Βιάσου... ίσα που προλαβαίνουμε.....

Γεννητούρια
στο μαιευτήριο των Ποιημάτων.
Πρώτο Κλάμα.
Πρώτο Γέλιο
κι έπειτα όρμηξαν πάλι οι Ξένοι,
με μάτια τυφλά,
αίμα στάσιμο,
χέρια εκπυρσοκρότησης
και φθαρμένα λάθη τόσων Επαναλήψεων.

Μικρή Σιγή - πνιγμένη...

Στο διάδρομο της Ζωής
Σταυρωμένο το βρέφος.

Στα μαγειρεία ψήνονται διδαχές,
γαλοπούλα, κάστανα, μελομακάρονα, τσουρέκια.

Έξω σουβλίζονται Αλήθειες, Ανάγκες, Άνθρωποι, Οβελίες.

Κόκκινες κραυγές Ποιημάτων.
Τσουγκρίζουμε αυγά
-και φέτος-
πλέκονται τσουρέκια τα λευκά πόδια με τις κόκκινες γόβες.
Χορταίνουν τα μάτια.
Χορταίνουν τα σώματα.
Λιμοκτονούν μαζικά οι Ψυχές...

Βιάζονται οι Άνθρωποι να γιορτάσουν
Γέννηση, Σταύρωση, Επανάληψη,
καθώς μία μικρή Παναγιά
σ' ένα ξωκλήσι ρημαγμένο
κρατά στην αγκαλιά της ένα κομμάτι Ουρανού
και το θηλάζει Ψυχή
να μεγαλώσει
να γίνει Σύμπαν Δικαίωσης...

Βιάσου, ίσα που προλαβαίνουμε...
Αυτή τη φορά
έρχονται για μας......