Το Κείμενό μου που συνόδευσε την παρουσίαση του βιβλίου της Σόνιας
Ευθυμιάδου - Παπασταύρου που παρουσιάστηκε συνεργατικά από τη ΔΗΚΕΠΑ
Γιαννιτσών, το Σύλλογο Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας, την Παιδαγωγική Εταιρία
Πέλλας και το Σύλλογο Καρκινοπαθών Γιαννιτσών στις 7-3-2012.
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ μοναΔΙΚΗ μου Μαμά.........
Δε χωρά η Μητέρα μέσα σε τόμους βιβλίων, ούτε φυλλομετρείται η
προσφορά της σε άλλες σελίδες εκτός της καρδιάς. Η συλλογή κειμένων από
τη Σόνια Ευθυμιάδου – Παπασταύρου περιέχει αυτόν τον παλμό καρδιάς που
ζωντανεύει τις λέξεις και εικονοποιεί τις περιγραφές σε μία πιστή
αναπαράσταση συναισθήματος.
Μία φορά Μητέρα, Μητέρα για πάντα. Μητέρα για κάθε παιδί που γεννιέται επί γης.
Δύο χούφτες ζεστές και μέσα τους το θαύμα. Δεν παύει ποτέ να υφίσταται η
ανάγκη του ανθρώπου να κουρνιάζει στην εμβρυική του στάση, κάθε που οι
μετεωρολογίες της ζωής αγριεύουν.
Η μητέρα δεν είναι άνθρωπος.
Δηλώθηκε ρητά και με τεκμήριο πλέον. Είναι Πατρίδα ενός Παραδείσου της
Ύπαρξης. Ασύνορη, με σημαία κι έμβλημα την αγάπη. Η Μητέρα είναι
εστιασμένη Δημιουργία του Θεού, όπως αναφέρει το απόσπασμα από το έργο
του Κοέλο «Και ο Θεός έπλασε τη μητέρα», επιχειρώντας να εξηγήσει το
μυστήριο που συνοδεύει την υπεράνθρωπη δύναμη που η Μητέρα κρύβει μέσα
της.
«…Εργαστήκατε πολύ, Κύριε, δεν ξέρετε πλέον τι κάνετε, είπε ο άγγελος.
Κοιτάξτε! Φιλί ειδικό, που θεραπεύει όλες τις αρρώστιες, έξι ζευγάρια
χέρια για να μαγειρεύει, να πλένει, να σιδερώνει, να φροντίζει, να
ελέγχει, να καθαρίζει. Δε θα δουλέψει!
-Το πρόβλημα δεν είναι τα χέρια, αντέτεινε ο Θεός. Είναι τα τρία ζευγάρια μάτια που χρειάστηκε να βάλω…»
Η Μητέρα πάντα παρούσα μπροστά και πίσω από τις κουρτίνες της Ζωής.
Είναι ο πρώτος συμπαντικός καθρέφτης του Εαυτού μας. Μέσα από αυτή τη
συναισθηματική αντανάκλαση μαθαίνουμε ν’ αγαπάμε το Είναι μας στην
ολότητά του, καθώς προβάλει λατρευτό, ως Παιδί της Άγιας Μητέρας, που
και στον άσωτο επενδύει την Καρδιά της. Όλες οι λεπτομέρειες της Ζωής,
ακουμπησμένες μες στο κάτοπτρο των ματιών της, ενθρονίζονται στη θέση
πολύτιμης περιουσίας που κληρονομείται.
Από το απόσπασμα της Ντόρας Γκάμπε κλέβω μια φράση:
« Τι όμορφη που είναι η μαμά όταν χαμογελάει!
Κι εγώ χαμογελάω. Ολόιδια σαν τη μαμά!»
Το κορίτσι παίζει με τις κούκλες. Είναι μαμά. Μοιάζει στη μαμά. Φοράει
όλο το χαμόγελο της Μητέρας και διορθώνει τον Κόσμο στη λεπτομέρεια του
παιχνιδιού του. Αυστηρή, μ’ έναν τρόπο γλυκό. Απαιτητική, μ’ έναν τρόπο
παράκλησης.
