Δίχως πατρόν

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Τα χέρια αρνούνται πια
μαγκώνονται σε δερμάτινες τσέπες
ραμμένες πάνω στους γοφούς.
Τα μανίκια αναλαμβάνουν
όλες τις βρωμοδουλειές του κόσμου.

Σερβίρουν το τίποτα
πληρώνουν ακριβά το κενό
σταυρώνουν τον άνθρωπο
απαγχονίζουν τον πιστό του φίλο
θάβουν τα πτώματα
ράβουν μαριονέτες για το επόμενο σκηνικό
σταυροκοπιούνται μπροστά στο Μεγάλο Σκιάχτρο
κάνουν κουπί να ξεφύγουν από το Ράφτη
που περιμένει με μία νέα πατέντα στο μυαλό
να ράψει νέα κουστούμια για το Έργο.

Μόνο ο Τρελός τριγυρίζει γυμνός
χωρίς μανίκια
χωρίς ραφές
στριφώματα
και κρυμμένες τσέπες.

Στο βατήρα που προεξέχει από τον τελευταίο όροφο
παίρνει την στάση του Ολυμπιονίκη των Καταδύσεων
βουτά στο ποτήρι του κόσμου
μέσα στον οίνο
και στο ψωμί που επιπλέει μεθυσμένο
σηκώνει κύμα ευλογημένο
και το τσουνάμι καταπίνει τα πάντα.

Ύστερα από αιώνες
σ' αυτόν τον κόκκινο πλανήτη
τα ρούχα
τα σώματα
οι άνθρωποι
οι θεοί
έχουν ξεχαστεί
μέσα σ έναν παφλασμό σιωπής
που σκίζεται από το γέλιο του Τρελού
καθώς σκαρφαλωμένος στο φεγγάρι
γονιμοποιεί τη θεϊκή Μοναξιά του
και γεμίζει το σύμπαν Αγγέλους
δίχως σώμα
δίχως ρούχα
δίχως πρόσβαση στη βιτρίνα που λέγεται
ανθρωπότητα.

Φόνος

Στοργικά σε σκοτώνω
αφού σ' έχω  νανουρίσει στα χέρια μου
και βυθίζεσαι σ' ένα όνειρο
βασιλικής παντοδυναμίας εαυτού
με το τραγούδι μου στο στόμα
σε αποκόβω από τα σπλάχνα μου
ματώνει ο εγγενής δεσμός μας
μένει αιμορραγικό στ' όνειρο το Εγώ
μ' ένα γάργαρο ουρλιαχτό απελπισμένης του εκδίκησης
ο Εγωισμός γίνεται Ερωτισμός
αθωώνοντάς μου τα γεμάτα δικό μου αίμα χέρια
και τον νου  που στράφηκε εναντίον μου
αφήνοντάς με στο βωμό του Ερωτεύομαι
καθαρή από ανταγωνισμούς με το Εγώ μου.

Σκοπός

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Σκοπός δεν είναι να με καταλάβεις.
Σκοπός είναι σαν ζητάω να με σπρώξεις
να μην μετράς το ύψος του γκρεμού
κι όταν ουρλιάζω πως θέλω να είσαι εκεί
που θα σκάσει το κορμί μου
να με σώσεις από το θάνατο,
να σπεύδεις πάντα πριν από το Θεό ή το Διάβολο
που παραμονεύουν την Ψυχή μου.

Σκοπός είναι σαν σηκώνομαι
υπνοβατώντας ξημερώματα
κατευθυνόμενη προς το ιερό των εξομολογήσεων
να είσαι εκεί να με μαστιγώσεις
για τα όνειρα που τολμώ και πλάθω
ενώ κρατώ τη ζωή στεγνή από εξεγέρσεις.

Σκοπός είναι όταν παύω να γράφω
να με φιλάς ματώνοντας τα χείλη μου
θυμίζοντας τη γεύση της αλήθειας
που χρεώνομαι να πακετάρω μέσα στις λέξεις
μετακομίζοντας από τη σιωπή
στην έκθεση
ξεμπροστιάζοντας το μυαλό μου
που με ηλεκτρόδια
κρατά όμηρο τη ζωή μου.

Σκοπός είναι όταν γράφω
να με φιλάς ματώνοντας τα χείλη μου
θυμίζοντας τη γεύση της αλήθειας
που χρεώνομαι να ζήσω χωρίς υπεκφυγές.
Να με ξυπνάς από το λήθαργο  των ποιημάτων
κι όταν το μόνο που φαίνεται να κρατάς
είναι το βαρύ κορμί μου
να νιώθεις πως μέσα του λυτρωτικά εκρήγνυται
μία Ψυχή που δε ζητά κατανόηση
αλλά σύμπραξη στα εγκλήματα
που της αναλογούν να διαπράξει
πριν μετανοήσει
κι αγιοποιηθεί.

