Τ' ουραΝού το "περίμενε"

Κάθε βράδυ σε περίμενε
να βγάλεις τα ρούχα
να τακτοποιήσεις τα σκοτάδια σου
να τσιμπήσεις δυο μπουκιές Φως,
από το καντήλι στα πόδια του Θεού σου,
να βάλεις ιώδιο στις πληγές
να δέσεις τα μάτια της γήινης Αλήθειας σου
να κάνεις ένα μπάνιο να ξεπλύνεις τη ρύπανση
να χτενίσεις τις μουσκεμένες,
από ωκεαΝούς αναβλητικότητας, Σκέψεις
να σκουπίσεις την ιδρωμένη Αγωνία σου
να τυλίξεις το γυμνό Κορμί με βελούδινη γήινη Παρηγοριά
να βάλεις στο πικ απ να παίζει η 7η Συμφωνία
-το 7 πάντα σου θυμίΖει κλ-εφτά αγγίγματα-
να ξαπλώσεις στον καναπέ
ακίνητος να γδάρεις την ταπετσαρία των τοίχων
ασάλευτος να ανοίξεις μία τρύπα στο ταβάνι
αθόρυβος να υπερυψωθείς με μάτια κλειστά
ως την Κορυφή του Όρους της Πληρότητας.

Κάθε βράδυ η ίδια ιεροτελεστία.
Σε περίμενε να διευθετήσεις όλες τις γήινες συνήθειές σου
ικανοποιώντας τις θνητές αΔυναμίες,
κι έπειτα χαμήλωνε,
ίσα που να ρουφάει την Ανάσα σου
ίσα που να ρουφάς τη δική του
και στο σμίξιμο Σκοτάδι με Σκοτάδι
ένιωθες πίσω από τα βλέφαρα να γεννιέται Φως.

Εκεί στο βαθύ φόντο αυτού του Πίνακα
δεν υπάρχει το Σώμα σου
δεν χρειάζεσαι ρούχα, αλήθεια, νερό, παρηγοριά, μουσική
γίνεσαι αλήθεια, νερό και μουσική
κι Επιστρέφεις στα Πρωτογενή Υλικά του Συμπαντικού ΟυραΝού
ταυτίζοντας το απόκοσμο Όνειρο
με μία πραγματικότητα για Λίγους.

Το πρωί
φοράς ξανά το Σώμα σου
κι Άνθρωπος κυκλοφορείς
μες στους Ανθρώπους...