Το κορίτσι παίζει με τις κούκλες κι η Μητέρα
θεατής και πρωταγωνιστής ταυτόχρονα. Σπείρει το φυτώριο της Νέας Ζωής με
Αξίες που αναβλύζουν από το ζωντανό της παράδειγμα. Και σιωπηλή η
Μητέρα διδάσκει. Ομορφαίνει τον κόσμο, εξομαλύνει τις δυσκολίες της
Ζωής, μεταγγίζει στο αίμα του παιδιού το ζωηρό της αίμα, που εμπεριέχει
αντοχή, υπομονή, επιμονή, τρυφερότητα.
Η Μητέρα συγκεντρώνει
αβίαστα όλα τα βλέμματα πάνω της. Κι ας τόσο αθόρυβα κινείται στο
προσκήνιο της Ζωής μας. Το βιβλίο «Μάνες από Φλόγα» έστρεψε τους πιο
φωτεινούς προβολείς πάνω στο πρόσωπό της που γεννιέται με το φωτοστέφανο
των Αγίων. Η Μορφή αυτή, από την οποία πηγάζει η Ζωή, ίπταται ανάμεσα
στον γήινο και επουράνιο κόσμο.
Είναι η ίδια Φύλακας Άγγελος του κάθε παιδιού και προστατεύεται άμεσα από το Θεό. Εξοπλισμένη με τα τέσσερα στοιχεία της Φύσης:
Νερό: μες στο υγροποιημένο συναίσθημα, που ταξιδεύει πλωτή η Αγάπη.
Αέρας: μες στην ζεστή της Ανάσα, που τον λυγμό μετουσιώνει σε αναστεναγμό ανακούφισης.
Φωτιά: δημιουργώντας φλεγόμενους κύκλους ασφαλείας γύρω από το κάθε παιδί της.
Χώμα: το ίδιο της το Σώμα, που προσφέρεται Πατρίδα ακόμη και στην επιστροφή του ασώτου.
Στη σελίδα 21 του βιβλίου βρέθηκε ο Καζαντζάκης να σεργιανίζει στην
παιδική του ηλικία μυρίζοντας ξανά τη γαζία κι ακούγοντας το καναρίνι
που μέσα του έχουν σμίξει αχώριστα κι αθάνατα με τη Μορφή της Μητέρας
του. Καιροί ευλογημένοι, φτωχοί σε ύλη, πλούσιοι σε συναίσθημα.
Οι καιροί, όμως, αλλάζουν, όπως αναφέρει η Σόνια. Οι ζωές μας εκσυγχρονίζονται και τρέχουν.
Μα, όσο κι αν αλλάζουν οι κοινωνίες, όσο κι αν οι συνθήκες γεωΜετρούν
αλλιώς τις στιγμές μας και οι Ζωές μοιάζουν με Σύμπαντα σε διαστολή,
μεγαλώνοντας τις αποστάσεις του Ενός από τον Άλλο, τόσο οι μεταφράσεις
της Σιωπής και το βλέμμα της Μητέρας δημιουργούν άφθαρτες γέφυρες
επικοινωνίας κι επαφής.
Ερμηνεύει τα ανείπωτα που κρύβουμε
μέσα μας, πάνω σ’ ένα γλωσσάρι εμβρυακής ζωής, που υπογράψαμε με παλάμες
και πατουσάκια, όταν ήμασταν μικρές προεκτάσεις του κορμιού της. Με
αυτούς του πρώτους Όρκους κατευθύνει όλο τον όγκο της Ζωής μας προς το
Φως.
Πολυδιάστατη και πολυτεχνίτισσα. Οι παράδοση μιας
μακρινής επαρχίας την θέλει να σηκώνει στους ώμους όλο το φόρτο της
καθημερινότητας. Τεκμήρια φωτογραφικής επιβεβαίωσης και πεζογραφικής
αναφοράς δηλώνουν το υπεράνθρωπο έργο της. Και σήμερα όμως η σύγχρονη
Μητέρα φορά τον πολλαπλασιασμένο Εαυτό της μπρος στις απαιτήσεις της
Κοινωνίας.
