Καθόταν εκεί που συχνάζουν οι άνθρωποι. Διακριτικά ήρεμη κι
ανεπαισθήτως νευρική, μα το έκρυβε με τέχνη κάτω από τις βλεφαρίδες και τα
νύχια της. Διατηρούσε τον έλεγχο των χτύπων της καρδιάς έξω από το φάσμα του
κινδύνου. Όλα έμοιαζαν φυσιολογικά και άνετα καθόσουν δίπλα της. Αν διατηρούσες τη συχνότητα των ανθρώπων που
βγαίνουν για ποτό ή καφέ, εκείνα τα ακίνδυνα Hz των επιδερμικών συζητήσεων και των εντυπωσιασμών, δεν θα
κινδύνευες από τίποτε. Αν συγχρονιζόσουν, έστω στιγμιαία, με τα υπόγεια ρεύματά
της, θα ένιωθες τους υπόκωφους κραδασμούς ενός φυλακισμένου σε απόπειρα
απόδρασης. Τότε, θα γινόσουν υποψήφιος εχθρός, γιατί άρχιζες να καταλαβαίνεις
περισσότερα από τα προφανή. Αυτό θα άλλαζε την κατάσταση. Τα αγγεία γύρω από το
στόμα της, που συγκρατούσαν τα σήματα μορς του υπόγειου αιχμαλώτου, θα άρχιζαν πλέον
να κάνουν συσπάσεις γκριμάτσας και να προειδοποιούν για την έκρυθμη ισορροπία. Εκείνη
θα υποκρίνεται σταθερότητα και βεβιασμένα θα φέρεται φυσιολογικά, όπως όλα τα
κορίτσια τριγύρω. Παρατηρεί κι αναπαράγει. Σοβαρότητα στο μέτρο του ανεκτού,
αστεϊσμοί στο μέτρο της αποδοχής, απόμακρη στο μέτρο της πρόκλησης, οικεία στο
μέτρο της συμπάθειας, διαλεκτική στο μέτρο του απλού ενδιαφέροντος. Αν ήσουν όντως υποψιασμένος για να την
μελετήσεις κι έφτιαχνες νοερά την γραφική της παράσταση, στο πέρας της ώρας θα σημείωνες
πτώση στην καμπύλη αυτοκυριαρχίας της. Είναι που οι αμπαρόπορτες δεν κρατούν
για πολύ τις δυνάμεις εξέγερσης των σκοτεινών εαυτών. Αρχίζουν να σκαρφαλώνουν
οι αγέλες και στα μάτια της, που για όλους μοιάζουν ίδια, θα διέκρινες μία σκοτεινιά
πολέμου. Δίνει αγώνα να μείνει στις επίκαιρες συζητήσεις της παρέας, να γελάσει
φυσιολογικά με τ’ αστεία των παρευρισκομένων, να πιάσει (αυτό το απλό) την
κούπα με τον καφέ, να την φέρει στο
στόμα της, να πιεί μια γουλιά και να την ξανακατεβάσει ήρεμα κι ατάραχα στο τραπέζι.
Δίνει μάχη να μην ρίξει ένα σπίρτο στο ποτό και να το πιει μονορούφι, να ρίξει
οινόπνευμα και φωτιά, να κάψει τους αντιρρησίες της που φτάσανε πλέον να σκαρφαλώνουν
στον οισοφάγο και φτάνοντας στις φωνητικές της χορδές θα χρησιμοποιήσουν την
γλώσσα της για να ουρλιάξουν συνθήματα κατά του θεατρικού θεάρεστου εξωτερικού
εαυτού της. Τα ηνία των αλόγων γυαλιστερές
φλέβες που γλιστράνε από τα χέρια της και τής τα κλέβουν οι εξεγερμένοι εαυτοί.
Είναι η στιγμή που πρέπει να φύγει. Πληρώνει, της τα κερνά η παρέα, δεν έχει σημασία.
Φεύγει. Την περιμένει ένα πεδίο μάχης κεκλεισμένων των θυρών. Πάντα. Κι εδώ
μπορεί να γίνει το λάθος. Ίσως μπεις στον πειρασμό να την ακολουθήσεις. Ή να
διακόψεις τις μάχες της με τηλεφωνήματα για να διαπιστώσεις αν είναι καλά, γιατί την είδες ή την άκουσες λίγο
παράξενα. Και εκεί γίνεσαι σύμμαχος με τους εσωεχθρούς της, γιατί καθώς της μιλάς στο τηλέφωνο της αποσπάς
την απόλυτη προσοχή που απαιτεί ο αγώνας της και ο εχθρός της κερδίζει πολύτιμο
έδαφος. Σε μισεί γι’ αυτό το πλεονέκτημα
που του δίνεις κι όσο επιμένεις να κρατάς ανοιχτή την γραμμή και να ιστορείς
την εξέλιξη των συζητήσεων και των συμβάντων στην παρέα αφότου εκείνη αποχώρησε, τόσο δυσχεραίνεις τη θέση
σου. Έχει τιτάνια υπομονή όμως. Δεν σε διακόπτει. Πού και πού κάποια έκρηξη
φωνηέντων αρθρώνει κάποιες προτάσεις και μετά σού δίνει τον χρόνο να
ολοκληρώσεις τη σκέψη σου. Ταυτόχρονα κρατά την αναπνοή της προκαλώντας τεχνητό
εμπόδιο στον εσωεχθρό της. Χωρίς οξυγόνο μουδιάζει ο Νους και οι στρατιές που
έρχονται από εντός κάνουν παύση και κρατούν δυνάμεις. Δίνει μικρή αναβολή στο
επερχόμενο. Η ώρα είναι περασμένη και έτσι κι αλλιώς θα καληνυχτίσεις, θα
κλείσεις το τηλέφωνο και θα πέσεις για ύπνο ή θα δώσεις τις δικές σου μάχες. Κι
εκείνη θα ξεκινήσει την ιεροτελεστία της δικής της σύγκρουσης.
Το πρωί θα ‘ναι ζωντανός ο εαυτός της που θα ‘χει επιβιώσει της μάχης.
Αν επικοινωνήσεις μαζί της θα πρέπει να έχεις τον Νου σου να καταλάβεις με ποιον απ’ όλους μιλάς.
Τεντώνεται κάτω από τα σκεπάσματα. Ξυπνάει νομίζω. Καλή τύχη, φίλε. Εισέρχεσαι με δική σου ευθύνη γνωρίζοντας πως είναι απ’ αυτούς που δεν έχουν ένστικτα εξημερωμένου ανθρώπου, μα άγριου ζώου.
Ίσως θα ‘ταν καλύτερα να απομακρυνθείς.
Μα.. ίσως θα είχε άπειρο ενδιαφέρον να… μείνεις.
