Ένορκος

Είμαι ένορκος. Ούτε ο θύτης, ούτε το θύμα, ούτε η εισαγγελέας, ούτε οι συγγενείς κανενός. Είμαι τοποθετημένος στο κέντρο του κύκλου και ρόλος μου είναι να είμαι δίκαιος. Όχι εκδικητικός, όχι επιεικής, όχι συναισθηματικός. Δίκαιος. Είμαι ο επίτονος που απορροφά τους κραδασμούς όλων των δυνάμεων.

Οι συγγενείς των δραστών και οι συνήγοροί τους ασκούν τιτάνιες δυνάμεις εξυπηρετώντας το δικό τους σκοπό. Οι συγγενείς του θύματος ασκούν τις δικές τους δυνάμεις για δικαιοσύνη στη μνήμη του θύματος.  

Ο ρόλος μου είναι να συλλέξω όλα τα στοιχεία που οδηγούν στην αλήθεια, να μην παρασυρθώ από τυχόν παιχνίδια των συνηγόρων, να μην παρερμηνεύσω κάτι που άκουσα, να υποψιαστώ συγκαλυμμένες συνομωσίες, να ζητήσω κρυμμένα κομμάτια αλήθειας, έχοντας κατά νου πως η αλήθεια είναι μία και ορίζεται από τα χειροπιαστά γεγονότα, από τις αόρατες προθέσεις, από τις πρώτες και δεύτερες σκέψεις των εμπλεκομένων. Και όταν στέκεσαι μπροστά σε ένα έγκλημα η ίδια η δικαιοσύνη είναι μία και οφείλει να είναι ανεπηρέαστη, αχρημάτιστη, ανόθευτη.

Έχω τον πιο δύσκολο ρόλο. Η θέση μου δεν επιτρέπει λάθη. Ένα λάθος μου μπορεί να σκοτώσει δεύτερη φορά το θύμα. Μπορεί να δολοφονηθεί ξανά η Ελένη; Ναι, μπορεί. Επίσης, δεν σκοπεύω να ενοχοποιήσω περισσότερο τους δράστες απ’ όσο τους ενοχοποιούν οι πράξεις και οι προθέσεις τους.

Έχω απέναντί μου δύο πατεράδες.

Ο ένας αγωνιά να σωθεί ο γιος του από την εσχάτη των ποινών.

Ο άλλος παλεύει να δικαιώσει την νεκρή κόρη του.

Μπαίνω στη θέση του καθενός και κυοφορώ ερωτήσεις σχετικές με το κατηγορητήριο.

Πώς ένας νέος φτάνει στο έγκλημα..?

Τί προηγήθηκε..?

Τί επηρέασε τη ζωή του…?

Θεωρείται ηθικός αυτουργός ο γονέας για την παραβατική, εγκληματική δράση του παιδιού του..?

Πιο καταιγιστικές οι διαπιστώσεις μου.

Δεν ξυπνά κάποιος ένα πρωί και γίνεται βιαστής και δολοφόνος.

Η κοινωνία δεν είναι αγγελικά πλασμένη. Στο κάθε αδιέξοδο ο καθένας επινοεί τρόπους διαφυγής, όσο κι αν τού κοστίσουν.

Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν το παν για να ελαφρύνουν μία κατάσταση που ρέει εις βάρος τους. Όταν μπλέκεις με δικηγόρους, λέει ο λαός, ή με γιατρούς, θα χρειαστεί να βάλεις βαθιά το χέρι σου στην τσέπη. Και τότε θα πετύχεις αρκετά, αν όχι πολλά, από αυτά που εξαρχής φαινόντουσαν αδύνατα.

Στον αντίποδα, υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν να απαλύνουν τον πόνο μιας άδικης απώλειας. Εδώ το χρήμα δεν βοηθά. Εδώ βοηθά μόνο η αλήθεια και η απόδοση δικαιοσύνης.

Αποδίδω δικαιοσύνη σημαίνει κρατάω  άμυνες απέναντι στα παιχνίδια των εντυπώσεων.

Ζω την ιστορία όπως εξιστορείται μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου. Απουσία του θύματος, οι περιγραφές που έχω προκύπτουν από τα λεγόμενα των δραστών. Αυτό που ζω δεν είναι ταινία. Εδώ επιδιώκεται η καταγραφή της Ιστορίας των γεγονότων και των συνεπειών τους και θα αποτελέσει προηγούμενο για όλες τις επόμενες  απόπειρες βιασμών και δολοφονιών μιας επόμενης Ελένης. Η Απόφαση αυτού του δικαστηρίου θα αποτελέσει προηγούμενο για όλες τις απόπειρες συγκάλυψης της αλήθειας, για όλες τις βεβιασμένες απόπειρες χρήσης ελαφρυντικών σε περιπτώσεις κακουργηματικών πράξεων.

