Σύγχρονος Κανιβαλισμός

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Απλώνεις τα χέρια
νηπενθή..
Απλώνει το Σώμα της
καρικευμένο με τρυφερότητα,
που ανυποψίαστη λιώνει
σε υψηλούς βαθμούς ΕξαΎλωσης...

Εκχυλίσματος κρούστα,
σα ζελατίνη στα χείλη τα Αφίλητα
και η υπογλυκαιμία σου Δάγκωμα στο στόμα...

Στρώνεις Τραπέζι
Εκείνη - Αιθέρια...Λεπτοκαμωμένη -
φόρεσε τα καλά της...
Την υποδέχεσαι σκουπίζοντας την Πείνα από τα χείλη σου...
Κάθεται καθησυχαστικά ήρεμη
με δέος - όχι φόβο - μπρος στην τελειοποιημένη σου προετοιμασία...

Δε λογίζεται...
το συναίσθημα ουρλιάζει μέσα σου...

Επαφή?
σαν τρίτου τύπου ΑνθρωποΚυνηγητό...

Ψυχή με Σάρκα
κι ένα Θηρίο ανάμεσα να βρυγχάται...

ΠΕΙΝΑΣ..
σε αναθρέψανε Πεινασμένο, Άνθρωπε...
κι όταν ΠΕΙΝΑΕΙ το Σώμα και η Ψυχή
γίνεσαι Κανίβαλος!...
πίσω από πόρτες κλειστές
σε γεύματα ινγκόγνιτο...

Η Πείνα στοχοποιεί Εκτός....
Η Δίψα εκπυρσοκροτεί,
αν δεν την ποτίσεις...
στρέφει τους κυνόδοντες κι ακρωτηριάζει το Εντός σου..

Είναι θέμα Προτεραιοτήτων..
Εσύ ή Εκείνη?...
Διάλεξες: Εκείνη Μέσα σου..

Δεν έμαθες να χαϊδεύεις,
μόνο να μαρινάρεις με Ιδρώτα
το κορμί που θα καταβροχθίσεις..

Η Ψυχή Υποβολέας.
Η βουλιμία της ανοίγει ρωγμή
ρέει απ'το Στόμα
και σε κάθε λέξη ΥπόΤιτλος Κινδύνου:
"Σε θέλω ... ΥπερΚαταναλωτικά... Εγωιστικά... Παράφορα.."

Νέο Ρεύμα στα γκαλά των Επίσημων Δεξιώσεων:
"Κάποιος θα φαγωθεί όμορφα...
μέσα από γευσιγνωστικές τεκμηριώσεις..
με χέρια γυμνά
με μαχαίρια τις Λέξεις,
δίχως savoir vivre..."

Κόψε με, λοιπόν..

Σαδιστικά Αγαπιόμαστε, μάτια μου...
Εσύ ή Εγώ
το ορεκτικό
το κυρίως πιάτο
και το επιδόρπιο...


και τι Νόστιμα που Υπάρχεις απόψε
μέσα στο πιάτο μιας ολόγιομης Σελήνης...
πάνω στο Τραπέζι μου...

Θέλω να σε Δω

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Θέλω να σε δω την ώρα που γράφεις. Την ώρα που εσύ ο Ίδιος γίνεσαι κάποιος άλλος ή μάλλον πιο πολύ Εσύ. Την ώρα που η σκοτεινή Πλευρά μιας Σελήνης σ'αποτύπωμα Γραφής ερωτεύεται το Ενδεχόμενο Σύγκρουσης και Ενσωμάτωσης με τις Τροχές σου.
Θέλω να σε Δω, καθώς ξεφεύγεις από τη Γήινη διάσπαση της Ύλης και πολεμάς το Φθαρτό μέσα από τις λέξεις σου. Όταν το Ατίθασο ΙδεοΓράφημα μιας Σκέψης παλεύεις να το Φυλακίσεις στο κλουβί της Ανθρώπινης Συλλαβής.

Θέλω να σε Δω να αλιεύεις Ιδέες στον Ισθμό, που μόνο οι Τριήρεις των Καλλιτεχνών χωρούν.. Την στιγμή που σκιαγραφείς με τις ώρες, με τα χρόνια, Ναυμαχίες στο Κύμα των Ανέμων.. που χαρτογραφείς αποβάσεις σε Χερσαία Γη απόστρατων και εν ενεργεία Αγγέλων, που επιχειρείς επελάσεις σε παραγράφους αραιοκατοικημένες και χτίζεις Πολιτείες ρυμοτομίας Συναισθήματος, με κυκλικές Πλατείες που φιλοξενούν Αγαλμάτινες Σκέψεις Ποιημάτων..

Τότε που καλλιεργείς Μοναξιά και περιμένεις ως το Χάραμα με Ήλιο βραδινής Φωταψίας να καρποφορήσει η Σοδειά σου...

