{Η Φωτογραφία κλεμμένη από ΕΔΩ:
---------------------------------------------------------------
Αφιερωμένο σε έναν Υπο-Κριτή που κονιορτοΠοιεί τη λέξη, την έννοια, την Αλήθεια {Υπο-Κριτής} και κρίνει τις αντιΔράσεις του Θεατή σε κάθε σενάριο Ζωής, που επιΝοεί και ΥλοΠοιεί με κατάθεση Εαυτού.....
----------------------------------------------------------------------------------------------------
Όταν πήρα στα χέρια μου το πρώτο σενάριο, έμοιαζε με συμβόλαιο Ζωής. Είχε στο τέλος τα ψιλά γράμματα μιας προειδοποίησης:
"Ο Ηθοποιός που αφιερώνεται στην Υποκριτική, έστω και για όσο ένας Ρόλος διαρκέσει, αφομοιώνει το Ρόλο του, ώστε να τον αποδώσει με αληθοφάνεια. Έτσι, κάποια ψήγματα Αλήθειας απορροφούνται από το Σώμα και τη Σκέψη του Υποκριτή.
ΠΡΟΣΟΧΗ: η Αλήθεια είναι Φιλοσοφική Λίθος. Ένα ψήγμα της αρκεί να μετουσιώσει σε ΧΡΥΣΟ, οποιοδήποτε μέταλλο κάλπικης εξόρυξης συναισθημάτων!...."
Υπέγραψα και να 'μαι. Τόσο καιρό μετά, αλχημικά να πληρώνομαι για τα σενάρια που βγάζω εις πέρας, με Χρυσές Λίρες Αλήθειας μου...
Ένα Έργο "ανεβαίνει" όταν υπάρχει έστω ένας Θεατής που αφοσιώνεται σ' αυτό. Γίνεται Αριστούργημα στην πορεία, μόνο εφόσον ο Θεατής δύναται να ξηλώσει από το κουβάρι των Πράξεων όλες τις Διδαχές. Τίποτε δεν συμβαίνει στα καλλιτεχνικά δρώμενα, χωρίς να εμπεριέχει Διδαχή. Σχολείο είναι το Θέατρο, όση Υποκρισία κι αν φέρει ο Ρόλος....
Γυμνάστηκα πολύ γι' αυτό. Η οντισιόν με παίδεψε πιο πολύ από τον ίδιο τον Ρόλο. Ναι, υπάρχουν θεατρικές παραστάσεις όπου ο Θεατής περνά οντισιόν. Αν εγκριθεί, τότε ξεκινά το Έργο, αλλιώς, απλά ο Σκηνοθέτης, ο Ηθοποιός, τα κουστούμια, οι διάλογοι , τα σκηνικά περιμένουν την κατάλληλη συγκυρία.
Με μας, υπήρξε η κατάλληλη συγκυρία και ανοίγοντας την πόρτα των Παραστάσεων, ξεκίνησε το επικό παραμύθι. Δεν περίμενα Πρίγκιπα να παντρευτώ, ούτε Δράκο να εξημερώσω. Βρήκα αυτό που φοβόμουν: Άνθρωπο να δαμάζει όλα τα στοιχεία της Ζωής σε ένα σκηνικό μεταφυσικής διάστασης μιας Πραγματικότητας που ενσαρκώνεται, μέσα από έναν Εξωπραγματικό Ρόλο, σε Επισκέπτρια Υγείας και μας κάνει ενέσεις με ορούς Αλήθειας, κάθε που με Ρωτάς:
"Πώς γίνεται να ερωτεύεσαι έναν Υπο-Κριτή?..."
Τα λόγια της απάντησής μου σ' αυτό το διάλογο έχουν μεταφραστεί σε μία παγκόσμια Διάλεκτο Αγγιγμάτων. Πάντα η Αλήθεια καλείται να μεταφράσει τ' ανείπωτα...
Ο Μέγας Πλανευτής και Πλανεμένος Νους, κάθε που ολοκληρώνεται η τρέχουσα Πράξη, αποσύρεται στα καμαρίνια του και επεξεργάζεται ενδελεχώς τους αυτοσχεδιασμούς. Εκεί κρύβεται η Διδαχή και το Νόμισμα Πληρωμής του για τον Ιδρώτα της ΕπιΝόησης των Εκπλήξεων...
