Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς……………………..
Ένας. Στον ουρανό. Στο σπίτι. Στο κάδρο πάνω από το κεφάλι μας. Ρίζα και θεμέλιο ζωής. Χτίζεις τον εαυτό σου πάνω στην περιουσία του. Σού κληρονομεί ζωή, σε έχει υπό την εποπτεία, επίβλεψη, παρακολούθησή του. Άγρυπνο μάτι. Αναλαμβάνει την ευθύνη σου. Μυείσαι στην αυθεντία του από το πρώτο σου κλάμα. Δεν κλαίω, μπαμπά. Έγινα δυνατή, όπως με ήθελες. Ο πατέρας σου ήθελε γιο. Γεννήθηκες κόρη. Τον λάτρεψες δίχως επιλογή άρνησης, απόρριψης και το πρότυπό του στοίχειωσε όλους τους εραστές της ζωής σου. Άλλοτε από πείσμα τού πήγαινες κόντρα κι άλλοτε από έσχατη υπαρξιακή σου ανάγκη αναζητούσες άλλη μία πατρική φιγούρα στη ζωή σου. Για κείνον όλοι ήταν λίγοι να σταθούν δίπλα σου. Για σένα οι άντρες της ζωής σου ήταν ταυτόχρονα μία προσπάθεια να ξεπεράσεις το πατρικό πρότυπο. Μάταια. Ο πατέρας πότισε το Είναι σου με την επιβολή του. Σού ασκεί υποσυνείδητα τόση εξουσία, όση ασκεί ο πατέρας Θεός στους ανθρώπους, που δεν ξέρουν καν αν υπάρχει ή δεν υπάρχει, μα εύστοχα δομήθηκε πάνω στην πατρική φιγούρα, σε χρόνια αυστηρής πατριαρχίας, όπου οι γυναίκες ήταν δούλες ή Μαρδαληνές με μία μόνο Παναγία.
Στη νοσταλγία όλοι είναι άγιοι, αρεστοί, πολύτιμοι στο ρόλο τους.
Ο πατέρας πέθανε. Ήταν τόσο καλός άνθρωπος. Ξέχασε η κόρη το άγριο βλέμμα του. Ναι, το χρησιμοποιούσε για το καλό της. Ξέχασε η γυναίκα του το βαρύ του χέρι. Ναι, ήταν για το καλό της. Ξέχασε ο γιος τη βαριά του αμφισβήτηση. Ναι, ήταν για να προφυλάξει το χώρο του. Η αγέλη δεν μπορεί να έχει δύο αρσενικά για αρχηγούς. Μία η θέση, ένας ο ρόλος. Κι ανήκει στον πατέρα. Μα τώρα, ο πατέρας πέθανε. Περάσαμε σε νέα εποχή. Ξεχάστηκαν τα λόγια, οι συμπεριφορές, οι νοοτροπίες. Ξεχάστηκε το πείσμα του να υψώνει τη σκιά του σε κάθε σου απόφαση, σε κάθε σου βήμα, σε κάθε σου επιλογή.
Όλοι φροντίσαμε τον πατέρα. Σαν αρρώστησε μάς κατάπινε με την αβάσταχτη αδυναμία του κορμιού του. Είναι ασύλληπτο να έχεις γνωρίσει τον Γίγαντα και ξαφνικά να βρίσκεσαι να τον φροντίζεις μέσα στην ανάγκη του. Δεν μιλά. Έχει επίγνωση πως άλλαξαν οι ρόλοι. Δεν τού αρέσει. Γίνομαι η Μάνα του. Την έτρεμε περισσότερο από τον Πατέρα του. Δεν το έδειχνε. Μα την έτρεμε. Όχι από φόβο, μα από εκείνο το οιδιπόδειο «Μην πάθει τίποτε η μάνα.» Έγινα η Μάνα σου, μπαμπά. Αν υπάρχει πατέρας θεός, παίζει παιχνίδια με τις ζωές μας. Αλλάζει τους ρόλους. Είμαι αυστηρή κι απόλυτη. Όπως ήσουν. Είμαι σταθερή και ακλόνητη. Όπως ήσουν. Είμαι καλή σε όλα, όπως με ήθελες. Μα τα βράδια μαστιγώνομαι, όπως φώναζαν το όνομά μου τα λόγια σου όταν επικριτικά τόνιζες τα λάθη μου.
Είχα κι άλλα λάθη να κάνω, μπαμπά. Τώρα που φεύγεις, τα κάνω μαζεμένα. Κι όμως ξέρω να τα κρύβω. Όπως κι εσύ. Ποτέ δεν σε είδα να σφάλλεις. Ποτέ δεν σε είδα να κλαις. Ποτέ δεν σε είδα να πέφτεις. Έμαθα να κρύβομαι, μπαμπά. Σού μοιάζω σε όλα.
Και έπαψα να σε ψάχνω στον Άντρα που έχω δίπλα μου. Δεν είναι ότι σε.. ξεπέρασα. Είναι που σού μοιάζω αφόρητα. Είμαι ο μπαμπάς.. και είναι τόσο εξαντλητικό για μία γυναίκα να παλεύει μία ζωή να νικήσει τη σκιά του Πατέρα, να αμφισβητεί την αρσενικότητα του Θεού και τελικά να γίνεται αυτό που πολεμούσε.
Γιορτάζουμε σήμερα, μπαμπά. Χρόνια μας πολλά.
