Μεταπολεμικό

Όταν τα πλήθη ξεκινούν λιθοβολισμούς με πέτρες και λόγια στο ναρκοπέδιο των αλλόθρησκων προσευχών τους, εγώ προσκυνώ το σώμα σου, αυτό που κατοικείς απ’ τη γέννα, παιδί κάποιου έρωτα που ξεχάστηκε με τα χρόνια, μα στα μάτια σου, όπως σ’ όλων των ανθρώπων τα μάτια που αγαπιούνται, αστράφτει εκείνο το big bang της δημιουργίας, που τοποθετεί όλους τους θεούς και τις θεές που επινοήθηκαν επί γης σε μία χούφτα επαφής. Εκεί που ο άνθρωπος ξεζεύει το άλογο και το τανκ, βγάζει απ’ τον ώμο του το όπλο και  το τόξο, λύνει απ’ τη μέση του το μαχαίρι και τη ζώνη με τις σφαίρες, ξύνει απ’ τη γλώσσα του τις βρισιές και τις κατάρες κι απ’ το  μυαλό του την εκδίκηση, χαλαρώνει τις γροθιές, χαμηλώνει το μπόι του και ξαπλώνει γυμνός στα πόδια της αγάπης. 

Δώσε όσους πολέμους αντέχεις. Σώσε όσους θεούς μπορείς.

Η Πηνελόπη περιμένει..

..μα να γνωρίζεις πως οι Οδύσσειες πλέον δεν καταγράφουν ως ένδοξα τα χρόνια επαναπατρισμού (σε πατρίδα κι εαυτό) απ’ τους πολέμους. Τα καταγράφουν ως χαμένα κεφάλαια απ’ την περιουσία της ζωής.

Γράμμα σ' έναν ποιητή

Διαβάζω το έργο σου. Έχω ως παράρτημα νοημάτων τη βιογραφία σου. Συγχώρα με που είμαι δύσπιστη. Κουράστηκα με τους στίχους δίχως αντίκρισμα. Σαν ακάλυπτες επιταγές ποιήματος δίχως εξαργύρωση ζωής. Έχω κλειδώσει τους λογαριασμούς μου. Δεν πληρώνω αν δεν υπάρχει αντιστοίχηση επινόησης κι εμπειρίας. Διαβάζω για παρότρυνση και προτροπή. Τί να μού πει κάποιος που δεν έχει γευτεί και μόνο γράφει..? Μοιάζει με σύμβουλο γάμου που…. δεν έχει υπάρξει παντρεμένος. Μοιάζει με σύμβουλο δασκάλων που…. δεν έχει διδάξει ποτέ σε τάξη.

Όπου μιλάς για υψόμετρα, τρέχω στην βιογραφία σου να εντοπίσω την ψηλότερη οροσειρά που έχεις ανέβει. Κι ας υπερβαίνει την κυριολεξία της αναρρίχησης. Κι ας σκαρφάλωσες με κόπο δύσβατων συναισθηματικών καταστάσεων, με καλύπτεις.

Όπου γράφεις φωτιά, ψάχνω να βρω τα εγκαύματά σου. Κυριολεξίες και μεταφορές. Να βρω τις πυρκαγιές που διέσχισες, τις φωτιές που πήραν τα ρούχα και η ψυχή σου, τις φλόγες που άναψαν στο κεφάλι σου και σού πυρπόλησαν τους νευρώνες. Να δω τα σημάδια. Και κυρίως, ψάχνω τις φωτογραφίες σου. Να αντιστοιχίσω την περίοδο γένεσης του πυρωμένου ποιήματος με το αντίστοιχο στιγμιότυπο της ζωής σου και να δω τη φλόγα μέσα στα μάτια σου. Αν δω μάτια κενά, αδιάφορα, ασφαλή, σε απορρίπτω.

Όπου γράφεις για ταχύτητες, ψάχνω να βρω τις διαδρομές που έτρεξες νοερά ή με κυριολεξίες. Με πόδια ή με καρδιά. Τις επιταχύνσεις σου, τις αγωνίες, την εγρήγορσή σου να συμβούν να ποθητά σου. Ψάχνω να βρω τα πάθη που αύξησαν την εντός σου ιπποδύναμη. Που πάτησαν το γκάζι του εαυτού σου και σε έβγαλαν από το παρμπρίζ του ποιήματος να φτάσεις πιο γρήγορα κι από τις αποτυπώσεις στο ζητούμενο της κεντρικής σου ιδέας. Πόσο πολύ πόθησες, κύριε ποιητή…? Πόσο κυνήγησες τα απωθημένα σου…? Πόσο βγήκες από το σώμα σου, όντας μπροστά στο μισοτελειωμένο σου ποίημα για να πας να βρεις αυτό που σε στοιχειώνει, κι ας μην κατόρθωσες να το χωρέσεις σε κανένα στίχο….?

