Decibel

Να προσέχεις τους Ανθρώπους που έρχονται θορυβώδεις και φεύγουν αθόρυβα.


Αφήνουν τις κραυγές τους μέσα σου.

Περί Πτώσεων και πτωμάτων

Όταν πέφτεις, μην πέφτεις αθόρυβα, αναίμακτα, ευπρεπώς. Να πέφτεις με όλο σου το βάρος. Από ψηλά. Σαν μετεωρίτης. Να ανοίγεις ομαδικό τάφο πεσόντων. Να σείεται η Ζωή σου. Να γκρεμίζεται ο κόσμος. Να διαχέεται εκκωφαντική κραυγή πόνου. Και μετά σιωπή.
Κι όταν σηκώνεσαι, να παίρνεις μαζί σου όλους τους νεκρούς. Τους άγνωστους στρατιώτες της Ζωής, που έπεσαν και δε σηκώθηκαν, που δεν κατάφεραν να κάνουν θόρυβο, που δεν κόλλησαν τα σπασμένα κομμάτια τους, που δεν ούρλιαξαν στην πτώση τους από φόβο μην έρθει νέο κύμα μάχης και τους ρίξει πιο κάτω. Πάρ' τους μαζί σου. Σήκωσέ τους στα χέρια σου την ώρα που πολεμάς να σηκώσεις το βάρος του Εαυτού σου. Γίνε πολλαπλάσιος κι όταν σηκωθείς, ανύψωσε μαζί σου τον κόσμο. Κι αν ξαναπέσεις, φρόντισε να είναι από πιο Ψηλά. Κι όταν ξανασηκωθείς, φρόντισε να πάρεις περισσότερους μαζί σου.

Έργο

Κουράζεις έτσι όπως γράφεσαι. Ο κόσμος δεν έχει κουράγιο να διαβάζει σενάρια παρόντος σε σκηνικό προβληματισμού. Ο κόσμος αργοπεθαίνει. Τα μάτια του θολώνουν από την κούραση. Ο νους υπολειτουργεί. Αν τον αγαπάς γίνε κωμωδία. Ο κόσμος έχει ανάγκη από γέλιο. Γίνε γαργαλιστική φάρσα κι ανέκδοτο που ενεργοποιεί επιδερμικά τα αγγεία μηχανικού γέλωτος στο κορμί του κοινού. Γίνε διαφήμιση. Ο κόσμος έχει ανάγκη από αλλεπάλληλα διαλείμματα μέσα στη ζωή του, να ξαποστάσει χωρίς να σκέφτεται. Ο κόσμος ονειρεύεται με τις διαφημίσεις. Ταξιδεύει. Γεμίζει τον ουρανίσκο του γεύσεις κατοχής. Γίνεται ένας άλλος. Γίνε πορνογραφία, μαζί σου ο κόσμος να φαντασιώνεται. Να θεριεύεις τη λίμπιντο, να μουδιάζεις το μυαλό και ο κόσμος να ξεχνά τις άλυτες εξισώσεις του. Γίνε παιχνίδι. Ο κόσμος δελεάζεται να σκαρφαλώνει σε εικονικά επίπεδα και πίστες. Νιώθει σπουδαίος, μέσα στη μικρότητά του, σαν κατακτά ανύπαρκτους στόχους. Γίνε καρτούν. Ο κόσμος έχει ανάγκη παλιμπαιδισμού. Να λείπει η μαμά και να τον αφήνει να ξεχνιέται στην τηλεόραση. Γίνε ακόμη και σάτιρα του ίδιου του κόσμου. Ο κόσμος γελά με τα χάλια του. Διασκεδάζεται.

Αν αγαπάς τον κόσμο κάν' τον να γελά, να ταξιδεύει, να ονειρεύεται ουτοπίες, να ντύνεται ρόλους, να ξεχνιέται.

Μα αν τον πονάς και θέλεις να τον αφυπνίσεις για να δραπετεύσει, φρόντισε να έχεις βρει τον τρόπο να απορροφήσεις τους κραδασμούς του λυγμού του, να έχεις βρει έναν τρόπο να γιατρεύεις τις πληγές που κοχλάζουν μέσα του και τις καινούριες που θα φυτρώσουν στα χέρια του που θ' αρχίσουν να σκάβουν, να έχεις βρει έναν τρόπο να καθαρίζεις το Νου του από το θόρυβο, τη σκόνη και τους αντιπερισπασμούς και να έχεις βρει ένα νέο μέρος να του προτείνεις, όχι γεωγραφικό, υπαρξιακό μέρος, για να ξαναστήσει από την αρχή ο κόσμος τον Εαυτό του.

