αναγκαιότητα

Όχι.. το αναγκαίο δεν είναι να μάθεις. 

Είναι να καταλάβεις. 

Απλά, για να καταλάβεις 

χρειάζεται να μάθεις.

Ανασκαφές στο φως της σελήνης

..ζέσταινα τις χούφτες της στα χνώτα μου
αγκάλιαζα τις πατούσες με τους μηρούς μου
άφηνα ακάλυπτα τα νώτα μου
αφοπλίζοντας ήρεμα τους εχθρούς μου.

Πλήρωσα μ’ αργύρια το θυρωρό
μου έδωσε αντικλείδι του κελιού της
κάθιδρη πέρασα το σύνορο
και βρέθηκα στην όχθη του κορμιού της.

Νύχια από χώμα, μελανιασμένα.
Πόσες είχε σκάψει αποδράσεις!
Την πέτυχα σε βράχια αγριεμένα
να ανεμίζει κύτταρα και μυών συσπάσεις.

Ήταν η σκιά της μισοσβησμένη
ήμουν κι εγώ μισή πανσέληνος
ξάπλωσα στο σχήμα της κουρελιασμένη
μήπως και σπάσει το άγριο κέλυφος.

Δεν ήταν άλλη παρά εγώ
σε ένα σύμπαν κακοφτιαγμένο
με ρίζες κομμένες από καιρό
και ίχνος θολό και παρερμηνευμένο.

Σαν θηρίου πληγωμένου το βήμα
με το αίμα στεγνό στην πληγή
ίσα που πρόλαβα πριν κοπεί το νήμα
κι έσταξα ζέστη στο κρύο κορμί.

Ταυτοποιήθηκε η αρχαία γυναίκα
κι οι ανασκαφές μου στο φως της σελήνης
σπάσαν όσα τις φορέσαν λουκέτα
κι έγινα, ή μήπως ήμουν, κομμάτι εκείνης.

Μπλε

 

Αδιάφορη,  με νύχια βαμμένα θαλασσινούς βυθούς προσπερνούσε τη γραμματική των ποιημάτων και πατούσε δυνατά το πόδι της στο τσιμέντο, τόσο που η δόνηση της πατηματιάς της άφηνε ίχνος στο θαμμένο χώμα που στήριζε την άσφαλτο. Κατηφόριζε ασυγκίνητη, με το φουστάνι να ανεμίζει στα υπόγεια ρεύματα της ζωής. Ήθελες να απλώσεις το χέρι να τη σώσεις. Με ένα άγγιγμα να ζεστάνεις την ψύχρα στο βλέμμα της. Να στάξεις λίγο κόκκινο στο σκούρο μπλε. Μάταια. Τείχη αόρατα. Τα κουβαλούσε πάντα μαζί της. Ακόμη και στον πνιγμό, όταν σαν ψάρι σπαρταρούσε έξω από τα νερά της, ασφυκτιώντας στον πηχτό χρόνο των μεγάλων ταχυτήτων. 

Προσπάθησε πολύ να επιβραδύνει. Με τεχνάσματα αναπνοής. Με κλειστά μάτια. Με συλλαβισμούς της σκέψης. Ανεπιτυχείς προσπάθειες. Παντού υπήρχαν μικρές μαύρες πόρτες που ακόμη και μισάνοιχτες επέτρεπαν να ξεχύνονται ποτάμια θορύβου, με αντίλαλο που δε φθίνει. Μικρές μαύρες πόρτες. Στο δέρμα της, στα έπιπλα, στα μάτια των ανθρώπων, στα ακροδάχτυλά τους, στους αστραγάλους σε πόδια που λαχάνιαζαν για να προλάβουν. Τι; Στον ποδόγυρο της ζωής της. Κεντημένες μαύρες πόρτες που ακόμη και μισάνοιχτες επέτρεπαν να ξεχύνονται κουβάρια ξηλωμένα τα λόγια της. 

Προσπαθούσε να επιβραδύνει. Έψαχνε νέο τέχνασμα. Η θλίψη!