Όταν αναφέρεις άγρια θηρία, αναζητώ τις μάχες της ζωής σου. Πόσες φορές ανταμώθηκες με αγριότητες..? Πόσες φορές μπήκες στην αρένα γυμνός κι άοπλος..? Πόσες φαγώθηκες από πεινασμένες αγέλες καθωσπρεπισμού ή από θηρία κοινωνικών στερεοτύπων..? Πόσες μούσες εξημέρωσες για να σωθείς από τα  νύχια τους..? Αν είσαι αρεστός από τις πλειοψηφίες είσαι ύποπτος, κύριε ποιητή.

Όταν μιλάς για θεραπείες, ψάχνω τις αρρώστιες της βιογραφίας σου. Πόσο υπέφερες..? Πόσο βόγκηξες..? Πόσο πυρετό ανέβασες..? Για πόσες ημέρες, μήνες, χρόνια…? Πόσες θεραπείες δοκίμασες δίχως αποτέλεσμα…? Πόσες εγχειρήσεις με δίχως αναισθησία έχεις υποστεί..? Αν δε βρω ουλές, σε απορρίπτω. Μοιάζεις να μοιράζεις συνταγές για δηλητήριο επισπεύδοντας έναν υποθετικό θάνατο, φάρμακο παρατείνοντας μία υποθετική ζωή, θεραπεία γλυκαίνοντας μία υποθετική ασθένεια, δίχως να έχεις ζήσει τίποτε. Δίχως να έχεις εκτελέσει καμία συνταγή σου.

Οι λέξεις, οι συνειρμοί, οι επινοήσεις, οι ρίμες, οι στίχοι είναι ένα παιχνίδι κατασκευής. Όπως τα Lego και τα puzzles. Δημιουργικά καλύπτουν τον ελεύθερο χρόνο.

Καλύπτουν τον ελεύθερο χρόνο.

Μα ο ποιητής δεν έχει ελεύθερο χρόνο. Ούτε καν για να γράψει. Όσο σκαρφαλώνει τα υψόμετρά του, όσο κολυμπά στα ναυάγια, όσο διασχίζει τις ερήμους του, όσο επιβιώνει των θανάτων του δεν έχει λέξεις, ούτε χρόνο να μιλήσει γι’ αυτά που περνάει. Σαν καταλαγιάσει για λίγο η μετεωρολογία του, κατακάθεται η σκέψη και ψαρεύει λέξεις με μία ποιητική σειρά κι αλληγορία που εκφράζει τα όσα συνέβησαν και ίσως συνεχίσουν να συμβαίνουν μετά την προσωρινή νηνεμία. Κι αυτή η ποιητική συστοιχία των λέξεων επ’ ουδενί δεν νοιάζεται αν την κατανοήσει το αναγνωστικό κοινό. Επ’ ουδενί δεν νοιάζεται αν την καταλάβει κανείς. Ο ποιητής δεν προσαρμόζεται στο επίπεδο κατανόησης των πιθανών αναγνωστών του.

Αν εντοπίσω εκλαΐκευση των νοημάτων ή μετάφραση προς το κοινό, θα ανατρέξω και πάλι στη βιογραφία σου, να μελετήσω το χαρακτήρα σου και να εντοπίσω αν αναζητάς την εμπορικότητα των ποιητικών σου συλλογών ή αν αγωνιωδώς θέλεις να μοιραστείς – από ανασφάλεια- το έργο σου, ώστε να βρεις θαυμαστές που θα τονώσουν το συγγραφικό σου ταπεραμέντο.

Εγώ σε ήθελα να μονολογείς. Να μη νοθεύεσαι για χάρη κανενός. Να μην κοιτάς έξω, μα μέσα. Ακόμη κι όταν γράφεις για να εμπνεύσεις ή να αφυπνίσεις τον κόσμο, να γράφεις από μέσα προς τα έξω κι όχι το ανάποδο. Για όλα αυτά τα συμπεράσματα που εκκρεμούν δεν αρκεί να διαβάσω ένα – δυο σου ποιήματα ή ποιητικές σου συλλογές. Χρειάζεται να μελετήσω τη βιογραφία σου.

