Σ' αυτήν την παγωμένα ακίνητη μέρα
που μετακινήθηκε επιτυχώς
από την 1η Μάη
για ν' αλλάξει θέση με την Ανάσταση
δε συμβαίνουν θαύματα.
Οι νεκροί που στοιχειώνουν την ιστορία της
δεν είχαν πατέρα έναν Θεό,
συλλήφθηκαν μέσα στα ωάρια
και στα ωράρια
μιας σκληρά εργαζόμενης μάνας
που γέννησε στο διάλειμμα
δίχως μαία
δίχως άδεια μητρότητας
με τον πατέρα σε διπλοβάδια
στην άλλη άκρη των διατεταγμένων υπηρεσιών
και νανούριζε το βρέφος της
δεμένο στα λάστιχα των ελαστικών της ωραρίων.
Οι νεκροί αυτής της μέρας
δεν ανασταίνονται με προσευχές
νηστείες και λαμπάδες που ταξιδεύουν πρώτη θέση.
Είναι σκληρά αδιαπραγμάτευτοι
και δεν δέχονται τιμές με ανοιξιάτικα στεφάνια
καλοψημένα στις ακόμα ζεστές ψησταριές
των τεμπέληδων ανθρώπων
της κάθε αργίας.
Με πικετοφορίες
μπλοκάρουν την κυκλοφορία προς τον παράδεισο
και προς την κόλαση
και δεν υπογράφουν σύμφωνο αιώνιας γαλήνης.
Οι νεκροί αυτής της μέρας
θα 'ναι κι αύριο εδώ
άγρια θυμίζοντας
στον άνεργο, στον ημιαπασχολούμενο
στον απασχολούμενο και στον εργάτη
πως η επέτειος δεν μετακινείται
στην ώρα της διεκδικεί το μερτικό της
η Ιστορία
ανασταίνοντας το Δίκιο
απ' τον ύπνο του δικαίου.
