Και το όνομα αυτής…..?
Φυλακή.
Δεν είναι όνομα αυτό.
Τα ονόματα είναι φυλακές.
Θα ήσουν άλλη αν σού είχαν δώσει άλλο όνομα..?
Πολύ πιθανό. Θα είχα κλειστεί σε άλλη φυλακή και θα είχα άλλη εσωτερική ταυτοποίηση. Το όνομα εξυπηρετεί το να συστηθεί ένα μωρό στον κόσμο. Εξυπηρετεί μία εξωτερική ταυτοποίηση που επηρεάζει τόσο την αυτοεπίγνωση και τον αυτοπροσδιορισμό του. Επηρεάζει το Εντός εξυπηρετώντας τη δομή της κοινωνίας. Βοηθά να το ξεχωρίζουν, να του απευθύνονται, να το σηκώνουν στο μάθημα, να του βάζουν απουσία, να το αξιολογούν, να του ταχυδρομούν λογαριασμούς και αλληλογραφία, να του αντιστοιχούν ένα μισθό, ένα επίδομα, μία φορολογία, δάνεια, χρέη, κέρδη από λαχεία, να τού αποδίδουν ιδιοκτησία, να τού καταλογίζουν αδικήματα, ευθύνες και υποχρεώσεις, να του αποδίδουν πτυχία, τίτλους, βραβεία, επαίνους, μούντζες, κατηγορίες, χαρακτηρισμούς, να το παντρεύουν, να το ψηφίζουν, να το θάβουν επωνύμως.
Το όνομα εξυπηρετεί την κοινωνία. Ο Θεός, αν υπάρχει, δε θα χρειαζόταν όνομα για να σε ξεχωρίσει. Δεν θα σε μπέρδευε με το σύνολο.
Και το όνομα αυτής… Κυριακή.
Θα μπορούσε να την έλεγαν και Αργία, μα βαφτίστηκε χριστιανή και δεν υπάρχει Αγία Αργία. Αν είχε γεννηθεί από τους ίδιους γονείς σε άλλη εποχή και άλλη χώρα, ίσως την έλεγαν Κίρκη και ίσως γινόταν μάγισσα και μάθαινε να ορίζει τις εσωτερικές δυνάμεις του ανθρώπου με τρόπο ουσιώδη. Τώρα, αν και Κυριακή, αναλώνεται στα καθημερινά και αναρωτιέται γιατί οι γονείς δίνουν στα παιδιά τα ονόματα των παππούδων και χρεώνουν στο παιδί ενεργειακό στίγμα ενός άλλου ανθρώπου. (Μη χαθεί η ρίζα. Θα ήμουν άλλη αν είχα άλλη ρίζα..? Ναι ε..? Κι αν ανακάλυπτα πως είμαι υιοθετημένη…? Πως όντως έχω άλλη ρίζα, μα οι θετοί γονείς μου με πήραν 5 μηνών και με βάφτισαν με το όνομα της…θετής μου γιαγιάς..? Τότε… ποια είμαι…? ) Το μικράκι νιώθει ένα δέσιμο με εκείνον απ’ τον οποίο πήρε το όνομα. Και αρχίζει η αυθυποβολή. Υιοθετεί χαρακτηριστικά, μιμείται συμπεριφορές και εν τέλει συμβαίνει η αυτοεκπληρούμενη προφητεία της ομοιότητας. Κι όμως.. το παιδί δικαιούται μία ανεξάρτητη πορεία και ίσως δικαιούται να επιλέξει το όνομά του. Μα πώς θα ήταν δυνατό…? Πώς θα του απευθυνόταν η κοινωνία μέχρι να φτάσει σε ηλικία να επιλέξει όνομα….?
Επίσης, η υπαρξιακή δομή ενός ανθρώπου δίχως όνομα μήπως επηρεάζεται χειρότερα από την επιρροή που ασκεί η ….φυλακή ενός ονόματος που διάλεξαν οι άλλοι για σένα..?
Ποιο μωράκι θα δεχτεί να τού γίνει το …..πείραμα της διαπίστωσης..?
Οι αντιρρήσεις της κατάφεραν τη νοθεία.
Και το όνομα αυτής.. ξεχάστηκε.
Επικράτησε ένα υποκοριστικό που δε θυμίζει τον αρχικό συμβολισμό. Έπαψε το μικράκι να ακούει στο βαφτιστικό του. Εξανεμίστηκαν οι βαφτιστικές ευχές. Οι παπάδες την αφόρισαν. Έπρεπε να φτιάξει νέες ευχές και προσευχές βασιζόμενες στη δική της εσωτερική ταυτότητα. Και ακόμη χειρότερα. Αποποιήθηκε και το υποκοριστικό της υιοθετώντας nicknames με τα οποία την αναγνωρίζουν στους ψηφιακούς κόσμους, εκεί όπου δε χρειάζεται βάφτιση, ο Θεός δεν έχει πρόσβαση, οι πληροφορίες ρέουν αφιλτράριστες, δίχως ευλογία, κι ο καθένας είναι ό,τι δηλώσει. Διάλεξε το όνομά της. Reflection, κι ο συμβολισμός είναι άπειρα πιο ισχυρός από το συμβολισμό που φέρει το βαφτιστικό της όνομα.
Όλα είναι αντανακλάσεις του Νου στο επίπεδο της Πραγματικότητας.
Αν ξαναγεννηθώ να με ρωτήσετε.
Θέλω να με πείτε Κίρκη ή Reflection. Και δεν με νοιάζει αν θα ‘χω γιορτή, γιατί πλέον έχω εμπεδώσει πως γιορτή είναι η κάθε μέρα που διασχίζεις πάνω σ’ αυτόν τον άθλιο και συνάμα πανέμορφο πλανήτη. Θα κρατήσω μόνο τα γενέθλια για να θυμάμαι τη στιγμή που ανώνυμη εμφανίστηκα στον κόσμο σας και με αναγκάσατε να απαρνηθώ τη συμπαντική μου ανωνυμία…. Λες και Κάτι δεν υπάρχει μέχρι να του δώσετε όνομα. Κι όμως….. υπάρχουν τόσα ορατά και αόρατα που ακόμη δεν έχει καταφέρει να ονομάσει η αυτού εξοχότης Ανθρωπότητα.