Όταν ολοκληρώσω το έργο μου πάνω στο έργο και στη ζωή σου, θα σε τοποθετήσω στο ράφι των αληθινών ή θα σε εκθρονίσω από το ανάστημα των γνήσιων και θα σε τοποθετήσω στις θέσεις με την επιτηδευμένη γραφή, τα βραβεία διαγωνισμών, με τις υψηλές πωλήσεις, με την εσπευσμένη αναγνωρισιμότητα που επιτυγχάνεται μέσα από τις κατάλληλες λογοτεχνικές διασυνδέσεις.

Ως το πέρας της μελέτης έχεις περιθώριο να με εκπλήξεις, να με κερδίσεις, να με χάσεις, να με προκαλέσεις με το να επιλέξεις απλά να είσαι ο εαυτός σου ή όχι, και αν είσαι πιστός στο σκοπό σου δε θα χρειαστεί καν να διαβάσεις τούτο το γράμμα.

Ναός

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Στο κέντρο της Ζωής

υπάρχει ένας Ναός

που δεν γκρεμίζεται

δεν πολιορκείται

δεν κατακτιέται

δεν λεηλατείται

δεν ταξινομείται

δεν ανήκει.

Έχει εικόνισμα μία παιδική σου φωτογραφία

τοιχογραφίες από όλες σου τις προσπάθειες

προσευχές τους παιδικούς σου όρκους

και τις καμπάνες χτυπά η παιδική σου συνείδηση. 

Δεν μπορεί να τον βεβηλώσει κανείς

απλά γιατί δε σχεδιάστηκε ποτέ 

από εμπνευσμένους αρχιτέκτονες

δε χτίστηκε ποτέ 

από σκλάβους εργάτες

δεν κόστισε τόνους χρυσάφι

δεν φτιάχτηκε να προκαλεί θαυμασμό.

Ο Ναός στέκει εκεί

αόρατος 

να σού θυμίζει πως ο Θεός είναι ένα παιδί

δίχως πατρίδα και δίχως διάλεκτο

που σε παρατηρεί

την ώρα που θρηνείς 

τα βεβηλωμένα κτίρια του κόσμου,

την ύλη και το συμβολισμό της,

προσπερνώντας το βεβηλωμένο Πνεύμα της ανθρωπότητας

που, αιώνες τώρα, έπαψε να πιστεύει

στα ανόθευτα ιδανικά

του παιδικού εαυτού της.

Εξ αποστάσεως

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Όλοι ψάχνουν καμουφλάζ

για να κρύψουν τις ατέλειες 

και ν' αγαπηθούν πολύ.

Το βρήκε.

Από μακριά αγαπιέται καλύτερα.

Η οπτική αυταπάτη σύμμαχος

η φιγούρα αψεγάδιαστη

-δεν υπάρχει άσχημη κουκκίδα-

οι γραμμές της λίγες και κοφτές

το χρώμα της ένα ωραίο μαύρο που θολώνει

με επιπλέον πλεονέκτημα

στην απόσταση το περίγραμμα τρεμοπαίζει

σαν να πρόκειται από στιγμή σε στιγμή

να σβήσει απ' τα μάτια σου

κι αυτή η αγωνιώδης ανασφάλεια

την κάνει εύθραυστη

κι αγαπιέται ακόμη περισσότερο.

Από μακριά 

δε φαίνονται κουσούρια και παγίδες.

Ούτε το μεγάλο στόμα στην υπόφυση

που καταπίνει πραγματικότητες

ούτε τα γαμψά νύχια 

που τεμαχίζουν φιλετάκια τις ευαισθησίες

ούτε οι πληγιασμένες αρθρώσεις

που ουρλιάζουν στον ύπνο

ούτε ο κατακερματισμένος νους

με τις πολυσχιδείς προσωπικότητες

ούτε τα κόκκινα μάτια

με τις αιχμηρές προεξοχές στο ζηλοφθόνο βλέμμα

ούτε η διχαλωτή ουρά

του αρχαίου θηρίου

ούτε η διχαλωτή γλώσσα 

του αιώνιου ερπετού

ούτε τα σπασμένα φτερά 

του ριψοκίνδυνα γκρεμισμένου πτηνού

ούτε τα βράγχια

της υπό εξαφάνισης γοργόνας

ούτε η λαίμαργη μοναξιά της

που εξαφανίζει κάθε ίχνος ζωής.

