Προσευχήθηκα προσκυνώντας όλες τις βιτρίνες. Κυριακή. Εκκλησιασμός. Τα μαγαζιά ανοιχτά. Με ευλάβεια πλησίασα την ταμία. Ήταν περιποιημένη, χαμογελαστή, ιέρεια πιστή στις εκσυγχρονισμένες Δέκα Εντολές. Όλοι όσοι ψώνιζαν, Κυριακή, χριστιανοί δηλωμένοι κι αυτοί. Με ένα σταυρουδάκι κρεμασμένο στο λαιμό, ατόφιο χρυσάφι που γλίτωσε το ενεχυροδανειστήριο.
Αγόρασα τα σύνεργα.
Κόκκινο μανό. Φιτίλι. Σπίρτα.
Απλά υλικά μεγαλειώδους προσομοίωσης.
Μεγάλη Πέμπτη σήμερα. Αυγά δεν έχω. Ούτε κότες. Ούτε επωάζω σκέψεις ανήθικες. Συνειδητοποίησα το πλαστό του χρήματος και της ηθικής. Φτιαχτές οι αλήθειες. Οι πιο ηθικοί, μέσα στα αδιαπέραστα σκοτάδια του εαυτού τους, είναι οι πιο ανήθικοι. Βάφω κόκκινα τα νύχια. Με αφορίζουν οι παπάδες. Αρνούμαι να προσκυνήσω το Μεγάλο Εικόνισμα. Γυρίζω την πλάτη μου και χάνομαι στο εκκλησάκι που αιώνες τώρα παλεύω να χτίσω στον πυρήνα της Ψυχής μου. Εκκλησάκι που δε δηλώνεται σε κανένα κτηματολόγιο, δεν συνοδεύεται από ιδιοκτησίες περιφραγμένων οικοπέδων, δεν χαρακτηρίζεται αυθαίρετο ή εντός σχεδίου, δεν συναίνεσε σε κανέναν εμπρησμό του δάσους για να οικοδομηθεί, δεν χρίζεται επίσημος Ναός από καμία ηγεσία καμιάς Εκκλησίας.
Εκκλησάκι που μέσα του έχει μόνο μία εικόνα. Εικόνα; Φωτογραφία πες. Ένα παιδί.
Ξέρω πως όρισες ενήλικο τον αρσενικό Θεό σου, γιατί έτσι πιο εύκολα συνδιαλέγεσαι μαζί του.
Τον νιώθεις πιο ισχυρό από σένα.
Πιο εύκολα του ζητάς εκπλήρωση ταμάτων.
Τον προσεγγίζεις πιο άμεσα όταν γονατίζεις μετανιωμένος.
Αν είχες ορίσει ως Θεό σου ένα Παιδί θα σου ήταν ασύλληπτα δύσκολο να του εξομολογηθείς τα έκφυλα αμαρτήματά σου.
Είσαι τόσο ένοχος μπροστά στο Παιδί..
Γυρίζω μέσα μου. Ξανά. Άλλη μία φορά. Εκατομμυριοστή επανάληψη.
Γονατίζω μπροστά στο Παιδί.
Δεν μιλώ.
Δεν καταλαβαίνει τις ενήλικες διαλέκτους το Παιδί.
Καταλαβαίνει μόνο τις εκφράσεις. Κοιτάζει επίμονα τα μάτια, τις ρυτίδες στο μέτωπο, τα σφιγμένα χείλη, τις κλειστές παλάμες, το σκυμμένο κεφάλι, την ακινησία του άκαμπτου σώματος που δεν ξέρει πώς να χωρέσει μες στη θλίψη του. Συνένοχος στην κατάντια του κόσμου. Πώς ξεπλένεται αυτή η αμαρτία;
Ποιανού Χριστού τα πόδια να πλένω; Ποιος θα πλένει τα δικά μου;
Παίρνω ασβέστη. Βάφω το ξωκκλήσι, όπως οι νοικοκυραίοι ασπρίζουν τα πεζουλάκια γύρω από το σπίτι τους και τους κορμούς των δέντρων ως τη μέση. Διώχνουν το μίασμα, τη βρωμιά, τα παράσιτα.
Τίποτε δε διώχνουν. Όλα είναι εκεί. Απλά φαίνονται πιο υγιή. Κι ο κόσμος έχει μάθει την πλάνη του φαίνεσθαι.
Κοινωνήσαμε σήμερα. Μεγάλη Πέμπτη. Με σκυφτό κεφάλι μπρος στον ιερέα.
Νηστικοί από πριν. Σε νηστεία εδώ και βδομάδες. Καθαρίζουμε τον εαυτό από το μίασμα, τη βρωμιά, τα παράσιτα.
Πες μου ποιον συγχώρεσες πριν κοινωνήσεις.
Πες μου μία πράξη ανθρωπιάς που έκανες πριν ανοίξεις το στόμα σου στο κρασί και στο ψωμί, στο αίμα και στο σώμα, στο συμβολισμό του εξαγνισμού.
Όλα τα δύσκολα πρέπει να γίνουν.