Ημιτελής τελειότητα

Προσπερνώντας όλους τους επώνυμους

δεμένους τόμους

στους τακτοποιημένους διαδρόμους της βιβλιοθήκης

φτάνεις στη σκοτεινή αποθήκη

όπου δίχως αρχειοθέτηση

φυλάσσονται οι σκισμένες σελίδες

αγνώστων

που δεν ολοκλήρωσαν καμία αποστολή

καμία ιστορία

που δεν ακολούθησαν κανόνες συγγραφής

ούτε αναγνωρισμένη διάλεκτο

έχοντας ζήσει τη ζωή τους

μ' ανορθόγραφη ποίηση

από ρωγμές, εκδορές και επιφωνήματα

που τη ζηλεύουν νομπελίστες. 

Φτάνοντας εκεί 

μπορείς να τους μελετήσεις

φτωχέ αναγνώστη

ή φτάνοντας εκεί

μπορεί να είσαι ένας από αυτούς

που προσθέτει τις σκισμένες σελίδες του

στην αταξινόμητη μνήμη 

που συντηρεί το Χάος,

αυτό που πολεμούν οι άνθρωποι της Τάξης

και των γραμμάτων

παλεύοντας να ομαδοποιήσουν τις ατομικές αναρχίες. 

Καθαρόαιμο

Αυτό το αδέσποτο
το χωρίς λουρί
που το παράτησαν κουτάβι
σε μία αλάνα με λουλούδια και σκουπίδια
που γρυλίζει σαν λύκος
κι αγαπιέται σαν γατί
τριγυρίζει φύλακας της πόλης
δείχνοντας δόντια και νύχια
στον καθαρόαιμο άνθρωπο
που φοβάται να βγει από την αυλή του
και το μυαλό του
μην και τον μολύνουν
οι ιδεολογίες
οι θρησκείες
οι αθρησκείες
οι ελευθερίες
και οι αγκαλιές
του αδέσποτου ανθρώπου.

Γράμμα στη γιαγιά

Γίνομαι πάλι καλή.
Στρώνω τραπέζι
φιλεύω φόβους
λέω "Θα περάσει"
παρηγορώ το παιδί
νανουρίζω τον ετοιμοθάνατο
ταΐζω με στοργή το στειρωμένο μου κατοικίδιο
και καθαρίζω τζάμια και καθρέφτες
να φαίνονται οι αγαθοεργίες μου καθαρά
και όταν όλοι μέσα τους ηρεμήσουν
αποσύρομαι στην κουζίνα μου
-όχι πια στη βιβλιοθήκη
ό,τι έφαγα έφαγα-
στην κουζίνα
εκεί που η γιαγιά άνοιγε φύλλο
ζεμάτιζε τα χόρτα
καψάλιζε με βαμβάκι και οινόπνευμα την κότα
σε βραστό νερό αποστείρωνε τα σκεύη του μωρού
άναβε το καντηλάκι και προσευχόταν στον Άγιο
που την πήρε κοντά του νωρίς.

Ήταν καλή η γιαγιά
δεν έλεγε όχι ποτέ
υπηρετούσε τους πάντες
άντρα, παιδιά, εγγόνια, συγγενείς που συνέρρεαν στο σπίτι
σε γάμους, κηδείες, εκλογές.

Γιαγιά, άλλαξα γνώμη
δε θα σού μοιάσω.
Δεν μπορώ για ώρα να υπάρξω καλή.

Τρομάζω το παιδί στον ύπνο του,
πρέπει να μείνει ξύπνιο.
Σπρώχνω μέσα στο στόμα την Ψυχή του ετοιμοθάνατου
δε θα φύγεις ακόμα
δε μίλησες αρκετά
χρωστάς μάχες.
Φέρνω γάτες στο γάτο μου
να ξεχειλίσει επιθυμία
να αποκατασταθούν  οι κατεστραμμένοι του όρχεις
να γεμίσει το σπίτι μου γατιά...
Φτάνουν τόσες στειρωμένες συνειδήσεις.

