Μετά την
εγγραφή στο τμήμα αρχαρίων, ακολουθεί το πρώτο μάθημα. Ο δάσκαλος παλεύει να
καθαρίσει τις φλέβες στον καρπό μου από αδέξια γρατζουνίσματα και τις φωνητικές
μου χορδές από ουρλιαχτά. Χαμογελώ ήρεμα, σαν ανίατος ασθενής προς τον γιατρό
του, που παλεύει να τον σώσει...
"Δε σώζομαι... δε σώζομαι" τραγουδά μέσα μου η ηχώ.
Ακίνητη δίνω σήμα στον Μαέστρο της εσωτερικής μου Μελωδίας να συγχρονίσει τα παράξενα μουσικά μου όργανα. Ανταποκρίνεται άμεσα. Με κυριεύει ένα άγριο ρίγος. Τρίζουν τα δόντια, ταλαντώνεται με αρρυθμίες η καρδιά, γουργουρίζει η γατίσια πείνα μου και η γλώσσα εμμένει σε έναν αυτιστικό συλλαβισμό επανάληψης, ενώ οι εισπνοές / εκπνοές κουρδίστηκαν ανάποδα, για να πνίγουν την ανάσα μ' ένα μουγκρητό φυλακισμένου ζώου.
Στρέφω το βλέμμα μου στο παράθυρο. Τα κάγκελά του μία άρπα, πάνω στην οποία κανείς ποτέ δεν συνέθεσε καμία απόδραση. Ολόκληρη γίνομαι μία Άρνηση που ποτέ δε συνεργάστηκε με τη μουσική. Με παραφωνία αγγίγματος και φάλτσο εαυτό χαϊδεύω τις φλέβες στον καρπό μου. Ρυθμικά τεντώνομαι ως το παράθυρο και στην ανέγγιχτη άρπα του συνθέτω Κόντρα Μελωδίες, την ώρα που ο δάσκαλος μουσικής ενδοφλέβια μου χορηγεί μεγάλες δόσεις Αρμονίας.
Του επιτρέπω να κάνει το κομμάτι του στο σώμα μου. Υποταγή της ύλης.
Συνεχίζω να συνθέτω με Ψυχή, και καθώς σπάνε ένα ένα τα κάγκελα λευτερώνονται από μέσα μου όλες οι άγριες φωνές που έπνιγα από παιδί.
"Δε σώζομαι... δε σώζομαι" τραγουδά μέσα μου η ηχώ.
Ακίνητη δίνω σήμα στον Μαέστρο της εσωτερικής μου Μελωδίας να συγχρονίσει τα παράξενα μουσικά μου όργανα. Ανταποκρίνεται άμεσα. Με κυριεύει ένα άγριο ρίγος. Τρίζουν τα δόντια, ταλαντώνεται με αρρυθμίες η καρδιά, γουργουρίζει η γατίσια πείνα μου και η γλώσσα εμμένει σε έναν αυτιστικό συλλαβισμό επανάληψης, ενώ οι εισπνοές / εκπνοές κουρδίστηκαν ανάποδα, για να πνίγουν την ανάσα μ' ένα μουγκρητό φυλακισμένου ζώου.
Στρέφω το βλέμμα μου στο παράθυρο. Τα κάγκελά του μία άρπα, πάνω στην οποία κανείς ποτέ δεν συνέθεσε καμία απόδραση. Ολόκληρη γίνομαι μία Άρνηση που ποτέ δε συνεργάστηκε με τη μουσική. Με παραφωνία αγγίγματος και φάλτσο εαυτό χαϊδεύω τις φλέβες στον καρπό μου. Ρυθμικά τεντώνομαι ως το παράθυρο και στην ανέγγιχτη άρπα του συνθέτω Κόντρα Μελωδίες, την ώρα που ο δάσκαλος μουσικής ενδοφλέβια μου χορηγεί μεγάλες δόσεις Αρμονίας.
Του επιτρέπω να κάνει το κομμάτι του στο σώμα μου. Υποταγή της ύλης.
Συνεχίζω να συνθέτω με Ψυχή, και καθώς σπάνε ένα ένα τα κάγκελα λευτερώνονται από μέσα μου όλες οι άγριες φωνές που έπνιγα από παιδί.
Σπρώχνουν
το σώμα μου στο προαύλιο. Μου επιστρέφεται στο χέρι το ποσό της εγγραφής και
μου απαγορεύεται εις το μέλλον η είσοδος στο Ωδείο.
