Εγκυμονούσες

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Είναι επικίνδυνο να μένω μόνη, 

γιατί έχω χέρια που σκάβουν και όταν μού τελειώνει η Γη κάτω από το τσιμέντο των νέων κόσμων,

μένει το δέρμα μου για ανασκαφή, θνητό κι ανθρώπινο κουστούμι συγκάλυψης

και μέσα του ανακαλύπτω θαμμένες Θεές 

που δαγκώνουν Σκοτάδι και γεννούν Φως, 

χωρίς κραυγές τοκετού, χωρίς ίχνη αιμορραγίας, 

σαν να ανοίγει αθόρυβα ένα όστρακο 

και να ξεπλένεται -έστω στιγμιαία- η Γη 

από όλη τη βρωμιά της.

Κορσές

Είναι εκείνες οι αδύνατες γυναίκες

που ντύνονται σφιχτά, 

μα ο κορσές εφαρμόζει στα κόκκαλα.

Δεν έχει λίγο κρέας να παιδέψει

ο φιόγκος.

Δεν πνίγεται η αναπνοή

δε φράσσεται η ροή

το αίμα

η σκέψη.

Σφίγγουν τα κορδόνια

μα οι λειτουργίες δε διαταράσσονται

και δίχως πόνο

δε γράφεται το παραμύθι.

Όλα στρωμένα.

Τραπέζι, κρεβάτι, χαλί, λέξεις, ζωή.

Μία μητρική φωνή από ένα θανατερό κρησφύγετο

διαβάζει παλιά παραμύθια,

μα δε λέει να αποκοιμηθεί ο εαυτός.

Είμαι γυρισμένη πλάτη

σαν κάποιος να πρέπει να  κρυφτεί

σαν να μη πρέπει να βλέπω.

Δύο χέρια σφίγγουν τον κορσέ.

Δεν είμαι αδύνατη

πονάω,

μού πνίγεται η αναπνοή

φράσσεται η ροή μου

το αίμα μου

η σκέψη μου.

Ο φιόγκος τυλίγεται 

γύρω από το λαιμό του μικρού κοριτσιού

που απαγγέλει παραμύθια μέσα μου.

Ο ήχος της χαμηλώνει

γίνεται ψίθυρος 

και πριν σιγήσει τελείως

αρθρώνει τον τελευταίο της στίχο

"Έχω μάθει να λύνομαι 

(με κλάμα)

κάθε που σφίγγει γύρω μου ο δεσμός."

Πίσω από το πέπλο

Συγχώρα με που μέσα στις Σεληνιακές μου Φάσεις, στον θάνατο απαντώ μόνο με Έρωτα και στις εκλείψεις της Σελήνης ξεπροβάλλω Πανσέληνη στο πεδίο σου, με μια χούφτα μαγικά μου, που τα καίω μπρος στα πόδια σου, μιας και ένα μόνο σου βλέμμα αρκεί να αχρηστεύσει τα ξόρκια μου και να λευτερώσει τη Μάγισσα από τον Εαυτό της.

Καμένες Ευθύνες

Ωραία κρυφτήκαμε πάλι πίσω από τα καμένα.
Κάθε που καίγεται ολοσχερώς ένα βουνό, ανακαλύπτεται μέσα από τις πρώτες ερευνητικές δημοσιογραφικές ματιές πως δεν υπήρχαν τα κατάλληλα μέτρα πυρασφάλειας, κατάλληλες κλαδεύσεις, αραιώσεις, ζώνες πυρασφάλειας μέσα στα δάση κ.α.

Στη μάντρα πριν καν μετρηθούν τα θύματα της πλημμύρας βγήκε το πόρισμα πως υπήρχαν πολεοδομικές αυθαιρεσίες στο μπάζωμα ρεμάτων. Προσφάτως αποδόθηκαν στοχοποιημένα ευθύνες, πρόστιμα και ποινές. Χα! μεθεόρτια κόλλυβα. Δεν γυρνούν πίσω οι νεκροί.

Ποιος φταίει για το ετεροχρονισμένο του πράγματος?

ΑΥΤΟΣ που ΔΕΝ κάνει ΈΛΕΓΧΟ και ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, φίλε σύντεχνε. Δηλαδή ΕΓΩ κι ΕΣΥ.

