Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Αγάπης πνευματικό δικαίωμα...


ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Μετάπτωση από το ανείπωτο
στο φλύαρο της ερωτικής σιωπής μου.
Καταλύτης Εσύ.
Συνθέσεις στ' όνομά σου.
Λόγια κόκκινα
ερωτευμένα φωνήεντα
της ιδιωτικής μου διαλέκτου.
Μία καρδιά που μιλούσε μόνο για σένα.

Κάθε πνοή γράμμα στο ερωτικό μου αλφάβητο.
και να σου γράφω
και να διαβάζεις.

Λέξη φιλί
λέξη χάδι
προσαρμογή κάθε γραμμής
στου κορμιού σου το περίγραμμα.

και είπα τόσα...

μα..
ποιος μύθος δεν απομυθοποιήθηκε, μάτια μου;
Ήρθε η φθορά μας.
Από αναγνώστης έγινες εσύ ο συγγραφέας
με άλλο παραλήπτη
και πήρες κομμάτια μου
σε αναδημοσίευσης χρήση.

Και μαγεύεις νέα μάτια
με τις εικόνες μου.
Εκείνο το πρώτο της άκουσμα
σε σκίρτημα καρδιάς παραδομένο,
από τα λόγια μου, που οικειοποιήθηκες.

Φοβάμαι να πλησιάσω
μην ακούσω την ίδια χροιά ψιθυρίσματος
μ' αυτή που έντυνα τα λόγια μου.
Ερωτευμένες λέξεις
δικές μου
δικές σου
δικές της τώρα.


Σε ποιον ανήκει το πρωτότυπο, μάτια μου;
Αγάπης πνευματικό δικαίωμα.
Θέλω πίσω τα νοήματα που επινόησε η καρδιά μου
για σένα.
Θέλω τα κομμάτια μου που χαρίζεις
στο νέο σου αντάμωμα.

Μα υπάρχω, λέει η παρηγοριά μου.
Υπάρχω μέσα σου με κάθε επανάληψη που επιχειρείς.

Δε με καλύπτει.
Ζητώ αγάπης πνευματικό δικαίωμα κατοχυρωμένο!

Στο πλάι του περιθωρίου είχα σχεδιάσει
σ' ερωτευμένο άνθισμα ένα τριαντάφυλλο.
Πες μου ότι δε μαράθηκε ακόμη.

Πες μου ότι δεν το χάρισες κι αυτό.

Γιατί πεθαίνουν τα λουλούδια, μάτια μου;
Γιατί σε δανεικό χώμα δεν φυτρώνει ο έρωτας.

Σε δεύτερο ανάγνωσμα τα λόγια μου,
κλεμμένη ιδιoκτησία ενός έρωτα
που γέμισε κήπους συγγραφής.
Και σου 'χα πει:

"Οι σκέψεις και οι υγρασίες εισχωρούν παντού"..
ακόμη και στην παρανομία,
μα πάντα φέρουν την υπογραφή του συγγραφέα που τα επινόησε!




Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Φυλακισμένος σε ένα ΚΛΙΚ






Συλλέκτης στιγμών,
έγκλειστος στο Κλικ της αποθήκευσης.
Σιγής απόκτημα... η φωτογραφία..
Δράση βαλσαμωμένη..
κίνηση άεργη..
χαμόγελο, ρωγμή στο χαρτί
που ανασαίνει ακίνητο φύσημα..

Χαράζω ημερομηνία
μην λησμονήσω τη χρονική αντιστοίχιση...
Πάντα ένα παρελθόν..
ποτέ ένα μέλλον στο αποτύπωμα..

Ποια η αξία της φωτογραφίας, μάτια μου?..

Αγναντεύεις θάλασσες στατικές,
ένα κορμί αιώνια στραμμένο στον ίδιο ασάλευτο ορίζοντα,
μία πλατεία αλησμόνητης σιωπής,
τα χρόνια μας τα παιδικά..

Παιχνίδι σιωπής,
μα το παιχνίδι θέλει φωνή!...

Απολίθωμα συγκίνησης
κι η κορνίζα
αταίριαστο υλικό
δυσανάλογης αξίας
προς τη θωπεία της ροής του αέρα
που εγκλωβίζεται ανεπιτυχώς...

