Μία ακόμη νίκη.. επί του χρόΝου

[Κίνητρο: Έλλη Μαρτίκα - γενέθλια συγκυρία]

Είχε το δέρμα της μία φοβία
κι ανέβαζε θερμοκρασία
κάτω από τα ρούχα και τις ετικέτες..
Μία υφασμάτινη κλειστοφοβία
που την απέκτησε
σαν τα ‘βαλε μια μέρα
με τον χρόνο
σαν βούτηξε το σεντόνι του στο τσιμέντο
το στερέωσε σε μία παραγεμισμένη με σακούλες κρεμάστρα
του ‘δωσε μορφή ανθρώπινου σκελετού
και τ’ άφησε να στεγνώσει.
 
Το βράδυ
σαν παιδική προσευχή πριν τον ύπνο
πήρε το κλάμα της σφυρί
κι έκανε θρύψαλα το άγαλμα του χρόνου.
 
Γέμισε η αυλή της στιγμές
και το δέρμα της
με το αίμα του χρόνου.
Ενώθηκαν μέσα της
αρχαιότητες και μέλλοντες.
 
Εκείνος 
δεν τόλμησε να επικαλεστεί την αιωνιότητά του
γιατί δεν ήταν η γυναίκα που τον πολεμούσε
ήταν το παιδί που αρνιόταν την ενηλικίωση
και μπροστά του από πάντα
προσκυνούν οι αθάνατοι
μιας και μόνο μέσα του
μπορούν να διατηρήσουν την αιωνιότητά τους.
 
Το πρωί
ήξερες αν τεντωθεί
μπορεί το χώρο να καλύψει
μα δεν σού προκαλούσε φόβο
γιατί αθόρυβη κούρνιαζε εντός της
- σχεδόν κλειστοφοβικά -
μιας και ούτε η ίδια
μπορούσε ν’ αντέξει..
το Φως της.