Η φωτογραφία είναι του Σεμπαστιάο Σαλγκάδο και την δανείστηκα από εδώ:
http://www.cinemag.gr/article.asp?catid=38364&subid=2&pubid=130019062
Ταξίδευα χρόνια
προς σ' αυτό το αχανές
σεληνιακό θα λεγες τοπίο
που στην κάθε σφαιρική ματιά
είχε να εξιστορήσει
τόμους ανείπωτης ιστορίας
κι εγώ
ημίτυφλη εκ γενετής
έστρεψα το ποίημα
στο ένα χαλίκι
που τρύπησε την γυμνή πατούσα
του μυαλού μου
σαν αγκάθι
που ήθελε να φυτέψει στο βήμα μου
έναν κήπο από τριανταφυλλιές.
2 σχόλια:
πολύ καλό, Κάκια!
Καλημέρα!
Πυρφόρα
τα αγκάθια μας πάντα μάς ωθούν στο ένα βήμα πιο πέρα (ή έστω πιο Μέσα μας..)
Δημοσίευση σχολίου