Απάνθισμα Άνοιξης
σε αναπηριας στασιμότητα...

Μία φωτογραφία στα χέρια μου..

ενέχυρο συναισθήματος..
τεκμήριο ζωής!..
{τι ψέμα, μάτια μου!...
Ζήσαμε ούτως ή αλλως...}
αντίγραφο πραγματικότητας..
μα..
δε φυλακίζεται η ενέργεια του παλμού μας!..

Μία φωτογραφία
κουκίδα Ζωής
και πώς να συναρμολογήσω το Όνειρο?...

Κρυσταλλωμενες αποχρώσεις
στο φόντο της κιτρινισμένης αποθήκευσης!..

Διχως το λαχάνιασμα της σκέψης
και της μνήμης το Έργο,
που σφραγίζει τ'Αρώματα και τις Γεύσεις
στο μπουκαλάκι της Νοσταλγίας,
μοιάζει σαν μία μόνο νότα
απ' όλο το τραγούδι...

Σου δίνω μία νότα..
Τραγούδησέ μου άρτιο το τραγούδι..
Μπορείς, μάτια μου?...

Ποια η αξία της φωτογραφίας, λοιπόν?..

Χαράζω οπή στο χαρτινο Φεγγάρι
κι η φθορά της πραγματικότητας που ρέει
παρεισδύει στο τοπίο που μου χάρισες
για να θυμάμαι..

μα θυμάμαι, μάτια μου..
έτσι κι αλλιώς!...


Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Το μυστικό...




ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


Αγνή. Έδαφος δύσβατης προσέγγισης
μπρος στην ιχνηλασία του ερωτικού σου ενστίκτου.
Εκτεθειμένο το μονοπάτι της εσωτερικής μου ανάγκης,
στην περιπετειώδη σου ανακάλυψη.
Η ψυχή μου καλοδέχτηκε το βαθύ γιατί σου,
που άγγιξε φλέβα ύπαρξης.

Σου μετέφρασα τα ιερογλυφικά μου.
Σε μύησα στο τελετουργικό μου,
μπροστά στο ιδιωτικό μου φεγγάρι
που προσκυνά τη διψασμένη υπομονή του ταξιδιώτη.

Έγινες ο ταξιδιώτης.

Όμως,
όσο κι αν εισχώρησες στη χερσαία γη μου,
όσες πύλες κι αν άνοιξε το αιώνιο κλειδί του έρωτα,
εκείνο το πύρινο μυστικό μου, δε σου φανερώθηκε ποτέ.

Στο βάθος του κώδικα της ύπαρξης,
στο άβατο χαράκωμα της ιερής απομόνωσης,
όπου ο αντίλαλος της σκέψης πνίγει το ηχητικό του είδωλο,
εκεί,
το μυστικό κουρνιάζει ανέγγιχτο.
Σύνθεση απόκοσμης συστοιχίας μουσικών φθόγγων,
αμετάφραστο,
φως που πάλλεται,
σιωπή που βρυχάται,


Αμόλυντη Ππγή ενέργειας
να φωταγωγεί το Είναι μου,
όταν το άγριο σκοτάδι της εγκατάλειψης
τυλίγει τον κόσμο.




Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Γεύση και Άρωμα


ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Άφησα την πρώτη συλλαβή
ατελή, τρεμάμενη, διχασμένη
μέσα στην παλάμη σου.
Άνθισε ποίημα.

Με πήρες κοριτσάκι ποιητικής παράδοσης
και με σεργιάνησες
σε ουτοπίες δύσκολης προσέγγισης
σ’ ένα σουρεαλισμό ερωτικού απροσδιόριστου.

Πήρες τις συλλαβές της σκέψης μου,
μου χάρισες το κλειδί της συγγραφικής ιδέας.

Ξεκλείδωσα τις πύλες του νοήματος.

Μπήκα φορώντας το υγροποιημένο φιλί.
Με δέχτηκαν πλάσματα παράξενης μορφής,
χαμαιλεοντικά προσαρμοσμένα στη σκέψη
κι όμως με σταθερή αύρα, γεύση και οσμή
αναδύθηκαν κρυστάλλινα, με ήχο ευθύ,
μέσα από τον πρώτο στίχο του χορού της πέννας.

