Ένα καμτσίκι έδιωξε διακριτικά το σκύλο απ'τη φάτνη κι απ' το ξύλινο σπιτάκι με τις βάφλες. Μην κατουράτε στις γωνίες, ούτε πίσω απ' τους θάμνους. Και μην πεινάτε. Να μασάτε διακριτικά, σαν χορτάτοι. Και να πατινάρετε με ακροβατικό ελιγμό στο τέλος του χρόνου.
Επιβάλλεται η ευτυχία των ημερών. Θες δε θες. Θα ντυθείς τα καλά σου, θα μασάς γλυκόλογα ευχών, θα πάρεις και θα δώσεις περιτυλίγματα με κάτι αδιάφορο εντός, θα κάνεις πως εκπλήσσεσαι, θα κάνουν πως χαίρονται.
Θα καθίσεις στη θέση που θα σου υποδείξουν και διακριτικά θα στραβοκοιτάς το συνολάκι της διπλανής στο γιορτινό τραπέζι, που 'ναι πιο ακριβό απ' το δικό σου και το επιδεικνύει διακριτικώς. Θα εύχεσαι να στάξει η σάλτσα του χοιρινού και να της το καταστρέψει.
Χιονίζει selfie. Όλοι χαρούμενοι. Αγκαλιάζεσαι με το διπλανό ακριβό συνολάκι. Ποζάρεις και φωτογραφίζεσαι με όλη σου τη φωτογένεια. Βγαίνεις θεά. Εκείνη με κλειστά μάτια. Την ανεβάζεις. Παίρνεις εκδίκηση. Βρέχει ευτυχία στα social.
Έξω ο μικρός Χριστός ξέρει να μεταμφιέζεται κι εσύ απασχολημένος τον προσπερνάς.
Το σύννεφο με μια ψιλή βροχή πασχίζει διακριτικά να ξεπλύνει τις βρωμιές σου, μα δεν αρκεί να καθαρίσει η πόλη. Κάτω από τα ακριβά χαλιά κρυμμένες λάσπες, λοβιτούρες, διαφθορές. Επάνω, όλοι καθαροί και λαμπεροί.
Βιάζεσαι, όπως πάντα. Ψάχνεις τρόπο να μπεις μπροστά στην ουρά για την θεία κοινωνία, για το ταμείο του ζαχαροπλαστείου, για να σερβιριστείς στο καφέ. Σπρώχνεις και σπρώχνεσαι, διακριτικά, μα επίμονα. Όπως κάθε μέρα. Οι συνήθειες δεν κόβονται ως δια μαγείας τις γιορτινές. Χαμόγελα με σφιγμένα δόντια κι από μέσα κάτι γαλλικά πολιτισμένης συμπεριφοράς.
Δεν πίνεις πολύ με το μεσημεριανό μην αποκαλυφθεί ο αληθινός εαυτός που ντύνεις με τα γιορτινά σου. Συγκρατείσαι. Θα τελειώσει κι αυτό. Το βράδυ δεν είναι μακριά. Θα πιεις ως συνήθως. Θα εκδηλωθείς, θα ξεσπάσεις, θα γιορτάσεις την απελευθέρωση απ'το στενό σακάκι (πόσο πάχυνες από πέρσι;), απ' τα σκαρπίνια και τις γόβες.
Θα φορέσεις ξανά τα μακριά σου χέρια που αρπάζουν διακριτικά όσα θεωρείς πως αξίζεις, μα δεν στα δώσανε νομίμως. Θα ικανοποιήσεις την ανθρώπινη φύση σου και ξημερώνοντας η επόμενη θα βρει ένα σωρό νεογέννητους Χριστούς να κλαίνε διακριτικά μέσα στο περιτύλιγμα του υποκριτικά διακριτικού σου κόσμου.
