ρεύμα

Και ξαφνικά ανοίγεις διάπλατα όλες τις πόρτες
και αρχίζει να κάνει ρεύμα
εκείνο το ρεύμα που σε διαπερνά
δίχως να σε σκοτώνει
ηλεκτρίζοντας εξακολουθητικά κάθε σου κύτταρο
και ρίχνοντας φως στις πιο κρυφές σου σκέψεις
φανερώνοντας όσα επιμελώς κι εντέχνως
αρνιόσουν να δεις.

Κρίσεις πανικού

Άφησες άξιους αντικαταστάτες σου πίσω, μπαμπά
εκπαιδευμένοι να μ' επικρίνουν μ' ένα βλέμμα
να μού θυμίζουν ποια ήθελες να γίνω
που δεν έγινα
να μου τονίζουν τα πρέπει και τα μη
με εκείνο τον τρόπο σου τον αλάθητο, 
τον μεγαλειώδη, τον αδιαμφισβήτητο.
Έχουν εξελίξει τις μεθόδους σου
μού φόρεσαν ένα δαχτυλίδι στο στομάχι
να μην καταπίνω πολύ συναίσθημα,
πάντα έλεγες πόσο κακό μού κάνει,
να μην παρασύρομαι απ' τη βουλιμία του παρορμητισμού μου,
έχω κινδυνέψει τόσο απ' την αυθόρμητη φύση μου
και το χαλάλι δεν ήταν ικανό να κοπάσει τις αιμορραγίες.
Όμως, βρήκα τρόπο να καταπίνω το αίμα
να καταπ(ν)ίνω επιθυμίες
να καταπ(ν)ίνω την ηδονή της ζωής.
Βρήκα ένα άνοιγμα για την εσωτερική μου Άβυσσο.
Εκεί ρίχνω όσα δεν μού επιτρέπει να απολαύσω
το κομμάτι της συνείδησης 
που μου σμίλεψες από παιδί.

Ο πιο άξιος αντικαταστάτης σου 
ζει μέσα μου.
Μισή εγώ.
Έχει το ανάστημά σου και το βλέμμα σου.
Κρίνει, κατακρίνει, κατακρεουργεί.
Κανένας πατέρας δεν είναι δολοφόνος.
Όλοι θέλουν το καλό μας.
Ο τρόπος είναι που δολοφονεί.
Ύπουλα.
Δίχως αίμα.

Καταπνίγεις μεγάλα κομμάτια αλήθειας σου
κι εκείνα συσπειρώνονται μέσα στην Άβυσσο
και σε ανύποπτο χρόνο επιστρέφουν.
Στρατοί τρομοκρατών 
συλλαμβάνουν το μυαλό σου
ανοίγουν τις βάνες και το πλημμυρίζουν
από όλα όσα έθαβες στα κλειδωμένα υπόγεια.
Και μουδιάζεις και τρέμεις.
Ανήμπορη βιώνεις ένα θάνατο,
δίχως να πεθαίνεις.
Πονάς, δίχως διάγνωση.

Δυσαναπνέεις με υγιή πνευμόνια.
Δυσαναπνέεις από την στέρηση της κραυγής.
Το κορμί σου συσπαται
γιατί ο εαυτός που κατέπνιξες
τεντώνεται κι ετοιμάζεται να εκδικηθεί.

Την επόμενη φορά
θα σε νικήσω μπαμπά.
Θα τού επιτρέψω να γεννηθεί,
να επιστρέψει,
να καταστρέψει την τάξη 
που επιβάλλεις στο ασυνείδητό μου.
Θα αναλάβω τα ηνία
και θα σφραγίσω το παράθυρο
απ' όπου επιμένεις να με παρατηρείς και να με ελέγχεις..
τάχα για το καλό μου.

