Κήπος ο νους μας ιδανικός,
πολύχρωμες ρίμες σε μίσχο σιωπής
ν’ ανθίζουν απίστευτα ευθυτενείς
στο θρόισμα της σκέψης,
στην άκρη του ονείρου,
σαν θες να διαψεύσεις
το αχανές του Απείρου.
Πλαταίνουν τα όριά μας
πλαταίνουν τα παρτέρια,
κόβουμε τα όνειρά μας
τριαντάφυλλα στα χέρια
κι όλο το άρωμά τους,
στάλα ευαισθησίας,
ποτίζει κάθε λέξη,
στην όχθη της φαντασίας.
Χωμάτινη ελπίδα
να θρέφει εμμονές
κι η πίστη ηλιαχτίδα
μέσα στις φυλλωσιές.
Κράτα κλειστά τα μάτια
κι όλες σου οι αισθήσεις
στου κήπου τα μονοπάτια
γεύονται ψευδαισθήσεις.
Αυτοφυής συνειρμός
μπροστά στο γιατί και στο πως
κι όλη η τάση μας για ελευθερία
στον κήπο της Ζωής, μετάλλαξης εντροπία.