Ήσουν ο γλύπτης.
Με λεκτικές αξίνες δημιούργησες ρωγμές
και στάλαξες τ’ όνομά μου
σαν νοηματική γέφυρα ανάμεσα στα οξύμωρα και αντιφατικά.

Μου απέδωσες ρόλο:
Διασταλτικό υλικό νοηματικών συνδέσεων.
Δεν ήμουν ορατή.
Είχα μόνο γεύση και άρωμα.

Κάθε που έγραφες, σιωπηλός
και γυρτός στο γραφείο τριανταφυλλιάς,
έγλειφες τα χείλη σου.
Εκεί είχε στεγνώσει η πρώτη μου σταγόνα ρίμας.
Οσμιζόσουν την άνοιξη του χώρου.
Εκείνη της αειφόρας έμπνευσης.

Το ρολόι τοίχου νεκρό
πλημμυρισμένο εσωτερικά
με θάλασσες ανούσιων στιγμών.
Αυτοκτονία χρονικής ανίας.

Τώρα η αιωνιότητα σου ανήκει.
Δεν σε κατατρέχει τίποτε,
μόνο η γεύση και η οσμή του κόσμου.

Γιατί το Αληθινό έχει γεύση και άρωμα,
δε χωρά σε μια μόνο εικόνα,
ούτε σε μιμήσεις ιδεατής ζωής.

Θέλει αλμύρα, γλύκα, πίκρα, στυφό γιατί, μεστό μεθύσι.
Θέλει γιασεμί, τριανταφυλλιά, βανίλια, άγρια φράουλα.

Μη μου φωτογραφίζεις άδεια χρώματα.
Περίγραψέ μου τη γεύση και την οσμή του κόσμου.

Διψάω και πεινάω.
Το βλέμμα μου χόρτασε.
Τώρα εστίασε στις άλλες αισθήσεις μου.

Ποιητής τυφλός.
Ποίημα αόρατο, δίχως χρώμα,
μόνο με γεύση και άρωμα.




Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Ο καθρέφτης του Χρόνου...


ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


Εκείνο το ασχημάτιστο είδωλο
ήξερε να εφάπτεται στο σώμα σου.

Κάθε που κοιταζόσουν γυμνή στον καθρέφτη,
μία αρχαία σκιά αντρικής κυριαρχίας
τύλιγε τους χάρτες σου

και ο αρχαιολόγος χρόνος
ξαναζούσε όλου του κόσμου τους έρωτες
Μαζί Σου.





Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Παλίρροια...



ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Πλησίασα αθόρυβα...
για να μη με αντιληφθεί η μνήμη..
Ήθελα απλά ν'αφουγκραστώ την ιδιάζουσα τεχνοτροπία με την οποία ενεργοποιεί τη νοσταλγία.

Είχα ακούσει ότι δρα αφαιρετικά.
Εστιάζει στην ουσία.
Δουλεύει με ωραιοποιήσεις πάνω στο αντικείμενο εστίασης.
Μα, στο εργαστήρι που βαλσαμώνονται οι στιγμές
άγγιξα με το επίμονο φως του περίεργου βλέμματος
το παράξενο τέχνασμα.

Η μνήμη κάποιες φορές λειτουργεί προσθετικά.
Στο χημείο των συναισθημάτων
μπερδεύει τα αρώματα..
Προσθέτει γιασεμί της τρυφερότητας
και στάλες παραισθησιογόνου αψέντι.
και μέσα στα νέφη των αναθυμιάσεων αρχίζει η παλίρροια:

Η στιγμή μεγεθύνεται υπό το κύρτωμα της ανάγκης για κορυφώσεις...
επιμηκύνονται οι συγκινήσεις
βαθαίνει το Συναίσθημα
και το παλιρροιακό κύμα της νοσταλγίας ποτίζει το σώμα με πολλαπλάσια αισθήσεων.
Η ένταση του ρίγους αγγίζει τον πόνο ηλεκτρικής εκκένωσης.

Η γεύση απλώνει στους στοματικούς αδένες στάλες εθισμού
κι ο ουρανίσκος, ευαίσθητος στους πειραματισμούς, αφήνεται στο παιχνίδι με τα κύματα.
Η αφή μιμείται υγρασία, που απορροφάται με ανάγκης ταχύτητα από έδαφος ξηρασίας.
Η επιθυμία ανεβάζει τη στάθμη της πάνω από το σημείο πνιγμού.