Πειραγμένο

Η εικόνα μου βρυχάται και σωπαίνει εδώ:

http://fantasyartdesign.com/free-wallpapers/digital-art.php?i_i=9394&u_i=3887

Στη φτερούγα του Τρελού
χαράζω ζύγι πειραγμένο
που γέρνει πάντα
προς το βρυχηθμό του θηρίου
νικώντας τη σιωπή των ανθρώπων.

Συνδέω την ταλάντωση της αλήθειας
με την πειραγμένη λογική του
και ερωτεύομαι τον κίνδυνο
να νικηθώ σαν σωπαίνω
γαντζωμένη στις φτερούγες του
που ισοζυγίζουν στο ανέμισμά τους
όλη την Ευτυχία της Ύπαρξης.

Αρχαία Μητέρα

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Αυτός ο κόσμος
που αναλώνεται
κραυγάζει
φορά πανοπλία και μάσκα
σκοτώνει και σκοτώνεται,
στις χούφτες του μέσα
μιας Μητρότητας φυλάει την τρυφερότητα,
το μαξιλάρι με τους εφιάλτες του
μιας Γυναίκας το ποτίζει η μυρωδιά,
στο σημείο αναφοράς της Στροφής του
το τραγούδι μιας Μάνας
υπερβαίνει την προσευχή στους θεούς
και η ένοχη Ανθρωπότητα
νιώθει πως πάντα υπάρχει η ευκαιρία
επιστροφής στην παιδικότητα
όσα εγκλήματα
κι αν της έχει υπαγορεύσει ο εκπολιτισμός της.

Όσο καμία Μάνα δεν υπογράφει
θανατική ποινή
εκκρεμεί άλλοθι για τον ισοβίτη αυτόν κόσμο
και η Αρχαία Μητέρα
θεϊκά γονιμοποιημένη
θα εξακολουθεί να γεννά Ανθρώπους
και σαν ύαινα
θα προστατεύει τα παιδιά της
μπροστά στους δικαστές,
στους τιμωρούς
και ενώπιον των κατά συρροή ηθικών αυτουργών,
με νύχια και τρυφερότητα
μ ένα αόρατο κι αδιάλειπτο Παρών
μ' εκείνη την δυνατή σιωπή
που αποσπά μετάνοια από την Ψυχή που τρέμει.

Η Ζητιάνα

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Καμπούριασα την πλάτη

κι αλλοίωσα την ευθυγράμμιση στο βήμα μου

διέσχισα την πόλη 

σαν σκιά πλεγμένη κοτσίδα

πάνω στο κατάρτι της ψυχής της

και τραβούσα από το χαλινάρι

τα άλογά μου μην τινάξουν την σκόνη

του καμουφλάζ

κι αποκαλύψουν το ποιόν μου.

Κάθισα στην άκρη κάποιου ενεστώτα

με σκυμμένο κεφάλι

υψώνοντας προκλητικά τα μάτια

σαν τις παμπόνηρες ζητιάνες

που ζυγίζουν τον κόσμο στο ένα τους χέρι

φυτεύοντας με το άλλο μικρές ευτυχίες.

Έμεινα εκεί 

όσο διαρκεί ένας κύκλος νοήματος

στο ρολόι των ποιημάτων.

Είδα ορφανές κούκλες σε χέρια 

πεντάρφανων παιδιών

που 'χαν για μάνες 

γυναίκες με μάτια γηρασμένα

από μπογιές και μυθιστορήματα

με σκιές πιο καμπουριασμένες 

από την προσποίηση μιας ζητιάνας

και βήμα ψηλοτάκουνης ανισορροπίας

που ταλαντεύει τη ζωή τους 

ανάμεσα στο αγαπώ και στο αγαπιέμαι.

Είδα ορφανούς άντρες 

υψηλού κοινωνικού αναστήματος

με σκιές που 'χουν χέρια απλωμένα

στη μεριά που γέρνει το μνήμα της μάνας τους

αναζητώντας μία αγκαλιά 

χωρίς σεξουαλικό υπονοούμενο

να στεριώσουν τη μετέωρη ζωή τους

που κάθε ξημέρωμα κρέμεται 

από το ξηλωμένο ρούχο

ενός κάθιδρου στρατιώτη

που πληγώνεται στο πεδίο του άκρατου ανταγωνισμού

με χρόνια θητεία στο παράλογο τίποτα

μην προλαβαίνοντας να αγαπήσει,

πόσο μάλλον ν' αγαπηθεί.

Είδα φορεμένα σώματα 

πάνω σε φαγωμένα κατάρτια ψυχής

όμορφα ρούχα με σκισμένες τις τιμές της ζωής τους

μάτια κενά σαν ρημαγμένα δωμάτια

που μέσα δε μένει πια κανείς.

Σ' όλα τα πατρικά σπίτια

οι μάνες πέθαναν

με κείνον τον καημό 

να δουν το γιο και την κόρη τους

να χορεύει στην αυλή 

αυτού του ορφανεμένου κόσμου

κρατώντας έναν Άνθρωπο απ' το χέρι

γονιμοποιώντας την ψυχή με τα μάτια.

