Δείκτης Ευτυχίας

Η Επιθυμία φτιάχνει την Πραγματικότητα.
Και η Ανάγκη φτιάχνει την Πραγματικότητα.
Δείκτης Ευτυχίας: να επιλέγεις από Επιθυμία κι όχι από Ανάγκη, με μόνη εξαίρεση η Επιθυμία σου να σού έχει γίνει Ανάγκη.

Cat οίκον περιορισμός

Ημέρα Δεύτερη. Αποφασίστηκε κατ' οίκον περιορισμός. Οι έξω δρόμοι άδειασαν. Στους διαύλους των οπτικών ινών μποτιλιαρίσματα, σύγχυση, συγκρούσεις, ουρλιαχτά, δεν χωρούν οι σκέψεις στην κωδικοποίηση Unicode. Ψηφιακός υπερπληθυσμός. Το βουητό επιμένει. Το Συμβούλιο κεκλεισμένων θυρών πήρε αποτελεσματικές αποφάσεις και ο Εκτελεστής άρχισε να αποσυνδέει βύσματα. Εκτός διαδικτύου οι πιο ταραχώδεις περιοχές. Νησιά του Αιγαίου, Εξάρχεια, Πάτρα. Θα ακολουθήσουν όσοι δεν συμμορφώνονται με τις απαγορεύσεις των Οργάνων που αποβλέπουν στο Κοινό Καλό, με τις ψηφιακές ώρες κοινής ησυχίας, με το φρασεολόγιο που ψηφίστηκε. 

Φτερνίζομαι ακατάπαυστα. Με έπιασε πάλι η ανοιξιάτικη αλλεργία μου σε οτιδήποτε μένει σάπιο και δεν λέει ν' ανθίσει. Μένω σπίτι. Ήσυχη. Απόμακρη. Ακίνδυνη. Σίγουρα νοσώ από κάτι, που μάλλον δεν έχει ταυτοποιηθεί με τις λίστες των επίσημων ιών τους.

Πρωινή μου διάγνωση: Είμαι καλά εδώ στον Cat οίκον περιορισμό μου. Τραβήξτε το βύσμα μου. Θέλω να μάθω ν' αναπνέω, να μιλάω, να γράφω χωρίς να υπάρχει κανείς στην άλλη άκρη της γραμμής να μ' ακούσει. Τότε, ίσως απαλλαγώ απ' όλα μου τα συμπτώματα και υγιής αρχίσω να υπάρχω από την αρχή.

Σκουπίδια

Είπα να προσπεράσω την επικαιρότητα και να ψάξω να δω τί θα μείνει μετά το απαγορευμένο  καρναβάλι σας, μετά την παρέλαση του κοροναϊού σας, μετά τους ξυλοδαρμούς των πολιτών, μετά το πέταγμα του χάρτινου αετού.... 

Βρήκα λίγες σταγόνες αίμα, αθώου και μολυσμένου, κολλημένα πάνω του κομφετί που τα ποδοπατούσαν οι επιζήσαντες πηγαίνοντας το πρωί στη δουλειά, σχολιάζοντας στο τηλέφωνο πόσο βρώμικοι είναι σήμερα οι δρόμοι.. Σκισμένα φτερά, των αετών σας, των αγγέλων σας, των παιδιών σας που γρήγορα προσπέρασαν την αθωότητα. Χρησιμοποιημένες μάσκες προστασίας, αντιασφυξιογόνες, καρναβαλιού. Βρήκα ξεφορτισμένα κινητά με ξεχειλισμένες SD από videos και φωτογραφίες. Χρησιμοποιημένες κορώνες από εκθρονισμένους βασιλιάδες καρνάβαλους που, πριν αποχωρήσουν, τις παρέδωσαν με ανεπίσημη τελετή στα κεφάλια των εκλεγμένων σας. Ξοδεμένα αντισηπτικά και γάντια μιας χρήσης.  Προφυλακτικά με τ’ αγέννητα παιδιά της παρούσας συνουσιαζόμενης ανθρωπότητας, υπό τον τρόμο μιας θανατηφόρας ασθένειας. (Μη φοβάσαι. Στο μυαλό ο στόχος και δεν πωλείται προφυλακτικό, ούτε αντισηπτικό για το μυαλό!)

