νοοτροπίες που σε αρρωσταίνουν. Έτσι θα εξαλείψεις τον πόνο. Δεν υπάρχει διάγνωση. Δεν είναι το σώμα που πονά. Είναι η ύπαρξη που κουτσαίνει και κάνει το σώμα σου να πονά. Άλλαξε τον τρόπο που υπάρχεις. Αυτή είναι η γιατρειά του πιο αρχαίου, του πιο σύγχρονου και του πιο μελλοντικού κόσμου απέναντι σε κάθε ασθένεια.

αυτοπροστασία

 

Το να προσπαθείς να ξεφύγεις από την παγίδα..

είναι η παγίδα.

Διάρκεια

 

Ασφαλής στην φούσκα μπορείς να ζήσεις το διπλάσιο απ' ότι εκτεθειμένος στη.. Ζωή.

Μιθριδατισμός

 

Να εμφανίζεσαι για λίγο. Τόσο όσο. Να γεύεσαι στη μύτη του κουταλιού το κάθε δηλητήριο και να αποχωρείς στα ενδότερά σου. Μόνος. Να υπομένεις τα συμπτώματα. Να δίνεις χρόνο στο σώμα σου και στην ψυχή να ανταποκριθούν. Θα ανταποκριθούν. Πάντα θα ανταποκρίνονται. Θα το αποβάλλουν ή θα το αφομοιώνουν. Αρκεί να προσέξεις τις ποσότητες. Κάθε φορά θα μένεις λίγο παραπάνω εκτεθειμένος στα δηλητήρια: οπτικά, αισθητικά, νοητικά, πνευματικά, ψυχικά, συναισθηματικά, επιστημονικά, εξελιγμένα, βιολογικά.

Στο τέλος θα τούς νικήσεις χρησιμοποιώντας τα ίδια τους τα όπλα.. δίχως καν να χρειαστεί να ξεκινήσεις τον πόλεμο.

Θα νικήσεις γιατί απλά ΔΕΝ θα σε πιάνουν οι σφαίρες τους.

