Από το πάνω διαμέρισμα ακούγεται λαχανιασμένο κυνηγητό.
Βήματα που τρέχουν οργώνοντας το πάτωμα, το ταβάνι μου. Τα φωτιστικά τρέμουν
σαν να γίνεται σεισμός. Στήνω αυτί, να ακούσω αν είναι παιχνίδι ή κανένα
τρομαχτικό σενάριο κακοποίησης. Ακούγονται πνιγμένα φωνήεντα σε λέξεις
κομμένες. Ξαφνικά παγώνουν όλα. Μία μακρόσυρτη σιωπή. Κενό. Κρατάω κι εγώ την
αναπνοή μου. Θέλω να ανεβώ να δω τί συμβαίνει.…να παρέμβω... να το σταματήσω...
Ανοίγω την πόρτα, βρίσκομαι στην κοινόχρηστη σκάλα… μα…… για στάσου!.... Δεν έχω επάνω διαμέρισμα. Επάνω μου είναι μόνο……..… η ταράτσα!....................................
Ανοίγω την πόρτα, βρίσκομαι στην κοινόχρηστη σκάλα… μα…… για στάσου!.... Δεν έχω επάνω διαμέρισμα. Επάνω μου είναι μόνο……..… η ταράτσα!....................................
2 σχόλια:
Αν γνωριζεις τα ορια της οποιας "φυλακης" σου
Δεν νοιωθεις εγκλειστος ουτε φυλακισμενος
Ετσι λεω εγω
Velvet,
ή γνωρίζοντας τα όρια αποδέχεσαι τη φυλακή, οπότε αρχίζεις να τη συνηθίζεις. Συνηθίζοντας τη φυλακή παύεις να νιώθεις φυλακισμένος γιατί ξεχνάς πώς ήταν να είσαι ελεύθερος.
Η συνήθεια είναι η μεγαλύτερη φυλακή.
Η επίγνωση των ορίων άλλους τούς απελπίζει οδηγώντας τους σε συμβιβασμό με την κατάσταση εγκλεισμού κι άλλους τούς προκαλεί να υπερβούν τα όρια.
Δημοσίευση σχολίου