Φαύλος κύκλος

Αν κάθε φορά που ανασταίνεσαι

συνεχίζεις τη Ζωή

από εκεί που την άφησες,

είσαι καταδικασμένος να ζήσεις

τους ίδιους θανάτους.. 

Γυναίκα στην ομίχλη

Στάθηκε στην όχθη του δρόμου

και πρόσθεσε τη λήθη

με την ομίχλη του τοπίου.

Όταν εξατμίστηκαν τα περιγράμματα

των σκέψεων και των σχημάτων

ξεγέλασε την εστίαση του φωτογράφου

και διάφανη διαπέρασε το μυαλό του

που πλέον την διακρίνει ολοζώντανη

σε όλες τις φωτογραφίες

που απεικονίζουν νεκρή φύση και άδεια τοπία.

Εν αρχή ην.....η μαμά

Από την ώρα που γέννησε το μικράκι που κυοφορούσε για 9 μήνες παρά 3 μέρες, αφού τελείωναν τα διαδικαστικά του φαγητού και της καθαριότητας του μωρού, το ξάπλωνε στο κρεβάτι και καθόταν δίπλα του. Του ψιθύριζε στο αυτί ένα σ’ αγαπώ με όλες τις αποχρώσεις της χροιάς της, ενώ ταυτόχρονα του χάιδευε το κορμάκι. Κάθε σπιθαμή. Και το δέρμα του ενεργοποιούσε τους αισθητήρες αφής. Μάθαινε πώς σε αγγίζουν όταν σ’ αγαπάνε. Ενδιάμεσα έσκυβε και το μύριζε με βαθιές εισπνοές κι αβίαστα ακουγόταν ένα πνιγμένο επιφώνημα ευτυχίας, σαν να θέλεις να κρατήσεις την αναπνοή σου, ώστε να μείνει μέσα σου η αγαπημένη μυρωδιά και να μην σού ξεφύγει το άρωμα. Κι όταν ερχόταν η ώρα για ύπνο έπαιρνε το μικράκι της αγκαλιά και το κοίμιζε χορεύοντας ένα μπλουζ σε μία μουσική σύνθεση δική της, που την μουρμούριζε στο αυτάκι του. Χόρευαν για ώρες, ακόμη κι όταν εκείνο έπαιρνε την βαθιά του αναπνοή και βυθιζόταν στο όνειρο. Το μικράκι αποκοιμιόταν λες και βρισκόταν ακόμη στο αμνιακό υγρό της κοιλιάς της. Ασφαλές κι ευτυχισμένο. Συνέχιζε έτσι για χρόνια, όσο άντεχε η μέση της να χορεύουν αγκαλιά.

Δε  θυμόταν αν της φέρθηκε ποτέ κανείς έτσι. Δεν είχε σημασία εξάλλου. Αυτά τα μητρικά κι ανθρώπινά της αποθέματα δεν δημιουργήθηκαν από στέρηση, σαν απωθημένα, ούτε από βίωμα. Γεννήθηκαν μέσα απ’ αυτήν την αμφίδρομη σχέση μαμάς και παιδιού, που υποψιάζεται πως ξεπερνά τη διαδικασία εγκυμοσύνης και επεκτείνεται και στη διαδικασία υιοθεσίας.

Ο περίγυρος, με όλη του τη διάθεση να παρέμβει στο μητρικό της έργο, την επέκρινε ισχυριζόμενος πως το παιδί θα βγει κακομαθημένο έτσι όπως το παραχαϊδεύει και δεν το αφήνει να κλάψει. Τους παρέβλεπε όλους. Συνέχιζε με βάση το ένστικτο.

Το μικράκι της μεγάλωσε και έγινε ένας άνθρωπος που λατρεύει τη μυρωδιά και την υφή του δέρματος, γοητεύεται από τον ψίθυρο, χορεύει στην εσωτερική μελωδία. Ξέρει να αφιερώνει χρόνο, να εκτιμά και να αγαπάει, πρώτα τον εαυτό του, συνεπαγωγικά τον άνθρωπο που είναι δίπλα του και προεκτατικά να εκτιμά και να σέβεται κάθε άνθρωπο που θα βρεθεί στον κύκλο της ζωής του.

