Οι σπηλιές τους μυρίζουν από μακριά
υγρασία, ακινησία και αρρωστημένη εγκαρτέρηση.
Παραφυλάνε
το Φως, τον Αέρα και τη Σκέψη μου.
Μιλούν με συριγμούς καυτού θροΐσματος ενός λίβα
που καίει τις τρυφερότητες
και λοιδορούν με χειρονομίες τη Ζωή μου.
Εξαρτημένοι
κι όμως θρασύτατοι.
Δεν υφίστανται,
αν δεν ασχοληθώ μαζί τους.
Δεν ακούγονται,
αν δεν τρομάξω.
Μακριά τους.
Περιφέρομαι ανέμελα
στον προαύλιο χώρο της Ζωής.
Θρέφομαι με ψίχα σαρκοφάγων στιγμών
πετώντας τον χαρταετό μου
πάνω από τις κορυφές της κάθε Άνοιξης
και πέρα από τα χιόνια του κάθε Χειμώνα.
Ανέμελα.
Τις νύχτες όμως
τα σύνορα σβήνουν.
Οι πατρίδες μας μπλέκονται.
Ο στρατός τους εισβάλλει στον ύπνο μου
και σημαδεύει στον κρόταφο
όλα τα παιδιά που χωρά το παραμύθι μου.
Αιχμαλωτίζει την μικρή μου Ελένη,
που κάθεται και κλαίει
που γελάει αμήχανα,
που τρέμει,
που ψιθυρίζει
"Θα ξυπνήσω... Ξύπνησέ με... Μη με ξεχάσεις..."
Τα όνειρα συνωμοτικά
φαντάζουν ατελείωτα
και ο χρόνος τούς θρέφει
και γιγαντώνουν τις σκιές τους
πάνω από το πέταγμα του χαρταετού
που τυλίγεται στην ουρά του,
μπλέκεται στο χθες και στο τίποτα,
σκοντάφτει στον λίβα
και στις προσταγές των συριγμών τους.
Είναι τόσο κοντά,
Εκείνοι,
που ακόμη και η Σκιά τους απλώνει τα χέρια
και ηδονικά εκμαυλίζει την ασφάλεια της Ζωής μου.
Μυρίζω το ρούχο τους
υγρασία, ακινησία και αρρωστημένη εγκαρτέρηση.
Έρχονται στο λαιμό μου οι Φωνές τους
και γλείφουν με πεινασμένους φθόγγους
την κομμένη μου ανάσα.
"Θα ξυπνήσω... Ξύπνησέ με... Μη με ξεχάσεις..."
Όταν Εγώ με ξεχνώ
Εκείνοι θεριεύουν.
Εξαρτημένοι
κι όμως θρασύτατοι,
οι Φόβοι μου......................................................