Η θλίψη έχει μεγάλο ιξώδες! Αργοκυλά μέσα σου. Σού επιβάλλει μία επιβράδυνση παραίτησης από τα επείγοντα, που δεν είναι άλλα από φτιαχτά σενάρια τεχνητής ζωής. Η θλίψη σε αποστειρώνει από το θόρυβο, τη βιασύνη, το λαχάνιασμα. Σε βυθίζει. Όχι. Σε βαφτίζει ξανά. Μέσα στα νερά σου, που τα περνά από το βιολογικό καθαρισμό των δακρύων. Πρώτο στάδιο. Μόλις στερέψεις κι έχει φύγει η βρωμιά των χειμάρρων που κουβαλάνε ό,τι βρουν, δίχως επιλογή, η θλίψη σού σκάβει νέες πηγές. Γεννάς νάματα που κυλούν σταγόνα σταγόνα. Ξαναγέμισε ωκεανούς. Δεν υπάρχει βιασύνη. Ούτε χρόνος. Βυθίσου στη θλίψη ως τον πνιγμό. Με εμπιστοσύνη στον κύκλο της. Αρνήσου, όλα σου. Μείνε μία κουκκίδα βαθύ μπλε, μελανιασμένη στο ψύχος του κόσμου, μέσα σε μία κουκκίδα σκούρο αίμα που πάλλεται. Δίχως όνομα. Δώσε όνομα και σχήμα. Άρχισε σιγά σιγά από την αρχή. Γέννησε κύτταρα, θάλασσες, νέες σκέψεις. Δεν έχουν όλοι αυτό το προνόμιο. Να σταματήσουν τον κόσμο, να νικήσουν το μηδέν και να υπάρξουν από την αρχή.

υγρασία, ουσ. γένους θηλυκού

Όταν πλησιάζω αχνίζει
κρύβεται κάτω από στρώματα υδρατμών
γίνεται νεφελώδης κι αόρατη απ’ όλους.
Διασχίζω την ομίχλη της δίχως ορατότητα.
Ψηλαφώ τυφλός τον κίνδυνο

         -καμπύλες και περιγράμματα.

Γίνομαι σαλιγκάρι κι ερπετό.
Συμπυκνώνεται στον αφαλό της.
Γίνεται λίμνη με υγρά σαγόνια.
Χάνομαι στην αθόρυβη καταιγίδα της
και με βρίσκουν μετά από καιρό

διαλυμένο από την προσπάθεια 
να πνιγώ μέσα της.

λευκό τοπίο

 

Απ’ τα λευκά τοπία
ο λευκός λαιμός της
το πιο αγαπημένο.
Τα ξημερώματα
άφηνε πατημασιές
με τα δάχτυλα.
Με κόκκινες δαγκωματιές
μασούσε το χιόνι
και με εγκαύματα στη γλώσσα
άναβε φωτιά στο λακκάκι.
Ξυπόλητος και γυμνός
έσπαγε τη σιωπή του κόσμου
ουρλιάζοντας σαν ζώο
που επιτέλους χόρτασε 
μία πείνα αιώνων.

διακριτικά

Ένα καμτσίκι έδιωξε διακριτικά το σκύλο απ'τη φάτνη κι απ' το ξύλινο σπιτάκι με τις βάφλες. Μην κατουράτε στις γωνίες, ούτε πίσω απ' τους θάμνους. Και μην πεινάτε. Να μασάτε διακριτικά, σαν χορτάτοι. Και να πατινάρετε με ακροβατικό ελιγμό στο τέλος του χρόνου. 

Επιβάλλεται η ευτυχία των ημερών. Θες δε θες. Θα ντυθείς τα καλά σου, θα μασάς γλυκόλογα ευχών, θα πάρεις και θα δώσεις περιτυλίγματα με κάτι αδιάφορο εντός, θα κάνεις πως εκπλήσσεσαι, θα κάνουν πως χαίρονται. 

Θα καθίσεις στη θέση που θα σου υποδείξουν και διακριτικά θα στραβοκοιτάς το συνολάκι της διπλανής στο γιορτινό τραπέζι, που 'ναι πιο ακριβό απ' το δικό σου και το επιδεικνύει διακριτικώς. Θα εύχεσαι να στάξει η σάλτσα του χοιρινού και να της το καταστρέψει.

Χιονίζει selfie. Όλοι χαρούμενοι. Αγκαλιάζεσαι με το διπλανό ακριβό συνολάκι. Ποζάρεις και φωτογραφίζεσαι με όλη σου τη φωτογένεια. Βγαίνεις θεά. Εκείνη με κλειστά μάτια. Την ανεβάζεις. Παίρνεις εκδίκηση. Βρέχει ευτυχία στα social. 

Έξω ο μικρός Χριστός ξέρει να μεταμφιέζεται κι εσύ απασχολημένος τον προσπερνάς.  

Το σύννεφο με μια ψιλή βροχή πασχίζει διακριτικά να ξεπλύνει τις βρωμιές σου, μα δεν αρκεί να καθαρίσει η πόλη. Κάτω από τα ακριβά χαλιά κρυμμένες λάσπες, λοβιτούρες, διαφθορές. Επάνω, όλοι καθαροί και λαμπεροί. 

