Πράξη Δεύτερη

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


Είχε διασχίσει κατάκοπος τον Αρχαιολογικό Χώρο,
όπου η Μνήμη εκτελούσε Ανασκαφές παλιών Ποιημάτων
απ' την έφιππη Εφηβεία του.

Αποτόλμησε ν' αναγνώσει
κάποιες ηρωικές επιγραφές
σ'αγάλματα παλιών Ιδεών
που έπεσαν ηρωικά στην πρώτη Γραμμή των Μαχών του.

Η πανοπλία του 3ου διαζώματος των εκθεμάτων
του έπεφτε πια μικρή...
Είχε διευρύνει τόσο το Νου
είχε ξετυλίξει τόσο την Καρδιά
και εκείνο το θνητό Σώμα του
είχε αφεθεί στην πληθωρική φθορά του Χρόνου.

τόσο Ίδιος...
τόσο Διαφορετικός...
μέσα στο ίδιο Άρωμα Ζωής
με τη Γεύση της Νίκης ακόμη στο στόμα...

το Βασίλειο της Νιότης του
μ'ανέγγιχτα χρώματα στα Ευρήματα της Μνήμης
αποζητούσε μία Αναπαράσταση
να βιώσει ξανά Ακμή και Οργασμική Έκρηξη Δημιουργίας...

Μία ακόμη φορά,
σαν Κύκνειο Άσμα,
στο Αρχαίο Θέατρο των Αριστουργημάτων του...

Συγχρονίστηκε η συγκίνηση με την ανάγκη της Αναζωπύρωσης...

Χρειαζόταν σύνεργα...
Σπίθα
Αφοσίωση
και Οδηγό στα Τυφλά του Ένστικτα που φόρεσαν Τον Καλπασμό της Νιότης...

Ετοίμασε το Εργαστήρι του
κάτω από τη Σκιά της ίδιας Ρυμοτομίας των Εμπνεύσεων..

Σήκωσε το ακονισμένο του Βλέμμα
και έψαξε ένα λουλούδι.
Κινήθηκε με διάθεση Θυσίας,
σαν αυτοΠροσφοράς του Άνθους μιας Γόνιμης Καρδιάς...

Εκείνη καθόταν ακίνητη στο θρόνο της.
Την πλησίασε κι εναπόθεσε το τρυφερό ανθάκι στα πόδια της.

-Σε παρακαλώ, είπε ο Καλλιτέχνης στη Μούσα του,
που πιο δροσερή από την Αύρα του Παρόντος
πιο αέρινη από το Θρόισμα του Νου
πιο γόνιμη από την Καρδιά του Ερωτευμένου
έστεκε Αγαλμάτινη τόσους Αιώνες Θύμησης
σε μία Ακινησία Πολύτιμου Θησαυρού Αρχαίας μάχης...

-Σε παρακαλώ... χαμογέλα μου ν' αρχίσουν ΟΛΑ από την αρχή
και μία ακόμη Ζωή να ζήσω μέσα από το Ποίημα.

το ανθάκι ψιθύρισε κι αυτό:
-Σε παρακαλώ, δέξου τη θυσία μου.

Και το Άγαλμα σκίρτησε
πήρε χρώμα Γυναίκας
κι αποκρίθηκε:

-Μια ολόκληρη Ζωή περίμενα στα παρασκήνια του Παρελθόντος να μου ζητήσεις αυτή τη Δεύτερη Πράξη Ζωής και μετά πάλι Θανάτου...