Δίχως όνομα…
αυτό το κορμί αρνείται τις ετικέτες…
Δίχως ρούχα…
αυτό το κορμί αρνείται τη συγκάλυψη..
Ένα ίχνος νωπής επιβίωσης
στο ημικύκλιο του Ανατέλλοντος Ονείρου
επιβεβαιώνει το πέρασμά του
από τη χώρα της Εμπειρίας…
Ήρθα από μία ανάγκη χθεσινή,
που γρήγορα ενηλικιώθηκε…
Το κορμί αλλάζει…
οι σκέψεις πιο πολύ…
Γιατί όχι το όνομα?
Γιατί αυτό επιμένει σε μία αδιάλλακτη στασιμότητα?
Το ξεκολλάω από πάνω μου..
Ρούχο καλοραμμένο στη σάρκα της συνείδησης…
Ένα ένα τα ράμματα…
Πληγή υποσυνείδητου,
ο αποχωρισμός από το Οικείο…
Αστάθεια…
Πτώση στο χάσμα ανάμεσα στην αναγνώριση και στην ταυτοποίηση…
Επιμένω…
Το κορμί διψά για Ανεξαρτησία…
Παραιτούμαι του συμβατικού Εαυτού μου…
Δεν είμαι Εγώ που ήξερες…
Δίχως όνομα…
Πιο Ελεύθερη από ποτέ…
Αδέσμευτη, στο Ολοκλήρωμα της Αναίρεσης…
Δύσκολη πράξη…
Στο μέγιστο της κυματομορφής
αγγίζω το άνω Όριο της εκπαίδευσης:
Αυτοαναίρεση…
Τεχνητός θάνατος
κι ένας Νέος Εαυτός
στη χαραυγή των Μελλοντικών Υποσχέσεων…
