Ένστολος.....

Χάσαμε πολλά παιδιά στο δρόμο κι ο πόλεμος δεν είχε κηρυχθεί ακόμη. Χάσαμε άλλα τόσα στις ιδέες. Λοξοδρόμησαν με ένα δέλεαρ δύναμης κι εξουσίας. Μία σφαίρα τούς διαπέρασε τον νου κι άρχισαν να χάνουν το συναίσθημα. Τους έμεινε μόνο μία αρτηρία υψηλής πίεσης άκαμπτου ορθολογισμού. Τούς χάσαμε. Δεν ήταν πλέον δικοί μας. Πέρασαν στην αντίπερα όχθη. Απ' την μία μεριά είναι ο Άνθρωπος κι από την άλλη το Όργανο. Τούς όπλισαν το μυαλό και μάς σύστησαν ως επικίνδυνους. Τούς φόρεσαν μάσκες και ασπίδες. Τα χέρια τους συνεργάζονται δίχως αντίρρηση. Όλο τους το σώμα έγινε η στολή ενός εντεταλμένου στρατιώτη. Μα δεν έχουμε πόλεμο. Ήρεμα πηγαίνουμε στις δουλειές και ανά διαστήματα θυμόμαστε τους σκοτωμένους μας και βγαίνουμε στο δρόμο. Κι εκείνοι, γενίτσαροι - μεγαλωμένοι στην ίδια με μάς γειτονιά τώρα είναι απέναντι, οπλισμένα παραταγμένοι στην αντίπερα όχθη του δρόμου. Τελικά, μάλλον έχουμε πόλεμο. Είμαστε αιχμάλωτοι μιας τάξης πραγμάτων και κάθε που την διαταράσσουμε φανερώνονται τα όρια της αιχμαλωσίας μας. Δεν μάς έχουν χτίσει ούτε στρατόπεδο συγκέντρωσης, ούτε φυλακή. Μάς έχουν χτίσει πόλεις με θέσεις εργασίας και θέσεις ανεργίας. Εκεί μάς κρατούν. Εκεί μάς επιβλέπουν. Δεν μάς έχουν ανακοινωθεί καν οι κανόνες αιχμαλωσίας. Εμπειρικά τους υποψιαζόμαστε. Ποτέ κανείς τους δεν είπε τα πράγματα με το όνομά τους. Μάς πείθουν πως είμαστε ελεύθεροι. Ελεύθεροι να σπουδάσουμε ή όχι, να εργαστούμε όπου θέλουμε νικώντας τον αντίστοιχο ανταγωνισμό, ελεύθεροι στην ψήφο μας, ελεύθεροι στο λόγο μας. Ελεύθεροι σε όλα. Μόνο οι μαζικές μας αντιδράσεις είναι ελεγχόμενες.  Επιτρεπτή η ήρεμη διαδήλωση. Αθόρυβα οργανωμένοι σε μία άτακτη σειρά, με ρυθμικά συνθήματα. Μάς παραχωρείται το δικαίωμα να κλείσουμε και λίγο το δρόμο. Βολεύει γιατί εξαγριώνουμε τους φιλήσυχους πολίτες που θέλουν να πάνε στη δουλειά τους ανενόχλητοι, να βγουν για καφέ, να βολτάρουν το σκυλί τους για την ανάγκη του.  Επίσης, επιτρέπεται και η ψηφιακή ελευθερολογία. Αφού ξυλοκοπήσουν όποιον παρεκτρέπεται από την ήσυχη διαδήλωση, μάς αφήνουν αμολητούς να ξεσπάσουμε στο ψηφιακό μας προαύλιο. Οι κρατούμενοι των φυλακών προαυλίζονται σε συγκεκριμένες ώρες. Να μία ακόμη Ελευθερία που μάς παραχώρησαν! Εμείς προαυλιζόμαστε όποτε θέλουμε στους διαύλους των δικτύων. Ελεύθεροι να μιλήσουμε, να καταδικάσουμε, να ουρλιάξουμε, να αντιδράσουμε με χεράκια, καρδούλες, θυμωμένα εικονίδια σε οτιδήποτε αναρτημένο. Ξεσπάμε και λυτρώνεται η ψυχή του ξυλοκοπημένου και του νεκρού που ξέρει πώς μάς έχει στο πλάι του. Μάς δολοφονούν, μάς εξευτελίζουν στους δρόμους της πόλης και παίρνουμε το αίμα μας πίσω διαδικτυακά. Τίμια ισοπαλία! Ένας κόσμος δικός τους. Ένας δικός μας. Μα οι πληγές από τα ρόπαλα δεν φεύγουν. Οι νεκροί δεν γυρίζουν πίσω. Χάνουμε στο σώμα και στην ψυχή. Κερδίζουμε στα ψηφία και στα bps. Μία πικρή γεύση γυροφέρνει στον μουγκό ουρανίσκο, σαν τσίχλα καπνιστή σε φάση απεξάρτησης. Δεν μιλούν τα στόματα. Με τα δάχτυλα μιλάμε. Φοράμε ένα νέο φίμωτρο που προκαλεί ακινησία στο σώμα. Μαζικά δενόμαστε σε καρέκλες μπροστά από οθόνες. Έχουμε την αίσθηση πως η φωνή μας έχει αυξημένα decibel και ακούγεται σε όλον τον πλανήτη. Μάς διαβάζουν τόσα μάτια. Διαβάζουμε τόσες φωνές. Αναπαράγουμε εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Μα αυτοί που πραγματικά βγαίνουν στο δρόμο να πολεμήσουν είναι λίγοι. Εμείς ξέρουμε  μόνο να γράφουμε, να πατάμε αντιδράσεις, να σχολιάζουμε εξευτελισμούς και θανάτους. Ποτέ δεν είδα έναν αγωνιστή να επιστρέφει από τον πόλεμο και να αναρτεί selfie από το πεδίο της μάχης. Πάντα οι δημοσιογράφοι είχαν τα καλοπληρωμένα πλάνα των τρελών που μάχονται ακόμα σώμα με σώμα. 