Σ' όλα τα πατρικά σπίτια

οι πατεράδες 

που λες κρατούσαν τον κόσμο στα χέρια τους

κουλουριάζονται σαν παιδιά

στην αγκαλιά της γυναίκας τους

μες στο μνήμα.

Είδα τους κληρονόμους αυτής της αγκαλιάς

να μην μπορούν να αξιοποιήσουν την περιουσία τους

και περπατώντας με σώματα βαριά

πάνω κάτω στα τοπία αυτού του κόσμου

να σκάβουν με το βήμα τους τα ατομικά τους μνήματα

έχοντας ξεχάσει τους οικογενειακούς τάφους 

που έπαιρναν την αγάπη τους αποσκευή

ως τον άλλο κόσμο

βρίσκοντας πάντα το δρόμο προς τον Παράδεισο.

Σηκώθηκα

τίναξα την καμπούρα

σταθεροποίησα το αλλόκοτο βήμα

άφησα ελεύθερα τα μακριά μαλλιά

επέτρεψα στην σκιά μου να χορεύει

και κίνησα προς τα νεκροταφεία

θάφτηκα πάλι με τον Άντρα μου

σε μια παραδείσου επαφή,

αφήνοντας τον κόσμο

ζητιάνο του εαυτού του.. 

Λιποτάκτης

Η εικόνα μου λιποτακτεί από ΕΔΩ:

http://www.fotolog.com/cosas_phutas/65564383/

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Κύριε Στρατηγέ
σ' αυτήν την μετέωρη στιγμή
υποστέλλω τη σημαία μου
και αλλάζω στρατόπεδο.
Αφήνω αιχμάλωτο στους νόμους σας
τον λιποτάκτη από μένα εαυτό μου,
σας καταθέτω τα όπλα
του εκπαιδευμένου στη μάχη μυαλού μου,
αποσυναρμολογώ τη λογική μου
και φεύγω γυρίζοντας την πλάτη μου
γνωρίζοντας πως θα με πυροβολήσετε
πριν φτάσω στην πόρτα
ακριβώς επειδή δεν γνωρίζετε πως
δεν φεύγω πεζός,
μα πετώντας
και οι σφαίρες δεν με πιάνουν πια
γιατί πέθανα τόσες φορές μέσα στην μάχη
που μου έμεινε μόνο μία ευάλωτη ευθανασία
και την προστατεύω με το όστρακο
που μου μάθατε να χρησιμοποιώ στους εχθρούς,
ένας από τους οποίους είστε πλέον κι εσείς.

Inverter

Σ' αυτό το εργαστήρι
δεν είναι ποίημα
ούτε πείραμα αυτό που επιχειρείται.
Είναι ένα ψυχρό ρεύμα αέρα
εφαρμοσμένο
στους πόλους της ακίνητης σφαίρας του Νου
που εκλύεται με σταθερή πίεση
προς την κατεύθυνση της διαμονής
του άστεγου ανθρώπου
που μες στο καταμεσήμερο
δεν έχει ένα κουμπί προσαρμοσμένο στο παγκάκι του
να το πατήσει
να σημάνει θερμοκρασία επιβίωσης
μέσα στον καύσωνα του πολιτισμένου καλοκαιριού
που ξεδιάντροπο συχνάζει
σε ξενοδοχεία, οικίες και δημόσια κτίρια
που κλιματίζονται
δροσίζοντας τις φορολογούμενες ζωές
του αναλώσιμου πληθυσμού της γης.

Παλεύω να δημιουργήσω ένα ψύχος
ή έστω μία δροσιά
ή μία σκιά στο μέγεθος παιδιού
μα το μόνο που έχω
είναι ένα κρύο ρίγος στη ραχοκοκκαλιά
που κινδυνεύει να γίνει πυρετός
και παγώνω ολόκληρη στη θέα του εαυτού μου
μη μπορώντας καν εμένα να σώσω από τις φλόγες
που όλο και πλησιάζουν
προκαλώντας τήξη στο ποίημα
στριμωγμένο που φυλακίστηκε
σε κείνους τους φούρνους
με τα πολλά ποιήματα των καταδικασμένων
και το μόνο ψυχρό υλικό που απομένει
είναι ο τελευταίος λυγμός
που παγώνει το αίμα
ρίχνει στιγμιαία τη θερμοκρασία
αυτού του θερμοκηπίου
κι έπειτα πριν ξεψυχήσει
τυλίγεται γύρω από τον κατατρεγμένο
παίρνοντας το σχήμα μιας αγκαλιάς
που φέρει τη θερμοκρασία του αμνιακού υγρού
και υπόσχεται νέες γέννες ανθρώπων
με το αίμα τους να βράζει σε κείνες τις θερμοκρασίες
της πρώτης Αδικίας
κοχλάζοντας Δικαίωση
μέσα στις χούφτες των ψυχρών πολέμων
που καίνε τους ανθρώπους ζωντανούς.