Όσο αναλώνεσαι να γεννήσεις Δρώμενα εντός του πλαισίου Θεατρικής ΣυνΎπαρξης, τόσο το Έργο παρεισδύει στη Ζωή. Γίνεται Ζωή.
Επόμενη σκηνή: Φιλί...
Πες μου πώς ξεχωρίζει ένα υποκριτικό Φιλί από ένα Αληθινό?...
Μεθεπόμενη Σκηνή: Έρωτας...
Πες μου πώς ξεχωρίζει μία υποκριτική Οργασμική Κορύφωση από μία Αληθινή?...
Σε κάθε Σήμερα που ξημερώνει μετά από μία Νυχτερινή Παράσταση Ζωής, εγκαταλείπονται ΟΛΑ. Τα κουστούμια, τα χαρτιά των διαλόγων, τα φώτα, οι σιωπές, οι αγωνίες, οι αγχωμένες πρόβες, οι επιτυχημένες πρεμιέρες. ΟΛΑ εγκαταλείπονται μέσα στο σκηνικό κι ένα Άγιο Χέρι, που πάντα προφυλάσσει τα πολύτιμα, βάζει φωτιά.
Ποτέ δε μένουν ίχνη. Τουλάχιστον όχι ορατά. Οι καθημερινοί Άνθρωποι που θα περάσουν από το Υπαίθριο Σημείο της χθεσινής μας Παράστασης, δε θα βρουν τίποτε από το Ημερολόγιο των Πεπραγμένων μας.
Δεν έφυγα. Φυγαδεύτηκα, όπως κάθε φορά, από την έξοδο κινδύνου προς τον προαύλιο χώρο μιας Ζωής γεμάτης Διαφημίσεις.
Έξω κάνει Ζέστη και Ανεργία αφόρητη. Ναρκωτικά για τις Συνειδήσεις, Φτηνά ποτά, Ακριβή Αδικία. Σαν ο ΕΔΩ Σκηνοθέτης να αποφάσισε να "γυρίσει" μία Ζωή στη κατηγορία "Ψυχολογικό Θρίλερ" εις βάρος όλων μας.
{Μυστικό: προτιμώ το Δικό σου Θέατρο. ΑνεβάΖει Αριστουργήματα Απειρωμένης Διάστασης Συγκινήσεων.}
ΔιασχίΖω το σκηνικό της Ζωής. Έξω από τις ινγκόγνιτο Παραστάσεις μας, ντύνομαι καθημερινός Άνθρωπος. Πονάω, μαστουρώνομαι από διαφημίσεις, τρομοκρατούμαι από τις Εξουσίες, κακοΠοιούμαι και βιάζομαι στις γωνίες της σύγχρονης κοινωνίας από νταβατζήδες με γεμάτες τσέπες από ακόρεστες διαθέσεις νεοπλουτισμού. Μου κλέβουν ό,τι έχω... Μα μη μου στεναχωριέσαι, πάντα όταν επιστρέφω στη Δική σου Σκηνή, Πλούσια Έρχομαι, όση φτώχεια κι αν μου γεμίζουν τις τσέπες οι Υποκριτές του Κόσμου.
ΔιασχίΖω με επιτυχία κι αυτό το σκηνικό, μιας πραγματικότητας που παίΖει το έργο της δίπλα στην αυτοκτονία. Δύο χέρια χτυπούν συνθηματικά παλαμάκια. Δύο φορές σε επανάληψη ίδιας έντασης. Εμφανίζεται ένα σύννεφο. Κρύβει τον Ήλιο για 5 λεπτά. Μεσοδιάστημα αλλαγής. Οι Αληθινοί Ηθοποιοί της Ζωής αλλάζουν Θέση.
Η Ζητιάνα στην πλατεία Εξαρχείων παίρνει την εφημερίδα μιας εύπορης Κυρίας- που βρέθηκε να πίνει εκεί τον Καφέ της. Της δίνει τα χαρτομάντιλα και τις βεντάλιες που πουλά. Οι Γυναίκες αλλάζουν πόστο. Η Ζητιάνα πίνει εσπρέσο. Η Κυρία ζητιανεύει ελεημοσύνη. Ο κόσμος αδιαφορεί. Το σύννεφο χάνεται. Η Ζωή συνεχίζει το Έργο της. Οι Κομπάρσοι τριγύρω ανάπηροι. Ο Θεός χειροκροτεί. Μέγας Σκηνοθέτης.
