Κύριοι δάσκαλοι, πεθαμένοι, συνταξιοδοτημένοι και μη,
χρειάζομαι να μου ταχυδρομήσετε συστημένα όλες τις εργασίες μου, τα τεστ και τα διαγωνίσματά μου, που διορθώσατε σχεδόν αδιάφορα, που τα ανακυκλώσατε, όπως το Μεγάλο Τίποτα της Ζωής για να ξαναγίνει ένα επόμενο Μεγάλο Τίποτα.
Για μένα όλες εκείνες οι κόλλες ήταν τα μοναχικά μου μονοπάτια που μ' εξοικείωσαν με την πίεση του χρόνου, με το πεπερασμένο των πραγμάτων, με την υποκειμενική αξία των βαθμολογιών σας, με την αξία της προσπάθειας, με την αποτυχία, με τη βουτιά μέσα μου, όχι για να θυμηθώ όσα μου ζητούσατε να αποστηθίσω, μα για να δαμάσω την αγωνία μου, να μετατρέψω σε κομμάτι αυτογνωσίας την ανασφάλειά μου, να συνειδητοποιήσω πως η Ζωή δεν κρίνεται από ένα τεστ, διαγώνισμα, μία αξιολόγηση κάποιου ειδήμονα, αλλά από την αντοχή του Εαυτού μόνιμα να διασχίζει δοκιμασίες, εφευρίσκοντας με τον καιρό επινοητικούς τρόπους προσπέλασης των εμποδίων και ανταπόκρισης στο κάλεσμα των προκλήσεων.
Χρειάζομαι απεγνωσμένα αυτά τα γραπτά μου, για να δομήσω το Χάρτη Πορείας του Εαυτού. Να αξιολογήσω εγώ η ίδια πόσο δρόμο έχω διανύσει ή πόσο ......στάσιμη έχω μείνει, ειδικά στην αγωνία μπρος στην αξιολόγηση του κάθε εξεταστή που μού το παίζει αυθεντία.