Λάσπη

by Dean Stuart

Ήρθε η λάσπη μέσα στο σπίτι μου
της  άνοιξα όλα τα δωμάτια
τη φιλοξένησα
την κοίμισα στο κρεβάτι μου
πεινασμένη μού ρούφηξε τα όνειρα
μούλιασε το χαλί όπως η ψυχή 
διαποτίζει το σώμα του ανθρώπου
κύλησε μέσα στο δέρμα μου
άκουσα την άγρια φωνή της
έγινα ο οικοδεσπότης
ήταν καταπατητής
ήταν όλοι οι άνθρωποι που δεν πρόλαβε να δημιουργήσει ο θεός
-η λάσπη-
ήταν όλοι οι άνθρωποι που ξεχάστηκαν απ' το θεό
στην άκρη του δρόμου
ρακένδυτοι, δίχως στόμα, 
δίχως μιλιά, δίχως φαΐ
κι ενώθηκαν σε μία ορμητική ροή
ισοπεδώνοντας τον κόσμο που τούς απέρριψε.
Δε γινόταν αλλιώς
παρά μ αυτή τη βία που γκρεμίζει.
Ακούγαμε πνιγμένα κλάματα, 
αιώνια παράπονα ζωής
τα νεκρά μας ζώα θυσία στους αδύναμους θεούς
των λασπωμένων ανθρώπων.
Κοιτάξαμε απ' το παράθυρο.
Οι πολιτικοί μάς καταμετρούσαν.
Ήμασταν οι επόμενοι λασπωμένοι άνθρωποι 
που θα κυλήσουμε στο μέλλον ορμητικοί 
να ισοπεδώσουμε τον κόσμο που μάς απέρριψε.
Έτσι πάρθηκε η απόφαση.
Έχτισαν πιο ψηλά τα ενισχυμένα σπίτια τους
κι ακόμη πιο ψηλά
στις κορυφές της οροσειράς 
παριστάνοντας τους θεούς
μη γνωρίζοντας πως η ύβρις
πάντα επιστρέφει στον αλαζόνα 
δίχως να ξεχνά. 
Στην επόμενη βροχή
η λάσπη ξεκίνησε απ' το βουνό.
Γέμισε ο κάμπος μας πολυτελή κρεβάτια,
χρυσοραμμένα ρούχα,
συλλογές έργων τέχνης 
που απεικόνιζαν τη λάσπη στα χέρια του θεού 
-ποιανού θεού; -
καθώς ξεκινά από την αρχή 
τη δημιουργία ενός νέου ανθρώπου.
Μάταια, αποφάνθηκε η επιστήμη.
Είχε έρθει ο καιρός ν' αλλάξει το υλικό του.

Το μάθημα

Τού είχαν διδάξει
πως μέσα από το τραύμα και την επούλωσή του
μπορεί να εξελιχθεί,
ν' αγγίξει παράδεισο.

Στο φίλο του δίδαξαν
πώς μπορεί να εξελιχθεί
μέσα από τις έντονες συγκινήσεις.

Ο πρώτος κυνηγούσε ασυναίσθητα τον πόνο.
Ο δεύτερος την ένταση και τη συγκίνηση.

Ο πρώτος πέθανε σαν .. μάρτυρας, 

θύμα των καταστάσεων.
Ο δεύτερος έζησε μία ζωή
που αξίζει να ξαναζήσεις.

Η κηπουρός

Την έβλεπαν οι γειτόνισσες
να φυτεύει πεταλούδες στο δέρμα της
να σκάβει λάκκους
να τοποθετεί τα κουκούλια σαν σπόρους
και να τα σκεπάζει πιέζοντας
με την πλαστελίνη του κορμιού της.

Μέχρι οι γειτόνισσες να ποτίσουν τις γλάστρες τους
ή να ξεσκονίσουν τα έπιπλα του κήπου
εκείνη γεννοβολούσε πετάγματα
πού σκάγανε σαν κύματα στο κόκκινο στόμα της.

Προσπαθούσε να εξηγήσει τον παράδεισο,
μα οι γειτόνισσες μιλούσαν άλλη γλώσσα
και το μυστικό της θάφτηκε στους μύθους 
παρόλο που εκείνη υπήρξε
στ' αλήθεια.

Κελί

Δύσκολα αντέχεται αυτό το σκοτεινό κελί
όπου το σκοτάδι παίρνει αμέτρητα σχήματα προσωπικών δαιμόνων.
Σού τρώει τα μάτια, τη γλώσσα κι έπειτα τα δάχτυλα.
Σε καθίζει στο κέντρο
και σού απαγγέλει έπη σιωπής
σε συλλαβές απόκοσμου συριγμού
που σε ταράζουν συθέμελα.

