Υπόνοια

Δεν υπάρχει ζώνη ασφαλείας. 
Καμία Πράσινη Ζώνη διατήρησης της ομαλότητας.
Οι πόλεμοι είναι ραγδαίοι
και τους περισσότερους 
τους κηρύσσει ο Νους,
ενώ φαινομενικά επικρατεί Ειρήνη.
ΑρπάΖει μία αφορμή (ούτε καν αιτία)
γεμίζει τα όπλα του
τοποθετεί σιγαστήρες
και παρακολουθεί εκπαιδευμένος
τα σμήνη εναέριων επιθέσεων
που τον γαζώνουν με ατσάλι και υπόνοιες.
Λοκατζήδες και ελεύθεροι σκοπευτές
οργώνουν τις Σκέψεις του
σαν νεοσύστατα ναρκοπέδια
πού τους φυτεύουν φρέσκα εκρηκτικά.
Το σώμα ατάραχο
σχεδόν δε συμμετέχει.
Όλα εκτυλίσσονται κινηματογραφικά
μέσα στην παράνοια ενός μυαλού
που έχει μάθει να προεκτείνει.
Για να συνυπάρξεις
πρέπει να μάθεις να χορεύεις στη βροχή,
ακόμη κι αν είναι βροχή από σφαίρες.

Προδοσία

Τη στιγμή που λες το Ναι στον Έρωτα, την ίδια στιγμή προδίδεις τη μοναχικότητά σου. Ρίχνεις φως στο εσωΔωμάτιο, τραβάς τις κουρτίνες, εκτίθεσαι, δίνεσαι, αφήνεις ένα όνομα με την ηχώ του να σπάσει τη μέσα σου σιωπή. Κρεμάς στιγμιότυπα ηδονής κι ευτυχίας στους τοίχους σου. Επιτρέπεις να εισβάλλουν στο σκοτάδι σου δυο μάτια αναμμένα, δύο χέρια ζεστά που νοθεύουν το χειμώνα σου, μία παρουσία που είναι εκεί ακόμη κι όταν θέλεις να απομονωθείς από Όλους και να πεθάνεις, να βουλιάξεις, να ανασυνταχθείς, να μεταμορφωθείς, να γράψεις.... Κι όμως ποτέ δεν είσαι μόνος πια. 
Η μοναχικότητά σου κουλουριάζεται στο συρτάρι με τα ξεχασμένα αντικείμενα, και σου υπόσχεται εκδίκηση, όταν κι αν ο Έρωτας φύγει... Τότε που με μισοπεθαμένο Εαυτό θα κατευθυνθείς στο συρτάρι με τα ξεχασμένα σου και θα της ζητήσεις να επιστρέψει μέσα σου, γιατί θα είναι ό,τι σού έχει απομείνει, για να αγαπήσεις ξανά τον Εαυτό σου από την αρχή......