Οι αναφορές στην πολυτεχνίτισσα Μητέρα είναι
ντυμένες με φωτογραφίες του Δημήτρη Λέτσιου που αναμοχλεύουν μνήμες
μιας βασανισμένης ζωής, που δοκίμαζε στο μέγιστο βαθμό τις αντοχές αυτού
του επίγειου Αγγέλου, που ακούει στο όνομα Μητέρα.
Διακοσμεί τη ζωή μας με ευαισθησία συναισθήματος κι ομορφαίνει ακόμη και τα πιο άγρια τοπία της.
Η πιο γλυκιά μυρωδιά από τα εδέσματα Ζωής που ετοιμάζει, είναι η
μυρωδιά του Κόρφου της. Εκεί που κουρνιάζουν οι Εφιάλτες μας και
γίνονται ξανά Όνειρα.
Η πιο νόστιμη συνταγή της απαιτεί πολλές
σταγόνες τρυφερότητας, απύθμενη αγάπη, χούφτες κατανόηση, αμέτρητες
μεζούρες υπομονή και αιώνιο ζύμωμα της σχέσης Μάνας – Παιδιού.
«Η
κουζίνα είναι ο πιο ιερός τόπος της σαρκωμένης αγάπης. Γλυκά κι
εκμυστηρεύσεις, η μητέρα είναι εκεί, πολυάσχολη, προσεκτική, εκτελεί…»,
όπως αναφέρει το απόσπασμα από την «μυστική Παρουσία» της Ελένης
Δημητριάδου.
Μέσα στο εικόνισμα που η Σόνια φιλοτέχνησε
για τη Μητέρα, κάθισε ΥπερΑγία η Μάνα που δε γέννησε ποτέ. Που υιοθέτησε
το παιδί μιας άλλης μάνας που χάθηκε νωρίς ή που εκτροχιάστηκε από
ευθύνες αβάσταχτης ζωής και αναγκάστηκε να χαρίσει τον θησαυρό της.
Μάνα είναι αυτή που μεγαλώνει το παιδί. Όχι μόνο αυτή που το γεννά.
Το παιδί στέκεται μπρος στη Μαμά του. Την δεύτερη, μαπαραδόξως την ΠΡΩΤΗ στην Καρδιά του. Κάποιος το ρωτά αν θα την άλλαζε:
«ΟΧΙ! φωνάζει το παιδί με όλη τη δύναμή του. Είναι η μαμά μου. Η δική
μου. Η μοναΔΙΚΗ μου. Αυτή με νανουρίζει, με ηρεμεί, είναι το λιμάνι μου …
»
Αυτό είναι το Ιδίωμα της Μάνας. Να νιώθει δικά της όλα τα
παιδιά του Κόσμου. Να παλεύει με το σθένος της ΜΗΤΕΡΑΣ Τερέζας να
ισορροπήσει τα μίσοι και την ανέχεια επί Γης, για να γευτεί παράδεισο το
παιδί της.
Η μάνα έχει ιερό σκοπό να «φτιάξει τον Κόσμο». Να
μεγαλώσει παιδιά αφιερωμένα στην Αγάπη και στη Δημιουργία. Να πατήσει
στην κληρονομιά των θησαυρών της Ζωής, όπως η Σόνια πάτησε πάνω σε
διαμάντια εξομολογήσεων συγγραφέων προς την Ιερή Μορφή της Μητέρας τους.
Η Σόνια δημιούργησε ένα Ευαγγέλιο για τη Μάνα, που έλειπε από τα
χέρια του παιδιού. Το παιδί βέβαια είχε μέσα του την προσευχή προς το
Όνομα της Μητέρας. Μα το Ευαγγέλιο αυτό θα θυμίζει την Προσφορά αυτής
της Γυναίκας, όταν θεριεύει ο εγωισμός του Ανθρώπου και ξεχνά να της
τείνει ένα Χέρι γεμάτο Ευχαριστώ… Μία καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη και
παράδεισο.
Ανθεκτική Ρίζα
με χάδι αιχμηρής τρυφερότητας
διεισδύει στο χώμα
κι απλώνει Ζωή
στην Ανόργανη Ύλη
Ανθεκτική Ρίζα, λοιπόν.
