Να 'χω κάτι ν' ανεμίζει
μία σκέψη,
αυτά τα μακριά μαλλιά
που εγκλωβίζουν τη ζέστη
και σαν κεραίες συλλέγουν
κοσμική παραφροσύνη,
το ρούχο μου που πλέει
σ' αυτό το εξώκοσμο κορμί μου,
την κουρτίνα στα μάτια μου
που την τραβάω
κάθε που κρύβομαι
από τις ανάσες και
τους ανέμους σας,
τα πέταλα της καρδιάς μου
που φτερουγίζουν ουρανό
στο ασύνορο των ποιημάτων μου.
Να 'χω κάτι να ρέει
μια σκέψη,
το αίμα μου
που εγκλωβίζει ζωτική ενέργεια
και σαν ποτάμι
γεμίζει θάλασσες τις χούφτες
να πιούν Ζωή τα πουλιά,
τα λόγια μου
που σταλάζουν απ' τα χείλη της σιωπής
και διαταράσσουν τη νηνεμία του Τίποτα,
τον ιδρώτα της χειρωνακτικής,
επαρχιώτικης, εργασίας μου στο χώμα
που θρέφει το γενεαλογικό μου δέντρο
και κάποια στιγμή θα με αγκαλιάσει
στο θάνατο,
τη Ζωή μου να ρέει στην κοίτη του χρόνου
όσο είμαι ακόμη εδώ
και ανεμίζω
και ρέω
αυτόκλητη
κι αναπόδραστη στο αιώνιο παρόν
των ποιημάτων.