Ο περίγυρος πάλι παρών να την ενοχοποιήσει για την εκμετάλλευση που περιμένει αυτό το αγγελούδι μέσα στον κόσμο των δαιμόνων, γιατί, κυρία μου, δεν μεγάλωσαν όλοι οι άνθρωποι με τρυφερότητα,  χάδια, αγγίγματα και ψιθύρους.  Τι νομίζεις πως κατάφερες, λοιπόν; Να δημιουργήσεις ένα πλάσμα ευάλωτο που θα πέσει βορρά στους ανθρωποφάγους του συστήματος.

Δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να απαντήσει. Ούτε καν να αφιερώσει χρόνο να προβληματιστεί πάνω στην οπτική του περίγυρου. Φυσικά, όσα παιδιά κι αν γεννούσε έτσι θα τα μεγάλωνε. Αμετανόητα τρυφερή και αρνούμενη να γίνει σκληρή για να μεγαλώσει ανθρώπους που θα έχουν ισχυρές άμυνες και δυνατές επιθέσεις στις αρένες του κόσμου.

Αυτή επιμένει να γεννά και να μεγαλώνει ανθρώπους που νιώθουν πολύτιμοι και αναγνωρίζουν το ανεκτίμητο του ανθρώπου. Ανθρώπους που δε θα πουλήσουν ποτέ τον εαυτό τους και δεν θα αγοράσουν ποτέ τον άνθρωπο δίπλα τους.

Αποσύνδεση

 

Όταν επέστρεψε 
από την εξορία του
- λίγων ημερών οικειοθελής απουσία -
είχαν ξεχάσει τ' όνομά του.

Έκανε το λάθος να αποσυρθεί
επικαλούμενος λόγους υγείας
τάχα μη γνωρίζοντας πως πλέον 
δεν γίνεται να λείψεις 
δίχως να πληρώσεις 
το κόστος της απουσίας. 

Στην επιστροφή του 
βρήκε τη θέση του πιασμένη,
τη γυναίκα του διαθέσιμη,
τον κόσμο να έχει προχωρήσει
στο διάδρομο των γεγονότων.
Ο σκύλος του τίναξε από πάνω του 
την κατοικίδια νοοτροπία
και γύρισε ελεύθερος στο δρόμο.
Στη δουλειά προσέλαβαν 
δύο καινούργιους στο πόστο του
κι η μάνα του, στην απουσία του,
έγινε γυναίκα ξανά
που ζει μόνο για τον εαυτό της.

Για να αναγνωριστεί από την αρχή 
έπρεπε να στριμωχτεί στο πλήθος, 
στα οικοδομήματα των λέξεων 
που ξοδεύονται για να χτίσουν 

τη ραγδαία εξέλιξη του κόσμου,
στα τσιμέντα των εικόνων
που σκεπάζουν το ψύχος της απουσίας.

Έπρεπε να στριμωχτεί και να σπρώξει 
ώστε να δημιουργήσει και πάλι 
το χώρο του.
Αυτό το 1 μέτρο Χ 2 της ζωής
για να τον αναγνωρίζουν
με το όνομά του, 
το σχήμα του
και να του παραχωρούν 
τα κλάσματα δευτερολέπτου 
που του αναλογούν 
για να ακουστεί η ζωή του.

Κοντοστάθηκε μπρος στη βοή 
της αδιάκοπης κυκλοφορίας.
Ένιωσε σαν τα παιδιά 
που παίζουν σχοινάκι.
Οι δύο αδιάκοπα 
γυρίζουν το σκοινί 
και οι υπόλοιποι 
πρέπει να βρουν την κατάλληλη στιγμή 
για να μπουν στην κυκλική ροή του σχοινιού,
πηδώντας,
δίχως να παρεμποδίσουν την κίνησή του. 

Δεν είχε πλέον το ταλέντο 
να εντοπίζει την κατάλληλη στιγμή,
να μπαίνει στο παιχνίδι,
στο σπίτι του,
στο σώμα του 
και να υποδύεται τον εαυτό του.

Τον αρρώσταιναν τα φώτα 
που δεν έσβηναν ποτέ,
η υποχρέωση να είσαι πάντα διαθέσιμος,
στη θέση σου. 

Εκμεταλλεύτηκε το δικαίωμα
στην αποσύνδεση.

Διεγράφη απ' τα μητρώα
και λησμονήθηκε αυτοστιγμεί
συνεχίζοντας αδέσποτος 
σαν το σκύλο του,
δίχως να μοιάζει πια στους ανθρώπους,
που κι εκείνοι 

δεν έμοιαζαν πλέον

στον εαυτό τους..

rule

Live

like a child plays

it's favourite game..

