Photo by Jesse Draxler, ( http://inagblog.com/2018/01/jesse-draxler-2/ )
Μαύρο φόντο σε κάποιο συμπαντικό στιγμιότυπο σε κατάσταση νηνεμίας, με την σκοτεινή ύλη να αρνείται να κάνει αισθητή την παρουσία της στην πεπερασμένη αντιληπτική μας ικανότητα. Πάντα εν εξελίξει μία αντίστροφη μέτρηση στα ρολόγια των ανθρώπων. Άνευ συμπαντικής σημασίας. Τα άστρα ρέουν στο ρυθμό της ενεργειακής ανακύκλωσης εναλλάσσοντας λάμψη με θάνατο κι αντίστροφα. Βουτάνε δίχως φόβο στο κέντρο της μαύρης τρύπας που τα εξαφανίζει απ' το ορατό μας πεδίο με έναν γενναίο χορό καταστροφής και αναγέννησης. Το Εγώ υπόνοια κάπου, μέσα σ' αυτό το σκοτάδι. Συνήθως κάθεται ήσυχο στο κενό, δίπλα στους γαλαξιακούς γκρεμούς. Κι όταν λαμπυρίζει λίγη χαρά το εντοπίζουν οι μαύρες τρύπες. Περιμένουν να ολοκληρώσει τον βραχύχρονο κύκλο του για να το εξαφανίσουν. Όλα σαν σε όνειρο. Κι όταν αλλάζεις πλευρό, αλλάζεις τοπίο και παραδόξως κι εαυτό. Το μαύρο γίνεται ρευστό. Σαν αμνιακό υγρό μιας σκοτεινής Μάνας. Κυματίζεις, αιώνια νεογέννητος, στα ρεύματα ενός βυθού, δίχως να διακρίνεις το δρόμο. Ποτέ δεν υπήρχε δρόμος. Όλα επινοήσεις. Χρόνος. Δρόμος. Για να υπάρχει η αίσθηση του προσανατολισμού και του σημείου αναφοράς. Να νιώθεις πως δεν χάνεσαι και πως κατέχεις τον έλεγχο του ταξιδιού. Δεν γελά κανείς με την πλάνη σου. Δεν υπάρχουν θεοί και τα άστρα ασχολούνται με τον δικό τους χορό. Είσαι ψάρι που αναβοσβήνει μέσα στις χούφτες μιας θάλασσας που αδειάζει τα νερά της ανάμεσα από τα.... εικονικά δάχτυλα του ανύπαρκτου Νοήμονος Όντος. Σαν σβήσουν τα σχήματα και τα χρώματα, μένεις να αιωρείσαι σαν ιδέα σε ένα πεδίο φαντασίας. Είσαι όλες οι μνήμες σου. Όλα τα έσω έξω τοπία. Ένα φράκταλ ενός κόκκου εαυτού που αντικατοπτρίζεται σε όλες τις κλίμακες του σύμπαντος. Ανακυκλώνεσαι μέσα από όλα και κάθε σου στιγμιότυπο ταχυδρομεί ένα γράμμα μεταφέροντας πραγματικότητες από το ένα υπαρξιακό σύμπαν στο άλλο.. κι όλο υπάρχεις συνομιλώντας με τον εαυτό σου παλεύοντας να κατανοήσεις τί συμβαίνει.