Και φτάνω σε μένα.
Καθαρίζω τα μάτια
να φαίνονται καθαρά οι Σκέψεις.
Με περιπαίζω
πάλι μιλώ με αλληγορίες.
Πάλι δε με καταλαβαίνω.
Αγριεύει ο Εαυτός
μού επιτίθεται
όχι σαν εχθρός, μα σαν εραστής
που δε θέλει πηδήματα και εύκολες ηδονές
θέλει επιτέλους να γονιμοποιήσει αυτό το στείρο μυαλό μου
που εμμονικά αναπαράγει μοτίβα καλού - κακού
ρέποντας πάντα προς τον Πόλεμο.

Γιαγιά, σού κληρονόμησα τον Εαυτό που δεν έδειξες ποτέ.

Από μακριά

Photography by Helen Warner

Σού το είχα πει πως χιονίζει εδώ και καιρό. Καταψύχεται ο κόσμος. Οι άνθρωποι εδώ έχουν ντυθεί τους πολλαπλούς εαυτούς τους για να κρατήσουν ζεστό το Εντός. Τρέμουν οι σκιές. Κρυσταλλώνουν τα δάκρυα. Οι σκέψεις, φτηνός ηλεκτρισμός που δεν παράγει θερμότητα. Η αγκαλιά ξεχάστηκε. Η λέξη υπάρχει, μα τα χέρια ακινητοποιήθηκαν από τον καρπό και πάνω. Μόνο τα δάχτυλα διασχίζουν χιλιόμετρα αναλώσιμων τοπίων. Ολόκληρος ο άνθρωπος έμεινε δύο μάτια που κοιτούν υπνωτισμένα και δέκα δάχτυλα. Κάνει κρύο. Μέσα κι έξω. Κι εσύ που έρχεσαι από έναν άλλο κόσμο, φοράς έναν μόνο εαυτό, χωρίς να ξεπαγιάζεις, με τα χέρια σου ζεστά και υγιή σε όλο το μήκος τους, από τα δάχτυλα ως τη ρίζα του ώμου. Τα μάγουλά σου έχουν δύο παράλληλες ρυτίδες γέλιου και εκείνο το φρέσκο κόκκινο του ζωντανού ανθρώπου. Έξω δεν κυκλοφορεί Ψυχή. Πατάς το απάτητο χιόνι και οι άνθρωποι σε κοιτούν από τα παράθυρα, σε φωτογραφίζουν, σε αναρτούν στους τοίχους τους, σε σχολιάζουν και σε ξεχνούν γιατί κάτι καινούριο έγινε viral.... Φτάνεις στο νεκροταφείο της πολιτείας. Σκάβεις τις κατεψυγμένες καρδιές των ανθρώπων. Ξεθάβεις τον ζεστό τους παλμό. Επιστρέφεις στις γειτονιές και αφήνεις μία κατακόκκινη καρδιά στο χιονισμένο πατάκι της κάθε εισόδου. Χτυπάς το κουδόνι και προχωράς στην επόμενη πολυκατοικία. Οι άνθρωποι φορούν ακουστικά. Δεν ακούν το κουδούνι, το συναγερμό, την καμπάνα, τις κόρνες, την καρδιά που χτυπά.
Χιονίζει μέσα στα σπίτια. Κάνει τόσο κρύο εδώ. Σού το είπα.. έχει αρχίσει να χιονίζει εδώ και καιρό. Καταψύχεται ο κόσμος κι η Ζωή εκεί έξω μένει απάτητη, σαν πρόσφορη ουτοπία για κάποιους που ίσως έρθουν από μακριά.

Επιστρέφεις στο Μακριά σου... κι ίσως κάποτε ξανάρθεις τόσο κοντά στον πυρήνα αυτού του χειμώνα αναζητώντας έναν ζωντανό που αξίζει να επιστρέψει στη Ζεστασιά του Ανθρώπου.

Θα μεγαλώσεις και θα σού περάσει

Το βράδυ ξυπνά το φάντασμα της μάνας
μού σκαλίζει τα μπαλκόνια
βγάζει τα  παράσιτα από τα φυτά που δεν έχω,
φυτεύει νέες ρίζες,
κλαδεύει τα δεντράκια,
χαϊδεύει τους κάκτους,
πετάνε κλαδιά με άνθη οι αρμοί στα πλακάκια.

Μετά στολίζει το δέντρο
που αρνούμαι να στήσω στο σαλόνι μου,
ζεσταίνει Χριστούς με τα λόγια της
και ανάβει τα λαμπάκια με αγγίγματα.

Προχωρά στην κουζίνα
ζυμώνει, πλάθει, ψήνει
μοσχομυρίζει ο κόσμος Μαμά.