Από μένα εξαρτάται, σε έναν βαθμό, τί θα παραδοθεί στα χέρια της Ιστορίας της Δικαιοσύνης. Σε κάθε έγκλημα, δικάζεται ο εν λόγω δράστης, μα και όλοι οι επίδοξοι δράστες. Μέσα από την εκδίκαση της κάθε υπόθεσης το εν λόγω θύμα, και το κάθε επόμενο θύμα, ζητά Δικαιοσύνη.

Έχουν εξαντληθεί όλες οι περιγραφές, αναφορές, καταθέσεις, και ήρθε  η στιγμή που κάθομαι απέναντι στο θύμα κι απέναντι στους δράστες. Τούς τοποθετώ δίπλα δίπλα και ταυτόχρονα τους κοιτάω στα μάτια.  

Είναι η στιγμή της Απόφασης. Είναι η στιγμή που καλούμαι να ξεχάσω ακόμη και το όνομά μου.

Με λένε Ελένη και θα  μπορούσα να είμαι στη θέση του θύματος, μα κληρώθηκα να είμαι εδώ, ένορκος σε μία δίκη που αφορά την παραπλάνηση, την κακοποίηση, τον βιασμό και τη δολοφονία της Ελένης που η μορφή  της πάντα θα εκφράζει το κάθε κορίτσι που δίνει πανελλήνιες, περνά στη σχολή, γιορτάζει την επιτυχία της, μετακομίζει, ζει μόνο του, παλεύει να πάρει τη ζωή στα χέρια του και εκτίθεται στον κίνδυνο να βρεθεί ένας ή περισσότεροι δράστες που θα παίξουν τη ζωή της σε ένα στοίχημα κυριαρχίας και στη συνέχεια διαφυγής από την εσχάτη των ποινών που αντιστοιχεί στα όσα θα έχουν προηγηθεί.

Δεν είμαι εκδικητική.

Η Απόφασή μου στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα σε όλους τους επίδοξους επόμενους δράστες που θα επιχειρήσουν να στοχοποιήσουν την επόμενη κοπέλα για να κάνουν το «κομμάτι» τους.

Εξ αίματος

Αν με ρωτήσεις.. δεν πιστεύω στην εξ αίματος συγγένεια. Με τους ανθρώπους της Ζωής μου με δένει κάτι πιο βαθύ. Κάτι που το δημιούργησα με μία υποσυνείδητη ή συνειδητή μου επιλογή.

Τον πατέρα μου τον πολέμησα, τον μίσησα πολύ για τη δύναμή του, το γόητρό του, τη θέση εξουσίας του, την κυριαρχία του στην οικογένεια, την ικανότητά του να έχει σε όλα δίκιο.. πριν φτάσω να τον αγαπήσω βαθιά. Σήμερα, αν μού πεις πως δεν είναι ο πραγματικός μου πατέρας δεν θα μού αλλάξεις τίποτα απ' τα εγγεγραμμένα στο υποσυνείδητό μου βαθιά συναισθήματα που του θρέφω.

Την μητέρα μου, ως γυναίκα, φυσικά την είχα αντίζηλο, φυσικά την πολέμησα. Ως γυναίκα προς γυναίκα την εχθρεύτηκα για την θέση της δίπλα στον μπαμπά μου.. πριν την γνωρίσω, την καταλάβω και την αγαπήσω βαθιά. Δεν την κατάλαβα στον ρόλο της ως μάνα, την κατάλαβα ως άνθρωπο. Ένιωσα, στο βαθμό του δυνατού, την υπαρξιακή της αγωνία κι αυτό μάς ένωσε. Σήμερα, αν μού πεις πως δεν είναι η βιολογική μου μητέρα δεν θα αλλάξεις τίποτα απ' τα εγγεγραμμένα στο υποσυνείδητό μου βαθιά συναισθήματα που της θρέφω.

Υπάρχουν συγγενείς εξ αίματος που ζουν κάτω από την ίδια στέγη, γιατί έτσι ορίζει ο θεσμός της οικογένειας, μα δεν έχουν γνωριστεί ποτέ. Όχι ως γονιός και παιδί. Ως άνθρωποι. Να καθίσουν σαν φίλοι, (θεέ μου, τί υπέροχο δεσμό που έχουν οι φίλοι - από επιλογή μαζί, όπως οι εραστές) να μιλήσουν για τις αγωνίες τους, τους φόβους, τις προσδοκίες, τους στόχους ζωής, τις απογοητεύσεις, να συζητήσουν για την υπαρξιακή προέκταση του Εγώ, να μοιραστούν τις μάχες που μαίνονται μέσα τους, τον πόνο και την ευτυχία τους.