Burn the Witch

Περιθωριακή, πληθωρική, απόμακρη, αντικανονική και αντικοινωνική. Ένα ζώο. Με μία λάμψη αρχέγονη στα μάτια της. Σαν μία πείνα που ξεπηδά φωτιά και τρώει το εύφλεκτο υλικό της. Σιωπηλή κι αθόρυβη, μα όχι αδύναμη. Αλίμονο αν επειδή είναι θηλυκό της χρεώσεις αδυναμία. Είναι φλόγα. Από κείνη την ήρεμη της καύτρας του τσιγάρου που καίει τα χείλη κι όταν την πετάς στο χώμα και την πατάς με το πόδι δεν λέει να σβήσει. Δεν. Φυτρώνει στο χώμα κι ανθίζει. Ψηλώνει και χαϊδεύεται με τον άνεμο. Χορεύει στους ήχους που σ' ενοχλούν και κλείνεις τα διπλά αλουμινένια σου κουφώματα για να μην τους ακούς. Και τραγουδά σε γλώσσες που γρυλίζουν, σφυρίζουν, γαβγίζουν, ουρλιάζουν, μουγκρίζουν και ταυτόχρονα συλλαβίζουν τρυφερότητες στ' ακροδάχτυλα μιας έφηβης που ερωτοτροπεί με τον εαυτό της, στο θρόισμα μιας λεύκας, στο υποθαλάσσιο ρεύμα που χαϊδεύει τη ράχη ενός θηλυκού καρχαρία σε οίστρο. Δε θα σού μιλήσει ποτέ στη γλώσσα σου. Πάντα θα έρχεται διαισθητικά κάτω από το ρούχο και το δέρμα σου, να πάρει στα χέρια της το μυαλό σου, να το ζυμώσει σε σχήμα ενθουσιασμού ,την ώρα που η πειραγμένη λογική σου αντιστέκεται, μιας και δεν είσαι άγριος πια, μα ένας  πολιτισμένος άνθρωπος.. και δεν είσαι για να ρισκάρεις. Θέλεις να έχεις τον έλεγχο. Θέλεις να μπορείς να ερμηνεύεις τα φαινόμενα, κι ας πέφτεις έξω. Είναι ασφαλείς οι αυταπάτες της κυριαρχίας σου. Κι αν εκείνη σε θέλει να αφεθείς,  δεν αφήνεσαι. Και καλά κάνεις γιατί, πίστεψέ με, είναι επικίνδυνο να αφήνεσαι. Ειδικά σε μία μάγισσα που θα μολύνει το πολιτισμένο μυαλό σου με βολβούς άγριας ορχιδέας που χύνει τους χυμούς της μέσα στον καφέ που πίνεις το πρωί για να ξυπνήσεις, κι ας μην ξυπνάς ποτέ. Εκείνη όμως επιμένει και με εκπλήσσει πώς δεν παραιτείται και τόσο παθιασμένα ασχολείται  μαζί σου. Χρησιμοποιεί όλες τις μεταμορφώσεις της. Υγροποιείται σε σταγονίδια και ρέει με την εισπνοή σου στα πνευμόνια σου. Αυτά τα πνευμόνια που προσέχεις σαν τα μάτια σου, μην και μολυνθούν και σε οδηγήσουν στον τάφο. Φοβάσαι να πάρεις βαθιά αναπνοή, φοβάσαι ν' αγγίξεις, φοβάσαι να έρθεις κοντά. Εκείνη, όμως, πλησιάζει το στόμα της στο δικό σου, με τα ζουμερά της χείλη και την ανάσα της να γαργαλάει τα φωνήεντα που πνίγεις από έφηβος. Γίνεται μαγνήτης και έλκει τα ένστικτα που θάβεις. Τα παίρνει μαζί της και βγαίνει έξω. Στη σκηνή όπου παίζεται το έργο, την ώρα που εσύ κρύβεσαι στα παρασκήνια μιας άδειας από κοινό και ηθοποιούς αίθουσας θεάτρου. Εκείνη κυκλοφορεί ιδρωμένη από πάθος, φορώντας ένα διάφανο νυχτικό ως τον αστράγαλο και σού νεύει να ακολουθήσεις. Διστακτικός και τρομαγμένος, μην και παρασυρθείς, κρύβεσαι πίσω από την κουρτίνα σου. Προσεύχεσαι στο θεό σου να την κάνει να παύσει το παιχνίδι της. Μα εκείνη είναι ο θεός. Κινεί τα νήματα, όσες παπαγαλίες κι αν έχεις αποστηθίσει. Όποτε θέλει βουτάει τη γλώσσα της στο μυαλό σου και σού θυμίζει πώς είναι να ζεις. Χώνεται στο καβούκι σου και κουνάει την ουρά της μαστιγώνοντας την ακινησία σου. Είναι βάσανο να μην σε αφήνει να ηρεμήσεις στην απομόνωσή σου. Μα, γαμώ, είναι θηλυκό... Ό,τι κι αν της επιβάλλεις θα σπάει τις αλυσίδες. Είναι τρελή. Δε χώρεσε ποτέ στις παλάμες σου. Πάντα ξεχείλιζε. Κι εσύ, ρε αλήτη δειλέ, κόσμε, παρόλο που απαρτίζεσαι από δύο βιολογικά φύλα, είσαι γνήσια αρσενικός, από κείνα τα κομπλεξικά αρσενικά που ατιμάζουν τη γυναίκα. Την κακοποιούν, για να πάψει να χαίρεται. Είναι βασανιστική η χαρά. Της τσαλακώνεις την εικόνα για να μάθει μόνο μηχανικά να ανταποκρίνεται σε κινήσεις επαναλαμβανόμενες που ακυρώνουν το νόημα: ξύπνα, πιες καφέ, δούλεψε,  φάε, αφόδευσε, πλοηγήσου, μίλα δίχως να μιλάς, κοιμήσου, ξύπνα, πιες καφέ, δούλεψε, φάε.......