Κι εγώ υπνοβατώ
μες τον βαθύ μου ύπνο.
Σκοντάφτω στο δέντρο
τρέχει με πιάνει,
με πιάνουν τα κλάματα
δεν πιάνει πια το "Θα μεγαλώσεις και θα σού περάσει".

Στο φωτάκι του αναμμένου φούρνου
ροδίζει το πρόσωπό μου
τα ξυπόλητα πόδια
κι όλες οι πληγές.
Σκύβει με κοιτά.

Ανοίγει την αγκαλιά στους 200^o C
λιώνουν τα χιόνια
γίνονται ζάχαρη οι νιφάδες
μελώνω κι αρχίζει να πιάνει και πάλι το
"Θα μεγαλώσεις και θα σου περάσει"
και σχεδόν πιστεύω πως είναι Χριστούγεννα
Εγώ
που το κόκκινο μού θυμίζει αίμα και χημειοθεραπεία,
που συστήνομαι ασυγκίνητη στον καθρέφτη
και στον εαυτό μου.

Κάτι έχει το παιδί..

-Κάτι έχει το παιδί. Κλείνεται ώρες στο δωμάτιό του και κάθε που βγαίνει έχει διαφορετική όψη, σαν η διάθεσή του να αλλάζει σ ένα φάσμα έντονα θετικών κι αρνητικών συναισθημάτων. Τα μάτια του μοιάζουν να βλέπουν "πράγματα" που δεν υπάρχουν. Τρομάζω σαν εστιάζει πάνω μου, λες και θέλει να με αναλύσει στα στοιχεία μου, να με διαπεράσει, να με αποκωδικοποιήσει... και ώρες ώρες υπνωτισμένο, θαρρείς βγήκε από έναν άλλο κόσμο, έρχεται στην κουζίνα για ένα ποτήρι νερό και επιστρέφει να κλειδωθεί πάλι στον κόσμο του.

Και, το πιο ανησυχητικό: δεν έχει ούτε υπολογιστή, ούτε κινητό στο δωμάτιο!....

-Συμβαίνει κάτι Πολύ Επικίνδυνο!.. Το παιδί άρχισε να διαβάΖει βιβλία!......

Μη ανιχνεύσιμη

Σωπαίνω
κρύβομαι
ρίχνω σκοινί μέσα μου
τραβώ στο εσωτερικό τις αγέλες
μαζεύω τα σμήνη
συμμαζεύομαι
εξαφανίζομαι
σβήνει σταδιακά το περίγραμμά μου
τα χέρια
τα πόδια
ο θώρακας
τελευταία τα μαλλιά
το σχήμα των ματιών
η σκιά μου
το περίγραμμα της σκέψης μου
σβήνει κι ο αντίλαλος
χάνεται το ίχνος μου.

Δεν πεθαίνω
παύω να υπάρχω ορατή κι ανιχνεύσιμη από συσκευές κι ανθρώπους.
Αφήνω γι' αντιπερισπασμό
χρησιμοποιημένα αντικείμενα που μου μοιάζουν.
Αθόρυβη κούκλα παιδική
που μεγάλωσε χωρίς αντιρρήσεις
έπιασε δουλειά
απέκτησε αριθμούς μητρώου
φιλικά χαμόγελα
βιομηχανικά ρούχα
κι ένα προφίλ θελκτικό στο κοινό
και παίζει το παιχνίδι σας
στη δελεαστική πλατφόρμα
με τους συναθροιζόμενους πόντους
από τα ψώνια σε επιλεγμένα καταστήματα
με τα μπόνους εργασιακής υπερωρίας
με τα views και τις reactions
στο κάθε αχ που θα καταγράψει η κάμερα.

Εγώ δεν έχω πάρει τίποτα μαζί μου.
Όσα μού διδάξετε
όσα με εκπαιδεύσατε ν' αποκτήσω
εξυπηρετούν το παιχνίδι σας.
Τίποτε πολύτιμο..
Εκτός
από το χάρτη που σχεδίασε ένας Τρελός
μιας μυθικής πολιτείας
που την επισκέπτεται από τα παιδικά του χρόνια
και αποδεικνύει με τεκμήρια
πως ο κόσμος δεν είναι μόνο αυτός που γνωρίΖουμε
κι ο αληθινός Εαυτός είναι όλα εκείνα που δεν έχουν σημασία
Εδώ στον κόσμο σας.