Η εικόνα μου αιωρείται ΕΔΩ:
https://gr.pinterest.com/ivetputnam/fly/
https://gr.pinterest.com/ivetputnam/fly/
Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018
-Στρίψε από τη μία. Τώρα από την άλλη. Δε μου μοιάζεις ίδια. Κάτι προστέθηκε εκεί. Κάτι αφαιρέθηκε από εδώ. Πάτησε στο πάτωμα σε παρακαλώ. Δεν μπορώ να με μετρήσω όταν φτερουγίζεις... Μη βουλιάζεις απότομα μέσα στο μάρμαρο. Όταν πέφτεις τόσο γρήγορα στην κατάθλιψη, παραμορφώνεις την στέρεη μορφή των υλικών. Έλα, σού ζητώ συγνώμη αν σε προσέβαλα. Δεν άλλαξες. Ίδια είσαι. Το ίδιο απρόβλεπτα αιωρείσαι και βυθίζεσαι. Εκεί που πάω να σε συνηθίσω αδύνατη, βαραίνεις και εκεί που εκπαιδεύομαι να αντέχω το βάρος σου, εξανεμίζεσαι. Όμως νομίζω πως μπορώ να παρακολουθώ τις αλλαγές σου πια. Δε χρειάζεται να κρατώ ημερολόγιο, δε χρειάζεται να χωρέσεις στις μετρήσεις. Πετώ τα σύνεργα. Κοίτα με.. Σε αποδέχομαι και παλεύω πλέον να μου μοιάσω, κατοικώντας κι εγώ μες στο εύπλαστο υλικό του Εαυτού μας. Παράξενα είναι εδώ. Σαν να βαδίζουμε στο συμπαντικό κενό ή σε ένα απόσπασμα παραμυθιού. Σαν να μην έχουμε γεννηθεί ακόμη ή σαν να έχουμε ήδη πεθάνει. Γιορτινή αμφιβολία. Μπορώ να αφήσω μία ερώτηση να αιωρείται μαζί μας;
-Εξαρτάται από το βάρος της.
-Πώς γίνεται όταν είσαι άδειος και κενός να ζυγίζεις περισσότερο, απ' ότι όταν είσαι γεμάτος και πλήρης;
-Εξαρτάται από το βάρος της.
-Πώς γίνεται όταν είσαι άδειος και κενός να ζυγίζεις περισσότερο, απ' ότι όταν είσαι γεμάτος και πλήρης;
8 σχόλια:
Το αισθάνεσαι κι αυτό είναι απάντηση. Άλλωστε πληρότητα σημαίνει είμαι γεμάτος - και ξεχειλίζω ίσως - απ΄την ίδια μου την αισθαντικότητα. Μετά έχει σημασία η ποιότητα, γιατί κι ο Χίτλερ πλήρης ήταν και ξεχείλιζε ως τους δρόμους χιτλερισμό. Καλησπέρα.
Leonard Cohen - Almost Like the Blues
Πολυ ομορφο...
Να πω ακομα και να ευχηθω...ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!! με υγεια κι αερινα!!
Να πω και..
Καλα που σε βρισκω εδω...
Μάς λειπεις
Χρονια πολλα!!!
Κωνσταντίνε
Νιώθω πως ο χίτλερ ήταν άδειος γι αυτό προκάλεσε τόσο άσκοπο σαματά με ακραίες ιδεολογίες άγριας ταξινόμησης των ανθρώπων. Ήθελε να αντισταθμίσει στα χέρια της ιστορίας το Μεγάλο εσωτερικό Κενό του. Ο Γκάντι τουναντίον ξεχείλιζε γι αυτό ήταν ικανός να μοιραστεί με τον κάθε άνθρωπο την απλότητα της Ευτυχίας. Το ειδικό βάρος του καθενός από τους προαναφερθέντες μπορούμε να το ορίσουμε κι εμείς, μα φυσικά καλύτερα το όριζε ο καθένας του για τον Εαυτό του:
(Εξάλλου και το κείμενό μου είναι μία συζήτηση στον αόρατο καθρέφτη της Αυτοαποδοχής)
Ο χίτλερ αυτοκτόνησε.
Ο Γκάντι δολοφονήθηκε,φυσικά από ανθρώπους "άδειους".
Δεν υποστηρίζω φυσικά πως το είδος του θανάτου καθορίζει το εσωΒάρος μας,μα συνδυαστικά με τις πράξεις της ζωής μας ζυγίζεται το βάρος του καθενός. Εκεί καθρεφτίζεται η εσωΠληρότητα,αν υπάρχει ή όχι.
Velvet
σ αυτήν τη διαπίστωση της παγκόσμιας τραγωδίας που χιλιετίες Ιστορίας μένει απαράλλαχτη έρχεται να κουμπώσει η ερώτηση που κάνουμε στον Εαυτό μας για τον προσδιορισμό του εσωΒάρους μας.
Είναι διπλά τραγική η διαπίστωση πως ενώ είναι Αυτονόητο πως ζυγίζουμε λιγότερο όταν τα έχουμε βρει με τον Εαυτό μας και όταν έχουμε συγχρονιστεί με τη Ζωή, παρόλ αυτά η πλειοψηφία αρνείται να το κάνει πράξη.
Στο σκοτάδι,λίγο πριν τον ύπνο,οι άνθρωποι καταριούνται το εαυτό τους και τη ζωή τους ευχόμενοι να ήταν "κάποιοι άλλοι", ενώ βαθιά μέσα τους γνωρίζουν πως Μόνοι τους πλάθουν το Βάρος ή το Φτερούγισμα της Ψυχής τους.
Λαμπρινή
Ποτέ δεν λείπουμε από κει που μας αγαπούν!
:))
Κρατώ την ευχή για τα αέρινα Χρόνια και υπόσχομαι, ενώπιον των μαρτύρων της δημόσιας ανάγνωσης,πως θα την Εκπληρώνω εφ όρου Ζωής!!
:))
Είναι που το κενό είναι πιο γεμάτο - και δε μας το ΄παν. συνηθίζουν ν' αποσιωπούν ή να διαστρεβλώνουν τις αλήθειες..
Καλημέρα!
Πυρφόρα
Θα προσθέσω επεξηγηματικά δίπλα στο Κενό την Κενότητα,η οποία όντως βρίθει από το βάρος όλων των άυλων που κατακτώνται με αθόρυβη ανασκαφή Εντός κι έτσι όντας πλήρης είναι απόλυτα ανάλαφρη (αλλά όχι ...αβάσταχτη σαν ...ελαφρότητα!!!)
:))
Σκάβοντας απομακρύνουμε τα μπάζα με τα οποία μάς επιβάρυνε ο έξω κόσμος και κοσκινίζουμε το θησαυρό που κληρονομήσαμε ως συνεχιστές της Ενεργειακής Αλυσίδας του Όλου, ταυτιζόμαστε με την Αρχική μας Φύση και Ζούμε σχεδόν κολυμπώντας ή χορεύοντας, ως αναπτυσσόμενα έμβρυα στην κοιλιά του εξελισσόμενου Σύμπαντος.
Αν δεν προηγηθεί αυτή ή μια παρόμοια διαδικασία - πάντα προσαρμοσμένη στην ιδιοσυγκρασία και στο ψυχόρμητο του καθενός- απλά συνεχιζουμε να βαδίζουμε ερποντας, από το συνεχώς αυξανόμενο βάρος μας, προς το θάνατο.
Δημοσίευση σχολίου