Στα σκοτάδια μιλώ καλύτερα.
Σβήσε το Φως του Κόσμου και κάθισε δίπλα μου.
Αυτό που με διασχίζει είναι ποτάμι ή ερπετό.
Πάντως τυλίγεται και ρέει.
ΦωλιάΖει και Γεννά.
Σμίγει στο Δέλτα του Κορμιού με την Ψυχή.
Εκεί που χάνομαι Εγώ,
Εκείνο διασκεδάζει Περιπέτεια.
Προσπάθησα να καθρεφτιστώ στο γυαλί.
Κόπηκα επιτυχώς.
Στη μέση.
Τομή οριζόντια και κάθετη.
Ανατομίας πείραμα.
Φαίνομαι τόσο άρτια εντός, αν και τεμαχισμένη.
Θυμόμουν από μικρή την τεχνοτροπία των Ζωγράφων.
Τράβηξα γραμμή να με σχεδιάσω συμμετρικά...
Η Γραμμή ερωτεύτηκε το Φίδι και το Ποτάμι.
Γονιμοποιήθηκε πάνω μου και μέσα μου,
πριν προλάβω τον Εαυτό μου να σχεδιάσω Αυτοτελή.
Έγινε σκοινί και τυλίγεται επίσης.
Ζωντανό.
Νομίζω άνοιξες τα μάτια σου.
Φάνηκε ένα φως να τρέμει.
Στα σκοτάδια μιλώ καλύτερα.
Κλείσε τα μάτια σου.
Ο Έρωτας μάς θέλει μισούς μες στην ολοκλήρωση.
Φαγωμένους επιτυχώς.
Διαβρωμένους από Ανάσα και Σταγόνα.
Ψάχνω τώρα ένα γυαλί
να ζωγραφίσω με παραλήρημα
το σχήμα που έχει απόψε το Φεγγάρι
για να δω πού θα κρεμάσω την ερωτευμένη Γραμμή της αΣυμμετρίας μου...
6 σχόλια:
Ο Έρωτας
που τεμαχίζει
και μετά σκύβει και μαζεύει τρυφερά ένα ένα τα κομμάτια και τα ενώνει
που μας θέλει μισούς
και μετά μας κάνει ολόκληρους
που μας συνθλίβει
και μετά μας ξαναπλάθει
Έντεχνα, με Μαεστρία, με Τρυφερότητα, με Πάθος
Χίλιες φορές να Χάνομαι και έτσι να Βρίσκομαι, να Διαλύομαι και έτσι να Υπάρχω.
Υπέροχο κείμενο Κάκια μου! Τι χάρισμα να κάνεις τη ψυχή σου λέξεις και να την απογυμνώνεις... Φιλιά πολλά
ruth_less
Τα σαγόνια αυτού του καρχαρία φέρουν το ιδίωμα της Μοναδικότητας ΕκείΝΟΥ που αναλαμβάνει το Ρόλο του Ηγέτη στην κυριαρχία των Ενστίκτων....
Υπάρχουν Σιωπές που με ένα κανιβαλιστικό savoir vivre τεμαχίΖΟΥΝ τη χερσαία Γη μας και τα χωρικά μας ύδατα...
Έχουμε Πόλεμο
με "σώμα" λοκατζήδων που έρπει και έχει στη σημαία του το ΦΙΔΙ...
με "σώμα" ιππικού που καλπάζει και έχει στη σημαία του το Φως...
με "σώμα" ναυτικού που πλέει και έχει στη σημαία του το ρίγος...
με "σώμα" Ανθρώπου που ΖΕΙ και ΠΕΘΑΙΝΕΙ και έχει στη σημαία του Κόκκινο Δαγκωμένο Μήλο.....
Σε κάθε "σώμα" μετέχει και ένα κομμάτι μας....
Ο Πόλεμος είναι Δικός μας με τον Εαυτό μας, που αμύνεται και επιτίθεται ταυτοχρόνως....
Με τον Ηγέτη,
που κατέχει το Ξόρκι Κυριαρχίας των Ενστίκτων,
αναπτύσσεται σχέση Εμπόλεμης Κατάστασης που αντιστοιχεί σε κείνη ανάμεσα σε έναν ΑΘΕΟ που αρνείται να Πιστέψει και σε έναν ΘΕΟ που τεκμηριώνει την Αλήθεια της Ύπαρξής του...................................
με μία λέξη?................
ΚΟΛΑΣΗ!.....................
Ο Έρωτας μάς θέλει μισούς μες στην ολοκλήρωση.
Φαγωμένους επιτυχώς.
Διαβρωμένους από Ανάσα και Σταγόνα.
Έτσι είναι ο έρωτας απόλυτος για να μας διακατέχει ολοκληρωτικά
πολλά φιλιά
Ελένη μου,
δημιουργεί Υγρασία στο ΧωροΧρόνο
μόνο και μόνο για να διαβρώσει την Ύπαρξη
πέρα από τις αντοχές της...
Είναι επικίνδυνο να ΠαίΖουμε παιχνίδια αντιπαλότητας με τον Εαυτό μας διχάζοντάς τον ανάμεσα στη Λογική και στην Τρέλα...
Πάντα επικρατεί η Δεύτερη, μα σχιζοφρενικά ώρες ώρες ντύνεται το ίδιο με τη Λογική Ρούχο
και δεν ξέρεις αν ο Καθρέφτης δείχνει το πρωτότυπο ή το είδωλο
και αν πρέπει να στρίψεις δεξιά ή αριστερά για τον παράδεισο...
Σε στιγμή παραληρήματος επιλέγεις να πάς Ίσια..
μα Ίσια είναι το Γυαλί....
σπάει και σπάς...... κόβεσαι...
Κομμάτια σου στο ΧωροΧρόνο σε Τροχιά άτακτης ΧοροΓραφίας.... κόκκινα βήματα στο μαύρο φόντo, της Νύχτας.....
ΚαληΝύχτες.........
περπατώ πάνω στους κοφτερούς σου στίχους αγαπημένη ποιήτρια..
marie
κάθε βήμα ανάγνωσης
είναι Θηλιά που σφίγγει το λαιμό της Σκέψης,
που θυσιάστηκε αποτυπωμένη στο συνδυασμό των λέξεων,
οι οποίες εκτέλεσαν τη θανατική ποινή της στην δημόσια πλατεία των Ποιημάτων.....
Ακριβώς όπως ο στιγμιαίος Εαυτός του Καλλιτέχνη θυσιάΖεται μαχαιρωμένος από την αιχμηρή λάμα της Αλήθειας του......
Δημοσίευση σχολίου