Μία ακόμη νίκη.. επί του χρόΝου

[Κίνητρο: Έλλη Μαρτίκα - γενέθλια συγκυρία]

Είχε το δέρμα της μία φοβία
κι ανέβαζε θερμοκρασία
κάτω από τα ρούχα και τις ετικέτες..
Μία υφασμάτινη κλειστοφοβία
που την απέκτησε
σαν τα ‘βαλε μια μέρα
με τον χρόνο
σαν βούτηξε το σεντόνι του στο τσιμέντο
το στερέωσε σε μία παραγεμισμένη με σακούλες κρεμάστρα
του ‘δωσε μορφή ανθρώπινου σκελετού
και τ’ άφησε να στεγνώσει.
 
Το βράδυ
σαν παιδική προσευχή πριν τον ύπνο
πήρε το κλάμα της σφυρί
κι έκανε θρύψαλα το άγαλμα του χρόνου.
 
Γέμισε η αυλή της στιγμές
και το δέρμα της
με το αίμα του χρόνου.
Ενώθηκαν μέσα της
αρχαιότητες και μέλλοντες.
 
Εκείνος 
δεν τόλμησε να επικαλεστεί την αιωνιότητά του
γιατί δεν ήταν η γυναίκα που τον πολεμούσε
ήταν το παιδί που αρνιόταν την ενηλικίωση
και μπροστά του από πάντα
προσκυνούν οι αθάνατοι
μιας και μόνο μέσα του
μπορούν να διατηρήσουν την αιωνιότητά τους.
 
Το πρωί
ήξερες αν τεντωθεί
μπορεί το χώρο να καλύψει
μα δεν σού προκαλούσε φόβο
γιατί αθόρυβη κούρνιαζε εντός της
- σχεδόν κλειστοφοβικά -
μιας και ούτε η ίδια
μπορούσε ν’ αντέξει..
το Φως της.

βραδινή διάλεκτος

Τα βράδια δεν μιλά.
Θροΐζει.
Για να την καταλάβεις
πρέπει να ξεφυλλίσεις αρχαίες μνήμες
ζώο να γίνεις κι αρχαίος θεός
του ποταμού και του δάσους
να μιλήσεις με παφλασμούς
και σαν τυφλός
να ψηλαφήσεις συλλαβές
στο αίμα της που κοχλάζει
καθώς ρέει σκοτεινό 
απ' τις ρίζες ως τα κλαδιά της
και μουρμουρίζει παλιές ιστορίες
ξεχασμένης ζωής.

Από ανάγκη

Έγραφε
όσα ήθελε να ζήσει.

Όταν άρχισε να ζει,

έπαψε να γράφει.

Έγραψε ξανά

λίγο πριν πεθάνει

για να διηγηθεί

όσα έζησε. 

Μαθήματα φυγής

 

Ο χρόνος που αφιερώνεται σε συγκεκριμένα γνωστικά αντικείμενα σού διαμορφώνει τη συνείδηση, τον τρόπο σκέψης, την δυναμική με την οποία οραματίζεσαι τη ζωή σου και κυρίως το τι θεωρείς δυνατό και τι αδύνατο να συμβεί.

Μαθηματικά: κύκλοι και γραμμές, ευθείες ή τεθλασμένες. Γραμμικές εξελίξεις και αριθμοί που διαδέχονται ο ένας τον άλλον.

Ελάχιστες οι ώρες της Φυσικής πάνω στις συγκρούσεις και στην αλλαγή πορείας. Ανύπαρκτες οι ώρες της κβαντικής Φυσικής πάνω στο φαινόμενο σήραγγας, όπου σωματίδια υπερπηδούν φράγματα δυναμικού και βρίσκονται σε περιοχές του χώρου απαγορευμένες από την κλασική μηχανική.

Τόσο δυσανάλογος ο χρόνος διδασκαλίας, που μαθαίνεις γραμμικά να δένεσαι με το προηγούμενο και το επόμενο βήμα σου, δίχως την ικανότητα εκτόξευσης σε νέες συντεταγμένες, πιο κοντά στα όσα οραματίστηκες για τη ζωή σου.  Εντάσσεσαι ομαλώς στην κοινωνία που από μικρός ήθελες να αλλάξεις. Ευτύχημα, θα μού πεις. Ο νόμος λέει πως επιβιώνει ο πιο ευπροσάρμοστος. Ναι.. μα ποιες οι συνθήκες επιβίωσης; Ποιο το τίμημα;

Διδάσκεσαι να επιβιώνεις με τρεις τακτικές άμυνας. Μία η υποχώρηση, μία η συνεργασία και μία η μάχη αλλαγής του τοπίου από μέσα. Και οι τρεις έχουν θεμέλιο την παραμονή σου στο υπάρχον σκηνικό.

