Περάσαμε πάλι ξυστά
από τον Έρωτα,
χωρίς να τολμήσουμε
Άγγιγμα,
από την Πολιτική,
χωρίς να τολμήσουμε
Ανατροπή,
από τη Ζωή,
χωρίς να τολμήσουμε
Αλήθεια...
Τολμήσαμε όμως Ποίημα...
Τι τόλμη!...
ΣκοποΒολή στο Νου των υποψιασμένων,
όταν οι ανυποψίαστοι είχαν ανάγκη θεραπείας.
Είναι νόσος η Φτώχεια,
η Αμάθεια,
η Δειλία...
Τα φάρμακα εξαιρέθηκαν από τη Λίστα..
τα ξόρκια μου χαρακτηρίστηκαν κομπογιαννίτικα..
ΠεριθωριοΠΟΙΗΘΗΚΑ στο τετράδιο των Ποιημάτων
ενώ η ΖΩΗ, ορφανή από Μαχητές,
παλεύει να σώσει τον γόνιμο Σπόρο της Επόμενης Γενιάς..
Η παρούσα πάει, χάθηκε...
Χρόνος ΤΕΛΟΣ...
η ΖΩΗ καταδικάστηκε επιτυχώς...
ΜΗΝ αγωνιάται πιά...
Σκύψτε να θαφτεί η συνείδηση στο άγιο χώμα,
δίπλα στους Ήρωες...
Τι θα πει Ήρωας?..
Ξέχασα...
Ξεχνάω εύκολα...
Γι' αυτο με κατατρέχουν τα λάθη...
Φεύγω...
Είχα κι ένα ραντεβού στην πλατεία Ερωτευμένων...
Ξεχάστηκα εδώ...
Αν ο Ερωτευμένος μου δεν ξεχάστηκε κι αυτός
-το 'χουν οι ερωτευμένοι να λησμονούν τα καθημερινά-
ίσως συναντηθούμε
να γράψουμε Ποίημα, στους τοίχους
και Ζωή, μες στην αγκαλιά μας....
Αποκομμένοι από τον Κόσμο
ενταγμένοι στον Κόσμο των Reflections of Feelings...