Και υπάρχουν άνθρωποι, δίχως δεσμούς αίματος, που δέθηκαν άρρηκτα στη ζωή, μέσα από αρτηρίες ζεστής ροής ανθρώπινης αμεσότητας, ειλικρίνειας κι αλήθειας. Με εκείνο το μοίρασμα Εαυτού που πολλές φορές φανερώνει όλα σου τα ελαττώματα και σε αφήνει γυμνό μπροστά στα μάτια του άλλου, που ως εκ θαύματος δεν εκμεταλλεύεται το να γνωρίζει τις αδυναμίες σου και σε στηρίζει να γίνεις πιο δυνατός, να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου και τον κόσμο. Είναι αυτός ο ξένος που δεν έχει να κερδίσει τίποτα και όμως πάντα θα είναι εκεί.
Ο δεσμός αυτός είναι καθαρός από τον δεδομένο χαρακτήρα που έχουν οι δεσμοί εξ αίματος.

Αυτή είναι μία τεράστια παγίδα των ανθρώπινων σχέσεων: Να θεωρείς τη σχέση δεδομένη. Χάνεις τη μαγεία. Η αγάπη της μάνας θεωρείται δεδομένη. Και να σκοτώσεις, φίλε, η μάνα σου θα σε λατρεύει, γιατί είσαι το παιδί της. Ναι, μα ξέρεις...? Δεν χρειάζεται να την κομματιάσεις, γνωρίζοντας το δεδομένο της αγάπης της. Αγάπα την. Αγάπα την, σαν να μην είναι δεδομένη. Όπως την ερωμένη σου, όπως τον φίλο, όπως τον θεό σου, που ξέρεις πως δεν θα σού χαριστεί και πρέπει να κάνεις αγώνα να αποδείξεις πως αξίζεις την αγάπη και τη θυσία του.

Αν με ρωτήσεις.. δεν πιστεύω στους δεσμούς εξ αίματος.
Με όλους τους ανθρώπους της ζωής μου με δένει κάτι πιο βαθύ από το αίμα.
Με δένουν ενεργειακές αρτηρίες που κάνουν τον Πυρήνα της Ύπαρξης να πάλλεται, όπως η καρδιά κινεί το σώμα.
Σ' αυτούς τους ανθρώπους ανήκει και μία μικρή που μεγαλώνει θεσπέσια, που αν και δεν είναι παιδί μου, μού μοιάζει απίστευτα και στα δώδεκά της χρόνια, μέσα από την αιχμηρή της εσωστρέφεια ξεπηδά μία καλλιτεχνική φύση που με μαγεύει. Η Μαρία, τυχαίνει να είναι ανιψιά μου. Δεσμός αίματος θα μού πεις. Μα όχι. Δεν δένομαι με το αίμα εγώ. Πρέπει να με κερδίσεις. Είμαι άλογο που κλωτσάει. Και η Μαρία το ίδιο. Ατίθαση, αγριεμένη όσο κι αν ακολουθεί τους κανόνες. Δεν την συναντώ συχνά. Μα όταν σμίγουμε, στον λιγοστό χρόνο που περνάμε μαζί, υπάρχει μία αόρατη επικοινωνία. Λέμε λίγα που σημαίνουν πολλά. Η μαγεία της ουσιαστικής αλληλεπίδρασης δεν χρειάζεται λόγια.

Η πρόταση ήρθε σήμερα. Στο επόμενο βιβλίο μου το εξώφυλλο θα το σχεδιάσει η Μαρία. Έτσι, θα δημιουργήσουμε μία ακόμη ενεργειακή αρτηρία που θα μάς δένει πέρα από το γήινο ΓιαΠάντα. Γιατί τα βιβλία είναι αθάνατα, ακόμη κι αν οι συντελεστές τους πεθάνουν. Ακόμη κι αν μείνουν ακίνητα στο ράφι μιας βιβλιοθήκης. Μένουν πέρα από το ΓιαΠάντα και φυσικά η σχέση που δένει το βιβλίο με τους δημιουργούς του δεν είναι σχέση αίματος. Είναι μία σχέση πιο βαθιά. Σχέση Ψυχής.
Για την ώρα, τα έργα της κοσμούν το σαλόνι μου....