Η ψευδαίσθηση αλλαγής του τοπίου σιγά σιγά ξεθωριάζει. Σού μένει μόνο η υποχώρηση και η συνεργασία, αλλιώς, παραμονεύει ο κίνδυνος της απόρριψης. Τραγικό, γιατί μία ζωή διδάσκεσαι τρόπους να είσαι αποδεκτός, αρεστός και να ενσωματώνεσαι. Την απόρριψη απ’ το σύνολο δεν σού τη διδάσκει κανείς. Ακόμη κι αν το σύνολο είναι ανθρωποφάγα ανταγωνιστικό, ανελέητα κυρίαρχο, εκτοπιστικά επιβλητικό, άριστα διεφθαρμένο. Κανείς ποτέ δεν μελέτησε τις ιδιότητες του συνόλου. Η εστίαση εξαντλήθηκε μόνο στους τρόπους ενσωμάτωσής σου. Να βρεις μία τρύπα να χωθείς. Να πιάσεις το χώρο σου σ’ αυτό που κυριαρχεί, χωρίς περιττές αναλύσεις για την ποιότητα της πορείας.

Στην πιο αρρωστημένη μορφή του αυτό το μοτίβο ενσωμάτωσης αναπαράγεται στις ενδοοικογενειακές κακοποιήσεις, στις εργασιακές εκμεταλλεύσεις και σε άλλες κακοποιητικές συμπεριφορές. Το θύμα έχει μάθει να υπομένει, να συνεργάζεται, να ελπίζει πως μπορεί να αλλάξει το σκηνικό. Μέχρι να αρχίσει να συνηθίζει το μοτίβο. Γνωρίζει τι θα ακολουθήσει μετά από κάθε κίνηση. Η πρόβλεψη πάντα συνοδεύεται από ένα, έστω και αρρωστημένο, αίσθημα ασφάλειας. Ξέρεις πώς θα κλείσει ο κάθε κύκλος και κρατάς δυνάμεις για την επόμενη επανάληψη του ίδιου κύκλου. Κύκλοι. Διαδοχές σημείων. Γραμμικές πορείες από το προηγούμενο βήμα στο επόμενο. Σαν κρίκοι αλυσίδας που δεν σπάνε.

Φυσική: πόση δύναμη χρειάζεται για να σπάσει ο κρίκος μιας αλυσίδας αιχμαλωσίας σου σε μία κατάσταση που δεν σού αρέσει;

Υπήρξε ποτέ δάσκαλος να σού το διδάξει αυτό;

Χρωστάμε μαθήματα φυγής. Θα είχαμε γλιτώσει από πολλές συμφορές. Θα είχαμε γλιτώσει πολύ χαμένο χρόνο. Δικό μας χρόνο. Θα είχαμε αποφύγει βάλτους και αμμώδεις διαδρομές που σού ρουφούν το βήμα. Που νιώθεις πως κινείσαι, μα απλά βουλιάζεις.

Χρωστάμε μαθήματα φυγής. Όπως διδάσκουμε στα παιδιά να ονειρεύονται, έτσι θα πρέπει να τους διδάσκουμε και πώς να εγκαταλείπουν ένα όνειρο. Να τους διδάσκουμε πως έχουν το δικαίωμα να αλλάξουν πλάνο, να αλλάξουν απόφαση, να αλλάξουν πορεία.

Δένουμε ένα δόλωμα ασφάλειας στο αγκίστρι και το προτάσσουμε μπροστά στο πεινασμένο στόμα. Και τρέχουν τα πόδια να προλάβουν, μην χαθεί η θέση, μην χαθεί η ευκαιρία, μην χαθεί αυτό που ως τώρα φτιάχτηκε.

