Κήπος ο νους μας ιδανικός,
πολύχρωμες ρίμες σε μίσχο σιωπής
ν’ ανθίζουν απίστευτα ευθυτενείς
στο θρόισμα της σκέψης,
στην άκρη του ονείρου,
σαν θες να διαψεύσεις
το αχανές του Απείρου.
Πλαταίνουν τα όριά μας
πλαταίνουν τα παρτέρια,
κόβουμε τα όνειρά μας
τριαντάφυλλα στα χέρια
κι όλο το άρωμά τους,
στάλα ευαισθησίας,
ποτίζει κάθε λέξη,
στην όχθη της φαντασίας.
Χωμάτινη ελπίδα
να θρέφει εμμονές
κι η πίστη ηλιαχτίδα
μέσα στις φυλλωσιές.
Κράτα κλειστά τα μάτια
κι όλες σου οι αισθήσεις
στου κήπου τα μονοπάτια
γεύονται ψευδαισθήσεις.
Αυτοφυής συνειρμός
μπροστά στο γιατί και στο πως
κι όλη η τάση μας για ελευθερία
στον κήπο της Ζωής, μετάλλαξης εντροπία.
2 σχόλια:
Διέκρινα,
πως ένα φθινόπωρο
ποτέ δεν φτάνει μόνο του στην άνοιξη,
αν δεν το δακρύσει ο χειμώνας...
Κρατώντας το φθινόπωρο σφιχτά,
σφράγισα τις πόρτες μου....
Νικος Περακης
Περάκης.... βαθιά αισθαντικότητα....
Δεν μπορω να ζήσω χωρίς το συναισθηματικό μου φθινόπωρο, που ρίχνει τα φύλλα μου και με διαβρώνει εξολοκλήρου, ώστε η Άνοιξη που παραμονεύει, μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας, να με βρει μέσα σε μία παιδιάστικη ανανέωση....
Έτσι ζω... έτσι ονειρεύομαι.. έτσι υπάρχω....
Δημοσίευση σχολίου