Εις μνήμην...
όλων των αθώων νεκρών του παράλογου αυτού κόσμου.
(Χρειάζονται επειγόντως δάσκαλοι Ζωής.)
------------------------------------------------------------------------
Στις απομονώσεις τα ακουστικά δουλεύουν στη διαπασών. Δε σου επιτρέπεται να ακούσεις ούτε τη σκέψη σου, ούτε τον αντίλογο της καρδιάς, στη λανθασμένη λογική του παράλογου ανθρώπου. Παπαγαλίζεις το μάθημα, προσκυνάς θεούς, δαίμονες, ηγέτες, πειθαρχείς, θυσιάζεσαι, θυσιάζεις, κι έχεις το θάνατο μέσο επίτευξης των σχεδίων του Μεγάλου Στρατηγού σου, που -καημένε μου- ποτέ δε βγήκε από την πολυτελή σπηλιά του να πολεμήσει σώμα με σώμα τους έτερους Ηγέτες που απλώνονται στη δική του γη. Στρατεύει μαχητές, παλικαράκια μιας τόσης δα σφιγμένης μπουνιάς, τυλιγμένα με μπαρούτι, υποψήφια κόκκαλα με σάρκες ανατιναγμένου μαχητή, που φανατίζεται μπροστά σε μία αυθεντία, σε μία εποχή όπου οι αυθεντίες, η μία μετά την άλλη, γκρεμίζονται.
Μικρούτσικε τεμαχισμένε στρατιώτη, δε χρειάζεσαι έναν Μεγάλο Στρατηγό να σε εντάξει στο στράτευμά του για να νιώσεις πως επιτελείς σπουδαίο ρόλο στη ζωή.
Δε χρειάζεσαι ένα Μεγάλο Θεό να σε εντάξει υποψήφιο μέλος της Βασιλείας του για να νιώσεις εκλεκτός.
Η Φύση που σε κάλεσε με συστημένη επιστολή από την ανυπαρξία σου, σε όρισε πολύτιμο και σπουδαίο.
Βγάλε τα ακουστικά σου. Το υπνωτικό τραγούδι του θανάτου πρώτα εσένα θέτει στον τοίχο του μελλοθάνατου και σου απευθύνει θανατικές καταδίκες μολύνοντας το μυαλό σου με την ελπίδα πως έτσι ο κόσμος θα λάβει το Μέγα Μήνυμα.
Δεν υπάρχει Μέγα Μήνυμα άλλο, από το μήνυμα που σου απευθύνει το ανθάκι που ανθίζει ειρηνικά στο βράχο, ο οποίος έχει συντριβεί από τη βόμβα που έχει σκάσει στο πρόσωπο της Γης.
Είναι άσκοπο να αγκαλιάζεις τη μοναξιά του δογματισμού σου με εκρηκτικούς μηχανισμούς, που εκδικούνται τη συντροφικότητα των ανθρώπων, με φυτίλια αναμμένα, πληγές που αιμορραγούν, να πυροδοτείς τις θεμελιακές δομές του κόσμου τρομοκρατώντας το παιδάκι που γαντζωμένο στο κορμί της Μητέρας του υποδέχεται άγρια το θάνατο.
Τί κερδίζεις όντας νεκρός, ακρωτηριασμένα αγνώριστος, ψεύτικος, φθαρτός, αναλώσιμος;
Ο Μεγάλος Στρατηγός δίνει εντολή από την υπόγεια πολυτελή σπηλιά του να σε αντικαταστήσει με ένα άλλο αναλώσιμο στρατιωτάκι. Αιώνες επί αιώνων αυτό συμβαίνει. Ένα τίποτα, όλες οι δολοφονίες και οι δολοφονημένοι. Διαστροφές κάποιου επιδειξία υπόγειων κι εναέριων δυνάμεων.
Το Κορίτσι κουράστηκε να μετρά νεκρούς.
Το κάθε Κορίτσι, που μέσα του μεγαλώνει μία Μάνα ενός ακόμη Γιού ή μιας ακόμη Κόρης, πίσω από τα συντρίμμια της τελευταίας τρομοκρατικής επίθεσης ονειρεύεται ένα Καρποφόρο Δέντρο που χορταίνει την πείνα του ανθρώπου για Ειρήνη, Ευημερία κι Ευτυχία.
Το χώμα χρειάζεται φροντίδα. Οι νεκροί έπαψαν να αποτελούν λίπασμα. Μόνο μόλυνση πια, στη Συνείδηση του Ανθρώπου.
Το χώμα χρειάζεται απολύμανση και φροντίδα.
Μία Γυναίκα, που αυτή τη στιγμή γεννά το Γιο της, σκορπίζει ένα φωνήεν τοκετού σ' αυτό το στιγμιότυπο Ζωής: το Μέγα Μήνυμα.
Αξιοποίησέ το.