Από μακριά είσαι κι εσύ ασφαλής

μα αν η περιέργεια και η ανάγκη σου

σύρουν το βήμα σου στο πλησίασμα

ο ίσκιος της βαθαίνει

σχηματίζει γύρω της βαλτώδη δακτύλιο

από σκοτεινά στάσιμα νερά

τα μυθικά της τέρατα

ξεπροβάλλουν τα κροκοδειλίσια μάτια τους

και ακούγεται ένας θρήνος

που παραπέμπει σε ένα παιδί που κινδυνεύει.

Ίσως είναι εκείνη

μα ίσως είσαι εσύ.

Αν κάνεις ένα βήμα ακόμη

θα 'ναι πλέον αργά 

μα θα 'χεις ανακαλύψει την αλήθεια.

Και το όνομα αυτής....

Και το όνομα αυτής…..?

Φυλακή.

Δεν είναι όνομα αυτό.

Τα ονόματα είναι φυλακές.

Θα ήσουν άλλη αν σού είχαν δώσει άλλο όνομα..?

Πολύ πιθανό. Θα είχα κλειστεί σε άλλη φυλακή και θα είχα άλλη εσωτερική ταυτοποίηση. Το όνομα εξυπηρετεί το να συστηθεί ένα μωρό στον κόσμο. Εξυπηρετεί μία εξωτερική ταυτοποίηση που επηρεάζει τόσο την αυτοεπίγνωση και τον αυτοπροσδιορισμό του. Επηρεάζει το Εντός εξυπηρετώντας τη δομή της κοινωνίας. Βοηθά να το ξεχωρίζουν, να του απευθύνονται, να το σηκώνουν στο μάθημα, να του βάζουν απουσία, να το αξιολογούν, να του ταχυδρομούν λογαριασμούς και αλληλογραφία, να του αντιστοιχούν ένα μισθό, ένα επίδομα, μία φορολογία, δάνεια, χρέη, κέρδη από λαχεία, να τού αποδίδουν ιδιοκτησία, να τού καταλογίζουν αδικήματα, ευθύνες και υποχρεώσεις, να του αποδίδουν πτυχία, τίτλους, βραβεία, επαίνους, μούντζες, κατηγορίες, χαρακτηρισμούς, να το παντρεύουν, να το ψηφίζουν, να το θάβουν επωνύμως.

Το όνομα εξυπηρετεί την κοινωνία. Ο Θεός, αν υπάρχει, δε θα χρειαζόταν όνομα για να σε ξεχωρίσει. Δεν θα σε μπέρδευε με το σύνολο.

Και το όνομα αυτής… Κυριακή.

Θα μπορούσε να την έλεγαν και Αργία, μα βαφτίστηκε χριστιανή  και δεν υπάρχει Αγία Αργία. Αν είχε γεννηθεί από τους ίδιους γονείς σε άλλη εποχή και άλλη χώρα, ίσως την έλεγαν Κίρκη και ίσως γινόταν μάγισσα και μάθαινε να ορίζει τις εσωτερικές δυνάμεις του ανθρώπου με τρόπο ουσιώδη. Τώρα, αν και Κυριακή, αναλώνεται στα καθημερινά και αναρωτιέται γιατί οι γονείς δίνουν στα παιδιά τα ονόματα των παππούδων και χρεώνουν στο παιδί ενεργειακό στίγμα ενός άλλου ανθρώπου. (Μη χαθεί η ρίζα. Θα ήμουν άλλη αν είχα άλλη ρίζα..? Ναι ε..? Κι αν ανακάλυπτα πως είμαι υιοθετημένη…? Πως όντως έχω άλλη ρίζα, μα οι θετοί γονείς μου με πήραν 5 μηνών και με βάφτισαν με το όνομα της…θετής μου γιαγιάς..? Τότε… ποια είμαι…? ) Το μικράκι νιώθει ένα δέσιμο με εκείνον απ’ τον οποίο πήρε το όνομα. Και αρχίζει η αυθυποβολή. Υιοθετεί χαρακτηριστικά, μιμείται συμπεριφορές και εν τέλει συμβαίνει η αυτοεκπληρούμενη προφητεία της ομοιότητας. Κι όμως.. το παιδί δικαιούται μία ανεξάρτητη πορεία και ίσως δικαιούται να επιλέξει το όνομά του. Μα πώς θα ήταν δυνατό…? Πώς θα του απευθυνόταν η κοινωνία μέχρι να φτάσει σε ηλικία να επιλέξει όνομα….?