Κανείς βοηθός
κανένας μάρτυρας.

Μιλάς με συλλαβές ιδρώτα στους πόρους του δέρματος
με ρυτίδες υπομονής στο πρόσωπο
με συσπάσεις μυών στο σώμα
με ακατάπαυστες ροές σκέψης
και σ' ακούνε μόνο οι μαύροι τοίχοι.

Σ' απορροφάνε
σε εξαφανίζουν
αφομοιώνουν το σχήμα σου.
Γίνεσαι σκοτάδι, τοίχος, κελί
και η κενότητα εντός.

Τα έπη σιωπής
γίνονται λευκοί ήχοι
κι όταν με δίχως μάτια αρχίσεις επιτέλους να βλέπεις
και με δίχως γλώσσα να μιλάς
η μεταμόρφωση ολοκληρώνεται.

Η μοναξιά σού από δήμιος
γίνεται εαυτός
και μπορείς να υπάρχεις δίχως φόβο
μέσα κι έξω από το κελί σου.

μωρά

Το παιδί μεγάλωνε μπουσουλώντας. 
Δεν στάθηκε ποτέ ο νους
ανεξάρτητα όρθιος.
Απλά με τα χρόνια 
αντικαθιστούσε τα παιχνίδια 
άλλαζε κρεβάτι, σπίτι, δραστηριότητα 
διατηρώντας το μωρουδιακό μοτίβο σκέψης 
με θεμελιώδεις συσχετισμούς
ανάγκης και επιθυμίας,
με μόνιμη στέρηση της αληθινής αγκαλιάς,
με τον μπαμπούλα να αλλάζει μορφές 
και με τους συλλογικούς φροντιστές 
να εφευρίσκουν ένα σωρό πιπίλες για να μην κλαίνε τα μωρά 
..μεγαλώνοντας.. 

[..τα βράδια, όλα τα μωρά, 

ανεξαρτήτως ηλικίας, 

κοιμούνται πιπιλίζοντας το δάχτυλο.. 

και τρέμουν μην εμφανιστεί το Τέρας:

ο εαυτός που δεν έγιναν..]

Πυρεπένδυση: παράγωγο πυρκαγιάς (ανεπιτυχής πυρόσβεση)

Δεν γίνεται να σβήσεις τη φωτιά
όσο επιμένεις να ‘σαι άνθρωπος.
 
Ο άνθρωπος συντηρεί τις φωτιές,
τις επαναλαμβάνει,
τις απολαμβάνει μέσα στην τρομολαγνεία του
γλείφοντας τα καμένα δάχτυλα,
ροκανίζοντας τα αποκαΐδια,
εισπνέοντας βαθιά τον πυκνό καπνό
σαν το τσιγαριλίκι που μαστουρώνει το μυαλό
με νέες επενδύσεις.
Ηδονίζεται με εκείνο το συριγμό του νερού
που σπαρταράει κι εξατμίζεται
πέφτοντας πάνω στην καυτή σάρκα
του δέντρου ή του ζώου
με ρεαλιστική ανεπάρκεια πυρόσβεσης.
 
[Τα δάση πιάνουν χώρο
στην προς εκμετάλλευση επιφάνεια
αυτής της στρόγγυλης μπάλας
που με ωραιοπάθεια μοστράρει
στη βιτρίνα του σύμπαντος
κι ας μην έχει εμφανιστεί ακόμη
ένας εξωγήινος αγοραστής.
 
Ο άνθρωπος πουλά
και πουλιέται
αποζημιώνοντας συνειδήσεις.]
 
Μη μού κλαις.
 
Κι αν όντως θέλεις να σβήσεις τη φωτιά
δέντρο γίνε
ζώο ή χώμα.
Ξεφλουδίσου απ’ τ’ ανθρώπινά σου
μείνε γυμνός
με εκείνο το εσωυλικό που πονάει
όταν γρατζουνιέται,
που σφαδάζει όταν καίγεται
κι αβοήθητο αντικρίζει το θάνατο
δίχως εναλλακτική πληρωμής
για μία παράταση ζωής.
 
[..οι επενδυτές κοιμούνται ήσυχοι
τα μάγια λύθηκαν:
ξέχασαν οι άνθρωποι πώς να μεταμορφώνονται
σε δέντρα και σε ζώα.]

