Θα ΄μαι κλειδωμένη
κι όταν θα πεθυμώ θάλασσα
θα μου ζωγραφίζεις μία μολυβένια σταγόνα
να βουτώ
να πνίγομαι
να βουλιάζω στο μαύρο του γραφίτη
να μην υπάρχει βυθός ή βράχος
ούτε ακτή κι ουρανός
μόνο ένα εκτυφλωτικό λευκό
και μία πιτσιλιά γλυκό μαύρο
και θα πρέπει να ντυθώ το αίμα μου
για να με ξεχωρίσεις
σαν μπεις αναπάντεχα στο δωμάτιο
κι έρθεις να με σώσεις
οδηγούμενος από την αλμυρή φωνή μου
που στάζει στο πάτωμα
αντηχεί στους τοίχους
υψώνει τη στάθμη της τρέλας μου
ως το ταβάνι της φυλακής μου
και ξεχειλίζει κάτω από το άνοιγμα της πόρτας
που υποκρίνεται πως με περιορίζει.
5 σχόλια:
.....όταν η ψυχή ειν ελεύθερη ζωγραφίζει από μόνη της στο χαρτί......... όλη η ομορφιά της αποτυπώνεται στις λέξεις........ ανθίζει το κείμενο..... υπέροχο.......... σ ευχαριστώ....
Frankne
<3
Frankne, Μαρία..
την ώρα που το σώμα σου ξαπλώνει μέσα στην εσωτερική σου παλίρροια που σε πνίγει και ταυτόχρονα η άνωσή της σε ανυψώνει, αναπόφευκτα Εσύ η ίδια είσαι το δωμάτιο, η πόρτα, το κλειδί, ο δεσμοφύλακάς σου, ο έγκλειστος, η σταγόνα, ο ωκεανός, ο πνιγμός και η ελευθερία σου..
❤
"κι όταν θα πεθυμώ θάλασσα
θα μου ζωγραφίζεις μία μολυβένια σταγόνα
να βουτώ
να πνίγομαι"
Και ποσοι δεν θα το επιθυμουσαν?
Velvet
αν αναλογιστώ το συμβολισμό της θάλασσας:
αιώρηση (λόγω άνωσης)
απεραντοσύνη
μυστήριο
ταξίδι, εξερεύνηση, περιπέτεια, ανακάλυψη
κίνδυνος
και πολλά ακόμη, αν συνεχίσουμε το συλλογισμό...
Σκέφτομαι πως όσοι δε θα επιθυμούσαν θάλασσα,
θα στερούνταν τον πνιγμό, το βύθισμα, τη βουτιά σε όλους τους συμβολισμούς που τη συνοδεύουν.... και που δε λαμβάνουν χώρα εκεί έξω, μα μέσα στην Ψυχή και στη Σκέψη του καθενός μας...
Όπως προανέφερα:
Εμείς είμαστε το δωμάτιο, η σταγόνα, το χαρτί, η θάλασσα, ο έγκλειστος, η πόρτα και ο δεσμοφύλακας...
Όλα κομμάτια του εαυτού μας.... Εσωτερικές προκλήσεις στις οποίες χρωστάμε καταφάσεις. Και όσο πιο πολλές οι συνιστώσες Εαυτού, τόσο πιο συμπυκνωμένη η σταγόνα, τόσο πιο πλούσιος ο ωκεανός.
Δημοσίευση σχολίου