Ποιος άλλος θα ελέγξει τις τοπικές αρχές και τις υπηρεσίες ΑΝ επιτελούν σωστά το έργο τους προστατεύοντας τον πολίτη?...

Εγώ, σύντεχνε, μένω Μακεδονία. Δεν δύναμαι να ελέγξω και να αξιολογήσω με μία φυσιοδιφική μου πεζοπορία την κατάσταση στο τάδε βουνό της Ελλάδας. Οι κάτοικοι της τάδε περιοχής μπορούν.

Εγώ μπορώ να εντοπίσω και να διαμαρτυρηθώ για τα Γιαννιτσά μας που είναι χτισμένα πάνω σε μπαζωμένα ρέματα. Μπορώ να νιώσω λίγο περισσότερο ασφαλής εφόσον ο Δήμος μερίμνησε να φτιάξει το ρέμα ΤΣΙΝΑΡΛΙ στον Πλατανότοπο, ώστε να εκτονωθεί ο όγκος του νερού σε περίπτωση μεγάλης βροχόπτωσης. Παρόλ’ αυτά, πέρσι κιόλας είχα κοντέψει να παρασυρθώ από ρέμα που δημιουργήθηκε ανάμεσα στη Νέα Πέλλα και στο φανάρι της Παραλίμνης. Με την τροχαία να ΜΗΝ έχει μεριμνήσει να κλείσει το δρόμο και να οδηγήσει τα οχήματα στην Εγνατία οδό. Άρα ο επαρχιακός δρόμος προς Γιαννιτσά έχει ακόμη πολλά κενά. ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ αν θρηνήσουμε θύματα?...... ΕΓΩ και όσοι σαν κι εμένα ΕΙΔΑΝ το πρόβλημα και ΔΕΝ πιέζουμε τις αρχές να ΛΑΒΟΥΝ τα μέτρα τους.

Ο Καθένας, φίλε μου, γνωρίζει τα ΚΕΝΑ και τις ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ της περιοχής του. Τί κάνει γι' αυτό?...

Στα νορμάλ της καθημερινότητας ανεβάζουμε ποιηματάκια τραλαλα που σαρκάζουν το "ΣΩΠΑ ΜΗ ΜΙΛΑΣ" (Αζίζ Νεσίν) και να δεκάδες τα λάικ.... και να τα σχόλια... και να στα μούτρα μας η υλοποίηση της Αλήθειας των ποιημάτων. Απαίδευτοι πολίτες! Εγώ κι Εσύ.

Στο φανάρι μπροστά στο συγκρότημα των σχολείων :2ο Γυμνάσιο, Μουσικό Σχολείο, 2ο ΓΕΛ Γιαννιτσών χρόνια τώρα οι Σύλλογοι Γονέων προβαίνουν σε κινητοποιήσεις για να μπει σήμανση, τακάκια ώστε οι κύριοι και κυρίες οδηγοί να ΜΗΝ τρέχουν, μην θρηνήσουμε κάποιο παιδί στην αχνή πολλές φορές διάβαση, που ΕΧΕΙ βαφτεί κατά διαστήματα και με πρωτοβουλία των ίδιων των σχολείων. Φέτος, μπήκε εμφανής προειδοποιητική σήμανση και τακάκια!....

Γονείς και Εκπαιδευτικοί γνωρίζαμε τον κίνδυνο. Και οι φορείς το ίδιο. Πού κολλούσε η διαδικασία?...

Δεν έχω ιδέα.