καρποφορούν τα Ποιήματα..
Γίνονται Ζωές με κλαδιά γεμάτα Όνειρα, να κόψεις, να κοπείς, να μοιράσεις και να μοιραστείς..

Θέλω να σε Δω όταν η Νύχτα ουρλιάζει σαν αγρίμι πάνω στο Στίχο σου... γαντζωνεται από το σεντόνι μου...μία ατίθαση, μία εξημερωμένη... συγχρονισμένη πλήρως με τη Συναισθηματική Εντροπία του Ίχνους, που ο παλμός σου αφήνει στο χαρτί....
Την ξυπνάς... κι όταν Ξυπνά η Νύχτα και λύνεται απ' τα Δεσμά των Ονείρων, πού να κουρνιάσει ο Κίνδυνος και πώς να προστατεύσει η Ζωή τα Κεκτημένα της?...

Θέλω να σε Δω την ώρα που Γράφεις..

που ξεκλειδώνεις τα κλουβιά με Ποιητική απαλότητα
και χύνονται στους Δρόμους του Νου τ'αλυσοδεμένα Φεγγάρια..
οι κατάδικοι Υψηπετείς Αετοί, που με το ράμφος φυτεύουν Αποδράσεις στο Χώμα των Αναγνώσεων..
οι εγκλωβισμένοι επιζήσαντες στα Ερήπεια μιας Ζωής που κατέρρευσε...

ΕΣΥ, πρώτος Λιποτάκτης και Φυγάς στο αυτοΔημιούργητο Νησί, από μάγμα Ηφαιστείου σ'Ανθρώπινη κοίτη...
Στήνεις σημαδούρα Ύπαρξης στην Κορυφή του Όρους, που τόσα χρόνια βυθισμένο κρατούσες κάτω από το τρεμάμενο Βήμα των Καθημερινών Ανθρώπων. Εκείνων που σε λιμνοθάλασσες βαδίζουν, ανυποψίαστοι για του Στίχους, που Εσύ ελευθέρωνες στα Υπόγεια Ρεύματα μιας Φλέβας που τροφοδοτεί το Φεγγάρι με Πανσέληνο, απ' το σφαιρικό σου Κύτταρο που περιοδικά πολλαπλασιάζεται.

Θέλω να σε Δω να μετράς Φεγγάρια, την ώρα που οι υπόλοιποι μετρούν εκλείψεις..
να μετράς Ζωές, όταν όλοι μετρούν θανάτους...
να ανάβεις φωτιές, όταν οι Θεοί ζητούν ψιχάλες να ξεδιψάσουν τους Αγγέλους τους....
να καις, να καίγεσαι και να θεριεύεις μεσα από τις Φλόγες της Γραφής σου....

Θέλω να σε Δω....

Αδυνατώ

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Αδυνατώ να δεχτώ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ μοιάζει
με Φεγγάρι που Υπόσχεται...
με Λέξη που προσποιείται την Αθάνατη...
με Λυγμό που ξεριζώνει τάχα μια Ψυχή....

ΟΧΙ..

δεν υπάρχουν Ομοιοκαταληξίες..
ούτε Ποιήματα.....

Υπάρχει λίγο Φως,
που στο τελείωμα της Σήραγγας θάβεται άδοξα στην ολίσθηση του αναχώματος
και ΔΕΝ προλαβαίνεις πριν το Τέλος του Ποιήματος να το Αγγίξεις....

ΤΙΠΟΤΕ και ΠΟΥΘΕΝΑ...

κάτω από τα πόδια μας σύεται το Χώμα
και οι ρίμες τρέχουν τρομαγμένες...

Εσύ Ονειροπαγίδες κρατάς,
τις παγιδεύεις όμορφα..

Σε παρατηρώ ακίνητη, με μάτια κλειστά,
μέσα από Όραμα....

ποτέ δε θα σε ΔΩ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ,
στην ώρα του Θαύματος...

πάντα θα λείπεις....

Χωρισμένος σε παλίρροιες Τεκτονικών Υδάτων
που συγκρούονται εντός σου
και η Δόνηση Γεννήτρια Ποιημάτων....

Γι'αυτό κάθε που σε διαβάζω
Τρέμω ολόκληρη...

Σύγκορμη συγχρονίζομαι ακανόνιστα
με το ρυθμό των τεθλασμένων σου κινήσεων
πάνω στο τσαλακωμένο χαρτί...

Ζωγραφιά κι εγώ...
σκίσε με....

αύριο θα με ζωγραφίσεις πιο Όμορφη...

Συσσωρεύεται η Εμπειρία και η Γνώση....

Αύριο...

ραντεβού ένα Βήμα πιο Κοντά στην Τελειότητα...

σήμερα Αδυνατώ....