Καλοσιδερωμένος άνθρωπος...

Θύελλες οι μέρες

ο δρόμος ένας απότομος γκρεμός

και πέφτεις

όλο πέφτεις,

καθώς ευθύγραμμα περπατάς 

στο πεζοδρόμιο

στο χρονοδιάγραμμα

στο τίποτα.

Φαινομενικά υγιής.

Υποκειμενικά τρωτός.

Αντικειμενικά, Εσύ.

Καλοσιδερωμένες Σκέψεις

ως το απόγευμα

γαντσωμένες σε αυτοκτονίες γραφείου

φωτογραφημένες από τις κάμερες της εταιρείας

σε αδιάφορο replay 

σε χρόνο ρουτίνας κι εγκατάλειψης.

Με το σούρουπο σχολάς

κι αρχίζεις να σκαρφαλώνεις ανάβαση

από το υπόγειο του 3ου ορόφου

ως το εναέριο γκαράζ

όπου πάρκαρες τη Ζωή σου.

Να χαμογελάς ως την έξοδο.

Να είσαι ευγενικός

εξυπηρετικός

συνεργάσιμος

και να καταπίνεις τους κεραυνούς σου

χωρίς να σε πιάνει βήχας 

πυρετός

ή δυσανεξία.

Γυρίζεις το κλειδί στο σπίτι

κι επιστρέφεις σακατεμένος

μες στη λάσπη και στο τίποτε.

Μυρίζεις επανάληψη.

Η αλήθεια σου γραβάτα

που δεν λύνεται.

Θύελλες οι μέρες

το δωμάτιο ένας απότομος γκρεμός

και πέφτεις

όλο πέφτεις,

καθώς ευθύγραμμα περπατάς 

στο σαλόνι

στο μπαλκόνι

στο τίποτα.

Νεκρός πάντα κοιμάσαι

με τα ρούχα.

Καλοσιδερωμένος άνθρωπος

ευγενικός

εξυπηρετικός

συνεργάσιμος.

Την κάθε επομένη

ξυπνάς

ξυρίζεσαι

-να κάτι που κάνεις κόντρα-

και ντύνεσαι καλά

χειμώνα καλοκαίρι

για να επιβιώσεις στις θύελλες μέρες

στα τεχνητά χαμόγελα

στα τεχνικά γραφεία

στα ερείπια μιας Ζωής

μόνιμα παρκαρισμένης 

στο εναέριο γκαράζ 

μιας Υπενθύμισης...

...Εξωημερολογιακή Γιορτή...

Ποτέ δε θα βρεις λόγο επαρκή.
Δε δικαιολογούνται οι εξωημερολογιακές γιορτές.
Είναι εκείνα τα ξαφνιάσματα του Καιρού
που δε ζητούν άδεια,
δε λογαριάζουν το μονοπώλιο του γκρι,
δε μετρούν το ανάστημα της αντοχής σου.
Στήνουν μία μπάντα στην ύπαιθρο,
σε κείνο το ξέφωτο ουρανού
έξω από το σπίτι σου,
ανάμεσα στο σύννεφο
και σαν επιστρέφεις από τη δουλειά
πριν βγάλεις το κουστούμι των υποχρεώσεων
και τα στενά παπούτσια της συνέπειας
ένας μαέστρος σε αρπάζει από το χέρι
σε τοποθετεί στο κέντρο μιας Σάλας Εκπλήξεων
με τους προβολείς να μην παραχωρούν περιθώρια άρνησης.

Ξηλώνεται από κάποιες Οροσειρές
το Σολ της εκκίνησης
με μία Ανάσα μυημένου ορειβάτη
στην κατάκτηση της Κορυφής.

Ανάπηρος μπρος στο ξάφνιασμα
ζητάς δεκανίκι.
Δεν υπάρχει ούτε ένα χέρι να πιαστείς.
Η Σάλα υποχωρεί.
Αν δε χορέψεις,
πέφτεις απ' το υψόμετρο του Αναπάντεχου.

Μικρός ανθρωπάκος στο επίκεντρο του ποιήματος.
Χορεύεις.

Αποκλειστική Γιορτή
εξωημερολογιακής αφιέρωσης
σε έναν ανθρωπάκο καθημερινότητας
που μεταμορφώνεται μες στον Αιφνιδιασμό
σε ΥπερΉρωα της Ζωής του...