Μικροδιάφανο έντομο

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Κι εγώ θα συνεχίσω να γράφω

γεμίζοντας σκόρπια τετράδια

κομμένων φύλλων

στοιβάζοντας τη φυλλοβόλα Ψυχή μου

στην αλφαβήτα

και διπλασιάζοντας το χρόνο μου

ζώντας σάρκινη στη γη

και άυλη στις γραμμές.

Θα συνεχίσω να υψώνω 

τον έναν πάνω στον άλλον

τους ορόφους του οικοδομήματος

γιγαντώνοντας τη σκιά μου

πάνω απ' το φωτεινό μου είδωλο

και καθώς θα ζωγραφίζω τη φιγούρα μου

στο κοντάρι της υπαρξιακής μου σημαίας

θα εμφανίζεται από το πουθενά

εκείνο το μικροδιάφανο έντομο

που δεν ξεπερνά το μέγεθος των γραμμάτων μου,

εύθραυστο σαν τη Ζώη μου,

και θα περπατά αμέριμνο 

πάνω στις γραμμές

διασχίζοντας τις προτάσεις μου 

σαν ρυάκια ρηχής ρυτίδας στο χαρτί

ενώ εγώ θα 'χω εναποθέσει

τόσο όγκο υδάτινης Ψυχής 

μέσα στις λέξεις μου

και φτάνοντας στο όριο της σελίδας

στα σαρκαστικά μου υψόμετρα

δε θα πέφτει στους γκρεμούς μου

πάντα θα βγάζει φτερά

φορώντας μέσα του το θαύμα

τούτο το εντομάκι.

Ίσα που φαίνεται με γυμνό μάτι

κι η διαφάνειά του 

προσβάλλει την εύθραυστη φύση μου,

το σάλτο του

προσβάλλει την ποιητική μου ορμή

και μ' αφήνει εμβρόντητη να γράφω

φτερά

να συλλαβίζω

φτερά

ενώ αυτό πετά ήδη 

πάνω από τους Ωκεανούς μου

τα Σεληνιακά μου τοπία

πάνω από τα σκόρπια φύλλα μου

την ίδια μου τη Ζωή

που την παίρνει ο Άνεμος.

ΜελοΠοίηση "Σκόνη"

Είναι υπέροχο να είσαι εκπαιδευτικός, ακριβώς γιατί μέσα από τις προσδοκίες των παιδιών έρχεσαι σε επαφή με τους παραδείσους που ετοιμάζονται να γεννηθούν.

Η Αδαμοπούλου Άννα ήταν μαθήτριά μου τη σχολική χρονιά 2002-03. Όταν πρωτοδιορίστηκα. Από τότε είχε αποφασίσει και στην ερώτησή μου για τις σπουδές των παιδιών η Άννα απάντησε "Θέλω να περάσω στη δική σας σχολή, κυρία". Έτσι κι έγινε. Μετά από χρόνια όταν τη συνάντησα μού είπε πως σπουδάζει Ηλεκτρολόγος Μηχανικός  και Μηχανικός Υπολογιστών. Στην επόμενη συνάντησή μας, πάλι μετά από χρόνια, είχε ήδη πάρει πτυχίο, δούλευε πάνω στο αντικείμενο των σπουδών της και έμαθα πως παράλληλα ασχολείται με τη μουσική.

Παρόλο που τελειώσαμε την ίδια σχολή, οι δρόμοι μας οιυσιαστικά έσμιξαν ενώνοντας Μουσική και Ποίηση, καθώς η Άννα πήρε στα χέρια της κάποια κείμενά μου και προέκειψε το μελοποιημένο κομμάτι "Σκόνη" που με συγκίνησε διπλά: μία όταν γραφόταν από το χέρι μου, λέξη λέξη, και μία όταν το άκουσα μελοποιημένο με την έμπνευση της Άννας. Το κείμενο μεταμορφώθηκε μέσα στη μουσική και στη  μελωδική φωνή της Άννας και παίζει ήδη ως μουσικό χαλί της ανάρτησης!

