Γωνιά

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Ο σκύλος έκλαιγε
κατέστρεφε τα νύχια του
γρατζουνώντας πόρτες
τοίχους
θεμέλια
για να μπει.
Το κτίριο σχεδόν κατέρρεε
απ' τις πληγές
κι αυτός επέμενε
να ξεθάβει ερείπια
για να βρει τη γωνιά του
την τόσο θαμμένη
που μύριζε θάνατο
μα έναν θάνατο φτιαγμένο
από εκατομμύρια ζεστούς ύπνους
που μύριζαν σπιτικό.

Ταυτοπροσωπία

Το έχω υιοθετήσει αυτό το Αγρίμι
το εκπαιδεύω
κρατώ σφριγηλό το σώμα του
να 'ναι σε ετοιμότητα
σαν εμφανιστεί
ο κίνδυνος.
Δεν ξέρω από πού έρχεται.
Τον κυνηγάς
ή σε επιλέγει;

Στα διαλείμματα υποψιάζομαι
πως εγώ ο θηριοδαμαστής
είμαι ο κίνδυνος
εγώ η εκπαιδευόμενη
είμαι ο κίνδυνος
μα κυρίως
εγώ όταν με συνειδητοποιώ
είμαι ο κίνδυνος

και το γυμνασμένο σώμα μου
δεν ξέρει πώς ν' αντισταθεί
σε μένα
που το υποκινώ
και ζω μέσα του
χωρίς να με έχει επιλέξει.

Δελφινικό

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Μικροί χειμώνες
σκάνε αυτόχειρες
στο βράχο
για κάτι δολοφονημένες Μοναξιές,
όπως πεθαίνουν τα δελφίνια
για το ταίρι τους
και μένουν πεντάρφανες οι χειμέριες νάρκες μου.

Μην περπατάς στο
ναρκοπέδιό μου
έχω θάψει μία Άγρια Μοναξιά
για χατίρι σου
και μπορεί να σ αναγνωρίσουν
οι νεκροί μου.

Ένας

Ατυχείς πρόβες

Κάθε στιγμή
κι ένας μικρός Θάνατος
και πάλι
ποτέ δεν είσαι έτοιμος
για τον επόμενο.

Διασταύρωση άνω και κάτω κόσμου

Είναι καταραμένοι όσοι γράφουν από ανάγκη.
Εσείς οι θεσπέσια λυτρωμένοι θνητοί, που βλέπετε ακριβώς αυτό που κοιτάτε, που μεθάτε με αλκοόλ, που χορταίνετε με εδέσματα στο πιάτο, που φοράτε τα καθημερινά σας στη δουλειά και τα καλά σας στη βόλτα, που ηρεμείτε με ύπνο, που ερωτεύεστε ελέγχοντας τον εαυτό σας, που είσαστε ήρεμα χαλαροί πίνοντας καφέ και η μέρα σας κυλά μέσα στα σχέδια της εξωτερικής σας ιεραρχίας, που έχετε ένα "Όλα θα γίνουν" στο στόμα...........
........................ΓΙΑΤΊ ανοίγετε την πόρτα σας και μάς αφήνετε να μπούμε στη Ζωή σας ορφανοί και ταυτόχρονα υιοθετημένοι, σπασμένοι και ταυτόχρονα αβάσταχτα Ολόκληροι, κενοί και ταυτόχρονα Πλήρεις, διάφανοι και ταυτόχρονα Κλειδωμένοι, γυμνοί και ταυτόχρονα ντυμένοι την Αλληγορία μας, φτωχοί και ταυτόχρονα ενοχοποιητικά Αυτάρκεις, περιορισμένοι στο σώμα μας και ταυτόχρονα Ασύνοροι, επιφανειακά ήρεμοι και εσωτερικά αυτοκαταστροφικοί, σιωπηλοί και ταυτόχρονα εκκωφαντικά φλύαροι, τυφλοί και ταυτόχρονα με τόσο διεισδυτική όραση, τόσο μικροί που όμως μεγενθύνουμε τόσο τα Πάντα χωρίς να χωράμε πουθενά....?

Γιατί ανοίγετε την πόρτα σας και μάς αφήνετε να μπούμε στη Ζωή σας....?

Χάση

Το φεγγάρι δαγκωμένο
κι ακόμα
Θεοί, Δαίμονες κι Ανθρώποι
να πεινούν.