Το σκηνικό, ολοκλήρωμα παλίρροιας
σε χέρια βρεφικής βαρκάδας
στον αχανή ωκεανό των αισθήσεων.

Κοιτάζω κι αναρωτιέμαι:
Εγώ έζησα αυτόν τον πνιγμό;

Μην εμπιστεύεσαι και μην επενδύεις στη μνήμη μου...
Κάνει αλχημείες.
Λειτουργεί προσθετικά και πάντα θυμάται περισσότερα απ' όσα ειπώθηκαν,
περισσότερα απ' όσα έγιναν.

Πίνει συναίσθημα
και μεθυσμένη γεμίζει τα εργαστήριά της με παλίρροιες...




Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Οπτασία...

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Στάθηκε μπροστά στον ήλιο μου.
"Μη μου στερείς αυτό που δεν μπορείς να μου προσφέρεις" 
της είπα, 
ανακαλώντας φιλοσοφική ρήση.

Γύρισε αέρινη και με κοίταξε.
Ένας ήλιος μέσα στα μάτια της!
Τυφλός από οράματα, είδα το φως.

Μία Οπτασία.
Στα μαλλιά της μπλεγμένες ιδρωμένες φλόγες εμπρηστικής θηλυκότητας,
να πυρώνουν τον άνεμο
και να φτάνει σε μένα λίβας ερωτικού αναστεναγμού.

Πριν ανασάνω ένα "αχ" ονειροπόλησης
έσβησε το περίγραμμά της,
μέσα στη σκόνη που σήκωσε ο εσωτερικός μου καλπασμός.

Έφυγε, 
όπως φεύγουν οι Γυναίκες των ποιημάτων
δίχως ίχνη στο χώμα
αφήνοντας ίχνη στην καρδιά μου.




Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Ψυχές Αιώνιες...



ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Βόρειο σέλας.
Νυχτωμένο κόκκινο σε μία δύση που ίπταται,
δε βυθίζεται στον ορίζοντα, ίπταται,
μαζί με πράσινες φλόγες αειφορίας.

Στοιχειώνεται ο ουρανός από ίχνη Ψυχών
που ξέχασαν αναμμένο το φεγγάρι,
που δε λησμόνησαν το μονόδρομο προς το θάνατο
και ακολουθώντας ψίχουλα φωτός
επέστρεψαν δίπλα στην αστρική ενέργεια
να παίξουν με τη θνητή μας αθωότητα,
που δεν υποψιάζεται όλες τις διαστάσεις
και σαστισμένη μπροστά στο ανεξήγητο
ερμηνεύει Θεών βήματα,
σε επεξηγηματικές ιχνηλασίες ανούσιας θεολογίας.

Γράφει η ψυχή τα ιερογλυφικά της στη στρατόσφαιρα.
Καίει το ίχνος της, καθώς αγγίζει τ' οξυγονούχο διάλυμα της κομμένης μας ανάσας.

Μην αναπνέετε!
Μόνο θαυμάστε εκστασιασμένοι
τον πολύχρωμο χορό των Ψυχών
σε μία διαγαλαξιακή διάλεκτο ενεργειακής ανακύκλωσης.

Ψυχή που γίνεται Φως.
Φως ορατό στο παιχνίδισμα του βόρειου σέλαος
κι όταν στάξει υγρό το σημάδι,
μία ρευστοποίηση αέρινης ζεστασιάς
πιστοποιεί την αλήθεια:
κάποιες ψυχές δεν εγκλωβίζονται στο χρονικό τους περίβλημα,
δε χωράνε στο χωροταξιακό τους ταξίδι.

Σκάβουν το κενό και παρεισδύουν.
Γίνονται χαρταετοί άχρονης πτήσης.
Το ελεύθερο αποτύπωμά τους ένα βόρειο σέλας πολύχρωμης κίνησης,
σαν ρεύμα οπτικού ανέμου που σ' αγγίζει και ηλεκτρίζεσαι.

Ψυχές Αιώνιες...


Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Αμαζόνα...






