τίποτε από κανέναν
και από τον εαυτό σου
να απαιτείς τα πάντα.
Το πιο δυνατό κρασί, είναι αυτό που φτιάχνεις με Υπέρβαση Εαυτού. Μία φορά αν μεθύσει ο Νους, δεν επιστρέφει η Ύπαρξη στις νηφαλιότητες.
Να παίξουμε εκείνο το παιχνίδι για δύο, όπου κανείς δεν έχει
υποστηρικτές και ο καθένας έρχεται δίχως τίτλους, θέσεις και σκούφιες από
μεγάλες οικογένειες. Εκεί που το ποντίκι μπορεί να φάει τη γάτα. Ο ζητιάνος να
κερδίσει το βασιλιά. Ο στρατηγός μπορεί να ηττηθεί από τον άοπλο. Ο ενήλικας
μπορεί να χάσει από το παιδί. Εκεί που δεν υπάρχουν προπονητές και εμψυχωτές.
Να παίξουμε εκείνο το παιχνίδι όπου οι αντίπαλοι στέκονται απέναντι, δίχως
έξτρα οπλισμό, παρά μόνο το μυαλό, την καρδιά τους κι όλα τα είδη της νοημοσύνης τους. Δίχως τσέπες γεμάτες,
δίχως διαιτητές, δίχως θεούς να δείχνουν εύνοια. Να αναμετρηθούμε πολεμώντας ο
καθένας με τον τρόπο του. Να μην υπάρχει διαφθορά, ούτε δολίευση. Καθαρό
παιχνίδι. Γυμνό από όλα τα επινοήματα του ανθρώπου, αφήνοντας τους κανόνες να
εξελιχθούν στην πορεία.
Κι αν ξεπέσει και πάλι ο κόσμος στα στημένα του παιχνίδια, θα είμαστε κι οι δυο
ηττημένοι.
Μα αν κυριαρχήσει το ευ αγωνίζεσθαι και ξαναρχίσει ο κόσμος από την αρχή, θα
έχουν κερδίσει όλοι, οι παρόντες κι οι επόμενοι παίχτες της κάθε Μεγάλης
Παρτίδας.
Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024
Εκείνες οι απόμακρες γυναίκες
που υπάρχουν πολλά επίπεδα κάτω απ’ το δέρμα τους
κυκλοφορούν σέρνοντας αριστοκρατικά
έναν όγκο αόρατων εαυτών
και στο βήμα τους μετακινείται ομόκεντρα
το τεχνητό κανάλι με τα αρπαχτικά
που δεν σ’ αφήνουν να πλησιάσεις
κι εύχεσαι λίγο να φυσήξει
ν’ ανεμίσει το μακρύ τους φόρεμα και τα μαλλιά
να σ’ αγγίξει η μαγεία τους
όπως οι θεοσεβούμενοι στο ναό
αγγίζουν το ράσο του περιφερόμενου ιερέα
και αισθάνονται μία στιγμιαία ένωση με το θείο
κι ας είναι ψευδαίσθηση
μιας και ως παρατηρητής αγγίζεις μόνο
όσα υποψιάζεσαι πως υπάρχουν.
Χρειάζεται να γίνεις όσα παρατηρείς
για να κατανοήσεις τί κρύβεται πίσω από το περιτύλιγμα
που προστατεύει τ’ απόμακρα.