Εμένα μη με ρωτάς.

Είμαι αιχμάλωτη.

Φορώ το νέο μου φίμωτρο.
Είμαι ακίνητη μπρος σε μία οθόνη.

Μιλώ με τα δάχτυλα.

"Φωτογραφίζω" με λέξεις τους αγωνιστές.

"Φωτογραφίζω" και τους εχθρούς τους.

Σώμα δεν έχω. Έχω λέξεις. 

Καταδικάζω την αστυνομία που παίρνει εκπαιδευόμενούς της κάποιους μαθητές μου και τους μετατρέπει σε εκτελεστικά όργανα. Όχι φονιάδες. Προς Θεού. Εντολές εκτελούν. Ανωτέρων. Ανωτέρων που βρίσκονται στις θέσεις ασφαλείας τους και δεν φανερώνουν τις εντολές τους ποτέ. Πάντα ένα παιδί φταίει. Ένα νέο παιδί που έγινε ένστολος (διορίζεσαι κατευθείαν και έχεις μισθό από την πρώτη μέρα.. Μεγαλείο!..), οπλίστηκε με γκλοπ και είχε στο μυαλό αναρτημένες φωτογραφίες του "εχθρού". 

Κι όμως, όταν ένα παιδί ξεφεύγει και βγαίνει τρέχοντας σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας ή πέφτει στα χέρια του αντιπάλου, φταίω εγώ κι εσύ. Εμείς που το γιορτάζουμε όταν τα παιδιά μας περνάνε στις σχολές ενστόλων. Τί νομίζεις θα γίνουν μετά από χρόνια...? Τυφλά εκτελεστικά όργανα, ντυμένα με μάσκες και ασπίδες, οπλισμένα με γκλοπ.. και πάντα θα τους βρίσκουμε απέναντι στις διαμαρτυρίες μας για τις... συνθήκες κράτησής μας σ' αυτήν την νομοθετημένη και ελεγχόμενη Ελευθερία μας.