Απρόσιτη στην αυτοκυριαρχία της...
Αυτοφυής στο βράχο της Αυτονομίας..
κι όμως παντα Γυναίκα..
πιο εύθραυστη μεσα στη δυναμική της..
πιο τρυφερή στο εκπαιδευμένο βλέμμα της μάχης...
Πίσω από συρματοπλέγματα αφής,
ένα χνούδι πρόωρης μετανάστευσης από την Aθωότητα
στην Απόλυτη Κυριαρχία της Ζωης...

Γυμνή στην Αλήθεια του Κόσμου..
Ανυπότακτη στο φθηνό Συναίσθημα του αναλώσιμου...
Επιλεκτική..
Φειδωλή..
και ταυτόχρονα να προσφέρει Γη και Ύδωρ στο Ιδανικό της...

Ζήλεψα την ανταρσία της ατομικότητας...
την δυναμική εκείνου του σφριγηλού κορμιού,
που αλληλεπιδρά με την οξυδέρκεια του πνεύματος
και κατακτά Χώρες έξω από το Χάρτη...

Η αποτελεσματικότητα κατάκτησης του στόχου της, είναι ατομική Υπόθεση...
Η καθε Αμαζόνα αυτόνομη και όχι πίσω από την ασφάλεια της Ομάδας..
Σήμερα, πιο επίκαιρη από ποτέ...

Ηγέτης στη χώρα του Εαυτού της..
Παντοδύναμη στο Σύμπαν, που η ίδια ορίζει
και όταν αλληλεπιδρά με ίδιας διάστασης Άντρα Κατακτητή,
να μπορούν μαζί και ταυτόχρονα ανεξάρτητοι,
να κάψουν και να ξαναχτίσουν τον κόσμο!!!




Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Μεθυσμένη...


ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Πήρε τον ίσκιο της από το χέρι.
Περπάτησε στο χείλος του σπασμένου ποτηριού,
πάνω σε ραγισμένες κορυφές γυάλινης ζάλης.
Μιας ζάλης που ξεπερνά τον ίλιγγο της υψοφοβίας.
Καθρεφτίζει κάθε τόσο το πρόσωπό της
στο λιγοστό κρασί.
Τόσο λίγο πια,
που δε φτάνει για έναν αξιοπρεπή πνιγμό!
Πνίγει νηφαλιότητες.
Έμαθε, εξάλλου, να μεθά πίνοντας κίνδυνο, σύννεφο, χορό,



κι ο κόσμος, ένα στροβίλισμα σε ενήλικο λούνα παρκ
πάνω σε τεθλασμένες γραμμές
επικίνδυνης ολισθηρότητας.

Το ζεστό της σώμα σε άγρια εγρήγορση,
αίμα και κρασί ένα μείγμα,
ιδρωμένο υγρό, σταγόνα χορού γυναικείας παραίσθησης,
γύρω από το κόκκινο του κινδύνου,
ερωτοτροπώντας με το θάνατο και με την πιθανότητα.

Μ' ένα φιλί, ρευστό αποτύπωμα μεθυσμένης αλήθειας
να ομολογεί κρυφές υποσχέσεις,
που ήπιαν το "θα" γουλιά γουλιά.
Τώρα εισέρχονται δειλά στο δικό της μεθυσμένο χορό
γυμνές από τις εξαρτήσεις μιας εκπλήρωσης,
ελεύθερες από το πεπρωμένο,
σε χωροταξιακή ευθυγράμμιση με τα σχήματα του κορμιού της,
μέσα στο τραγούδι των αρνήσεων:
"Αρνιέμαι Εαυτό, όταν μου μοιάζει λίγος".

Κι εκείνη πιο ατίθαση μέσα στο κόκκινο,
με το φόρεμα σκισμένο ν' ανεμίζει,
τη σκέψη να εκθειάζει τη λεπτομέρεια
κι ένα χαμόγελο υγρής ματιάς,
να στάζει μέθη,
μέσα από ταλαντώσεις εύθραυστης ισορροπίας
κι η ζωή ένα παιχνίδι στα χέρια της,
γιατί
οι πιο ευτυχισμένοι είναι οι μεθυσμένοι,
οι τρελοί,
και τα παιδιά.

Κι εκείνη μέσα της
κρατούσε ιερή την αγία αυτή Τριάδα.

Μεθυσμένη μία.
Ευτυχισμένη τρεις.