σύνδεση

 

Μέσα σ’ αυτήν την πολύβουη ροή οι λέξεις ξεραίνονται και πέφτουν. Σαπίζουν σαν δόντια που χρησιμοποιήθηκαν πολύ τρώγοντας junk food. Το καταλαβαίνεις πλέον από τα χαμόγελα των ανθρώπων. Όχι, δεν έχουν  μαυρίσει τα όμορφα με λεύκανση δόντια τους. Είναι όπως οι λέξεις. Άδειες θήκες καλοπληρωμένης δουλειάς οδοντιάτρου, ιδανικά για φαντεζί χαμόγελα και επιφανειακές συζητήσεις, καθώς και για να καταβροχθίζουν τους ανταγωνιστές.

Είχα καιρό να δω τα δόντια της. Τα ‘χε αφήσει με εκείνο το φυσικό τους σμάλτο που πλέον έμοιαζε κιτρινισμένο μπρος στις εκτυφλωτικές πορσελάνες των καλοντυμένων οδοντοστοιχιών και των λέξεων. Σφράγισε τα χείλη και, ενώ κανείς δε νοιαζόταν, εκείνη ένιωθε πως στερεί από τον κόσμο το φυσικό της χαμόγελο και τις λέξεις της. Τί εγωκεντρισμός! Ο κόσμος έχει τόσα για να χορτάσει τις πείνες του, που πλέον δεν τού έλειπε τίποτε, ποτέ. Μα εκείνη κρατούσε με πείσμα την απεργία της. Οι ψυχολόγοι υπέγραφαν μία εκούσια (!) κατάθλιψη. Εκείνη ήρεμη, συνέχιζε το έργο της. Κι αυτοί, με τον καιρό (όπως γίνεται πάντα, με όλα), έπαψαν να ασχολούνται.

Πάλευε να εξηγήσει αν οι λέξεις ήταν που προκάλεσαν το μεγάλο κακό ή αν οι λέξεις ήταν που είχαν υποστεί το μεγάλο κακό. Σε κάθε περίπτωση είχε επέλθει κορεσμός κι ένας κορεσμός πάντα παραλύει τις συγκινήσεις. Οι διαπιστώσεις, οι συνεπαγωγές, οι τεκμηριώσεις, οι συνθέσεις, οι περιγραφές, οι έρευνες, οι καταφάσεις και οι αντιθέσεις πολλαπλασιάζονταν σαν υπερσεξουαλικές οντότητες που αναπαράγονται δίχως έλεγχο. Οι συγκινήσεις, όμως, ήταν υπό εξαφάνιση και τα μάτια των ανθρώπων θαμπά.  

Στις απομονώσεις της επέλεγε μία λέξη και την έγραφε στον τοίχο του σαλονιού. Την κοιτούσε από μακριά, από κοντά, ευθεία ή λοξά. Έσβηνε γραμμούλες και δημιουργούσε ανοίγματα στους κύκλους των γραμμάτων. Έμπαινε στο νόημα. Γινόταν το νόημα. Περιφερόταν μέσα στη σημασία της λέξης και έβρισκε κήπους και μελωδίες. Έμενε ώρες σ’ αυτή τη διάσταση της άνευ λεξικού ερμηνείας και συνειδητοποιούσε πως ούτε πεινούσε, ούτε διψούσε για κάτι άλλο εκτός από την περιήγηση στο νόημα. Περπατώντας καταλάβαινε πως δεν υπήρχε διαχωριστικό. Η ίδια της ήταν η λέξη. Και η σημασία της. Και τελικά στριφογύριζε στον εαυτό της, όπου τα σκοτάδια και οι σιωπές της ξεδίπλωναν χρώματα και μυρωδιές. Δεν την αναζητούσε κανείς, οπότε δεν την πίεζε ο χρόνος για να επιστρέψει. Έμενε μέχρι να διερευνήσει την τελευταία γραμμούλα του τελευταίου γράμματος της λέξης. Ένας περίπατος που γινόταν με ιεροτελεστία και σεβασμό στον αργό ρυθμό που απαιτεί η δημιουργία σύνδεσης.  Το ζητούμενό της δεν ήταν να δει. Δεν ήταν να ανακαλύψει. Ήταν να συνδεθεί. Να αισθανθεί. Να γίνει. Αφιέρωνε ολόκληρα βράδια σε μία μόνο λέξη. Γράμμα γράμμα. Γραμμή γραμμή. Όπως οι εραστές σταματούν το χρόνο και ανακαλύπτουν με μάτια κλειστά, σπιθαμή προς σπιθαμή, τους πόρους του δέρματος, αυτής της Γης που τούς γεννά ταυτόχρονα την επιθυμία της κατάκτησης και της παράδοσης.