Εκείνη, όμως, είναι θηλυκό. Πριν πεθάνει γεννά έναν πιο ανθεκτικό εαυτό της. Εσύ θα σβήσεις, μα εκείνη ακόμη θα βασιλεύει. Θα έχει επιζήσει απ' όλες σου τις κακοποιήσεις. Και θα είναι παρθένα σε κάθε της αναγέννηση. Θα είναι γόνιμη σε κάθε της εκδοχή. Και θα σε έχει ξεπεράσει. Θα ερωτοτροπεί, όπως όλες οι μάγισσες, με τον άνεμο, το φεγγάρι, το φως, το σκοτάδι, το δάσος, τα θηρία, ακόμη και με τους νεκρούς και με όσους θεούς θα έρχεσαι να ορίσεις. Και θα μιλά τη γλώσσα των θεών, καλύτερα απ' όσο εσύ μπορείς να την καταλάβεις. 
Είναι θηλυκό. Είναι μάγισσα. Είναι άγρια φύση. Είναι ο εφιάλτης σου, γιατί σε σπρώχνει σε όσα αρνείσαι, την ώρα που κάνεις πως δεν την ακούς και ντύνεσαι το κουστούμι σου, το τζιν σου ή τις πιτζάμες σου κι ετοιμάζεσαι για ύπνο.
Και στον ύπνο σου την διώχνεις, μα βρίσκει τρόπο να παίξει με το καλά πειθαρχημένο μυαλό σου και να σού θυμίσει την άγρια φύση σου που την έχεις θυσιάσει στον βωμό του εκπολιτισμού σου. Κάθε πρωί πείθεσαι πως δε θυμάσαι τίποτε από τα βραδινά σου όνειρα. Πονάει να θυμάσαι. 
Στην καθαρή της μορφή, θα είναι πάντα η Γυναίκα που δεν θα κάνεις ποτέ δική σου, γιατί είσαι δεμένος, ενώ εκείνη ελεύθερη. Κι όση προπαγάνδα κι αν πουλάς πως όλα τα κάνεις για χάρη της εκείνη ξέρει πως την ξεπουλάς για ένα κομμάτι ασφάλειας, σε έναν κόσμο γεμάτο ανασφάλειες. 
Είναι Γυναίκα και το όνομά της είναι Ζωή.
Είναι η μάγισσα που πρέπει να κάψεις με προσάναμμα τις ελευθερίες σου, αλλιώς θα στοιχειώνει τα απελπισμένα κτίρια στα οποία κατοικεί η φυγή σου. Θα στοιχειώνει το μυαλό σου που το παραγεμίζεις με σκουπίδια και ξερές γνώσεις. Θα στοιχειώνει κάθε παιδί που γεννάς και μέσα από το γέλιο και το βλέμμα του θα σού θυμίζει όσα απελπισμένα θες να ξεχάσεις πως απαρνήθηκες για μία χούφτα ασφάλεια μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο ανασφάλειες.

Η σωτηρία σου: Burn the Witch.

κρούσμα

 

Μ’ όλες τις προφυλάξεις

αποφυγή συναθροίσεων

μάσκα κι αποστάσεις

με τόσο κρυμμένα τα σαρκώδη χείλη της

κι αποστειρωμένο το κορμί της

ένας θεός ξέρει

πώς την εντόπισε

και την διαπέρασε το βέλος

κι αιμορραγεί φεγγάρια

και πεταλούδες.

 

Ευτυχώς δεν είναι μεταδοτικός

ο έρωτας.

Πλανήτης

 

Μιλούσε μία πράσινη γλώσσα
με γαβγίσματα και ρωγμές
αντί για φθόγγους συλλάβιζε πέτρες
βράχους και όλα της τα ρο
ρίζες που απορροφούσαν όλους τους χειμάρρους
σκέψεις και αίμα στη μέγιστη στάθμη
της παλίρροιας
ένας εαυτός αυτάρκες πλανητικό οικοσύστημα
με τ’ αγρίμια του και τα έντομα
τα τρωκτικά του και τις νεράιδες
καλυμμένος με το ανθρώπινο δέρμα της
να καμουφλάρει την άγρια ομορφιά
που παλεύει να διατηρήσει την ισορροπία
στην φυσική της τροφική αλυσίδα
όπου οι αδυναμίες της καταβροχθίζουν τις ικανότητές της
οι δυνάμεις της εξουδετερώνουν τους φόβους
οι φόβοι καταπίνουν τα ρίσκα της
η παραφροσύνη της δαγκώνει τη λογική
και κατορθώνει ολόκληρη να υπάρχει
διασχίζοντας γενοκτονίες και αυτοκαταστροφές της
γεννώντας διαρκώς νέες μορφές ζωής
δίχως να την παίρνουν χαμπάρι οι κυνηγοί
των σπάνιων πλασμάτων.