Βρήκα χυμένα στους τοίχους μυαλά, ασφυκτικά στριμωγμένα το ένα πάνω στο άλλο, σαν φωνές που  μιλούν ταυτόχρονα και δεν ακούγεται τίποτε παρά μία βοή ενός σμήνους μελισσών που αλληλοκατασπαράζεται.

Βρήκα κενό, επιφάνειες αποστειρωμένες μα βρώμικες. Άδεια ράφια, άδειους δρόμους, άδειες συσκευασίες ανθρώπων.

Βρήκα λήθη. Η χθεσινή σας επικαιρότητα έχει ξεχαστεί. Όλοι συζητούν για τα σκουπίδια που το χθες άφησε στους δρόμους. Ξεχάστηκε το απαγορευμένο καρναβάλι, ο ξυλοδαρμός, ο ιός, το πέταγμα του αετού.

Σήμερα όλοι νηστεύουν για την σαρακοστή. Έχω χάσει το μέτρημα. Δεν ξέρω για ποια επανάληψη. Ο αλγόριθμος έχει εγκλωβιστεί σε ατέρμονα επαναλαμβανόμενο βρόγχο που δεν οδηγεί πουθενά. Ζούμε έναν λανθασμένο προγραμματισμό που απλά ρολάρει τον εαυτό του με μία δυναμική προσαρμοστικότητα και αξιοθαύμαστη αυτοσυντήρηση και γιατρεύει με λήθη τους ιούς που χτυπούν το σύστημά του.

Σε λίγο θα περάσουν τα απορριμματοφόρα να μαζέψουν τα σκουπίδια της ανθρωπότητας. Αποφάγια, κομφετί, περιτυλίγματα, πτώματα. Βολτάρω ανάμεσά τους φορώντας την μάσκα μου. Ένα ακόμη σκουπίδι, ένας ακόμη θόρυβος, ένας ακόμη ιός.

Μεθαύριο ο κόσμος θα ‘ναι πάλι καθαρός. Παραδομένος στα φλας των καμερών σας για νέες, φρέσκες, ζωντανές αποδείξεις πως η ζωή πάντα συνεχίζεται……….

Άβατο

Εκείνο το αίσθημα της αυτοπροστασίας που συνοδεύεται από τον αβάσταχτο πόνο της απομόνωσης.. όταν ενεργοποιούνται οι Άμυνές σου και χτίζουν γύρω σου τείχη, κάθε φορά πιο ογκώδη, πιο σταθερά, πιο απροσπέλαστα, κάνοντας δυσπρόσιτη τη περιοχή σου και αποτρέποντας την πρόσβαση Θεών, Δαιμόνων κι ανθρώπων.

λίγο πριν......

Μοιάζει να περιμέναμε το λίγο πριν του θανάτου για να πούμε τα όμορφά μας λόγια, να ποτίσουμε τους κήπους του κόσμου, να φυτέψουμε μια καλοσύνη, να υπερασπιστούμε το όνειρο, να λευθερώσουμε τις αλήθειες, να μετανιώσουμε για τους φόνους, να συγχωρέσουμε τους εχθρούς.. να παραπονιόμαστε πως δεν προφταίνουμε να ολοκληρώσουμε το έργο μας.
Θέλει τη φοβέρα του ο καλός εαυτός. Να νιώσει πως ο χρόνος τελειώνει. Το παραμύθι φτάνει στο τέλος του. Τότε, ξαφνικά, μ' έναν ευγενή καταναγκασμό, στριμώχνει όσα είχε από πάντα να δώσει  στα χέρια του άλλου, που, αν δεν βρίσκεται στο λίγο πριν ενός δικού του θανάτου, δεν είναι έτοιμος να μάθει να δέχεται..

Υπενθύμιση: τίτλοι ιδιοκτησίας

Και να θυμάσαι:
Αυτό που σού μένει τελικά, είναι όλα Αυτά που έδωσες.