Οι κακοποιημένοι Εαυτοί του ανθρώπου
βρίσκουν θεραπεία στο ποίημα,
μα πάντα
όταν θ' ακούγεται να πλησιάζει
ο γνώριμος ήχος ενός ακρωτηριασμού
θα ξυπνούν οι μνήμες
να θυμίζουν
πόσο απέχει το ποίημα
από τη Ζωή...
Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.
Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.
5 σχόλια:
Προτιμώ την αλήθεια που κρύβει το ποίημα κι ας πονάει κάποιες φορές η αλήθεια..
Μου λειψες...
είναι η πικρή αλήθεια αγαπημένη μου φίλη...
έστω κι αν εσωτερικά το μεγαλείο της Ποίησης δεν εκπίπτει, δεν φτωχαίνει, δεν ξεθωριάζει...
σε διαβάζω πάντα με ρίγος... όλα αυτά τα χρόνια... σε φιλώ...
Ανώνυμε
Η υπέροχη Πλαθ ζούσε το Ποίημα...
Παρόλο που ήταν αυτοκτονική,
μέσα στις συστοιχίες των Ποιημάτων
δεν έψαχνε παρηγοριά,
ζούσε το θάνατο και δεν σκότωνε τη Ζωή...
Ήταν θα έλεγα εκείνη η Χορεύτρια που βίωσε τον Καλύτερο Θάνατο ξεπερνώντας τη φθορά του μένοντας να χορεύει στο ρυθμό της Αιωνιότητας!...
Margo
καιρό τώρα προτείνω την ΖεΝική προσέγγιση,
όπου καταλύοντας τη δυαδικότητα με υπέρβαση γήινων προτύπων
με κόπο κι αφοσίωση ταυτίζεται το Ποίημα με τη Ζωή..
Μία διαδικασία που ξεπερνά τον γνώριμο τρόπο αντίληψης των πραγμάτων
και αντιμετωπίζει κάθε είδους θεραπεία ως μία ασθένεια κι αυτή,
μέχρι να συνειδητοποιήσει ο Εαυτός πως Ίαση υπάρχει μόνο εκεί που επιτυγχάνεται η αναπόσπαστη εσωΓαλήνη...
Θυμίζω την Λίμνη, που τόσο λάτρεψα...
;-)
Εμπεριέχει μία μελαγχολική ομορφιά το να μας λείπουν Φίλοι αγαπημένοι..
Νημετρή
στις προεκτάσεις των Ποιημάτων ο Νους βιώνει τις Υπέρτατες Αλήθειες εκείνου του ΑπειρωμέΝου Εαυτού...
μα αναρωτιέμαι:
Πόσοι ποιητάδες κατέχουν το μυστικό του σωστού Προσανατολισμού για να διαβούν αυτή την αόρατη Πύλη και να συμπαρασύρουν στο διάβα τους μερικούς ακόμη γήιΝους αρρώστους?...
Δημοσίευση σχολίου