Αφού ειδικευτήκαμε στα γρήγορα, στα εύκολα, στα αντικειμενικά προσόντα, ήρθε η ώρα για τα δύσκολα.
Τελευταία συμβολική μου πράξη.
Κόκκινο μανό. Φιτίλι. Σπίρτα.
Βάφω κόκκινα τα νύχια. Φυτεύω ένα φιτίλι στα ακροδάχτυλα και ανάβω το σπίρτο. Δέκα λαμπάδες να φωτίσουν το σκοτάδι γύρω μου, μέσα μου, που δεν μ' αφήνει να διακρίνω τη φωτογραφία με το Παιδί.
Βγαίνω από την ουρά των προσκυνητών.
Γονατίζω μπροστά στο χαμομήλι.
Προσεύχομαι.
"Αν είχα αγαπήσει κι αν είχα αγαπηθεί τόσο, όσο η Ψυχή το χει ανάγκη, δε θα χρειαζόμουν έναν σταυρό στο λαιμό μου, προσευχές, κόκκινα αυγά, νηστεία, εξομολογήσεις, γιορτές, ημερολογιακές υπενθυμίσεις, Ανάσταση, για να επιστρέψω στον παράδεισο της Ανθρώπινης Φύσης μου. Δε θα είχα προδώσει ποτέ τον Ανθρώπινο Εαυτό μου που κατάφερε, χιλιετίες πριν, να ξεχωρίσει από την αγέλη των ζώων και να υψώσει ανάστημα μπρος στο μεγαλείο της Ζωής, ξεπερνώντας τον πρόστυχο ανταγωνισμό μπρος στην πείνα της κοιλιάς και ενοποιώντας το Πνεύμα προς το Μεγαλείο της Δημιουργίας. Δε θα σερνόμουν καταγής στα πατώματα των κοινωνιών του κόσμου, επαίτης για λίγη αξιοπρέπεια. Θα χα ξεπεράσει την υλική μετάφραση του πλούτου και θα μπορούσα να αγαπήσω βαθιά την πολυτέλεια του έναστρου ουρανού και της γόνιμης γης, χωρίς να γίνομαι ένας ακόμη δούλος στις στρατιές των φτηνών εργατών που αλυσοδένονται με αιώνια χρέη και προσεύχονται στο Θεό για το θαύμα που θα κάνει τις Τράπεζες φιλάνθρωπες! Θα χρωστούσα -στον Άνθρωπο και σε κάθε Έμβιο Ον- μόνο Ευτυχία, γνωρίζοντας πως τα υλικά της δεν πωλούνται στην παγκόσμια αγορά, δεν μετατρέπονται σε ομόλογα, δε δανείζονται και τα αποθεματικά της δεν εξαντλούνται.
Αν μπορούσα ν αγαπήσω και αγαπηθώ τόσο, όσο η Ψυχή το χει ανάγκη.."
Μέχρι να τελειώσω την προσευχή και ν' ανοίξω πάλι τα μάτια, το χαμομήλι ψήλωσε πιο πάνω από τον αξιοθρήνητο γονατιστό εαυτό μου.
Τέντωσε το εύθραυστο κορμί του πάνω μου σκεπάζοντας με την σκιά του τις τύψεις του Ανθρώπου και απάντησε άμεσα στην προσευχή μου:
"Εγώ ποτέ δε χρειάστηκε να ονομάσω το Θεό. Εκ γενετής αναγνωρίζω το Θείο στο χώμα, στον αέρα, στο φως, στο μίσχο, στα πέταλά μου, στο άρωμά μου, στην τρυφερότητά μου, στη ρίζα μου, ακόμη και στο παράσιτο που θα καθίσει πάνω μου και θα με εμπλουτίσει με νέα μορφή ζωής. Ποτέ μου δεν έχω καταστρέψει τίποτε, δεν χρειάζομαι εξομολόγηση και μετάνοια και όταν ολοκληρωθεί ο κύκλος της ζωής μου θα γίνω κρίκος της αλυσίδας που θα γεννήσει νέα ζωή, η οποία θα σεβαστεί τη διαφορετικότητα και θα προωθήσει το Όραμα της Ευτυχίας του Ανθίσματος. Δεν μπορώ να σου το διδάξω αυτό το θαύμα, παρά μόνο αν αποφασίσεις αυτοδίδαχτα να το εμπειρωθείς. Τρόποι υπάρχουν πολλοί. Διάλεξε έναν."
Διάλεξα να μείνω παρατηρώντας με υπομονή, σαν Παιδί που πρώτη φορά γνωρίζει τον κόσμο μέσα από το χαμομήλι που θέλει χρόνο να ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής του, όπως θέλουν χρόνο ν' αφομοιωθούν τα μεγάλα μαθήματα και πείσμωσα μπρος στην πρόκληση του να ξαναγίνω Άνθρωπος.
Απλά υλικά μεγαλειώδους εξέλιξης.
Ένα χαμομήλι κι ένα Παιδί.
Το ξωκκλήσι μέσα μου άρχισε να γίνεται Ναός, μη αναγνωρισμένος από επίσημες κι ανεπίσημες θρησκείες.
