Ηλιοβασίλεμα.
Πανηγύρι του ορατού.
Όλο το ήρεμο τ' ουρανού
πνιγμένο σ' αυτόν τον εκκωφαντικό παλμό
των βασιλευομένων χρωμάτων
ενός ήλιου που αρνείται να υπάρξει
αθόρυβα.
Στο δημοτικό
είχα πιο πολλές σβήστρες
παρά μολύβια.
Σβήνω τον καμβά του δειλινού.
Δεν υπάρχει λευκή σελίδα
πίσω απ' τα σχέδια,
μόνο σκοτεινός βυθός
μία βαθιά σιωπή
ένα μακρόσυρτο μαύρο μουρμούρισμα
που εξαπλώνεται σαν μούδιασμα
στο κορμί του σύμπαντος
στη συνείδησή μου
στο παράλληλο εγώ μου.
Σβήνω
με υπομονή τελειομανούς.
Τοπίο τυφλό.
Ο νους μηδενίζεται
το σκοτάδι εκπυρσοκροτεί
στ' άδεια μου χέρια.
Ο χρόνος νεκρός.
Ξαναρχίζω να μετρώ από την αρχή
πρώτη ώρα
δωδεκάτη μεσονυχτίου
μαθαίνω να ορίζω τη χροιά μου
στη σιωπή
το σχήμα μου
στο σκοτάδι
και την εμπειρία της ζωής μου
στο πρώτο βήμα μου
στο κενό που αφήνει
ένας σβησμένος ήλιος.
Αυτή τη φορά
θα γεννηθώ σκοτάδι.
2 σχόλια:
🌻⋱☼ ⋰🌼άγρια χαράματα...... σε διέγραψα και σένα και το βιντεάκι σου......... τον μαύρο λύκο σου τον αντικατέστησα μ ένα ολόλευκο προβατάκι....... να έχω και λίγο μαλλί για τ άγρια κρύα........ και σένα σ αντικατέστησα μονίμως και διαρκώς μ έναν λαμπερό ήλιο......... πέταξα τις σβήστρες σου όλες.......... εεεεε μα πια...... φτάνει να σβήνεις......... καλημέρααααααα ήλιε μου🌼⋱☼ ⋰🌻
Μαρία μου :)
Εγώ αποκλίνω.
Απορρίπτω το θόρυβο των χρωμάτων, των μπερδεμένων ήχων του σύγχρονου κόσμου, των θεωριών που επιμένουν πως στο φως είναι κρυμμένος ο θεός του ανθρώπου.
Καταρρίπτω μέσα μου το μύθο του ήλιου και εκθειάζω την απέριττη αξία του σκοταδιού.
Δε θέλω κεράκια.
Δε θέλω αστέρια.
Δε θέλω φώτα.
Τα φώτα σβήνουν στο βάθος του χρόνου...
Σκοτάδι θέλω..
Σκοτάδι κυοφορώ...
..που είναι το αιώνιο βελούδο, που αγκαλιάζει το Σύμπαν, το ορατό και το εσωτερικό, του απύθμενου Νου του Ανθρώπου..
-------------------------------
Όσο για το προβατάκι... υπάρχει και το μαύρο, το απολωλός!
:))
Δημοσίευση σχολίου