Ανθεκτική μου Ρίζα
με χάδι αιχμηρής Τρυφερότητας
διεισδύεις στο χώμα
κι απλώνεις Ζωή
στην Ανόργανη Ύλη.
Παραφυάδες τ'ακροδάχτυλά σου
πολλαπλασιάζουν Αιτίες Ζωής
στο Υπέδαφος μιας θανατερής ακινησίας,
που παραλύει το Χρόνο.
Εσύ παντού.
Στα υπόγεια μιας Γης αεικίνητης
να ψαρεύεις Ζωή
με δόλωμα ένα καντήλι αναμμένο
στων ματιών σου το φέγγος,
ανάμεσα σε τεκτονικές πλάκες
Άγονης Θεότητας,
που ζηλεύει το ρίγος σου.
Εσύ στις επιφάνειες
των απέραντων στρεμμάτων
μιας Γης της Επαγγελίας,
που φιλοξενεί
εξόριστους Εραστές
από τον Παράδεισο των Αγίων.
Εσύ ν'αγιάζεις με Αγκαλιές Αμνηστίας
τις κατηγορίες του Ανθρώπου.
Ένοχοι και ισοβίτες
εισέρχονται στη Σκιά της Θωπείας σου,
να κοινωνήσουν μετάνοια και άφεση.
Όση συμφορά
κι αν έχει ποτίσει την Ιερή σου Ρίζα,
την πίνω όπιο ευθανασίας
στο Όνομα της Άγιας Θαλπωρής σου.
Νεκρός να θάψω το Κορμί μου
δίπλα στ' Απλωμένα σου Αρώματα
και την Ψυχή μου να ενθρονίσω
δίπλα στο Άνθος της Αναρρίχησής σου.
Αυτοφυές μου Άνθος
για Σένα γεννήθηκε ο Κόσμος,
για ν'ανθίσεις στην Παλάμη ενός Ποιήματος,
και να ζήσει ο Ποιητής
μία πρόβα Θανάτου
μέσα από τον Έρωτα που γεννάς
-τον Απαγορευμένο,
που ανασταίνει τη Ζωή...
Αφιερωμένο στον Ονειροπόλο Ταξιδευτή,
ερωτευμένο πάντα με την Αιώνια Γυναίκα...
