Ήταν δικό μου Ζήτημα
όλα σου τα πολύτιμα,
κι εκείνα που δε φτάνω
τρόπο να βρω τσιγγάνικο
δικά μου να τα κάνω.
Αυτό που με τυράννησε
ήταν το σκαλωμένο
στο μπράτσο σου το σχέδιο
μιας Άγκυρας σε πλεύση.
Έχει αγριέψει κι ο καιρός
κι εσύ αγριεμένος
δεν την αντέχεις να 'ρχεται
μέσα σου για να δέσει.
Μα την κρατάς ζωγραφιστή
κάτω από το μακό σου
εκεί που διασταυρώνεται
η θάλασσα κι ο βυθός σου.
Πάει κόντρα στη Φύση σου
το δέσιμο στον κάβο
πάντα οξεία η κλίση σου
στο χάρτη που σου ράβω...
Θα 'βρω τον τρόπο μου να ξες
και θα 'ρθω, θα ξανάθρω
την Άγκυρα στο μπράτσο σου
να τηνε αποσπάσω.
Έχω μαχαίρι αν χρειαστεί
το δέρμα να χαράξω
να κόψω ένα μπάλωμα
για τα πανιά στο πλοίο
και μη σε νοιάζει η ουλή
μένει το δέρμα λείο
με μια απ' Αψέντι ΣυνταΓή
που ξέρω να σου φτιάξω.
Με δέρμα λεν ανθρώπινο
πανιά αν θα σκαρώσεις
άνεμος δε θα βρεθεί
ήττες να του πληρώσεις.
Στερήσου λίγη σάρκα σου
και τάξε του Εαυτού σου
να μην μοιράσεις άλλονε
από τους θησαυρούς σου.
Εξάλλου, σκέψου το ξανά
-προτείνω το ν' αλλάξει-
η Άγκυρα δένει στα νησιά
το Πλοίο και την Τάξη.
Και είναι αν θέλεις ύπουλο
και δε συνάδει διόλου
του Ναύτη να 'ν' το σύμβολο
Θεού του και Διαβόλου...