Το παιδί με το αρμόνιο γερνά στο μεσοδιάστημα κάποιων διαφημιστικών σποτ που αφορούν φυσικά καλλυντικά βιομηχανοποιημένης Πλύσης Εγκεφάλου, που εγγυημένα μας κρατούν Νέους κι ακμαία νεκροζώντανους. Μέχρι να κάνει μία αλλαγή στους θαμώνες του το καφέ, να φύγουν οι πρωινοί και να έρθουν οι βραδινοί, το Παιδί με το αρμόνιο πεθαίνει ....
Γερνούν και οι χαρές. Υποβοηθούμενες με ένα Π αναπηρικά κομμένης σύνταξης διασχίζουν τη Ζωή μας αργόσυρτα, κουτσαίνοντας κουβαλώντας το βάρος της σιωπής τους. Ενίοτε πρωταγωνιστούν σε ένα θανατηφόρο τροχαίο και δεν προλαβαίνουν να 'ρθουν να μας συναντήσουν, στη γειτονιά που διαδραματίζεται η ΖΩΗ μας...
Καθόλου αξιοπρεπής Θάνατος, θα μου πες... Ξέρω... Ξέρω....
Αν είναι να μιλήσουμε για Θάνατο, να ξέρεις, προτιμώ να πεθάνω από Έρωτα...
Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για Υποκρισία, θέλω να σου πω πως όσο κι αν υποκρίνεσαι, Μωρό μου, σαν Μέγας ΗθοΠοιός, μέσα μου Ποιείς ΗΘΟΣ φορτισμένων σεναρίων που όλα τα μετρώ γι 'Αλήθειες!...
Εξάλλου, ποιο πιο ψεύτικο σενάριο από την ... ίδια τη Ζωή πια?...
Ρωτώ φωναχτά...
Η Ζητιάνα με νεύμα συμφωνεί. Μόλις τελείωσε ο εσπρέσο. Τί άδικο!... Για όσο κρατά ένας εσπρέσο της δόθηκε η ευκαιρία να υποδυθεί την Κυρία. Παραδίδει την εφημερίδα στην Εύπορη Μαντάμ. Επιστροφή στο αρχικό τους Πόστο. Η Μαντάμ πληρώθηκε αδρά για τον ολιγόλεπτο Ρόλο της Ζητιάνας. Παραγγέλνει νέο εσπρέσο. Θ' αξιωθεί να πιεί πολλούς στην υγειά της Ζητιάνας. Η Ζητιάνα πληρώθηκε σαν κομπάρσος. Θ' αξιωθεί να πουλήσει πολλές βεντάλιες και χαρτομάντιλα για να κατοχυρώσει έναν εσπρέσο Ευτυχίας.
Ο Μέγας Σκηνοθέτης κρατά τις σημειώσεις του.
Οι κακοί Ηθοποιοί θα απολυθούν εντός των ημερών. Εδώ παιχνίδια δεν υπάρχουν. Απόλυση σημαίνει Θάνατος. Φεύγεις Εξόριστος, με φύλλο πορείας, από τα γήινα σκηνικά...
Αν με ρωτήσεις ξανά, μετά από όλα αυτά:
"Πώς γίνεται να ερωτεύεσαι έναν Υπο-Κριτή?..."Τώρα που δεν μπορώ να χρησιμοΠοιήσω την διάλεκτο των Αγγιγμάτων, θα σου απαντήσω:
Τον Ερωτεύομαι, γιατί ξέρει να κονιορτοΠοιεί τη λέξη, την έννοια, την Αλήθεια {Υπο-Κριτής} και κρίνει τις αντιΔράσεις του Θεατή, χωρίς ποτέ να παραλείπει να αξιοΠοιεί τα συμπεράσματά των Παρατηρήσεών του για την Επόμενη Παράσταση που θα στήσει με λεπτομέρεια Δημιουργίας, ξεπερνώντας τον Δημιουργό αυτού του τόσο άρρωστου και υποκριτή Κόσμου.....
~Αυλαία~
.................................Η Παράσταση συνεχίΖεται.................................