Το κανάλι της Άννας στο YouTube είναι αυτό: Anna Adamopoulou  και περιέχει κι άλλες δικές της μελοποιήσεις.

Καλή ακρόαση, με τη φαντασία να κόβει τα σκοινιά των χαρταετών μας.

Μουσική και Ερμηνεία: Αδαμοπούλου Άννα
Στίχοι: Κάκια Παυλίδου
(C) Copyright 2017

Ενορχήστρωση: Αντώνης Κεραμιδάς
Ηχογράφηση, Μίξη, Mastering: Αντώνης Κεραμιδάς

Έπαιξαν οι μουσικοί:
Άννα Αδαμοπούλου: Ακουστική κιθάρα
Αντώνης Κεραμιδάς: Κιθάρες, Πλήκτρα

Φωνητικά: Μαρία Τσιόλη, Άννα Αδαμοπούλου

Σχέδιο με μολύβι: Ηλίας Καλαμαράς

ΣΤΙΧΟΙ
Είμαι στάχτη, σκόνη στο φως
Μες τα μάτια σου ίσκιος τυφλός
Του πεδίου η πολυχρωμία
Γκρίζο πλέγμα σε μια αταξία.

Μετέωρο κτίσμα στην άκρη του βάλτου
Με την ψυχή μου στα πρόθυρα σάλτου
Προς το κενό μιας αυθαιρεσίας
Σκίζω τα δόγματα κάθε αυθεντίας.

Πέφτω, τσακίζομαι, βουτώ στο αίμα
Μπροστά στα μάτια σου το γκρίζο πλέγμα
Κόκκινο άνθος του δειλινού
Μοσχομυρίζει στις σκιές του νου.

Η ανάσα πνίγεται μετά θεριεύει
Το εγώ μου λύνεται και αγριεύει
Παίρνει το τίποτα το αποθεώνει
Αξία μου δίνει κι ας είμαι σκόνη.

Τώρα λάμπω αμυδρά στο φως
Σκόνη, σκορπίζω, σαν χαρταετός
Στο ενθουσιώδες ανέμισμά μου
Λεύτερα είναι τα λυτά σχοινιά μου

Το παράπονο το παιδικό μου
Σκηνοθετεί κρυφά το θάνατό μου
Μια με λυτρώνει, με καταδικάζει
μα στο τέλος πάντα σφιχτά μ’ αγκαλιάζει.

Κυκλικά

Η πόρτα τρίζει μισάνοιχτη.

Στην κόψη ένας θησαυρός

ή ένας παράδεισος

και εσύ κρυφοκοιτάς

το αιώνιο Μη

που μπρος στα καρφωμένα σου μάτια

λικνίζει τον εαυτό του,

σαν να θέλει να συγκρίνει

την δύναμη των αλυσίδων

μ' αυτή της επιθυμίας σου.

Ο αφέντης κι ο θεός 

τεντώνουν το μαστίγιο

εποπτεύοντας το βλέμμα σου

που ήδη καλπάζει πάνω στο άλογο 

της ανυπακοής.

Γνώριμο το αντίτιμο.
Πριν ενδώσεις
σού αντιστρέφουν τους ρόλους.

Σού γεμίζουν το χέρι με τη λαβή.

Γίνεσαι εσύ

το αφεντικό κι ο θεός

και πρέπει να βρεις κάποιον

να αλυσοδέσεις στο δωμάτιο της απαγόρευσης

αφήνοντάς του την πόρτα

μισάνοιχτη

για να συγκρίνεις

την δύναμη των αλυσίδων

μ' αυτή της επιθυμίας του.

..κι αν σού φύγει

να παραδώσεις το μαστίγιο

παίρνοντας τη θέση του σκλάβου
που σού το έσκασε..

Κάγκελα

That wonderful rose is blooming in here:

https://xenigma.deviantart.com/art/Turn-Your-Tears-to-Roses-V2-182592350

Don't ever dare to cut it for your vase..

