Τη φωτογραφία δανείστηκα από τη φίλη μου Sofia Zoubery
αυτές οι μαύρες ήττες.
Γλείφεις όπου σ' ακουμπήσουν,
όχι σαν σκύλος που γιατρεύει πληγές,
μα σαν πεινασμένος
που είχε χρόνια να δοκιμάσει
κάτι ζωντανό
που σκοτώνεται και σερβίρεται
με ιεροτελεστία δείπνου.
Γλείφεις το δέρμα,
τη γυαλιστερή ως το κόκκαλο πληγή,
τα μαλλιά που στάζουν ανώφελη προσπάθεια,
γλείφεις τους μολυσμένους
απ' το οξύ των ηττημένων ρημάτων
νευρώνες,
γλείφεις τα μάτια που δακρύζουν
κι όσο περνά η ώρα γλυκαίνει το κάψιμο
μουδιάζει η γλώσσα
και πάνω της λιώνουν οι λέξεις,
που δεν έχουν πια αξία- ποτέ δεν είχαν -
κι όλο το σιρόπι
με ιδιότητες αυτοθεραπείας
σε δυναμώνει
ώστε η επόμενη προσωπική σου ήττα
γευστικότερη όλων
να προσπαθήσει
-μάταια, και το ξέρεις-
να σε αποτελειώσει.