Τι έγινε αν χαθεί;

Ό,τι ξεκινά με προδιαγραφές αιωνιότητας, δεν ικανοποιεί πάντα τις αρχικές του υποσχέσεις, ούτε τις αρχικές σου προσδοκίες. Τι έγινε αν δεν τελειώσεις αυτό που άρχισες; Τι έγινε αν το παρατήσεις στη μέση; Γιατί ενοχοποιείται η παραίτηση με λιποταξία; Θέλω να έχω το δικαίωμα να διαλέξω για τι θα πολεμήσω. Αν πάψει  να με εμπνέει η νίκη, θέλω να αποχωρώ δίχως ενοχοποιήσεις. Να αλλάζω σύμπαν.

Ποιος είναι ο πιο ευτυχής;

Αυτός που ολοκλήρωσε κάτι το οποίο στα μισά πρόδωσε το πάθος, τον ενθουσιασμό και την πίστη του ή αυτός που παράτησε στα μισά μία λάθος επιλογή και ξεκίνησε από την αρχή ένα νέο εγχείρημα;

Είμαστε θύματα του αφηγήματος της προσπάθειας και η προσπάθεια είναι συνυφασμένη με την παραμονή στο στόχο, ακόμη κι αν ο στόχος έπαψε να μας εμπνέει ή αποδείχθηκε επιζήμιος.

Οι εξαρτήσεις οργιάζουν και όσοι μελετούν αυτήν την παθογένεια της κοινωνίας διατυπώνουν ζοφερά συμπεράσματα. (Κάποτε ήταν μόνο το ποτό, τα ναρκωτικά και το κάπνισμα. Τώρα όλοι εξαρτημένοι απ’ τα δίκτυα. Ειδικά όσοι το αρνούνται.)

Πάντα μία εξάρτηση αναπαριστά μία  εικονική διέξοδο φυγής. Ο καθένας γνωρίζει από τί τρέχει να ξεφύγει.

Όσο ο κόσμος βρίθει από εξαρτήσεις, τα απωθημένα μέσα του κοχλάζουν και μένει βαλτωμένος. Βάλτος δεν είναι μία κατάσταση ακινητοποίησης και βυθίσματος. Κάλλιστα είναι μία κατάσταση διαρκούς εξέλιξης, μέσα από ανάλογη προσπάθεια, που όμως έπαψε προ πολλού να σε εμπνέει. Έπεσες στο ποτάμι και σε παρασύρει πλέον η ορμή του. Ανήμπορος να κολυμπήσεις προς την κατεύθυνση που θέλεις. Ανήμπορος να πιαστείς απ’ τα κλαδιά στις όχθες και να βγεις στη στεριά. Έτσι αφήνεσαι. Βαλτώνεις εν κινήσει. Στάσιμος εαυτός.

Κλείσε τα μάτια και αξιολόγησε το σημείο στο οποίο στέκεσαι. Είσαι εκεί που θέλεις; Πορεύεσαι προς τα εκεί που σε κατευθύνει η πυξίδα σου;

Αν όχι, πόσο χρόνο πιστεύεις πως έχεις ακόμη για αλλαγή πορείας..? Για εκείνη τη σύγκρουση με το ασφαλές και γνώριμο και την εκτόξευση σε άλλες συντεταγμένες ζωής..;

Πτώση

Πώς γκρεμίστηκε αυτός ο θεός;
Σαν να υψώθηκε το τοτέμ του στο άπειρο
και να 'πεσε με φόρα σ' ένα θυμωμένο τσιμέντο.

Δίχως κρότο.

Σκισμένες σελίδες ιερών βιβλίων.

Στόμα ματωμένο 
γεμάτο βογγητά ορφανής προσευχής
δίχως να υπάρχει πιο υψηλόβαθμος θεός
να την εισακούσει.

Θρύψαλα, αγκάθια και καρφιά

αιχμηρά καρφώνονται στις σόλες 

και χαλάνε τα παπούτσια των ανθρώπων.

Τους τρυπάνε τα πέλματα 

κι η πληγή ως το κρανίο,

μα ούτε στάλα αίμα.

Δεν υπάρχει χρόνος για αιμορραγίες,

ούτε για περίθαλψη.

Ποιος επινοεί τους θεούς;
Ας σταματήσει.
Στιβάχτηκαν όλοι στην άκρη της αβύσσου
και γκρεμίζονται
μην μπορώντας ν' αντέξουν 

το βάρος της θεότητας.

Ποιος δημιουργεί τούς ανθρώπους;

Ας λογοδοτήσει.

Θεοί δεν υπάρχουν

ν' αναλάβουν την ευθύνη.