Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Ούτε στο Ρόδο... Ούτε στο Μαχαίρι...


Οι Συγγραφείς στη βιβλιοθήκη μου διαπληκτίζονται καθώς κάθομαι μπροστά στα ράφια με το δίλημμα της επιλογής. Λογοτέχνες σου λέει. Σήκωσαν μανίκια και μάχονται βρώμικα για να επικρατήσουν στην επίσημη εκδήλωση της αποψινής μου ανάγνωσης.

Οι Θεοί του κόσμου οπλίζουν χέρια και σκέψεις για να αυξήσουν τους οπαδούς τους. Μάχονται και για μένα. Ποιος θα πάρει την Ψυχή, ποιος το Σώμα. Το δεύτερο συνήθως καταλήγει σε Ανθρωπόμορφους επί Γης Σωτήρες, που θεοποιούν τον Εαυτό τους στο όνομα του Έρωτα!... Κάτι είναι κι αυτό. Έχει και η ηδονή τη θρησκευτική λατρεία της.
Η Ψυχή μου ακόμη παίζεται.

Θα έπρεπε να υποφέρω τεμαχισμένη. 
Μάχη στη μάχη, μία κερδίζει ο ένας, μία ο άλλος, που διεκδικεί κομμάτια μου. Όμως, η ανθρώπινή μου υπόσταση διαψεύδει τις διαχρονικότητες των συγγραφέων και τις αλήθειες των Θεών αφιερώνοντας Εαυτό στο Κυρίαρχο Στιγμιότυπο του Παρόντος, που διαταρράσσει την Ιστορία με παρέμβαση από στεριάς, θάλασσας και αέρα, μέσα από μια τριλογία ΖΩΗΣ που δεν επιτρέπει στην τριαδική μου Φύση να υποταχθεί ούτε στο Ρόδο, ούτε στο Μαχαίρι....