Επίσης, η υπαρξιακή δομή ενός ανθρώπου δίχως όνομα μήπως επηρεάζεται χειρότερα από την επιρροή που ασκεί η ….φυλακή ενός ονόματος που διάλεξαν οι άλλοι για σένα..?

Ποιο μωράκι θα δεχτεί να τού γίνει το …..πείραμα της διαπίστωσης..?

Οι αντιρρήσεις της κατάφεραν τη νοθεία.

Και το όνομα αυτής.. ξεχάστηκε.

Επικράτησε ένα υποκοριστικό που δε θυμίζει τον αρχικό συμβολισμό. Έπαψε το μικράκι να ακούει στο βαφτιστικό του. Εξανεμίστηκαν οι βαφτιστικές ευχές. Οι παπάδες την αφόρισαν. Έπρεπε να φτιάξει νέες ευχές και προσευχές βασιζόμενες στη δική της εσωτερική ταυτότητα. Και ακόμη χειρότερα. Αποποιήθηκε και το υποκοριστικό της υιοθετώντας nicknames με τα οποία την αναγνωρίζουν στους ψηφιακούς κόσμους, εκεί όπου δε χρειάζεται βάφτιση, ο Θεός δεν έχει πρόσβαση, οι πληροφορίες ρέουν αφιλτράριστες, δίχως ευλογία, κι ο καθένας είναι ό,τι δηλώσει. Διάλεξε το όνομά της. Reflection, κι ο συμβολισμός είναι άπειρα πιο ισχυρός από το συμβολισμό που φέρει το βαφτιστικό της όνομα.

Όλα είναι αντανακλάσεις του Νου στο επίπεδο της Πραγματικότητας.

 

Αν ξαναγεννηθώ να με ρωτήσετε.

Θέλω να με πείτε Κίρκη ή Reflection. Και δεν με νοιάζει αν θα ‘χω γιορτή, γιατί πλέον έχω εμπεδώσει πως γιορτή είναι η κάθε μέρα που διασχίζεις πάνω σ’ αυτόν τον άθλιο και συνάμα πανέμορφο πλανήτη. Θα κρατήσω μόνο τα γενέθλια για να θυμάμαι τη στιγμή που ανώνυμη εμφανίστηκα στον κόσμο σας και με αναγκάσατε να απαρνηθώ τη συμπαντική μου ανωνυμία…. Λες και Κάτι δεν υπάρχει μέχρι να του δώσετε όνομα. Κι όμως….. υπάρχουν τόσα ορατά και αόρατα που ακόμη δεν έχει καταφέρει να ονομάσει η αυτού εξοχότης Ανθρωπότητα.

λάθος

..και στο ξήλωμα

και στην κατεδάφιση

μπορούν να γίνουν

λάθη.

Τραύμα

Το χώμα ξέχασε να περπατιέται 

από ξυπόλητο πέλμα..

Συνήθισε στις σόλες, 

από δέρμα γδαρμένων ζώων

από καουτσούκ

από φελλό

από κομμένα δέντρα..

στα τετράγωνα τακούνια

και στα μυτερά..

Σαν βγάλεις τα παπούτσια 

και τ' αγγίξεις με πατούσα ζεστή

νιώθει μία ασέλγεια

σαν να είναι ανήλικη η υπερήλικη Γη

κι εσύ με τεχνικές αρχαίας ηδονής

σκοπεύεις να της ξυπνήσεις μνήμες

πρωτόπλαστου αγγίγματος. 

Αν είναι να το επιχειρήσεις

ξεκίνα απ' αυτόν τον βράχο

να δεις αν το πέλμα σου

αντέχει τον πυρετό της,

την γύμνια της

και τα ουρλιαχτά των βιασμών 

που 'χει υποστεί

απ' το βαρύ βήμα των τουριστών 

ανθρώπων

που ξεβράζονται στη στεριά της 

από μία παλίρροια αμνιακού υγρού

και την ταξιδεύουν 

ποδοπατώντας τους κήπους της.