Βιάσου... ίσα που προλαβαίνουμε.....

Γεννητούρια
στο μαιευτήριο των Ποιημάτων.
Πρώτο Κλάμα.
Πρώτο Γέλιο
κι έπειτα όρμηξαν πάλι οι Ξένοι,
με μάτια τυφλά,
αίμα στάσιμο,
χέρια εκπυρσοκρότησης
και φθαρμένα λάθη τόσων Επαναλήψεων.

Μικρή Σιγή - πνιγμένη...

Στο διάδρομο της Ζωής
Σταυρωμένο το βρέφος.

Στα μαγειρεία ψήνονται διδαχές,
γαλοπούλα, κάστανα, μελομακάρονα, τσουρέκια.

Έξω σουβλίζονται Αλήθειες, Ανάγκες, Άνθρωποι, Οβελίες.

Κόκκινες κραυγές Ποιημάτων.
Τσουγκρίζουμε αυγά
-και φέτος-
πλέκονται τσουρέκια τα λευκά πόδια με τις κόκκινες γόβες.
Χορταίνουν τα μάτια.
Χορταίνουν τα σώματα.
Λιμοκτονούν μαζικά οι Ψυχές...

Βιάζονται οι Άνθρωποι να γιορτάσουν
Γέννηση, Σταύρωση, Επανάληψη,
καθώς μία μικρή Παναγιά
σ' ένα ξωκλήσι ρημαγμένο
κρατά στην αγκαλιά της ένα κομμάτι Ουρανού
και το θηλάζει Ψυχή
να μεγαλώσει
να γίνει Σύμπαν Δικαίωσης...

Βιάσου, ίσα που προλαβαίνουμε...
Αυτή τη φορά
έρχονται για μας......

Λύση!..............

Κάποιες φορές

για να λύσεις ένα Πρόβλημα

πρέπει να ... δέσεις

μία Γυναίκα!....

~Κόσμημα Ελευθερίας~

Η εικόνα είναι κλεμμένη από τον Φίλο μου Σίγμα Πι..... {και το τραγούδι επίσης}

-------------------------

Ήταν υπόγειο το κελί.

Η Υγρασία λιπόθυμη μες στα χέρια μου,

χωρίς αποστείρωση, χωρίς προστασία,

να σπαρταράει θυμίζοντας θάλασσες,

να λιγοστεύει θυμίζοντας ξηρασία.

Είναι μεταδοτικές οι λιποθυμίες στα υπόγεια.

Είπα να σκάψω.

Το μέταλλο της επίστρωσης των τοίχων μειδίασε

χλευάζοντας τις χειροπέδες της Ζωής μου.

Δε με ξέρεις καλά!

Ξεντύθηκα και τίναξα τα μαλλιά.

Γυμνή, σε θερμοκρασία πυρετού,

ακούμπησα ολόκληρη

στην κρύα επιδερμίδα του περιορισμού μου.

Η λιποθυμία μεταδίδεται

και ο πυρετός επίσης.

Λιώνουν στα καζάνια του αναΒρασμού οι θωρακίσεις

και με το χρώμα που ξεβάφει η πυκνότητα του λευκόχρυσου

ζωγραφίζω στους τοίχους του κελιού ένα κόσμημα Ελευθερίας:

Σ’ ένα πεζοδρόμιο ένας φοιτητής ιατρικής

ξεγεννά  μία Ιδέα από το σφηνωμένο μυαλό ενός ανυποψίαστου.

Η κρυφή κάμερα της Τράπεζας καταγράφει το πρόσωπο της Ιδέας.

Ύποπτη!
Η εικόνα της μεταφέρθηκε στα υψηλά κλιμάκια αναγνώρισης.

Ο αστυνόμος συλλαμβάνει το μωρό.

Ο φοιτητής καταδικάζεται εις θάνατον.

Εγώ,

μάρτυρας υπεράσπισης και κατηγορούμενη,

κρατούμαι στο υπόγειο μιας ανάκρισης που όλο αναβάλλεται.

Η Υγρασία λιποθυμά μες στα χέρια μου.

Μεταδίδεται ο πυρετός στα υπόγεια.

Ευτύχημα!

Με πυρετό λιώνουν τα μέταλλα,

τα κάγκελα, οι χειροπέδες, οι κλειδαριές.

Λευτερώθηκα…………………………………..

~ΠρωτοΣέλιδο~

Γίναμε πρωτοσέλιδο, μωρό μου...
Εσύ μου πούλησες Εθισμό σε τιμή ευτυχίας
κι Εγώ δολοφόνησα τα Ένστικτα Επιβίωσης...