«Μια μάνα μπορεί να κοιτάξει και δέκα παιδιά. Δέκα παιδιά, όμως, μια μάνα δεν μπορούν να την κοιτάξουν»
Η μάνα εν κρύον νερόν – όπως λέει το ποντιακό τραγούδι του Γιάννη Βλασταρίδη, που ερμηνεύτηκε μοναδικά από τη φωνή του Πέτρου Γαϊτάνου.
Αυτή η Μορφή γεμίζει με χρώμα και παλμό το Σύμπαν. Μητέρα Φύση. Εκεί
που γεννήθηκαν οι πρώτες ανά τον Κόσμο θεότητες. Γιατί τόσο μικροί να
γεννιούνται και να μεγαλώνουν οι άνθρωποι, ώστε μετά βίας να
αντιλαμβάνονται πως μέσα στο σπίτι τους μια Θεότητα κινείται αθόρυβα, μα
καταλυτικά?...
Δεν είναι η Υπηρέτρια του Κόσμου που τακτοποιεί την
ακαταστασία των πολέμων, που φροντίζει τους ενοίκους του άστεγου Κόσμου
μας, που περιποιείται τον ασθενή της επιδημίας ενός ματαιόδοξου κόσμου,
που είναι πανταχού παρούσα μην και λείψει κάτι από το τραπέζι μιας
γιορτής υπό το Φως των Προβολέων της δημοσιότητας….
ΟΧΙ, δεν
είναι το μπαλαντέρ στην τράπουλα του Σύμπαντος η Μητέρα. Είναι το δεξί
χέρι του Θεού. Κι έτσι οφείλει να αντιμετωπίζεται ακόμη κι όταν ο καιρός
θυμίζει χειμώνα κι όταν το συναίσθημα ξεχνά της Ρίζες του που πήραν
ώθηση από το δικό της Κορμί για να αναρριχηθούν και να αγγίξουν Κορύφωση
Ζωής.
Αυτή η Ιερή Μορφή
αγιάζει με αγκαλιές αμνηστίας
τις κατηγορίες του Ανθρώπου.
Ένοχοι και ισοβίτες
εισέρχονται στη Σκιά της Θωπείας της
να κοινωνήσουν άφεση και μετάνοια.
Όση συμφορά
Κι αν έχει ποτίσει την Ιερή της Ρίζα,
προσφέρεται σαν βάλσαμο
στο όνομα της Ευτυχίας.
Τραγική φιγούρα που σηκώνει στους ώμους της τη Σταύρωση του κάθε
μοναχογιού της, αφού απ’ όλα τα παιδιά της καθένα Μοναδικό της είναι.
Είναι η πίστη της που προκαλεί την Ανάσταση στο πεδίο της Ζωής. Είναι η
δύναμή της που ράβει ξανά φτερά στις πληγωμένες πλάτες.
Κι ο θάνατος
δεν την θρυμματίζει. Την λυγίζει, μα όχι ολοκληρωτικά. Μάνα που έχασε
ένα παιδί, έγινε μάνα για όλα τα παιδιά της γης.
Σ’ όλες τις
συντεταγμένες της γης ο ίδιος ο Θεός, ο Ένας, αλλάζει ονόματα. Η
Μητέρα παντού είναι Μητέρα. Ένα όνομα, ένα μεγαλειώδες συναίσθημα
Δημιουργίας Ζωής, ένα Πρόσωπο.
Κοίτα γύρω σου στον κόσμο και δείξε μου μία άσχημη Μητέρα. Δε θα βρεις. Γιατί δεν υπάρχει άσχημη Αγάπη.
Εδώ, τις σελίδες αυτού του βιβλίου ανθίζει πληθωρικά, με αθάνατη αειφορία, ένα λουλούδι αμάραντο:
Η Μητέρα του καθενός μας, που όσο μακριά κι αν είναι, είναι πάντα εδώ.
...και πάνω απ' όλα μέσα από την κάθε Μητέρα εξΥμνείται η Μητέρα Όλων:
η Φύση, που σαν Θεά με απόλυτη ΑΥΤΟκυριαρχία γεννά και συντηρεί με σεβασμό τη ΖΩΗ....