Όλα έτσι γίνονται, σύντεχνε. Παρατηρείς, καταγράφεις, αξιολογείς, παρεμβαίνεις. Ζητάς ακρόαση στο Δημοτικό Συμβούλιο. Θα στα χώσουν γιατί είσαι απλός πολιτάκος χωρίς δύναμη και πάντα ΜΟΝΟΣ, εφόσον οι πολλοί στην νορμάλ καθημερινότητα δεν αφήνουν την καφετέρια και τον καφέ για να ξεκινήσουν μάχη με τον εκάστοτε Δήμο. Οπότε η φωνούλα σου και κραυγή να είναι, θα γυρίσουν δύο κεφάλια από τους καφεδιάζοντες και μετά σιωπή. ΕΚΤΟΣ κι αν, φίλε σύντεχνε, συμβεί η τραγωδία την οποία υποψιάστηκες. ΤΟΤΕ, μα φυσικά, Όλοι θα .....ΧΑ ΧΑ ΧΑ.... μη σκεφτείς ότι θα βγουν στο δρόμο...... ΤΟΤΕ, μα φυσικά, Όλοι θα γεμίσουν αναρτήσεις το fb και θα κάνουν το ΜΕΓΑΛΟ ΧΡΕΟΣ να κατακεραυνώσουν το Δήμο για τις ατασθαλίες, τις εκκρεμότητες, τα κενά που συνέβαλλαν στην καταστροφή.

Λουζόμαστε την αδράνειά μας, φίλε σύντεχνε.. και κατά διαστήματα μετράμε νεκρούς, νεκρά δάση, νεκρή φύση, γιατί έχουμε ΝΕΚΡΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ, αποφεύγοντας να είμαστε οι Δραστήριοι, Ενεργοί, Εποικοδομητικοί Πολίτες που ελέγχουν και αξιολογούν τις υπηρεσίες των φορέων και της τοπικής αυτοδιοίκησης της περιοχής τους για την Ασφάλεια πάνω απ' όλα του πολίτη και του περιβάλλοντος.

ΚΑΙ το χειρότερο: Αυτό το μάθημα διδάσκουμε και στα παιδιά μας.

Θηρία

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Όταν πλησιάΖουν δύο συμπυκνωμένοι πυρήνες Θηρίων

καταρρέει το γύρω σκηνικό, μυρίζει ο Ένας τον κίνδυνο του Άλλου

καρτερικά προσεγγίζεται η πρώτη κίνηση 

και μόλις συμβεί η επίθεση, σμίγουν σώμα με σώμα οι στρατοί 

ως να εξαντληθούν οι δυνάμεις 

και στο τέλος της πρώτης Μάχης, μέσα από την Τριβή, 

μοιάζουν τόσο πολύ, που στην κάθε επόμενη Μάχη 

ο καθένας θα νιώθει πως πολεμάει τον Εαυτό του.

Χείμαρρος

Σ' αυτό το αναλώσιμο ποτάμι που κυλάει τόσο άγρια παρασύροντας σκουπίδια μαζί με πολύτιμα, δύσκολα αποφασίζεις αν είναι καλύτερο να βγάλεις το χέρι από τα βρωμόνερα και να φωνάξεις ΒΟΗΘΕΙΑ ή να μείνεις να πνιγείς πλέοντας με όλα εκείνα που επιπλέουν ή βυθίζονται μαζί με τους ανθρώπους που ξεβράζουν την Ψυχή τους στην όχθη των ματιών τους......

Μόνο δύο μάτια

Δε χρειάζονται χέρια

μόνο δύο μάτια 

ν' αγγίζουν

να χαϊδεύουν

να επιθυμούν

να εστιάζουν

να κυκλώνουν

να αγκαλιάζουν

να χαράζουν

να διαπερνούν

να απογυμνώνουν

να ντύνουν 

να δίνουν στο Σώμα την Αξία

που έχει μέσα του η Ψυχή που τρέμει.

Ένα Τέλος κι ένα Ανάμεσα

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Ένα χέρι άναψε το φως

ξημέρωσε η μέρα.

Ένα χέρι έσβησε το κερί

χάθηκε ο κόσμος.

Κάποιος σε ειδοποίησε.

Κάπως, 

ένα ποτάμι πνίγηκε μέσα σου.

Κατέβηκαν από τους τοίχους οι φωτογραφίες

τα ρούχα μπήκαν στη βαλίτσα

η βαλίτσα χώρεσε τη χειρολαβή της

στην παλάμη του ανθρώπου που φεύγει

ο άνθρωπος μίκρυνε, έμεινε μια χούφτα ύλη, 

χώμα, ξύλο, γη

η πνοή του γέμισε το χώρο

τελευταίος αναστεναγμός μιας ολόκληρης Ζωής 

χωρά σε μία προσευχή,

σε μία βαλίτσα, 

σε μία ανάμνηση,

σε ένα σκαμμένο εκτάριο γης.