Φύτεψα κάγκελα

περιφερειακά μου

μ'  αιχμηρές εξοχές

αποτρέποντας την είσοδο

κι έμεινα έξω κι εγώ

από μένα

περιμένοντας τη στιγμή

που θα πετάξει κλαδάκια το σίδερο

και οι ρίζες του 

θα τινάξουν στον αέρα 

την τσιμεντένια μου σταθερότητα

τρυπώντας το απρόσιτό μου πρόσωπο

με τ' αγκάθια απ'τις τριανταφυλλιές

ψίχουλα να πέφτουν οι σταγόνες

βήμα βήμα

να βρω στην εκπνοή του χρόνου

το μονοπάτι για τα παραμύθια..

Κακό Αντίγραφο

Φορητός ο εξοπλισμός
φορτωμένος στην πλάτη,
με τα χέρια
να έχουν μάθει να ελέγχουν
τυφλά
το πίσω μέρος της Ζωής
οδοιπορώ σ' αυτό το σκοτεινό στενό
το γεμάτο εγκυμονούσες
κι ετοιμοθάνατες,
άβαφη και οπλισμένη,
αυγατίζω τις ευκαιρίες μου να ξεφύγω
από τη λοταρία
με τις περιστρεφόμενες σφαίρες
που σαν σε πετύχουν
ή σε γονιμοποιούν
ή σε τραυματίζουν
κι έπειτα
εγκυμονούσα ή ετοιμοθάνατη
συνεχίζεις να παιδεύεσαι
ν' αλλάξεις τον κόσμο
που πίσω από τα μισόκλειστα πατζούρια
βροντά τις πόρτες του εαυτού του
με έναν έφηβο θυμό απομόνωσης
παρακολουθώντας την αλήθεια
να διασχίζει το δρομάκι
έξω από το σπίτι του
σ' αυτήν την παραγκωνισμένη συνοικία
που κινηματογραφεί
το ποίημα
πίσω από το κιγκλίδωμα
ενός κακοραμμένου σεναρίου
οσκαρικής ανοησίας
που αντιγράφει τη ζωή.

Σημείο συνάντησης

My picture is getting lost and found in here:

http://art-sheep.com/the-surreal-photography-of-michal-bieganski/

Όλοι οι ηλικιωμένοι που χάνονται

σμίγουν με τα μικρά παιδιά

που τ' απήγαγε ο χρόνος.

Κατηφορίζουν το ηλιοβασίλεμα

προς το λιβάδι με τις ζαχαρωτές ανθοδέσμες,

τα σμήνη με τις πεταλουδένιες χαρές.

Ενώνουν τα αδιέξοδά τους

και φτιάχνουν καταπράσινα μονοπάτια

μέσα στο δάσος

και παίζουν κρυφτό με την αστυνομία 

που τους ψάχνει

για να τους επιστρέψει 

εκεί

απ' όπου χάθηκαν.

Μη αναστρέψιμο

Έσκαβα αιώνες τα θεμέλια,
τους τοίχους ένα εκατοστό
να μετακινήσω
προς το Ευρύχωρο.
Πιο πλατιές να 'ναι οι Ανάσες,
ο Ύπνος με άνεση
ξαπλωμένος στο Όραμα,
το Ξύπνημα να τεντώνεται
πάνω στο Άπειρο του ΧρόΝου
κι ο μικρόκοσμος της Ζωής μου
να διογκώνει την Αξία του
μέσα στα χέρια της Αβύσσου.

Έσπρωχνα αιώνες
τα σύνορα,
τις περιφράξεις,
να λευτερώσω τα Θηρία μου
απ' το κλουβί των θηριοδαμαστών Θεών τους
να μπορούν αδέσμευτα
να επιδωθούν στο κυνήγι της Αλήθειας.

Κι όλο βρισκόμουν ένα απειροστό
πιο κοντά στο Άπειρο
που αφανίζει το Τίποτα
αυτό το ουρλιαχτό μου στο κενό
κι εκεί εκτίμησα τον ψίθυρο
προς τ' άστρα
που γίνεται λάμψη
στο μάτι του Κυκλώνα μου.