Βιάζεσαι, όπως πάντα. Ψάχνεις τρόπο να μπεις μπροστά στην ουρά για την θεία κοινωνία, για το ταμείο του ζαχαροπλαστείου, για να σερβιριστείς στο καφέ. Σπρώχνεις και σπρώχνεσαι, διακριτικά, μα επίμονα. Όπως κάθε μέρα. Οι συνήθειες δεν κόβονται ως δια μαγείας τις γιορτινές. Χαμόγελα με σφιγμένα δόντια κι από μέσα κάτι γαλλικά πολιτισμένης συμπεριφοράς. 

Δεν πίνεις πολύ με το μεσημεριανό μην αποκαλυφθεί ο αληθινός εαυτός που ντύνεις με τα γιορτινά σου. Συγκρατείσαι. Θα τελειώσει κι αυτό. Το βράδυ δεν είναι μακριά. Θα πιεις ως συνήθως. Θα εκδηλωθείς, θα ξεσπάσεις, θα γιορτάσεις την απελευθέρωση απ'το στενό σακάκι (πόσο πάχυνες από πέρσι;), απ' τα σκαρπίνια και τις γόβες. 

Θα φορέσεις ξανά τα μακριά σου χέρια που αρπάζουν διακριτικά όσα θεωρείς πως αξίζεις, μα δεν στα δώσανε νομίμως. Θα ικανοποιήσεις την ανθρώπινη φύση σου και ξημερώνοντας η επόμενη θα βρει ένα σωρό νεογέννητους Χριστούς να κλαίνε διακριτικά μέσα στο περιτύλιγμα του υποκριτικά διακριτικού σου κόσμου.

ο ίλιγγος του φύλλου

Φθινόπωρο να 'μαστε 
κι εγώ φύλλο σκαρφαλωμένο στην κορυφή σου
να βουτάω ελεύθερα στο κενό 
να γίνομαι λίπασμα στα εδάφη σου
να μ' απορροφάς και ν' ανθίζεις 
να πολλαπλάσιαζομαι μέσα σου
να σε κυκλώνω 
να με κατασπαράζεις
να 'σαι εχθρός κι εραστής 
μέχρι ν' αποκαλυφθεί πως είσαι εαυτός 
κι ο χρόνος φθινόπωρο 
να ρίχνει φύλλα και ζάρια
πάνω μας
κι εγώ να ρίχνω άγκυρες 
σε όλα τα σημεία του ωκεανού σου
να κουβαλάω μεσοπέλαγα τη χωμάτινη γεύση μου
τα σπασμένα κλαδιά μου
και απ' τις ρωγμές να πετάω ανθάκια 
να σού χαρίζω κλαδέματα και καρπούς 
όλο το στρώμα απ' τα κύτταρα 
που ζωντανά λιποθυμούν στα πόδια σου
από εκείνον τον ιδρωμένο ίλιγγο του φύλλου 
που ακροβατεί και βουτά στο βυθό 
απ' την κορυφή μιας αιώνια φυλλοβόλας ζωής..

σκιές

Τρεμόπαιζε μία σκιά.

Είπα θα 'ναι τα φύλλα
στο έλεος του ανέμου.
Ήταν η τελεία ενός έρωτα
κι όλα της τα πολλαπλάσια.
Ήταν ο αγώνας μιας ψυχής 
να μείνει στο σώμα της.
Φθινοπωρινή χορογραφία 
μιας μεταμόρφωσης 
που γελάει με τις ήττες μας.

μαγαρίζοντας

Της κάρφωσαν μία δέντρου κορυφή 
την τοποθέτησαν στο σαλόνι του κόσμου 
και στα πόδια της πουλούσαν προσδοκίες.
Αυτός ήταν ο τρόπος τους
να χρησιμοποιούν 
τ' αληθινά και τα πολύτιμα.. 

φως

 .. γενναία μάνα 
αντί για βρέφος 
κυοφόρησε φλόγα,
9 μήνες η ίδια προσάναμμα κι εστία 
και παρέδωσε 
στο αχόρταγο στόμα του τυφλού ανθρώπου 
φωτιά που φωτίζει, καίει, εξαγνίζει..

Κι άλλαξε η εποχή. 
Ούτε Χριστούγεννα 
ούτε Ανθρωπούγεννα 
μόνο φως.

Όχι το αθώο που σιγοκαίει
περιμένοντας τον άνθρωπο 
να ζεστάνει πληγές και παγωμένες φιλανθρωπίες.

Εκείνο που διαπερνά τον σβησμένο συλλογικό νου
και φωταγωγεί σύγκορμα
ξεκινώντας απ' τον πυρήνα 
το άφθαρτο 
που θαμμένο 
      κάτω απ' τους τόνους ανθρώπινων ποδοβολητών
περιμένει έδαφος για ν' ανθίσει.