Κάθε φορά που επέστρεφε συνειδητοποιούσε πως δεν ήταν οι λέξεις υπεύθυνες για το μεγάλο κακό. Οι λέξεις ήταν αθώες. Πολυδιάστατες, αλληγορικές, αμφίσημες, πλούσιες, συντηρώντας σύμπαντα ερμηνείας. Δίχως πρόθεση να εξαπατήσουν, μα ούτε και να διευκολύνουν το νόημα.  Οι λέξεις εξακολουθούσαν να διαφυλάττουν το μυστικό του νοήματος. Τα στόματα που τις μασούσαν ήταν υπαίτια για τους ακρωτηριασμούς. Τα χέρια που τις πουλούσαν ήταν υπεύθυνα για την πτώχευσή τους. Οι θνητοί εαυτοί που ήταν προσκολλημένοι στις διαδικασίες και όχι στην ουσία. Που τις εμπορεύονταν σαν ένα ακόμη προϊόν στην παγκόσμια αγορά. Οι θνητοί εαυτοί που τις χρησιμοποιούσαν για να συστήνονται μορφωμένοι ή για να σκοτώνουν το χρόνο τους σε ανούσιες συζητήσεις.

Όταν επιτυγχάνεις τη σύνδεση σού έρχονται οι απαντήσεις, δίχως να χρειαστεί να διατυπώσεις την ερώτηση. Είχε κατανοήσει πως δεν μπορείς να συζητήσεις κάτι που δεν το έχεις ήδη μέσα σου!

Έμεινε με σφραγισμένα τα χείλη για χρόνια περιφερόμενη μέσα σε ενήλικους ανθρώπους διαφόρων ηλικιών. Οι άνθρωποι κατέληξαν να γεννιούνται ενήλικοι, χάνοντας τη φυσική κωδικοποίηση των λέξεων. Ακόμη και το κλάμα ή το γέλιο τους ήταν ενήλικα.

Συνέχιζε να υπάρχει κλεισμένη στο κάστρο της, ορατή μα απούσα, περιμένοντας, όχι κάποιον πρίγκιπα να τη γλιτώσει από τον δράκο, μα ένα παιδί να μιλά εκείνη τη διάλεκτο της ζωής που συνδέει συλλαβές με συγκινήσεις,  ενεργοποιώντας το δίκτυο των αισθήσεων, των διαλογισμών, της ύπαρξης, μην αφήνοντας καμία πτυχή εαυτού να ατροφήσει.

αποποίηση

 

Πέρασε κι αυτό. Ρόλος με ημερομηνία λήξης (όπως τα προϊόντα). Ολοκληρώθηκε η διαδικασία, τους ζυγούς λύσατε. Μένουν άλλοι ρόλοι να δίνουν νόημα στη ζωή σου. Ποιος θα ήσουν δίχως τους ρόλους σου?..

Σού παίρνουν την ταυτότητα, σε εντοπίζουν μέσα στη λίστα, διαγράφουν το όνομά σου. Κρύβεσαι στο παραβάν, ρίχνεις το φάκελο στη σχισμή. Μετράς. Είσαι ο ρόλος σου, όσο υπηρετείς τις υποχρεώσεις του ρόλου. Παύεις να είσαι, όταν αποποιείσαι την ευθύνη. Μοιάζει σαν να κόβεις ομφάλιους λώρους επιδιώκοντας ελευθερία. Μία ελευθερία που συνοδεύεται με ανυπαρξία. Αν συνεχίσεις να μη συνεργάζεσαι, είναι σαν να παύεις να υπάρχεις.

