Fear...

Δεν είναι η καραντίνα, η ασθένεια, η παύση, η αναμονή, η απαγόρευση, ο περιορισμός, οι άδειες εξόδου, τα πρόστιμα, η απουσία, η επιβολή, η πληροφόρηση, η παραπληροφόρηση, η συμμόρφωση, η νέα τάξη πραγμάτων.

Είναι ο φόβος.
Ο φόβος του θανάτου.
Ο φόβος της ασθένειας.
Ο φόβος της τιμωρίας.
Ο φόβος της απώλειας.

Όχι πως δεν ζούσες ήδη μαζί του.. μα η εκθετική αύξηση πάντα έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Όπως και η αιφνίδια στέρηση. Ο αιφνιδιασμός είναι στρατηγική μάχης και η στέρηση σε κάνει να εκτιμάς τα απλά, τα λίγα, τα ελάχιστα. Το ξέρει αυτό το λόμπι του Συστήματος. Έτσι, όταν θα τραβήξει η παλίροια τα νερά της και θα έρθει η άμπωτη και ίσως η ξηρασία, εσύ ήδη θα έχεις μάθει να νιώθεις Ευτυχία με μία σταγόνα νερό. Θα σου δίνουν κατακερματισμένες ημιαπασχολήσεις και θα προσεύχεσαι να ευχαριστήσεις το Θεό που ζεις, που δεν σε άφησαν να πεθάνεις από τον θανατηφόρο ιό και θα αντέχεις τον ανήφορο. Αποφεύφθηκε ο θάνατος.

Και κάπου λίγο πριν κοιμηθείς θ' αναπολείς τις μέρες προ κοροναϊού, όπως αναπολούσε κάποιος τις μέρες προ της πτώσης των Διδύμων Πύργων..... πριν τα παγκόσμια ψηφίσματα της νομοθεσίας κατά της τρομοκρατίας καθιστώντας τον καθένα μας υποψήφιο... τρομοκράτη..

Ίσως, έπρεπε οι δάσκαλοι να σου είχαν μάθει να βλέπεις λίγο πιο μακριά από την μικρή σκιά γύρω από το κάθε γεγονός. Ίσως να είχαν προσπαθήσει... μα τους αμφισβητούσε η εφηβεία σου και τώρα που ενηλικιώθηκες εξακολουθείς να αμφισβητείς τις προεκτάσεις... Είναι εύκολο να θρέφεσαι με ό,τι σού σερβίρουν. Το να χορτάσεις την περιέργειά σου μόνος σου απαιτεί χρόνο. Απαιτεί έρευνα, διασταύρωση πηγών, κριτική σκέψη και αποχή από το ιντερνετικό τρολάρισμα... Θα χάσεις όλον τον χαβαλέ ρε φίλε... Και τί μένει σ' αυτόν τον κόσμο...? Λίγο γέλιο βρε αδερφέ.... διακωμώδηση του τρομαγμένου εαυτού... αναπαραγωγή κάθε φτηνού προϊόντος αποχαύνωσης...

Θεωρείς τυχαίο που σε έβαλαν τώρα σε καραντίνα και όχι πριν χρόνια, στην πρώτη γρίπη των χοίρων, των πτηνών, στα κουνούπια τίγρης ή..... έστω μετά την έκρηξη του ..... Chernobyl...?

Μα.... τότε δεν είχες το net να σε αποχαυνώνει, να σε υπνωτίζει, να σε κάνει άρρωστα να ξεχνιέσαι..

Ρίξε μια ματιά, όσο προλαβαίνεις, στον καθρέφτη.. στο είδωλο του παλιού σου Εαυτού. Όσο περνούν τα χρόνια, θ' αποτελεί ανάμνηση. Ο παλιός Εαυτός.. που διεκδικούσε ασφάλεια, αλήθεια, σταθερότητα, ανεξαρτησία, εργασιακή αξιοπρέπεια..

----------------------------------------------------------------

Στον Εαυτό που αφήνουμε πίσω.... και ίδιος δεν θα υπάρξει ποτέ. Ο φόβος αλλοιώνει χαρακτηριστικά και νοοτροπίες....

«Το κομμένο σχοινί
μπορείς να το ξαναδέσεις
θα κρατήσει πάλι, ωστόσο
θα ‘ναι κομμένο.

Ίσως πάλι ν’ ανταμώσουμε
μα εκεί που μ’ άφησες
δεν πρόκειται ποτέ
να με ξαναβρείς.» Μπ. Μπρεχτ

Why do flowers die...?