Το βουβό ποτάμι των ανθρώπων

κινείται τόσο αργά

σαν να μη βιάζεται πια

μιας κι αυτό που ήταν ν' αποφευχθεί

έχει ήδη συμβεί.

Η μνήμη ερωμένη της ζωής

δεν ξεκολλά τα χέρια της από το πόμολο της πόρτας

δεν απαγκιστρώνεται απ' το προσκεφάλι του κρεβατιού

αρνείται ν' αφήσει τη χειραψία με το παρελθόν

δεν παίρνει τα χείλη της από το χρησιμοποιημένο ποτήρι

αγκαλιάζει τα τελευταία άπλυτα ρούχα

που ακόμη μυρίζουν σώμα ζωντανό,

την ώρα που ο άνθρωπος ξαπλωμένος

ήρεμος πια

τρέχει τελευταία φορά

σε όλους τους δρόμους του χωριού

φιλά έναν έναν όλους τους θαμώνες

αγκαλιάζει τους τοίχους, τα δέντρα, τ' αντικείμενα 

χαϊδεύει τα λουλούδια στο βάζο, τα παιδιά

ρίχνει μία τελευταία ματιά στ' αστέρια

σκύβει και μυρίζει το ψωμί, 

την καλοκαιρινή βροχή στο χορτάρι

τα ροδάκινα στο χωράφι,

το ούζο στο καραφάκι του,

όλα του τ' ανθρώπινα, τα γήινα που θα του λείψουν

και ντύνεται κατάσαρκα στην ψυχή που τρέμει

μια βαθιά θλίψη χωρισμού

από το σώμα του

από τη ζωή του

από όλους

και σηκώνεται σιγά σιγά πιο πάνω απ' τους θρήνους

υψώνεται, μικρός, πιο πάνω απ' την απώλεια

ολόκληρος μία χούφτα φτερούγισμα

πάνω από τα σκυμμένα κεφάλια που κλαίνε.

Εσύ φοράς το σκούρο σου βλέμμα

και γεφυρώνεις τους δύο κόσμους

με ένα παράπονο μικρού παιδιού:

Πού πάνε οι άνθρωποι που φεύγουν;

Μένει τόσο ορφανός ο εαυτός 

που θρηνεί ένα θάνατο

κι όμως, αφού συνοδεύσεις την πομπή

αφού διασχίσεις το μονοπάτι του αποχωρισμού

ως το τέλος,

όταν θα στερέψουν τα δάκρυα, τα λόγια σου, οι προσευχές,

όταν το βήμα σου θα λυγίσει

από το ασήκωτο βάρος του κενού,

του τέλους, 

του μη αναστρέψιμου,

καθώς θα επιστρέφεις άδειος στο σπίτι

θα σε περιμένουν λουλούδια στο βάζο,

μία χούφτα αστέρια στον ουρανό που κοιτάς,

όλοι οι δρόμοι του χωριού,

η μυρωδιά από τα ροδάκινα στο χωράφι,

οι ζωντανοί τοίχοι του φρεσκοβαμμένου σου δωματίου,

η γάτα στο μπαλκόνι

και το χέρι σου ασυναίσθητα το χάραμα

θ' ανάψει το φως της επόμενης ημέρας,

όπου δε θα είσαι μόνος,

μετά το βουβό μακελειό,

και θα μπορείς να μοιραστείς

σαν από την αρχή

τη συγκίνηση του Υπάρχω. 

παρα-Θεριστές

Νύχτα παραλιακή
σε μια πόλη που ναυαγεί
στη σκιά της.
Όλοι παραθεριστές
πνιγμένοι στα ρηχά
αυτού του πλακόστρωτου δρόμου.
Θάλασσα πουθενά..
τα παιδάκια βουλιάζουν
οι μεγάλοι αγνοούνται
και ανάμεσά τους κάποιοι Ξένοι
που έχουν στην τσέπη
ένα απόκομμα ποιήματος
ή κάποιου μύθου
και σε λίγο θ' αποχωρήσουν
προς την Πραγματικότητα.