Μετά από καιρό απουσίας, μετά από καιρό άρνησης συμμόρφωσης με το ρόλο, διαγράφεσαι. Σε ξεγράφουν από κόρη. Σε διαγράφουν από τους φοιτώντες του σχολείου ή του Πανεπιστημίου. Σε διαγράφουν από τους εκλογικούς τους καταλόγους. Σε διαγράφουν απ’ τις κοσμικές λίστες των καλεσμένων σε γάμους, γιορτές, βαφτίσια, γενέθλια, κηδείες, μνημόσυνα. Δε σε  μετράει κανείς.

Για να υπάρχεις χρειάζεται να δηλώνεις παρών. Αν απέχεις, εισχωρείς στην ανυπαρξία. Δύσκολη συνθήκη αναγνώρισης εαυτού, ειδικά επειδή μια ζωή σού διδάσκουν πως αυτό που είσαι ορίζεται μέσα απ’ την αλληλεπίδραση με τους άλλους.

Όταν αποποιείσαι, ακολουθεί κενό. Χάνεις κληρονομιές, χάνεις επίθετα προγόνων, χάνεις θέσεις, χάνεις παρέες. Αν δεν τρελαθείς, αγγίζεις την ελευθερία. Σηκώνεσαι, ανάβεις φωτιά και καις τα κουστούμια και τα σύνεργα του κάθε ρόλου. Φυσάς τη στάχτη και αφού τελειώσουν όλα.. μετράς τί μένει.

Τί μένει?..

Δίχως ρόλους, τί δίνει νόημα στη ζωή σου..? Ποιος είσαι, δίχως τους ρόλους σου..?

Ο γιος του τάδε. Ο πατέρας του τάδε. Ο τάδε επιχειρηματίας. Ο εργαζόμενος στην τάδε επιχείρηση. Ο ψηφοφόρος του τάδε κόμματος. Ο βουλευτής της τάδε περιφέρειας. Ο κουμπάρος στον τάδε γάμο. Ο συγγενής του τάδε νεκρού. Ο μάρτυρας στη τάδε δίκη. Ο κερατάς της τάδε γυναίκας. Ο απουσιολόγος της τάδε τάξης. Ο μπεκρής της τάδε παρέας. Ο ευσεβής της τάδε ενορίας. Ο τρελός του τάδε χωριού.

Αν σε αποβάλει ο δάσκαλος, τότε είσαι ο αποβεβλημένος από την τάξη. Αν, όμως, αρχίσεις να φεύγεις μόνος και σταδιακά, κανείς δε θα καταλάβει ότι απομακρύνεσαι. Θα το θεωρήσουν φυσιολογικό. Ο κόσμος αγαπά αυτή τη λέξη. Κανείς δε θ’ ασχοληθεί με την απουσία σου, ούτε θα σού κολλήσουν επίθετα ή ετικέτες. Κι αυτά, όπως οι ρόλοι, δίνουν τεχνητή αξία σ’ αυτό που είσαι. (Ποιος είσαι..?)  Όσο απομακρύνεσαι κι αποποιείσαι τους ρόλους, σβήνονται όλα. Και, ναι, παύεις γι’ αυτούς να υπάρχεις. Θα γίνουν πολλά γλέντια, πολλές κηδείες, πολλές εκλογές χωρίς εσένα.

Κι εσύ θα είσαι πλέον αθέατος οδοιπόρος. Ούτε καν παρατηρητής της Μεγάλης Σκηνής. Θα υπάρχεις για σένα. Δε θα έχεις την ανάγκη να βγεις σε ένα παράθυρο να εξηγήσεις γιατί απομακρύνεσαι, πού πας, πού υπάρχεις, πώς υπάρχεις. Όταν νικήσεις αυτή την ανάγκη, τότε ολοκληρώνεται η φυγή.

Ως τώρα δε γνωρίζουμε πόσοι το κατάφεραν. Δεν αναφέρονται πουθενά. Ούτε καν σαν αγνοούμενοι. Ούτε ως πρωταγωνιστές σε ιστορίες λογοτεχνίας. Είναι αυτοί που έκοψαν τις συνδέσεις κι απομακρυνόμενοι έσβηναν το βήμα τους, γνωρίζοντας πως το Θέατρο θα συνεχίσει τις παραστάσεις του και χωρίς αυτούς, δίχως καν την ανάγκη να τους αντικαταστήσει.